‘రాం’ యూనివర్సిటీ నుంచి ఇంటికొచ్చాడు.చాలా రోజుల తర్వాత మా ఇంట్లో కొత్త కళ విరిసింది.పెద్ద పండగ మళ్ళీ ఓ సారి మా తలుపు తట్టినట్లుంది. మా ఒంటరి జీవితాల్లో సందడి చేయడానికి వసంతం మళ్ళీ ఓ సారి సమాయత్తమైంది.

ఎన్నో యేళ్ళ నిరీక్షణ తర్వాత,మహతికి,నాకు పుట్టిన ముద్దు బిడ్డ,మా ఇంటి మహా దీపం రాం.వాడు మాకు లేక లేక కలిగినందువల్లనూ,ఈ భూభారం మరింత పెంచడం ఇష్టం లేక పోవడం మూలానా,మేము మరో ప్రాణికి జన్మనిచ్చే ప్రయత్నం చేయలేదు.అందువల్ల రాంని ఒకింత గారాబంగా పెంచామనే చెప్పాలి.వాడు చాలా సుతిమెత్తని స్వభావాన్ని స్వంతం చేసుకున్నాడు. వాడు పెరిగి పెద్దవుతున్నకొద్దీ అంతర్ముఖుడిగా మారిపోయాడు.

*

రోజులు హుషారుగా సినిమాలతోనూ,షికార్లతోనూ ఒకింత సంతోషంగా గడుస్తున్నాయి.ముగ్గురం కలిసి ఐనాక్స్ థియేటర్లో ‘మనం’ సినిమా చూశాము.కొన్ని దృశ్యాలు చూస్తున్నప్పుడు.మా ముగ్గురి గుండెలు ఆర్ధ్రమైనట్లు నాకనిపించింది.ముందుగానే ప్లాన్ చేసిన తిరుమల సందర్శన కూడా దిగ్విజయంగా ముగించాము.రోజులు క్షణాల్లా దొర్లిన తర్వాత,రాం తిరిగి వెళ్ళాల్సిన సమయమాసన్నమయ్యింది.కానీ వాడెందుకో ఉన్నట్లుండి మరింత ముభావంగా మారిపోయాడు.

వాడు హైదరాబాద్లోని ఓ ప్రముఖ ‘ఆంగ్ల మరియు విదేశీ భాషల’ విశ్వవిద్యాలయంలో ఆంగ్ల భాషా బోధన(ఇఎల్టి) విభాగంలో పరిశోధనా విద్యార్ధి.ఊరెళ్ళాల్సినరోజుదయం తను మాకంటే కొంచెం ముందు లేచి తయారవ్వవలసి ఉంది.నేను నిద్రనాపుకోలేని బలహీనుణ్ణి కాబట్టి,నన్ను తర్వాత లేపమని మహతికి ముందురోజు రాత్రే చెప్పి ఉంచాను.కానీ ఉదయమే నన్ను తను తట్టిలేపింది.”ఏమండీ రాం ఇంకా లేవలేదు.ఐదింటికే లేస్తానన్నాడు.మొబైల్లో అలారం కూడా ఆన్ చేసి ఉంచాడనుకుంటా.నేను వాడి గది తలుపు ఎంత గట్టిగా కొట్టినా లేవలేదు,వాడి మొబైల్ కు చేసినా రెస్పాన్స్ లేదు.నాకేంటో భయంగా ఉందండీ”అంది.నేను దిగ్గున లేచాను.ఇద్దరం వాడి రూం తలుపును “రాం,రాం” అంటూ అరుస్తూ గట్టిగా బాదాం.ఏ విధమైన స్పందనా లేదు.నా అనుమానం మరింత బలం పుంజుకుంది.ఎట్లాగో కష్టపడి తలుపు విరగ్గొట్టాం.లోపల మంచం మీద రాం అచేతనంగా పడి ఉన్నాడు.

