రెండు దమ్ములు

పూడూరి రాజిరెడ్డి

నా కుతూహలానికి ఫలితం ఇవ్వాళ అనుభవించబోతున్నాను.

‘అన్నా, నైట్ ప్లాన్ ఏంటి? అక్కాపిల్లలు ఊళ్లో ఉన్నరా?’ అప్పుడెప్పుడో అనుకున్నది…’ పొద్దున్నే వంశీ నుంచి మెసేజ్.

ఇంట్లో నేనొక్కడినే ఉన్నాను. వేసవి సెలవులు కదా ఊరెళ్లారు. ఏ అజ్ఞాతస్థలంలోనో చేయాల్సివచ్చేది ఇంట్లోనే పెట్టుకోవచ్చు! ‘పక్కోళ్లు గుర్తుపట్టరు కదా!’

ఆఫీసు పనిలో మునిగిపోయినా, ఒకట్రెండు సార్లు రాత్రి జరగబోయేది చప్పున గుర్తొచ్చింది. ‘ఇవ్వాళ చారిత్రక దినం అవుతుంది నా ఆత్మకథలో’.

వంశీ పడుకోవడానికి సిద్ధపడి వస్తానన్నాడు కాబట్టి, సాయంత్రం వెళ్లాక అన్నం, టమోటపప్పు వండాను. గెస్టు కదా, వేడివేడిగా ఆమ్లెట్లు వేయడానికి సిద్ధంగా అరడజను గుడ్లు కూడా కొనిపెట్టాను. స్నానం చేసి వచ్చేలోగా మిస్డ్ కాల్.

“అన్నా, జీతూ ముందటున్న. బీర్లేమైన తేవాన్న?”

‘బీర్లా? అసలు విషయం ఉందా మనవాడి దగ్గర?’

“రెండు లైట్ బీర్లు తీస్కొ”

“సిగరెట్స్?”

ఇవా మనం కాల్చేది! ‘ఉత్తగనే ఊరియ్యలేదు గదా నన్ను’.

“కింగ్స్ తే”

“లైట్సేనా?”

“రెగ్యులర్”

గిన్నెలు, గ్లాసులు అన్నీ ముందరపెట్టుకుని, చాపలో కొంత చంద్రుడు కనబడేలా కూర్చున్నాక, ఎక్కువ సస్పెన్సులో ఉంచకుండానే పొట్లం బయటికి తీశాడు. దళసరి కాగితంలో చుట్టిన మరో కాగితం. ఆకుపచ్చటి ఎండు ఆకులు!

“వాసన జూడు”

నా ముక్కు బలహీనం. ఏమీ తెలియలేదు.

“ఇది రా అన్న”

“ఏడ సంపాయించినవ్?”

“ధూల్ పేట్. ఇంతకుముందు వందకు ఇంత పెట్టెటోడు. ఇప్పుడు మినిమమ్ మూడు వందలు జేసిండు.”

రెండు బీర్లు, నాలుగు సిగరెట్లు అయ్యాక, చెప్పాడు కవిసోదరుడు: “ఒక మహత్తర కార్యానికి దేహాన్ని సంసిద్ధపరచాలంటే ఇవన్నీ గావాలె. లేకపోతే ఆ మూడ్లోకి పోలేం.”

‘అసలు ఇదే ఏమైనా ఎక్కివుంటే, దాని పాలు ఎలా తెలుస్తుంది?’

“అన్నం ముందు తినేద్దామాన్నా”

“తర్వాత్తిందాం తియ్ ఏంది?”

“తర్వాత ఏ ప్లేన్లో ఉంటమో!”

‘ఇది మరీ అతిశయం’!

అంచనా ఘోరంగా తప్పడం అంటే ఇదే! ఒక విషయం వినడానికీ, అనుభవంలోకి రావడానికీ మధ్య ఊహించలేనంత అంతరం!

ఫస్ట్ రౌండ్:

సిగరెట్ లోని పొగాకును వేలితో సుతారంగా మీటినట్టు కిందకు రాల్చేసి, గింజల్ని పక్కకు ఏరేస్తూ ఆకుల్ని అరచేతిలో పొడిగా చేసి, ఆ పొడిని సిగరెట్లోకి బదలాయించి, కొసను దగ్గరగా ఒత్తడం ద్వారా మూతి బిగించిన తర్వాత-

“అన్నా, జాయింట్”

మామూలుగా అగ్గిపుల్ల గీకి అంటించడమే! గట్టిగా లాగాలి. ఏమీ రావట్లేదు. పొగ పీల్చినట్టు కూడా అనిపించదే!

