Art: Mandira Bhaduri

-ఆకెళ్ళ రవి ప్రకాష్ 

~

1

ఆకాశంలోకి ఎగురుతూ విమానం

పాటలోకి ఎగురుతూ నేను.

2

నను ఇంత దగ్గరగా చూసి

విస్తుపోయిన మేఘాలు

3

ఆకాశంలో ఒకడే చంద్రుదు

సముద్రం మీద వేల లక్షల చంద్రుళ్ళు

4

వీధి దీపాల్ని మెళ్ళొ వేసుకొని

మాయద్వీపంలా వెలుగుతూ నగరం

తళుకులీనుతూ పైన పాలపుంత

మధ్యలొ తేలుతూ నేను

5

ఉచితంగా నాతో

ఫ్రయాణిస్తున్న ఒక సాలీడు

6

మహా నగరాన్ని

నిమిషంలో దాటిన విమానం

నా కలల్ని దాటి కూడా పోగలదా?

7

వర్షంలోంచి

వర్షంలోకి

కప్పలా దూకిన విమానం

*

Art: Rafi Haque

-విజయ్ కోగంటి

~
మనం వెతికి మరీ దాక్కున్న గుహలు
ఆధునిక రూపాల్లో
మనలనే అనుక్షణం మూయడానికే చూస్తున్నాయి
మనం వేటాడేందుకు నూరుకున్న పాత రాతి కత్తులు
మన మాటల్లోనే  క్షణక్షణం
నిశ్శబ్దంగా పదును తేలు తున్నాయి.

అపుడెపుడో ఆకలితో స్వార్ధసమూహాలుగా
విడిపోయిన మనం
కొంగ్రొత్త ఆకళ్ళతో
ఇంకొన్ని సమూహాలుగా
విడి పడుతూనే వున్నాం

అవసరావసరానికీ భయపెట్టి
వాడుకు విసిరేసే నాగరికతలో
ఆరితేరుతూనే వున్నాం

మనలోని కొందరు మృగాలై పోయిన విషయాల్నీ
మననే లక్ష్యంగా బతుకుతున్న నిజాల్నీ
పంచభూతాల్నీ విషంగా మార్చుతున్న రహస్యాల్నీ
మన నీడకు సైతం మనుగడ తుడిచే విషాదాల్నీ
తేలికగా మరుస్తూ నడుస్తూనే వున్నాం.

రెండు కాళ్ళమీద నడవడమే
నాగరికతలో నవీనత్వం అనుకున్నాం కదా!

నాలుగు నుంచీ రెండుకు
కూతల నుంచీ మాటలకు
ఆకులు చుట్టుకోడంనుంచీ
అందాలు అమ్మిందాకా
ఎదుగుతూనే వస్తున్నాం

అసూయను కొలిచే ‘ఆప్’ నో
బాధల్ని సహించే ‘బార్ కోడ్’ నో
మాత్రంసృష్టించలేకున్నాం.
‘మొబైల్’ సుఖాల వరదల్లో
ఆప్యాయతల పలకరింపును
‘డిలిట్’ చేస్తూనే వున్నాం.

నడుద్దాం ఇంకా ముందుకు
మరో జాతి వచ్చి మనల్ని తుడిచేసిందాకా
ఇలాగే హడావుడిగా, కృత్రిమంగా, అసహజంగా…