“రాం లేవరా ఏమయ్యింది?”అంటూ వాణ్ణి పట్టుకు కుదిపాను.తోటకూర కాడలా పక్కకు వాలిపోయాడు.మహతి రోదించడం మొదలు పెట్టింది.నేను తెప్పరిల్లి,ఇద్దరం కలిసి కార్లో వాణ్ణెక్కించి అదృష్టవశాత్తూ దగ్గర్లోనే ఉన్న ‘కేర్’ ఆసుపత్రికి బయలుదేరాం.రాంను ఎమర్జెన్సీలో అడ్మిట్ చేసి క్షణమొక యుగంగా గడపసాగాం.గంటపోయాక డాక్టర్

“స్లీపింగ్ పిల్స్ ఎక్కువగా మింగడం వల్ల ఇలా జరిగింది.మీరు తీసుకు రావడం ఇంకొంచెం ఆలశ్యమయ్యుంటే అతను బతికే అవకాశం చాలా తక్కువగా ఉండేది” అన్నాడు.నా మెదడొక్కసారిగా మొద్దుబారిపోయింది.డాక్టర్ ప్రాణాపాయం లేదని చెప్పడం వల్ల కొంత ఉపశమనం లభించింది.మహిత కళ్ళు వర్షిస్తూనే ఉన్నాయి.

*

కొన్నిరోజులు పోయాక రాంను ఇంటికి తీసుకు వచ్చాము.వాడు పునర్జన్మ పొందినట్లు నాకనిపించింది.ఐతే ఏదో అపరాధభావం తాలూకు ఛాయలు మా ముగ్గురి మొహాల్లో స్పష్టంగా తాండవిస్తున్నాయి.మహతికి,నాకు అసలు రాంతో ఏం మాట్లాడాలో,ఎలా మాట్లాడాలో అర్ధం కావటం లేదు.వాడు చదువుకునే యూనివర్సిటీలో సమస్యలున్నట్లు మాకెప్పుడూ చెప్పలేదు.వాడికి నాకంటే మహితో కొంచెమెక్కువ చనువుంది.ఆమెక్కూడా వాడేమీ చెప్పినట్లు లేడు.

నా ఆలోచనలు పరి పరి విధాలుగా పరిభ్రమిస్తున్నాయి.నేను పని చేస్తున్న ఇంజనీరింగ్ కళాశాలలో కూడా,బోధన,శిక్షణ విషయాల్లో సరైన దృష్టి,శ్రధ్ధ పెట్టలేక పోతున్నాను.మహిత తన ఆఫీసుకు సెలవు పెట్టి రాం దగ్గరే ఎక్కువగా ఉంటోది.వాడు మా ఇద్దరితో ముక్తసరిగా మాట్లాడుతున్నాడే కానీ,మనసు విప్పడం లేదు.ముగ్గురం ఎవరి స్థాయిలో వాళ్ళం విపరీతమైన మానసిక క్షోభననుభవిస్తూ ఉన్నాము.ఎక్కువగా రాంను కదిలిస్తే,అది ఈసారి ఏ పరిణామాలకు దారి తీస్తుందోనని నేను మౌనంగా బాధపడుతున్నాను.