నేను తాగుతున్నానా! ఇది నాకు తాగడం వచ్చా? ఏమీ కాదేంటి?

కటిక చేదు మాత్రం పెదాలకు తెలుస్తోంది. ‘ఛీ’!

అంతే, పెద్ద మార్పు లేదు. ఓస్ ఇంతేనా! ఇది నన్నేమీ చేయదు. మామూలుగానే ఉంది. నేను మామూలుగానే ఉన్నా. అందరినీ అన్నీ కదిలించలేవేమో! నేను సరిగానే పీల్చానా?

లేదు, నేను గట్టివాణ్ని. ఊరికే చెబుతారంతే. నన్ను ఇది పెద్దగా ఏమీ చేయలేదు. తెల్లారి చెప్పాలి, నేను మామూలుగానే ఉండగలిగానని! ఇది జస్ట్… ఉత్తదే! నేను గ్రేటే!

ఊఊఊఊఊఊఊ…. శూన్యం లాంటి గాలి. ఏదో తెలిసింది నెమ్మదిగా!

ఏదో తెలుస్తోంది… తెలుస్తోంది… రెండు మూడు నిమిషాలై ఉంటుందా?

మెదడు మొద్దుబారుతోంది. మెదడు బరువుగా అవుతోంది.

అరే దీన్ని రాయాలి, నోట్ చేయాలి, నోట్సు ఎక్కడుంది?

డైరీ… డైరీ…

“అన్నా, డైరీ నిండిపోతది. కానీ రియల్ లాంగ్ పొయెమ్ అయితది”

వేడి పొగలేవో వస్తున్నాయి, ఛాతీ తిరుగుతోంది, పెదాలు నవ్వుతున్నాయి.

మోకాళ్ల కింద పొడుస్తోంది, పొడుపు మెదడుకు పాకింది, మెదడు ఉందా అని జోక్ వేసుకుంటున్నాను.

కాలికి ఏదో పెద్ద తాడు తగులుతోంది; ఏం తాడు? ఇదెక్కడిది? ఓ దీనియమ్మ డైరీ రిబ్బన్; చక్కలిగింత పెడుతోంది.

నేను రాసింది చదువుకోవడానికి ప్రయత్నిస్తున్నా. అక్షరాలు పెద్దగా కనబడుతున్నాయి. పెద్దగా… పెద్దగా… బ్లో అప్!

గాలి కంట్లోకి వచ్చింది. ఫ్యానుదేనా? పెద్ద అలలాంటి గాలి కంటి కొసన. చిన్న శబ్దం కూడా పెద్దగా. పేజీ తిప్పుతుంటే పుస్తకం అంత బరువుగా అనిపిస్తోంది. అరే ఈ వాక్యాలకు నేను ఫుల్ స్టాప్ పెట్టట్లేదా? పెట్టాను.

నెమ్మదిగా అక్షరాలు జూమ్ ఇన్ అవుతున్నాయి. నేను నార్మల్సీ… ఇంతే! స్పీడ్ తగ్గుతోంది… దేని స్పీడ్, ఫ్యాన్ స్పీడా?

తగ్గలేదు. తిరుగుతోంది. తల. తల తిరుగుతోంది. గుండ్రంగా తిరుగుతోంది. గుండ్రంగా… గుండ్రం… అరే ఇప్పుడేమో కర్ణంలాగా. ఆఆఆఆఆఆఆ ఇప్పుడు స్లోప్… జారినట్టుగా… జారిపోతున్నట్టు…

ఇప్పుడు పూర్తిగా బోర్లించినట్టు. తల బోర్లా పడుతోంది… బోర్లా…

‘అయినా నువ్వు భలే రాయగలుగుతున్నావురా’

నిజమే, నేను రాస్తున్నా…

తల తలకిందులవుతోంది, తలకిందులు కిందులు…

ఇప్పుడేమో ఏవో కంపనాలు, థిల్లానా థిల్లానా…

చంకల్లో పొడుస్తోంది, వంశీ శ్వాస తెలుస్తోంది, పొడుపు ఎక్కువైంది… పొడుపు… పొడుపు కథ? పొడుపు మరీ ఎక్కువైంది. దీనియమ్మ పొడుపు… పొడుపు…

కళ్లు గట్టిగా తెరిచి, రాయడం చాలించి, నడుమెత్తి వంశీని చూశాను.