*

-మహమూద్

~

అర్ధనిమిళిత నేత్రాలతో
ఎడారి తడిని మోస్తూ కొన్ని ఒయాసిస్సులుంటాయి

బయట వెదుకుతూన్న
సముద్రాలేవో లోపల్లోపల సుడులు తిరుగుతూంటాయి

స్పర్శ నావలను
దేహసముద్రం పై వొదిలే
కొన్ని పవన ప్రవాహాలు సాగుతూ ఉంటాయి

ఇంకొన్ని మిగిలే ఉంటాయి

కళ్ళ కొలను నుంచి చూపు నీళ్ళను తోడుకొని
చుట్టు పక్కల
చిలకరిస్తూ ఉండాలి

కళ్ళకి ఇచ్చినట్టు చూపుకి విరామమివ్వకు

ఇంకా కొన్ని మిగిలే ఉంటాయి
జాగురూకత లేకపోతే

ఆకాశ సముద్రం నుంచి
ఉదయపు చేప్పిల్లలు జారిపోతాయి

రాలిన మొగ్గల చోటే
నవీన చిగురులను తొడుక్కుంటూ
ప్రాచీన వృక్షాలు నిలిచి ఉంటాయి

ఆకులు రాలిన రుతుదేహపు ఎండుతనాన్ని తొలచి
పచ్చదనపు ఆఛ్ఛాదన తొడిగే తొలకరి చినుకులు
చిలిపి సయ్యాటలాడతాయి

2

ఏమీ లేదని
అంతా ముగిసిందని
వెనుతిరగడం కాదు
ఒక్కసారి
ఆగి తప్పక చూడాలి

ఏవో కొన్ని మిగిలే ఉంటాయి

మోముల పై పత్రహరితపు చిరునవ్వులతో
ఆకు స్నేహితులు చేతులూపుతుంటాయి
చల్లదనపు వ్యక్తిత్వాన్ని ఆలంబన చేసుకున్న
అడవి ఆత్మీయులు పచ్చబాటను పరిచి ఉంటాయి

నీ పేరు మీద ఎదురుచూపుల రుణాన్ని తీసుకొని
నీవు చేసిన మంచేదో నీకు తిరిగిచ్చేయాలనుకునే నీ పరిసరాలను పసిగట్టాలి నీవు
మంచితనం ఒకసారిస్తే తిరిగి తీసుకునే రుణం కాదని సముదాయించాలి

పూరించాల్సిన ఖాళీలు ఎప్పుడైనా ఉండనే ఉంటాయి

ఆకస్మిక విరమణ కు అల్విదా చెప్పు

****
చివరి శ్వాస
ఆడుతున్నపుడు కూడా
నీ పెదవుల మధ్య
కొన్ని వసంతాలు
కొంత పచ్చదనాన్ని పరచి
నీ పాదాల కాగితం మీద
గడ్డి కలాలతో
నీ మస్తిష్కంలోనే ఉండిపోయిన
కొన్ని భావాలని
కవితలా మలచడం బహుశా మిగిలే ఉంటుంది
3
నువ్వొదులుకున్నావనుకున్న
హస్తాలలో ఇంకొన్ని
మైత్రి వనాల జావళీలు
జారిపోకుండా చూసుకో

సప్తవర్ణాలతో నింపడానికి
ఒక శూన్యం ఎపుడూ ఉండనే
ఉంటుంది.

*

-సురేంద్ర దేవ్ చెల్లి

~

ఒక్కరోజైన
హైడ్ రేంజియా పుష్పాల
ఉండాలని ఉంది
పి.హెచ్ విలువ కంటే
మానవత్వాన్ని కొలవడానికి
నా ప్రాణం
ఈ పువ్వులలో మళ్ళీ వికసించాలి.

ఆఫ్రికా అడవులలో
హనీ గైడ్ పక్షులతో
ఈల సంభాషణను కొనసాగించాలి
అవైన నన్ను
మనుషుల చెంతకు చేరుస్తాయి ఏమో కదా!

జీరో గ్రావిటీ కాడ
నువ్వు-నేను గాలిలో దీపాలం
కేండిల్ వెలుగు మాత్రం
నీలిరంగు దుప్పటి.

అమెజాన్‌ తాబేళ్లు
మాతృత్వ ప్రతినిధులు
సీతాకోకలకు వాటి కన్నీటిలో
సోడియం…అమృత వర్షం.