ఈ సంఘటన మా ఇద్దరి జీవితాల్లో ఓ పెద్ద కుదుపు.నేను మహిత అంత త్వరగా తిరిగి కోలుకోలేని పెద్ద దెబ్బ.మనకు తెలిసిన వాళ్ళ ఇళ్ళల్లో,వార్తా పత్రికల్లోనూ,యువకులు,యవతులు చిన్న,చిన్న విషయాలకు ఆత్మహత్యా ప్రయత్నాలు చేయడం గురించి తెలుసుకోవడం,చదవడం పరిపాటే,కానీ అది మా ఇంట్లో జరగడం, రాం అందులో ఇన్వాల్వ్ కావడం మింగుడు పడడం లేదు.”మనమేం పాపం చేశామని ఇలా జరిగిందండి? మనవెవరికీ హాని చెసే వాళ్ళం కాదు.అలాంటిది మనకీ పరిస్థితేంటి?” మహిత నాతో అంది.”నాకూ అదే అర్ధం కావడం లేదు మహీ,ఒక వేళ మనిద్దరం మన ఉద్యోగపు బాధ్యతల్లో,కరియర్ నిర్మించుకునే తాపత్రయం వల్లా, వాడికి అత్యంత అవసరమైన లేలేత ప్రాయంలో రాంకు తగినంత సమయం కేటాయించలేదని,మన బాధ్యతను సరిగా నిర్వర్తించలేదేమోనని నాకనిపిస్తూ ఉంది” అన్నాను.”నాతో కూడా వాడేమీ మాట్లాడడం లేదండి.ఆ విషయం కదిలిస్తే అది ఏ మలుపు తీసుకుంటోనని నాకు భయంగా ఉందండి”అంది.ఆమె కళ్ళల్లో భయం స్పష్టంగా తాండవిస్తూ ఉంది.ఆమె మళ్ళీ

“పిల్లవాణ్ణి చూస్తే కడుపు తరుక్కుపోతూ ఉందండి.ఎవరో బాగా దిష్టి పెట్టినట్లున్నారు.లేకుంటే యూనివర్సిటీలో వీడంటే గిట్టని వాళ్ళు చాతబడిలాంటిదేమన్నా చేయించారేమో!”అంది.”లేదు మహీ,అక్కడ ఏదో జరిగింది,ఒక వేళ లవ్ ఫెయిల్యూర్ లాంటిదేమైనానా?”అనుమానం వ్యక్తపరిచాను.”సమస్య అది కాదేమోనండి.ఐనా అలాంటి విషయాలను ఎదుర్కోలేని అపరిపక్వత మనవాడిలో ఉందని నేననుకోవడం లేదు” అందామె.”ఐతే ఇప్పుడేం చేద్దాం? మహీ? అడిగాను “మీరోసారి హైద్రాబాద్ వెళ్ళి వస్తే బాగుంటుంది.మీ ఫ్రెండ్ ప్రవీణ్ ఉన్నాడు కదా.అతనికి యూనివర్సిటీలో ఉద్యోగం చేస్తున్న బంధువున్నట్లు ఇదివరలో మీరు నాతో అన్నారు.ఓ సారి వెళ్ళివస్తే అసలు విషయమేంటో తెలుస్తుంది” అంది.

నాకీ ఆలోచన సమంజసంగానే తోచింది.ముందుగా హైద్రాబాద్లో నా ప్రియ మిత్రుడు ప్రవీణ్ ను కలిశాను.ఇద్దరం కలిసి మా వాడు చదివే యూనివర్సిటీలో అసోసియేట్ ప్రొఫెసర్ గా పని చేస్తున్న అతని బంధువైన వనమాలిగారిని కలవడానికి బయలుదేరాము.ప్రవేశ ద్వారం దగ్గర చాలా మంది పోలీసులు హడావిడిగా కనిపించారు.మమ్మల్ని లోపలికి అనుమతించలేదు.లోపల విద్యార్ధుల ఆందోళన జరుగుతూ ఉందని,ఈ రోజు లోపలికెళ్ళడం కుదరదని చెప్పారు.ప్రవీణ్ వనమాలికి ఫోన్ చేశాడు.ఆయన వచ్చి మమ్మల్ని లోపలికి తీసుకెళ్ళారు.మమ్మల్ని ఆయన మేము కూర్చొని మాట్లాడుకోవడానికనువుగా ఉన్న ప్రశాంతమైన చోటికి తీసుకెళ్ళారు.పరిచయ కార్యక్రమం పూర్తయ్యింది.వనమాలి గారికి నలభై ఐదు యాభైకి మధ్యలో వయసుండవచ్చు.ఆయన కళ్ళు స్నేహభావం తొణికిసలాడుతూ చాలా ప్రశాంతంగా ఉన్నాయి.చూడటానికి మేధావిలాగున్నాడు.మా సంభాషణ మొదలయింది.