“ఏం జేస్తున్నవ్?”

వంశీ రెండో రౌండుకు సిద్ధం చేస్తున్నాడు. ఎన్ని రౌండ్లు తిరగాలని ఇతడు!

నా తలలో మామూలుగానే ఉంది. ఊఊఊఊఊఊఊ…

నేను ఎప్పుడు స్టార్ట్ చేశాను దీన్ని? ఎగ్జాగ్ట్. లాస్ట్ టైమ్ వాచీ చూసినప్పుడు 11:36. ఛా 11:09. ఇప్పుడు 11:36.

వంశీ ఏదో బ్యాగ్ సర్దుతున్నాడు, జిప్ ఏదో లాగుతున్నాడు, జీప్ అని రాయబోయి జిప్ చేశాను.

ప్లేట్ చప్పుడు… ఎక్కడో కుక్క మొరుగుతోంది, అవ్ వ్ వ్ వ్ వ్ వ్ వ్… బయటా?

“రండి, వచ్చాక రాసుకుందాం; అన్నా, దా”

సెకండ్ రౌండ్:

మళ్లీ ఇందాకటిలాగానే- రూమ్ లోంచి బయటి వాకిలి సందులోకి వచ్చి, చీకట్లో గోడకు వీపును ఆన్చి కూర్చుని-

(ఈ తర్వాతిదంతా నేను అప్పుడే రాయలేకపోయాను. ఆ మాటకొస్తే తెల్లారి సాయంత్రం కూడా రాయాలనిపించలేదు. 36 గంటల తర్వాత, మళ్లీ జరిగింది గుర్తుచేసుకుని రికార్డు చేశాను. దీన్ని రాయడంలో నా ప్రధాన ఉద్దేశం ఒక స్థితికి సంబంధించిన గ్రహింపును నమోదు చేయడమే! అదైనా 100 స్కేలులో 5,10 కౌంటు మాత్రమే- కేవలం ఒక నీడనీ జాడనీ పట్టుకోగలిగానంతే!)

మొదటి పప్ఫు. గట్టిగా, లోపలికి…

రెండోది పీల్చేసరికి శరీరం స్థాణువైంది. చేయి కదిలేట్టు లేదు. వంశీకి దీన్ని పాస్ చేయాలంటే చేయి కదిలించాలని అనిపించట్లేదు. నా చేతు ఇలాగే కాలిపోతుందేమో!

బరువుగా… శక్తిని కూడదీసుకుని… చేయిని కదిపి…

ఇక నేను పీల్చలేను.

నె..మ్మ..ది..గా లేచి మళ్లీ రూమ్ లోకి వచ్చాను.

ముందు తిందాం అనుకున్నా. కానీ కదిలేలా లేను. వెనక్కి చేతులు పెట్టి, నడుం చాపుకుని అలా కాసేపు కూర్చున్నా. బ్యాలన్స్ అవట్లేదు.

శరీరాన్ని మోయలేను. లేను. పడుకోవాల్సిందే… వెల్లకిలా… చేతులు, కాళ్లు బార్లా జాపి…

ఏదో వేడి…  సన్నని మంట ఒళ్లంతా పాకినట్టు, పాదాల నుంచి పైదాకా వచ్చినట్టు… ఎర్రగా…

నోరు పిడచగట్టినట్టు, పెదాలు తెరవలేనట్లు, శాశ్వతంగా మూసుకుపోయినట్లు…

అరే, శక్తి కూడదీసుకుని లేస్తే స్ప్రింగు లాగా లేచిన ఫీలింగ్…

కొన్ని నీళ్లు ఫిల్టర్ లోంచి…

తినేటట్టు లేదు. ఇప్పుడు అన్నం గిన్నె వెతకడం నా వల్లకాదు.

వంశీ తింటున్నట్టున్నాడు. ప్లేట్ కడుగుతాడా? రేప్పొద్దున ఎంగిలిపళ్లెం నాతో కడిగిస్తాడా?

అలాగే రూములోంచి హాల్లోకి వచ్చిపడ్డాను. పడలే, పడ్డంత పనై పడుకున్నా.

నేను శ్వాసిస్తున్నానా?