~

-బండారి  రాజ్ కుమార్

~

కొందరు ఏడ్వడానికే పుడుతరు
దుక్కమే జీవితమైనట్లు బతుకుతరు
బతుకంతా దుక్కనదిని ఈదుతనే ఉంటరు
ఒడ్వని దుక్కాన్ని గుండె సందుగలో దాసుకుంటరు
సెమట సుక్కలై బొట్లు బొట్లుగ రాలిపోతరు
సంబురానికి నవ్వుదమనుకుని కన్నీటి జలపాతమైతరు

ఆ రెండు కండ్లు… ఎదురుసూపుల పడవలైతయి
కరువుల సుత కళకళలాడే సెర్వులైతయి
ఎప్పుడూ ఒట్టిపోని ఊటచెలిమెలైతయి

కొన్ని నీడలు వెంటాడుతయి
వెంటాడే నీడలు వేటాడుతయి
తప్పు జరగకముందే శిక్షలు ఖరారైతయి

ఎన్నియుగాలు  సై సూశినా
కన్నీళ్లు ఉప్పగనే అనిపిస్తయి
ఇంత బతుకు బతికి…
ఏం నోసుకున్నరని
నొసల్లు ఎక్కిరిత్తయి

నీ అతుకుల బతుకు బొంతకు అంటిన మరకల్ని తుడ్వాలంటె…
ఆ మాత్రం…దుక్కపువానలో తడవాల్సిందేలే !

*

 -దాసరాజు రామారావు

~

అట్లా నడుస్తుంటానా

మూల మలుపు తిరగ్గానే
సూర్యుడెదురుపడి ఆలింగనం చేసుకుంటడు
రోడ్డుమీది పేపరొకటి ఎగిరొచ్చి నా ముఖానికి అతుక్కుంటది
మితృని కవిత అచ్చయిందేమో
అడుగు తీసిన్నో లేదో
ఎప్పుడొచ్చిందో నా కాళ్ళచుట్టు  అల్లుకుపోతుంటదా  కుక్కపిల్ల
ఏమంత తినడానికి పెట్టినానని…
ఇంతలో వెనకనుంచి నిద్రలేపే కోడిపుంజు లాంటి కరుకైన పిలుపు
నన్ను గుర్తు పట్టే,గుర్రుమనే ఆపాత మధురమైన గురువర్యుని గొంతుదే

దుకాండ్లు తెరుస్తున్నరు
పోటీలు మొదలైనయి
అమ్మడం,కొనడం గొప్పపని కిందే లెక్క
ఎవలకు వాండ్లు బతకడానికి ఏర్పాట్లు చేసుంటున్నట్లే
500 నోటుకి చిల్లరెవరిస్తరు
ఆ మిల్క్ బూత్ లో అడగొచ్చా
పాలలాంటి మనసుంటుందా వాడికి

రోడ్డు  రన్నరై  దూసుకెల్తున్నది
అడుగులు పడుతున్నా అక్కడే కూలబడ్డట్లున్నానా …

అన్ని ధ్వనుల దాడిల అంతరంగ సంభాషణ
ఇవాల్టి సినిమా సాంగ్ లా, ఎవరికీ పట్టని  లిరిక్కయింది
ఆ గుడిదగ్గర భక్తుల కోలాహలం
అసంతృప్త జనాభా ని ,నమోదు చేసుకుంటున్నాడా దేవుడు
బిచ్చగాడా చెట్టుకొరిగి కునుకుపాట్లు పడుతున్నడు
ఈ మాయామేయజగంబుతో పట్టి లేనట్లు

కాలుకింద కంకరముక్క గుచ్చుకొని,అమ్మని తలచుకొంటానా…

సున్నితపుత్రాసుల శెక్కరి తూచుతూ
కరెన్సీని కటినంగా వసూల్ చేస్తున్నడు ఆ షాపువాడు
స్కూల్ గేట్లోకి వెళ్ళక ,చదువులమ్మి హఠం చేస్తున్నది
రోబో గ తయారవ్వడం ఇష్టం లేక
ఈ పాటను కాపీ చేసుకొమ్మంటూ
జేబులో సెల్ అరుస్తున్నది
ఒనరూ నెనరు  దానికి పట్టదు
వలస వచ్చిన ఆ వృద్ధ దంపతులు
వీధి మూలన మిర్చి బజ్జీలు వేసి
అమ్మకానికి ఆశతో చూస్తున్నారు
వయసై పోయినందుకు శిక్షింపబడాలేమో

నడుస్తున్నానా,ఆలోచిస్తున్నానా,ఆవేదిస్తున్నానా ….