“మీ అబ్బాయి శ్రీరాం గురించి నాకు కొంతవరకు తెలుసు.తనేదో,తన లోకమేదో! ఐతే ఇక్కడ ఒక సమస్య ఉంది.అతను కలిసి తిరిగే ఫ్రెండ్స్ సర్కిల్లో కొంతమంది,కాంప్లికేటెడ్ విద్యార్ధులున్నారు.వాళ్ళు క్యాంపస్ లో ఏదో ఒక అలజడి సృష్టిస్తూ ఉంటారు.బ్లాక్లిస్టెడ్ కూడా”ప్రొఫెసర్ వనమాలి అన్నాడు.మళ్ళీ “ఈ మధ్యనే మెన్స్ మెస్ లో ఏదో గొడవ సృష్టించారు.నలుగురైదుగురు అక్కడి ఫర్నిచర్ ధ్వంసం చేశారు.ఆ సమయంలో అక్కడ మీ అబ్బాయి కూడా ఉన్నట్లున్నాడు.అడ్మినిస్ట్రేషన్ నలుగురైదుగురిని రస్టికేట్ చేసింది.అందులో శ్రీరాం కూడా ఒకడు”అన్నారు.”రస్టికేషన్!”అంటూ నేను నోరు తెరిచాను.రస్టికేషన్ అంటే తీవ్ర అభియోగాల కారణంగా విద్యార్ధుల్ని సస్పెండ్ చేసే చర్య. అంతలో ప్రవీణ్”అదొక్కటే సమస్య అయ్యుండదు.లోతుగా చూస్తే చాలా విషయాలు దాంతో ముడిపడి వుండవచ్చు” అన్నాడు.దానికి బదులుగా ప్రొఫెసర్ “అవును చాలా నాళ్ళుగా ఇక్కడ కుల,వర్గ,సామాజిక ఇంకా రక రకాల ఇతర విభేదాలు,గొడవలు జరుగుతున్నాయి.మరీ ముఖ్యంగా మా ఇన్స్టిట్యూట్ ను యూనివర్సిటీగా మార్చిన తర్వాత అవి ఇంకా ఎక్కువయ్యాయి” అన్నాడు.”మరి వైస్ చాన్స్లర్ ఏమీ యాక్షన్ తీసుకోలేదా?” అడిగాను.అసలు విషయమంతా ఇక్కడే ఉంది.ఈ రస్టికేషన్ ఆయన తీసుకున్న చర్యే.దానికి బదులుగా విద్యార్ధులు ఆందోళన చేపట్టారు.వాళ్ళ ముఖ్యమైన డిమాండ్ ఏంటంటే,విసీనే రస్టికేట్ చేయమని” అన్నాడు.”అది జరిగే పనేనా?” అడిగాను.దానికాయన కాసేపు మౌనంగా ఉండిపోయాడు.తర్వాత “సార్ క్యాంపస్ లో వాతావరణం అంత ఆరోగ్యకరంగా లేదు.మీరు కావలసిన వాళ్ళు కాబట్టి,మీ అబ్బాయి సమస్యలో ఉన్నందున వివరాలు నాకు తెల్సినంతవరకు చెబుతున్నాను.