ఊమ్ మ్ మ్ మ్ మ్ మ్ మ్…

ఏదో కదులుతోంది. ఒంట్లోకి ఏదో ప్రవహిస్తోంది. ఏదో కొత్తది, లేదూ తెలిసినట్టే ఉన్నది… మొత్తం శరీరంలోకి ఆనందం జొరబడుతోంది, పెదాల మీద తెలియకుండానే నవ్వు చేరింది, నా ముఖంలో కొత్త వెలుగేదో తెలుస్తోంది.  దివ్యమైన కాంతి. రంగులరాట్నం ఎక్కినట్టు ఒకటే ఏదో హేహేహేహేహేహేహే…

భావప్రాప్తి. భావప్రాప్తి. భావం ప్రాప్తించింది. ఇదే ఇదే ఇదే, ఎన్నిసార్లు శృంగారంలో పాల్గొన్నా కలగని సుఖం… అట్లాగే నిలకడగా, నిలిచిపోయినట్టుగా… ఈ ఆనందం నేను ఓపలేను, ఈ ఆనందం తట్టుకోలేను… ఇలా స్త్రీ కదా అనాలి!

మర్మాంగాలు మాత్రమే ఉనికిలో ఉన్నట్టుగా… అవి మాత్రమే నిజం… అంతా అబద్ధం… ఆనందం… బ్లిస్… అద్భుతం… ఇదే ఇదే పరమానందం… వదులుకోలేని ఆనందం… ఓఓఓఓఓఓఓ…

దేవుడా దేవుడా దేవుడా ఆనందం ఆనందం ఆనందతాండవం, ఎక్కడ కదలకుండానే తాండవం, లోలోపలి నర్తనం… ఓహోహోహోహోహోహోహో…

దివ్యానందం… సుఖమజిలీ… సుఖం సుఖం… ప్రాణానికి సుఖం… హాయి హాయి హాయి మహాగొప్పగా నవ్వుగా, ఇక చాలన్నట్టుగా…

ఆఆఆఆఆఆఆ…

కదిలేట్టు లేదు. బరువు అలాగే ఉంది.

స్టేట్ మారుతోంది.

శరీరంలో ఏదో మారుతోంది, మార్పు తెలుస్తోంది, వైబ్రేషన్ మోడ్…

ప్లగ్గులో బాడీని పెట్టినట్టుగా సన్నటి కంపనాలు… క్ క్ క్ క్ క్ క్ క్ ర్ ర్ ర్ ర్ ర్ ర్ ర్… వైబ్రేషన్ వైబ్రేషన్… శబ్దం తెలుస్తోంది…

శరీరంలో అలలు… ప్రకంపనలు…

అయ్యోయ్యోయ్యోయ్యోయ్యోయ్యో… జూజూజూజూజూజూజూ…

శరీరాన్ని విరిచినట్టుగా…  బట్టలాగా పిండినట్టుగా… మెడ తిరిగిపోయిందేమో… తిరిగిపోతోందా? పోతోందా? పోతోం…

చచ్చిపోతానేమో! చావడం అంటే ఇదేనేమో! నేను బతకడం కష్టం… నేనిక బతకను…

దాహం దాహం… నీళ్లు నీళ్లు మంచినీళ్లు…

కదిలేలా లేను… నేను కదలలేను… అయ్యో … అయ్యో…

లేదు, తాగకుండా ఉండాల్సింది… ‘వంశీ నువ్వు నన్ను వార్న్ చేయాల్సింది. సరిగ్గా వారించాల్సింది. ఇది నాకు నువ్వు కరెక్టుగా వివరించి చెప్పాల్సింది. ఈ స్థితి గురించి’… దేవుడా దేవుడా చచ్చిపోయానా…

రేపు అందరికీ తెలిసిపోతుంది, ఇట్లా చచ్చిపోయారని తెలిసిపోతుంది… ఈ కారణంగా మరీ ఇలాగా…

చచ్చినట్టే… బతికే చాన్స్ లేదు… డీ హైడ్రేషన్… నీళ్లు ఇంకిపోతున్నాయ్… ఇంట్లో నీళ్లు లేవు, ఒంట్లో ఒంట్లో లేవు, చుక్క కూడా లేదు… చుక్క కూడా చుక్క కూడా…

