ఆ పిల్లాడు నాకు వేసిన మంత్రం….

అది నగరంలోని రాంనగర్.
ఒక ఎటిఎం సెంటర్ లోంచి బయటకు వస్తూ ఉంటే ఈ పిల్లవాడు.

అది ఆంజనేయ స్వామి దేవాలయం.
ఆ గోడపై చక్కగా చిత్రించిన హనుమాన్ పెయింటింగ్.
అంత దూరంనుంచే ఆ పిల్లవాడు నడుస్తూ నడుస్తూ, చూస్తూ వస్తున్నాడు. చూశాను. కెమెరా తీయనే తీశాను.

వాళ్ల అమ్మ ఎప్పుడో ఆ గుడి దాటింది.
కానీ, ఇతడు ఇక్కడే ఆగిపోయాడు.

నిజం.
ఇతడు ఎంత ఆసక్తితో చూస్తున్నాడో చెప్పాలంటే నాకు భాషా లోపం కలుగుతున్నది.

విస్మయం. విడ్డూరం.
విచిత్రం. సందేహాస్పదం.

వాడిది అది ఆసక్తా? ఆశ్చర్యమా?
లీనమా? సమ్మోహనమా?

ఒకటి దూరంగా ఉన్నప్పుడే చూస్తున్నది. రెండు దగ్గరకు వచ్చి చూస్తున్నది.
మూడు అనుమానంగా చూసేది. తర్వాత అర్థం చేసుకుంటూ చూస్తున్నది.
తర్వాత ఆ పెయింటింగ్ పై చేయించి తడిమి చూసేది. అటు తర్వాత చిర్నవ్వుతో చూసేది.
అనంతరం ఆ పెయింటింగ్ ను వదిలలేక వదిలి వెళుతూ, వెనక్కి చూస్తూ…చూస్తూ వెళ్లేది.
ఇట్లా పది దాకా చేశాను.

చిత్రమేమిటంటే, దూరంగా వాళ్ల అమ్మ ఉన్నది. ఆగి ఉన్నది.
వాడు ఎంత దీర్ఘంగా, మరెంత పరిశీలనగా, ఇంకెంతటి ఆసక్తితో చూసిండో ఆమె చూడలేదు.
కేవలం వాడికోసం వేచి ఉన్నది.

ఆమెనూ చిత్రం చేయాలనుకున్నాను.
కానీ, ఎందుకో నాకు ఈ పెయింటింగ్ ను చూడాలనిపించింది.

నన్నెవరైనా చూశారో లేదో తెలియదుగానీ, నిజం.
తొట్ట తొలి సారిగా గోడలపై ఉన్న దేవుడి చిత్రం ఒకటి భక్తితో చూడసాగాను.

చూస్తుంటే, అంతకుముందు నా జ్ఞానంలో పెరిగిన పెయింటర్స్ ఎవరూ లేరు.
అసలు పెయింటర్ అన్నవాడెవడూ లేడు. ఒట్టి హనుమాన్ మిగిలాడు.

ఆ పెయింటింగ్ తాలూకు రంగులూ, చిత్రలేఖనా మహత్యం, విమర్శా దృక్పథం, అది కాదు, అసలు చిత్రం.
కేవల చిత్రం. ఆ చిత్రంలో అందలి వీర హనుమాన్ సంజీవనీ పర్వతాన్ని లాఘవంగా తీసుకెళుతూ ఉండటం, అదే చూశాను.

ఒక సూపర్ మ్యాన్, తన ఫ్లయిట్లో, అలా తోకతో ఉండటం, అద్భుతంగా తోచి తొలిసారి చూశాను.
ఆ అద్భుతాన్ని ఫీలయ్యాను. దివ్యంగా ఫీలయ్యాను.

అంతకుముందు తెలిసిందే. కానీ, కొత్తగా చూడటం.
బహుశా ఆ పిల్లవాడు నాకు వేసిన మంత్రం ‘సంజీవని’ అనిపిస్తోంది.

ఛాయా చిత్రలేఖనంతో ‘చేయడానికి’ బదులు ‘చూడటం’ కూడా ఒకటి ఉంటుందా?
దాన్ని మన సబ్జెక్టే మనకు నేర్పుతాడా?
ఏమో!

నాకైతే నేర్పిన బాలుడు వీడు.

– కందుకూరి రమేష్ బాబు