“ఇక్కడ చాలా రోజులుగా వర్గపోరాటం జరుగుతూ ఉంది.అసలు వివాదం విద్యార్ధుల్లోంచి పుట్టింది కాదు.వీళ్ళ వెనుక కొంతమంది టీచింగ్ అండ్ నాన్ టీచింగ్ సిబ్బంది రెండు మూడు వర్గాలుగా చీలిపోయి,తమ మాట నెగ్గించుకోవడం కోసం,స్వార్ధం కోసం, వాళ్ళ గ్రూప్ కు చెందిన విద్యార్ధులను పావులుగా వాడుకుంటున్నారు”

“ఒక వర్గం వాళ్ళు అన్ని విషయాల్లో,అంటే వారి ఆహారపు అలవాట్ల దగ్గర్నుంచి,లైఫ్ స్టైల్ వరకు, పాశ్చాత్య ధోరణి కలిగి చాలా ఓపన్ గా సోషల్ గా ఉంటారు.మరొక వర్గం వీరికి భిన్నంగా,సాత్వికంగా కొంతవరకూ అంటీ ముట్టనట్లుంటారు.ఇక అటు,ఇటు కాని మూడో వర్గం తటస్థంగా ఉంటారు.ఘర్షణ,విభేదాలన్నీ మొదటి రెండు వర్గాల మధ్యనే.విద్యార్ధులు కూడా ఏదో ఒక వర్గంలో చేరిపోయి,వాళ్ళాడించినట్లు ఆడతారు.తమ భవిష్యత్తు గురించి పెద్దగా ఆలోచించరు” అన్నాడు.అంతలో ప్రవీణ్ “స్టూడెంట్సంటే అట్లనే ఉంటరు కదా!”అన్నాడు.వనమాలి మళ్ళీ “ఇలాంటి వాతావరణం ఉండటం వల్ల ఎప్పుడూ కల్చర్ క్లాష్ నడుస్తూ ఉంటుంది.అదీ కాక కరప్షన్,ఆర్ధికపరమైన అవకతవకలు కూడా,ఈ నాటకంలోని భాగాలే.ఈ అక్రమాలకు పాల్పడే వాళ్ళు,కొందరు విద్యార్ధుల్ని ఎగదోసి,విధ్వంసం సృష్టించి,తద్వారా వీసీని తొలగించాలని విశ్వ ప్రయత్నం చేస్తున్నారు” అన్నాడు.

నాకు కొంత చిక్కుముడి వీడినట్లయ్యింది. “ఐతే ఇప్పుడేం చేద్దాం సార్? మా సమస్యకు పరిష్కారమేంటి?”వమాలిగారినడిగాను.ఆయన సెల్ తీసుకుని రెండు మూడు కాల్స్ చేశారు.ఓ పది నిమిషాల్లో ముగ్గురు విద్యార్ధులు వచ్చారు.నేనెవరో వాళ్ళకు తెలియదు.వాళ్ళతో ఆయన “ఇయల్టీలో రీసర్చ్ చెస్తున్న శ్రీరాం మీకు తెలుసా?”అడిగారు.అందులో ఇద్దరూ ఒకేసారి “అతను మాకు మంచి ఫ్రెండ్ సార్” అన్నారు. మూడో అతను అంగీకారసూచకంగా ఆయనకేసి చూశాడు.”ఐతే మొన్న మెన్స్ హాస్టల్లో జరిగిన సంఘటనలో అతని ఇన్వాల్వ్మెంట్ ఉందా?”అడిగారు.దానికి బదులుగా ఒకతను “అసలు లేదు సార్.శ్రీరాం చాలా రిజర్వెడ్ పర్సన్.ఎవరితో ఎక్కువ మాట్లాడడు,ఏ గొడవల్లోనూ తల దూర్చడు.ఆ సమయంలో అతనక్కడున్నాడంతే.గొడవ చేసిన వాళ్ళు వేరే ఉన్నారు.కానీ వాళ్ళకి కొందరు ప్రొఫెసర్ల మద్దతు ఉంది.అందుకే వాళ్ళెవరినీ లెక్క చేయరు”అన్నాడు.అందుకు వనమాలి గారు”ఈ విషయాలు వీసీ గారితోనూ,మరేదైనా ఎంక్వైరీలోనూ అవసరమైతే చెపుతారా?”అన్నారు.అందుకు వాళ్ళు ముగ్గురూ సానుకూలంగా స్పందించారు.ఆయన వాళ్ళను పంపించేసి నాతో “మీరు రేపు రండి సార్.ఈ లోపల నేను మరిన్ని వివరాలు సేకరించి ఏంచెయ్యాలో ఆలోచిస్తాను” అంటూ నా చెయ్యి భరోసా ఇస్తున్నట్లు నొక్కారు. “నువ్వే ఏదో ఒకటి చేసి బాబునిందులోంచి బయటపడేయాలన్నా!” ప్రవీణ్ ఆయనతో అన్నాడు.ప్రొఫెసర్ గారు ధైర్యం చెపుతున్నట్లు చిన్నగా నవ్వారు.