నీళ్లు తాగాలి, రేపు అందరికీ తెలిసిపోతుంది… నీళ్లు తాగాలి నేను బతకాలి…

తాగాలి నేను బతకాలి నీళ్లు తాగాలి అది తాగకూడదు నీళ్లు తాగాలి తాగకూడదు తాగాలి తాగకూడదు తాగా…

చేయి కదిలింది… అమ్మయ్య… ఈజీ ఈజీ కదిలింది… ఈజీ… లేచాను…

గ్లాసు ఎక్కడ? నీళ్లు… కిచెన్ లోకి…

వంశీ అప్పటికే నీళ్లు తాగుతున్నాడు… నీళ్లు అమ్మా… నీళ్లు… ప్రాణం ప్రాణం…

గుక్క గుక్క గుక్క…. ఊఊఊఊఊఊఊ… ఏమైంది నాకు?

హొహ్హొహ్హొ… ఒక్కసారి స్విచాఫ్ అయినట్టుగా… వైబ్రేషన్ మోడ్ పోయింది. ఇది మ్యాజిక్. మ్యాజిక్ జరిగింది. కంపనం ఆగిపోయింది. లోపలి రొద సద్దుమణిగింది.

“ఏం వంశీ ఇట్లా స్విచాఫ్ అయింది”

నోట్లోంచి మాట వస్తుందని కూడా ఊహించలేదే!

“అంతే అన్నా, త్రీ ఫోర్ అవర్స్ ఉంటుందంతే”

హేహేహేహేహేహేహే… నేను బతికాను నేను బతుకుతాను. నేను చావను నేను చావను బతుకుతున్నా…

అయిపోతుంది ఏం ఫర్లేదు…

ఇప్పుడు టైమెంత? ‘మూడు గంటలు’. సరిగ్గా మూడు.

అమ్మా అమ్మా… మళ్లీ వచ్చి పడక… ఇప్పుడు బెడ్రూములో, ఇప్పటికైనా బెడ్రూములోకి సరిగ్గా…

“వంశీ నువ్వు గూడ బెడ్లోనే పండుకో…  చెద్దరేమన్న గావన్నా?”

“ఏమొద్దన్నా”

“బయటి గొళ్లెం బెట్నవా?”

“అప్పుడే పెట్నన్నా”

ఆఆఆఆఆఆఆ… కొంచెం రిలీఫ్…

నిద్రపోదాం కాసేపైనా…

నిద్ర పోదాం. నిద్ర. నిద్ర.

దోమలు చెమట గాలిలేనితనం… కరెంటు పోయినట్టుంది…

మళ్లీ ఏమవుతోంది? వూవూవూవూవూవూవూ…  కోకోకోలా బుడగలు పేలినట్టుగా… లోపల ఏదో చర్య… ఇది పూర్తిగా రసాయనిక చర్య… బాడీ డీకంపోజ్ అవుతోంది… ఓహో ఇలా చంపేస్తుందేమో… మళ్లీ చావు… చావు తప్పదా?

సూసూసూసూసూసూసూ… మోకాళ్ల కింద నొప్పి. సులుక్ సులుక్ సులుక్…

కిటికీలు బంధించి వుండి గాలి రాకపోతే ఇది కచ్చితంగా సూసైడ్ అవుతుంది. అయిపోతుంది. చచ్చి ఊరుకుంటాం. గాలి కావాలి గాలి…

కిటికీ తీసి కదలకుండా బోల్ట్… లొకేషన్ కుదరట్లేదు… కాన్సంట్రేట్… ధ్యాస ధ్యాస పెట్టగలిగాను.

రేపటి డెడ్ లైన్… ఆఫీసు వర్కు… చెమట వెళ్లిపోతున్నట్టుగా…

ఏదోలా అవుతోంది. తినివుంటే వాంతి అయ్యేదా? తినకపోవడమే మంచిదయ్యిందా?

ఇందాక మిక్చర్ ప్యాకెట్లు కత్తిరించడానికి తెచ్చిన కత్తెరను సర్దానా? ఆ కత్తితో వంశీని పొడుస్తానా… ఆ కత్తెరతో…

అట్లా ఎవరికైనా పొడవాలనిపిస్తుందా? మనం ఏం చేసేదీ మనకు తెలియకుండా పోతుందా? నిజంగా తెలియదా?