కొంచెం ఆకాశం మేఘమయమై
కంట్లోవాస్తవమేదో కనుమరుగై నట్టు-
శూన్యావరణలో నేనొక్కడినే కట గల్సినట్టు-

డేట్ల గేట్లు దాటుకుంటూ పోవడమే
నుదుటి ముందు సూర్యుని లాంటి ఉనికేదో
ఉదయిస్తూ ఉండాలనుకోవడం నుంచి పారిపోవడమే

పరిశుభ్రమైన గాడ్పులు వీస్తూ
మనసుల్ని గిలక్కొట్టి ,వెన్న తీస్తున్నట్లు  కలలొస్తుంటాయి ఇప్పటికీ…

కలల్ని ప్రచారం చేయడం
బాగుంటుందేమో
నడకకు గమ్యం దొరికే అవకాశం
ఉంటుందేమో

*

Art: Rafi Haque

-పఠాన్ మస్తాన్ ఖాన్

~
1.
వొక పూటలోని కొన్ని దేహాల్లో వేలాడే
అసంధర్భాలలోని పురా వాసనలను
మనిషికి పూసిన వొందల అక్షరాలతో
తనను వెతుక్కొంటూనే వేల యేళ్లుగా
ధ్వనీతీత నిశబ్దం ఆవరించిన వెలుగులో
రేపటికి వానకురుస్తుందనే
యేకరహస్యంలో వివృతమై…
2.
గుండెలకు చేరని శ్వాసలో మనసును చంపిన నిశ్చ్వాస లోని హననపు సత్తువ
నిర్మోహనంగానే గతిస్తున్నా వొక రేపటిదాకా
యీ ఆరిపోతున్న రంగుల్లో తేలిపోతున్న
నిర్మాణహీన ముక్కల్లో
గదులను దాటించి కిటికీలను తీయించి
గీసిన వొక వర్ణపటమౌతున్నప్పుడు
వృక్షపు వేర్ల నీడల బిగుతుతనం సడలింది
3.
యింకా మొలవని రెక్కలతో వాలు జారిన
యీ ధార స్వేదంతో కన్నీళ్ళతో కొండలను
లోయలను తాకి వుప్పు సముద్రమైంది
సలపరిస్తున్న గాయాల బరువును చూసి
పచ్చగా వాలిన వొక తడిలేపనం కరిగాక
మొలిచే ప్రాణమేదో మళ్ళీ కళ్ళతో చూడలేక పోతోంది
4.
కొత్త చివుళ్ళలో కాలిపోతున్న దేహానికి
తీరిగ్గా పాఠాలు వల్లెవేసే పురిటి నొప్పులను
వొక నడకలో మరణించిన వొందల దృశ్యాలను
వొకేసారి చూడలేని చేతకానితనపు కళ్ళజోడులతో
పరిధుల అవధులు మాత్రమే గుర్తొచ్చే
సంస్మరణలు కొన్నీ
5.
అన్నీ వర్ణాలను కిందుగా పరుచుకొన్నాకనే
అస్పష్టంగా మెరిసిపోతున్న బంగారు దిగులేదో
కక్కేసిన యెండుటాకులు ఫళఫళ రాలిపోతుంటే
దాచుకోవాలనుకొన్న మృత్యువును వొక చెట్టై నిండుగా మోసి
యెండకూ వెన్నెలకూ చివరి వరకు వేచి చూసి వాటి చివర్లలో
మళ్ళీ మళ్ళీ బధ్ధలైపోతున్న విశ్వపు ముక్కల విలీనం కోసం …వొక ప్రతీక్షలో
యింకా చనిపోతూనే వున్న…