వనమాలిగారికి కృతజ్ఞతలు చెప్పి,నేను,ప్రవీణ్ ఎక్సిట్ గేట్ వైపు నడవటం మొదలుపెట్టాము.గోడల మీద,రోడ్లపైన,స్లోగన్లు రాసున్నాయి.’రస్టికేట్ ది వీసీ అండ్ సేవ్ ది స్టూడెంట్స్ అని కొన్ని చోట్లా,’వెన్ దేర్ ఈజ్ కాస్ట్ దేరీజ్ అవుట్కాస్ట్’ అనీ ఇంకా రకరకాలుగా ఉన్నాయవి. యూనివర్సిటీ ఆవరణమంతా పచ్చటి చెట్లతో పూల మొక్కలతో నిండి ఆశ్రమ వాతావరణాన్ని తలపిస్తూ ఉంది.లోపల ఉంటే మనం ఉన్నది ఒక మహా నగరంలోనేనా అన్న తలంపు కూడా కలిగింది.ఇలాంటి చోట అంతర్గత వాతావరణం మాత్రం విద్వేషాలతో,వర్గ తారతమ్యాలతో,గొడవలతో నిండి పోవడం అత్యంత విషాదకరమైన వైచిత్ర్యంగా నాకు తోచింది. బయటికొచ్చింతర్వాత మహితకు ఫోన్ చేసి ధైర్యం చెప్పాను.ఆమె నిట్టూర్చడం నాకు స్పష్టంగా వినిపించింది. నా ఆలోచనలు ఒక్కసారి నా పాతరోజులను గుర్తు చేసుకున్నాయి.

నేను చెన్నైలోని గిండీ ఇంజనీరింగ్ కాలేజీలో చదువుతున్నప్పుడు,నాకెదురైన చేదు అనుభవం కళ్ళ ముందు మెదిలింది.నేను హాస్టల్లో ఉండేవాడిని.మేము మొదటి సంవత్సరంలో ఉన్నప్పుడు,వెనుకబడిన కులాల,దళిత విద్యార్ధుల మధ్య గొడవలు జరుగుతూ ఉండేవి.రాత్రి పూట ఒకళ్ళనొకళ్ళు కొట్టుకునే వాళ్ళు కూడా.ఈ గొడవలనదుపు చేయడానికి,కళాశాల యాజమాన్యం కొన్ని నియంత్రణ చర్యలు తీసుకుంది.దానిని వ్యతిరేకిస్తూ విద్యార్ధులు సమ్మెకు దిగారు.అది రోజు రోజుకూ ఉధృతమౌతూ ఉంది.ప్రిన్సిపల్,ఈ సమ్మెకు ముఖ్య కారకులని భావించి,కొంత మంది విద్యార్ధులను కాలేజి నుంచి సస్పెండ్ చేశారు.ఐతే అనూహ్యంగా అందులో నా పేరు కూడా ఉంది.నా పేరు చూసిన మా మిత్రులు నాతోబాటు నిర్ఘాంతపోయారు.నేనీ విషయం ఇంట్లో చెప్పలేదు.నోటీస్ బోర్డ్లోకి నా పేరు యెక్కింది.కొన్నిరోజులుపోయాక ఏమయ్యిందో గానీ సస్పెన్షన్ తొలగించారు.