నాకు తెలుస్తోంది. మరీ శూన్యమైపోవడం ఏమీలేదు. బాహ్య ప్రపంచం తెలుస్తోంది. ఇది ఇల్లు ఇది మంచం ఇది నేను ఇది వంశీ… అది కిచెన్… నీళ్లు నీళ్లు… ఎలా లేవను? మళ్లీ లేవాలా? మళ్లీ మళ్లీ లేవాలా ఇలాగా! ఆకలి ఆకలి…

తిని పడుకోవాల్సింది… ఇప్పుడు ఈ టైములో తింటే జీర్ణమవుతుందా? తప్పు చేశాను, తిని పడుకోవాల్సింది…

ఆకలి… ప..క్క..కు తిరిగి… అ..మ్మ..య్య ఎంతసేపటికి తిరిగాను!

కరెంటు వచ్చినట్టుంది… హా గాలి… చల్లగా గాలి… గాలి…

ఒకట్రెండు పఫ్పులైతే ఆర్గాజం స్టేట్ వచ్చి ఆగిపోయేదేమో! తర్వాత ఈ పెయిన్ ఎందుకు? అసలు ఎంతయితే కరెక్టు? ఫూలిష్… తెలియక చేశా.. రెండో రౌండులోకి వెళ్లకుండా ఉండాల్సింది…

శ్వాస పీల్చుకుంటున్నానా… కళ్లు బరువుగా రెప్పలు తెరవలేనట్టుగా… కూలిపోయేట్టుగా… ‘వంశీ, దీన్ని మళ్లీ మళ్లీ తాగకు… చచ్చిపోతాం… తెలుస్తోంది. నాకు అర్థమవుతోంది. ఇది చావే ఇది చావే చావు తెచ్చుకోవడమే’…

అయ్యో పొద్దున చెప్పాలి… ఇప్పుడు మాట్లాడబుద్ధి కావట్లేదు… దాహం దాహం… వంశీ ఇందాక ఎక్కడో పెట్టాడు. అద్దం దగ్గర… సగం తాగిన నీళ్లగ్లాసు…

“రెడ్డిగారూ”

……………………

ఓనర్ అంకుల్ పిలుస్తున్నాడు. పడుకోబుద్ధవుతోంది… ఇలాగే ఇలాగే… ఇంకో అరగంట… ఇంకో గంట… ఇంకో రెండు గంటలు…

“రెడ్డిగారూ, రెడ్డిగారూ”

శరీరానికీ మెదడుకూ పోలిక లేదు. అది బరువుగా ఇది రకరకాలుగా… ఎలా మొదలైంది ఇదంతా? ఎలా ఇప్పటి స్థితికి వచ్చాను!

కళ్లు తెరిచి… ఏడు అవుతున్నట్టుంది. “ఆ… అంకు… అంకుల్ వస్తున్నా”

తలుపు తెరిచి- ‘తేడా ఏమన్న గుర్తువడుతడా? నడకలో మార్పుందా?’

ఇంటి రెంటు ప్లస్ కరెంటు బిల్లుకు కలిపి ఇచ్చిన డబ్బుల్లోంచి- “మీకు వన్ సిక్స్టీ నైన్ ఇవ్వాలండీ”

రెండు వంద నోట్లు ఇచ్చాడు.

నేను ఇంట్లోకి వచ్చి… మూడు పది నోట్లు, ఒక రూపాయి బిళ్ల వెతికి…

మళ్లీ కాసేపు పడుకుని, ఇంకాసేపు పడుకుని, లేచి, వంశీని సాగనంపి, “జాగ్రత్త” “ఏం ఫర్లేదన్న”- ‘ఆఫీసుకెళ్లే ధైర్యం చేయొచ్చు’.

ఒకటేదో జరక్కూడనిది జరిగిందన్న ఫీలింగులోనే సాయంత్రం దాకా గడిపి-

దీన్నో ఘనకార్యంగా చెప్పుకోవాలన్న ఉబలాటాన్ని లోలోపలే దాచి-

రాత్రి- స్నానం చేశాక- నిన్నటి గోడ అంచునే కాసేపు విరామంగా, నిశ్శబ్దంగా కూర్చుని- పక్కనే ఉన్న మల్లెచెట్టును చూస్తూ- వేసవి వరంగా విచ్చుకుంటున్న దాని పూల పరిమళాన్ని అనుభవిస్తూ- మ్ మ్ మ్ మ్ మ్ మ్ మ్-

‘ఒక చెట్టుకూ మరో చెట్టుకూ మధ్య ఎంత తేడా ప్రకృతిలో!’

*