 *

Art: Rafi Haque

-ప్రసాద మూర్తి

~

మా పక్కనే క్యాంపస్ ప్రవహిస్తుంది

దాని పక్కనే మేం శిలల్లా నిద్రిస్తాము

అప్పుడప్పుడూ

కలలు మోయనంతగా రెప్పలు బరువెక్కినప్పుడు

రెక్కల గుర్రాలను చూడాలని

క్యాపంస్ కి వెళతాను

దేహమంతా రంగుల అద్దాలు అతికించుకుని

లోపల రక్తాన్నితిరగమోత పెట్టుకుంటాను

అప్పుడు క్యాంపస్ నా వీపు మీద

గాఢమైన ముద్దు పెడుతుంది

అది ఛాతీ మీద ముద్రగా బయటకొస్తుంది

యూనివర్సిటీనీ సముద్రాన్నీ

అటూ ఇటూ రెండు చేతులతో పట్టుకుని

విశాఖ వియత్తలం మీద

విహరించిన విరగబాటు

ఘాటుగా నరాల్లో కమ్ముకున్నాక

కూర్చుంటాను కుదుటపడతాను

క్రిక్కిరిసిన చుక్కలతో పగలూ రేయీ

పాటలు పాడే ఆకాశంలా క్యాంపస్ పక్కనే వుందని కాని

ఈ కాళ్ళకింద ఇన్ని నదులెలా కదులుతాయి మరి

ఇప్పుడు క్యాంపస్ లో పక్షులు

పాటలు మానేసి

దేశభక్తి పరీక్షలు రాస్తున్నాయి

చెట్లు కూడా చప్పుడు చేయకుండా

గాలి చెవిలో జాతీయ  గీతాలు పాడుతున్నాయి

జీవన్మరణ పాకుడురాళ్ళ మీద

ఒక చూపుడు వేలు ఆజాదీ గీత రచన చేస్తోంది

చుక్కల్ని వెదుక్కుంటూ ఎటో వెళ్ళిపోయిన యువకుడు

అప్పుడప్పుడూ గాల్లో వేల నీడలుగా పరుగులు పెడుతూ

ఫకాలుమని నవ్వుతున్నాడు

కలం కుత్తుకల మీద కత్తులు నాట్యాలు చేస్తున్నాయి

క్రొన్నెత్తుటి కోనేటిలో మొసళ్ళు మసలుతున్నాయి

అక్కడ  నీలి ఆకాశాలూ ఎర్రసముద్రాలూ

అలాయ్ బలాయ్ ఆడుకుంటున్నాయని ఆనందపడతాను

మరిప్పుడు  ఊరి నుండి క్యాంపస్ దాకా

వెలివాడ కారిడార్ పరచిన ఆధునిక మనుహాసం  భయపెడుతుంది

పుస్తకాలు పట్టుకోవాల్సిన క్యాంపస్

ఇప్పుడు ఆయుధాలు పట్టుకుంటే

జీవితాన్ని పట్టుకుని ఇలా ఎలా వేలాడగలం?

——————-  ——————

( హైదరాబాద్ సెంట్రల్ యూనివర్సిటీ పక్కనే మేం వుండేది)

Art: Mamata Vegunta Singh

-లాలస

~
~

నగరం మీదకు యుద్ధమై వచ్చిన వానలన్నీ సముద్రంలా ఇంకిపోయాక

కొత్తగా వస్తాయి ఆకాశాలు

మనం జీవితాల్లో మునిగిపోయి వాటినే తాగుతాము

ఇంక చాలు మేం అలిసిపోయాం నేనూ, నా హృదయమూ

మేం పుస్తకాలు చదివాం, పాటలు విన్నాం, మనుషులతో మాటాడాం

కలమూ పట్టుకుని పట్టుబట్టాక రంగులేమో ఎగరవు

తడికి తడిసిన కాగితం మీద విడిపోయిన సిరా పదాలతో

ఇక్కడేం చేయాలి.. నేనూ-హృదయం కలసి ఏం చేయాలి

ఇక సూర్యాస్తమయం చూడాలని ఎవరు మారాం చేస్తారు నేనూ నా హృదయం కాక

ఒంటరి పక్షి ఒకటి మమ్మల్ని ఓరకంట చూడనే  చూసింది.