చాలా రోజుల తర్వాత అసలు విషయం బయటకొచ్చింది.మా బ్యాచ్ లోనే,నా పేరుతో ఉన్న మెకానికల్ బ్రాంచుకు చెందిన ఒక కేరళనుంచి వచ్చిన విద్యార్ధి ఉన్నాడు.అతని మేనమామ మా కళాశాలలోనే ఫిజిక్స్ విభాగానికి అధిపతి.ఆ విద్యార్ధి గురించి మాకు బాగా తెలుసు.వాడు చాలా కోపిష్టి,ఎప్పుడూ గొడవల్లో తలమునకలుగా ఉండే వాడు.వాడు ఇప్పుడు జరుగుతున్న గొడవల్లో ముఖ్యపాత్ర వహించాడు.వాణ్ణి రక్షించడానికి,నన్ను బలి మేకగా చేశారు.ఐతే నన్ను సస్పెండ్ చేసినందుకు కొంచెం బాధ కలిగిందే కానీ,అది నన్ను తీవ్ర మానసిక ఇబ్బందికి గురిచేయలేకపోయింది.నిజానికి మా గిండీ పాత మిత్రులం కలిసినప్పుడు,మేమందరం ఆ విషయాలను గుర్తు చేసుకుని మరీ నవ్వుకుంటాము.అనుభవం చేదుదే ఐనా అది ఒక తీపి గుర్తుగా మిగిలిపోయింది.ఐతే ఇప్పుడు శ్రీరాం స్పందన దానికి విరుధ్ధంగా ఉంది.అలాగే ఈ మధ్యనే,నా మిత్రుడొకరి కొడుకు,బెంగుళూరులో ఓ ప్రైవేట్ కళాశాలలో ఇంజనీరింగ్ చదువుతున్న వాడి మీద ర్యాగింగ్ అభియోగం మోపబడింది. అతను ఒక సంవత్సరం పాటు కాలేజ్ నుంచి సస్పెండ్ అయ్యాడు.ఆ అబ్బాయి నాకు చిన్నప్పటినుంచి పరిచయం.ఆ ఉదంతంలో నా మిత్రుడు,అతని కుటుంబం చాలా మానసిక వేదనననుభవించారు.ముఖ్యంగా నా మిత్రుని కొడుకు ఎంతో విలువైన ఒక అకడెమిక్ ఇయర్ కోల్పోయాడు.

*

ఆలోచనలు తెగి నేను వర్తమానంలోకొచ్చాను.యూనివర్సిటీలో జరిగిన సంఘటనకు,శ్రీరాం తన ప్రాణాన్నే తీసుకునేంతగా స్పందిచడం నన్ను తీవ్ర దిగ్భ్రాంతికి గురి చేసింది.ఈ తరంలో చాలా మంది పిల్లలు చిన్న చిన్న సమస్యలకు కూడా ఆత్మహత్యలు చేసుకునేందుకు సిధ్ధపడుతున్నారు.తరాలు మారుతున్నాయి.వాటితోపాటే వివిధ రకాలైన,అవాంచనీయమైన అంతరాలు బాగా పెరుగుతున్నాయి. తల్లిదండ్రులు,పిల్లల మధ్యన మానసిక దూరం కూడా ఎక్కువవుతున్నట్లు నాకనిపిస్తూ ఉంది.లోపం వ్యవస్థలోదో,లేక తల్లిదండ్రుల పెంపకంలోని బాధ్యతా రాహిత్యమో,మరేదైనానో,నా కర్ధం కావడం లేదు. అన్నిటికీ మించి శ్రీరాం మాతో ఈ విషయాలేమీ చెప్పకపోవడం అంతులేని నా మానసిక క్షోభకు కారణమయ్యింది.

