నదిని చేరుకోవాలన్న దాహం

కందుకూరి రమేష్ బాబు

మళ్లీ పుట్టడం.
కొత్తగా జన్మించడం ఎంత బావుంటుంది!

అవును.
ఒక్కోసారి రచయిత ఎవరైనాగానీ, తమదైన శైలీ, శిల్పాలకు భిన్నమైన రచన చేస్తున్నప్పుడు కొత్తగా ఉంటుంది. వస్తువును బట్టి అవి మారుతూ ఉన్నప్పుడు ఆ రచన కళ కళం రేపుతుంది.
ముందు తనలో…తర్వాత బయటా.

అయితే, లోవెలుపలా కొన్నికొత్త చిత్రాలు జరుగుతూ ఉంటై.
కొందరు చూపుతారు. కొందరు చూపరు. కానీ. నేను చూపాలనే అనుకున్నాను.
కానీ, భయం.

అవును. భయం ఉంది. భక్తీ ఉంది. పనిమీద.
అందువల్లే చూపి నడవడం.

కదా!

+++

ఎవరికైనా ఒక్కొక్కరికీ ఒక శైలి ఉంటుది.
ఆ శైలి ప్రకారం నడుచుకోవడం మామూలే.
కానీ భయపడాలి. కదా!

నువ్వయినా, నేనయినా, ఎవరయినా సరే.
కదా!

మొదట్లో సాహసంగానే ప్రయాణించవచ్చు. ఒప్పుకోవడానికి ఇష్టం ఉండదుగానీ, తర్వాత అలవోకగానే ఆ సాహస కృత్యాన్ని నిర్వహిస్తూ ఉంటాం. బహుశా ఎవ్వరికీ చెప్పంగానీ – అంతకు ముందు ఎవరూ నడవని తోవలో నడుస్తున్నప్పుడు కూడా ఒక మేలు జరుగుతుంది. తన నడక వల్ల కూడా ఒక చిన్న పాటి బాట పడనూవచ్చు. ఆ బాట పడుతూ ఉండగా తన అరికాళ్లు కూడా సాపు అవుతూ ఉండవచ్చు. నొప్పి మెలమెల్లగా తగ్గిపోనూ వచ్చు. ఆ పాదాలూ…ఆ అలవాటైన నడకా…హాయిగా ఉంటుంది. అంగీకరించడానికి ఇబ్బంది గానీ ‘పాత ఒక హాయి. కొత్త ఒక భయం’. అందుకే ‘ఆ అలవాటైన నడక’కు ‘అలవాటు’ పడి ఇక కొత్త చూపుకు దూరం అవుతాం. నేర్చుకోవడం ఆగిపోతుంది.

నిజం.
భయం ఉండదు. ఇక భక్తీ ఎక్కడుంటుది?
కదా!

అయినా…ఎంత పెద్ద పెద్ద వాళ్లు ఆగిపోలేదు, తన దారిలో తాను పడి!
కానీ, నేను భయపడతాను. కొత్తగా చిత్రాలు పోతాను.

ఎందుకూ అంటే, శైలి స్వయంకృతం. జీవితం బహుముఖం అని తెలుస్తున్నది గనుక!
కొత్త కొత్తగా కూడా నడుస్తున్నాను, భయపడుతూనే కాబట్టి కూడా.

అవును. బహుముఖ జీవితంలోకి నిర్భయంగా రావాలంటే ఖండఖండాలుగా వేరు పడాలి.
మళ్లీ పుట్టడానికి బయలుదేరాలి. తప్పదు.

కానీ, మళ్లీ పుట్టడం, కొత్తగా జన్మించడం ఎంత బావుంటుందో!
కదా!

ఇక రండి. ఈ చిత్రం వద్దకు.

+++

నిజం.
నా వలెనే లేదా మీ వలెనే ఈ చిత్రంలో ఎన్ని ముఖాలున్నాయో చూడండి.

వ్యక్తులున్నారు, వారి వ్యక్తిత్వాలున్నాయి.
బంధాలున్నాయి, అనుబంధాలూ ఉన్నాయి.
కనబడుతారు. కనబడరు.

అయితే ఇది ఒక సమూహం కాదు, ఒక కుటుంబం.
ఒకే ఒక కుటుంబాన్ని ఒక చ్ఛాయలో సంక్షిప్తం చేసిన సంఘం.

ఒకచోట నిలుచుని, మనసును నిబ్బరం చేసుకుని, అక్కడ కూడిన వారందరినీ చూస్తూ, వారి దృష్టిలో పడకుండా తప్పించుకుంటూ, అభిమానంతో వారందరినీ ఒకే ఫ్రేంలోంచి జారకుండా చూసుకుంటూ చేసిన చిత్రం ఇది. జాగ్రత్త ఇది. కానీ, ఒకరిద్దరు నావైపు చూస్తూనే ఉన్నారు. అందుకే భయపడాలంటాను. ఇంకా కష్టపడాలంటాను. ఇదొక ప్రయత్నం.

చిత్రమేమిటంటే, సహజంగానే బయట మనం చూసే జీవితంలో చాలా నది ఉంటుంది. కానీ, కళగా చేయాలనుకుంటే ఒక మేఘం చాలనుకుంటాం. సంక్షిప్తం చేస్తూ ఉంటాం. కానీ కవులు  కూడా ఒక్కోసారి దీర్ఘ కవిత రాయకపోతే చచ్చిపోతారు. ఆ లెక్కన ఇప్పటిదాకా నేను చేసినవి మేఘాలే అయితే ఇది నది.  లేదా ఇదివరకంతా ఒక చినుకులో మేఘం చూపాలన్న తలంపు అయితే ఇదొక మేఘం. మేఘమాల అనాలి.

కానీ, ఎవరికైనా, నదిని చేరుకోవాలన్న దాహం చినుకుతో మొదలవుతుందా!
ఏమో!

ఏమైనా కానీ…. చూడండి.
ఇదొక క్రిస్ క్రాస్.

కదా!

+++

ఇందులో ఎవరూ ఒకే ధ్యాసలో ఉండరు. ఎవరి లోకంలో వారుంటారు.
ఒకరు కాదు, పదీ కాదు, పదహారుమంది ఉన్నారు, చిన్న బాబుతో కలిపి.
నిజానికి వెనకాల గేటుకున్న దిష్టిబొమ్మతో కలిపితే పదిహేడు.

కానీ, అందరికీ తమదైన ఒక expression ఉంది. energy ఉంది.  అది వ్యక్తమైతున్న తీరు ఈ వారం దృశ్యాదశ్యం. అయితే, దాన్ని ఆస్వాదించాలంటే ఈ ఒక్క ఛాయను చాలా సార్లు చూడాలి. ఒక్కొక్కరినీ ఒకసారైనా చూడాలి. కనీసం పదహేడు సార్లయినా చూడాలి. పదే పదే అక్కర్లేదు. ఒక్కసారి చూడండి. కానీ చూపు ఒక్కొక్కరిపై నిలుపుతూ వెళ్లండి.

నిజం.చినుకులన్నీ కలిస్తే మేఘం అయినట్లు వాళ్లందరిపై మీ చూపులను సారిస్తూ ఈ దృశ్యాదృశ్యంలో నిమగ్నం అవండి. జస్ట్ ఫర్ చేంజ్. ఒక లాంగ్ షాట్. విశాలమైన దృశ్యం.

మరి ఇది మేఘమాల.
నది ఒడిలో!

~