ఎవరూ లేని రాత్రి హృదయాన్ని  గాలికి  వదిలేసి నేను సంగీతంలో మునిగాను

హృదయం తన వేయి కళ్ళు మూసుకుని

హృదయం తన వందల నోళ్ళను కట్టేసుకుని

జిగేలుమనే హృదయం- భగ్గుమనే హృదయం- ముక్కల్లా అతికిన హృదయం

చేతుల నిండా పని బడిన ఉదయం

చరిత్రల చిట్టాలను మరిచే హృదయం

తన ఇల్లు లేని హృదయం

తన  వాకిలి తట్టేదెవరో ఎదురుచూసే హృదయం

విసుగేసి రంగుల సినిమాలు చూసే హృదయం  తన తలుపులేసుకుని ఒక దట్టమైన పొగలా మారింది

చిన్ని అబద్దపు సవ్వడి గుసగుసలా చిన్న పురుగులా ముడుచుకుంటుంది

తన సంగతే మరచిపోతుంది

నేనూ హృదయం మళ్ళీ గదిలో నిద్రలేచి చదువుతాం ఉత్తరాలను, సుదీర్ఘ ఉత్తరాలను, పుటలను, పాటలను…

అయినా ఆ గదికి నేనంటే ఆసక్తి లేదు ఎందుకంటే నేను తిలక్ ను కాను.

ఇది ఒక బతుకు కవిత. హృదయం రక్తికెక్కిన నాటకం

ఇంతకు ముందు నిన్నెక్కడ కలిశాను చూశాను అని నాతోనే హృదయం అంటుంది

వానలో తడిసిన నున్నటి రాయిలా నేనూ నీలానే తడీ పొడిగా ఉన్నాను అని కూడా చెబుతుంది.

అయినా

హృదయమెపుడు రాంగ్ టర్నే తీసుకుంటుంది

పక్క చూపులతోనైనా చూస్తానంటుంది

పూలను..  కలలను… పూల కలలను…కలల పూలను

*

Art: Mandira Bhaduri

-వాసు 

~

కమలం సూర్యుడినీ కలువ చంద్రుడినీ చూసి వికసిస్తాయని కవులు చెబుతారు
ఈ బాధాపుష్పం నన్ను చూసి వికసిస్తోందేంటి
దీని కోసమే నేను పుట్టినట్టు.
స్వచ్ఛమైన కన్నీటిచుక్కని నా పసిబుగ్గలపైనైనా ఎన్నడూ ఎరగను.
ఈ బాధాపుష్పం మాత్రం తన రేకలని నాకు తాకించింది
దానికీ కన్నీటిచుక్కల్ని కోల్పోవడం తెలుసేమో
లేకపోతే నీకోసం నేనున్నానంటూ ఎందుకొస్తుందీ?
పగటి అనుభవాల పోగులన్నీ రాత్రికల్లా పీడకలల్లా మారడం తెలిసినవాడికి
ఈ బాధాపుష్ప సాహచర్యం ఒక దైవదత్త వరం కదూ
ఈ పరిమళాఘ్రాణమే బరువెక్కిన కళ్ళవెనకని కారని కన్నీటిచుక్క చెలి కదూ
ఎన్నేళ్ళని చూస్తున్నాను
ఎన్ని ప్రేమామృతధారల్ని నేను వర్షించినా
విషసర్పాలు వెయ్యినోళ్ళతో తాగేసి వేయిన్నొక్క దంష్ట్రతో నన్ను కాటేస్తాయి
నొప్పి తెలుస్తుంది కేక పెట్టలేను.
ఎంత సహజ హరితాన్ని పూచిచ్చినా
ఏదో మాయాగ్రీష్మం ఎండగట్టేస్తోంది.
నాకు నమ్మకం చావదు కదా!
పునరపి.
ఎడారికి ఒయాసిస్ చెమర్చిన కన్ను
సరిగ్గా ఈ బాధాపుష్పం నాకూ అంతే
ఇదే లేకపొతే
నేనొక మొండిచెట్టుని
దీన్ని భక్తిగా కళ్ళకద్దుకుంటాను ప్రతిరోజూ పూజగదిలో మంగళాశాసనం తదుపరి
అప్పుడు నాకు నేనే ఒయాసిస్‌ని.