మరుసటి రోజు నేను,ప్రవీణ్ వనమాలిగారిని కలిశాము.ఓ గంటపోయాక ఆయన నన్ను వీసీ గారి దగ్గరకు తీసుకెళ్ళాడు.నేను ఆయనకు శ్రీరాం ఎలాంటివాడో,వాడి నడవడిక,సున్నితత్వం తదితర విషయాల గురించి వివరించాను.ఆయన నేను చెప్పింది సావధానంగా విన్నారు.తర్వాత నన్ను కొన్ని ప్రశ్నలడిగారు.చివర్లో “మీకు న్యాయం జరుగుతుంది వెళ్ళండి”అన్నారు.నేను ప్రవీణ్ కు బై చెప్పి,ఒకింత ఆశావహ దృక్పధంతో మా వూరికి బయలుదేరాను.వారం రోజులు పోయాక వనమాలిగారు నాకు ఫోన్ చేశారు.శ్రీరాం మీద రస్టికేషన్ తొలగించబడిందనీ,తను రెండు మూడు రోజుల్లో తరగతులకు హాజరు కావచ్చనీ చెప్పాడు.నేనతనికి మెండుగా కృతజ్ఞతలు చెప్పి,త్వరలో శ్రీరాంను వెంటబెట్టుకు వస్తానని తెలియజేశాను.

ఈ సారి నేను,మహిత శ్రీరాంను యూనివర్సిటీలో దింపి రావడానికి కార్లో బయలుదేరాము.అంతకు రెండు రోజుల క్రితం వాడితో మనసు విప్పి మాట్లాడాము.ఇప్పుడు రాం కొంత ఓపన్ అయినట్లున్నాడు.యూనివర్సిటీలో జరిగిన విషయాల్లో తన ప్రమేయం లేదని,తనంటే అసూయ ఉన్న కొంత మంది విద్యార్ధులు తనని సమస్యల్లో నెట్టడానికి ప్రయత్నించారని, కొందరు ప్రొఫెసర్లక్కూడా తనంటే గిట్టదని, దాని పర్యవసానమే తన రస్టికేషన్ అని చెప్పాడు.ఆ విషయం ఇంట్లో చెపితే మేము అప్సెట్ అవుతామని,అందుకే మా నుంచి దాచానని అన్నాడు. మా సంభాషణ,తన ఆత్మహత్యా ప్రయత్నం గురించి మాట్లాడకుండానే ముగిసింది.అప్పటికే వాడి కళ్ళు శ్రావణ మేఘాల్లా ఉన్నాయి.మా వ్యక్తిగత సమస్య పరిష్కారమయ్యింది.కానీ వివిధ విద్యాలయాల్లోని మురికిని ఎలా ఎవరు రస్టికేట్ చేస్తారోనని ఆలోచిస్తూ ఉండిపోయాను.మా కారు యూనివర్సిటీ ప్రధాన ద్వారాన్ని సమీపిస్తోంది.కార్లోని రేడియోలోనుంచి సన్నగా ‘విద్యార్ధులు నవ సమాజ నిర్మాతలురా’ పాట వినబడుతోంది.

-శివ్

 విజయవాడలోని ఓ ప్రైవేట్ ఇంజనీరింగ్ కళాశాలలో అసోసియేట్ ప్రొఫెసరుగా పనిచేస్తున్న శివప్రసాద్ ఇప్పటి వరకూ అయిదు కథలు రాశారు.  సోమేపల్లి హనుమంతరావు గారి స్మృత్యర్ధం నిర్వహించిన చిన్న కధల పోటీలో ‘సాదృశ్యం’ అనే కధకు 2013 వ సంవత్సరంలో పురస్కారం అందుకున్నారు. సంగీతం, టెన్నిస్ ఆడటం, ప్రయాణాలు చేయడం ఆయన అభిరుచులు.