*

Art: Mandira Bhaduri

-అరుణ నారదభట్ల

~

మనసు ఓ అంతరిక్షకేంద్రం
స్పందనలన్నీ బంధనాలు
సృష్టితత్వం బోధపడ్డట్టు జీవనసరళి
అంతటా జ్ఞానోదయపు రావిచెట్లు
అవసరాల ప్రేమ భాషణాలు

కంప్యూటర్ చిప్ లా
ఎన్ని జ్ఞాపకాలనో పోగేస్తూ వస్తున్నాం
నచ్చనివి డిలిట్ చేయడానికి
తేలికపాటి కీబోర్డ్ కాదు నడక
ఎన్నిసార్లు రీఫ్రెష్ నొక్కినా
రీసైకిల్ బిన్ ఒకటుంటుంది
వైరస్ ని సృస్టించడానికి

ఆక్సీజన్ సరిపోదక్కడ
శూన్యం ఆవహిస్తుంది
ప్రాణాయామం చేయాలనుకుంటాం
కార్బన్ మొనాక్సైడ్ నరనరాల్లోని
రక్తంలో జీర్ణించుకుపోయి
ఊపిరాడదు

నైట్రస్ ఆక్సైడ్ విడుదల్లయ్యే సన్నివేశాలు
కేంద్రానికి అందనంత దూరంలో
కనిపెట్టలేని ఉల్కాపాతాలు
అదే సూర్యుడు అవే నక్షత్రాలు
అవే గ్రహాలు
మార్పులన్నీ దూరభారాలు

గ్రహశకలల్లాంటి కొన్ని
అనుకోని సంఘటనలు
కృత్రిమంగా మెరిసే
అంతరిక్ష నక్షత్రం
నిరంతరం స్కానింగ్

ఆకాశంలోకి విసిరేసిన బంతి మనసు
మళ్ళీ భూమినే చేరుతుంది
గురుత్వాకర్షణ సిద్ధాంతం నమ్ముకున్నాం గనక
భూమికీ మనకూ తేడా ఏం లేదు
అదే మట్టి దేహం
అవే నీళ్ళు
అదే అగ్ని
అదే మనసు గాలి

మొక్కలను నరికేస్తే పడే బాధే మనసుది
నచ్చదు కదా
ఊష్ణం…లోనంతా ఊష్ణం పైనంతా ఊష్ణం
పచ్చదనం కరువయ్యాక
భూమి అక్కడక్కడా బద్దలవుతూ
లావాను సునామీలనూ సృష్టిస్తునే ఉంటుంది
ఇలా ఎంతదాకా అంటావా
గురుత్వాకర్షణ ఉన్నంతవరకు

*

-పప్పు నాగరాజు

~

అర్చనగా మిగిలిన సిరిమల్లెని

****

Art: Mandira Bhaduri

కనిపించిన మౌనం

 

జడివాన చైతన్యంలో
జలకమాడిన తటాకం
గట్టుతో చెప్పిన గుసగుసలు

ఆవిరైపోతున్న ఆరోప్రాణంకోసం
పొంగిన పాల గుండెలో
నీటిబొట్టు చిందించిన చిర్నవ్వులు

ముకుళించిన మూఢభక్తికి
ముద్దరాలైపోయిన గుడిగంట
జగన్మాత క్రీగంటి చూపులతో సయ్యాటలు

పక్షిరెట్ట తెల్లదనంతో
తృప్తిపడ్డ బుద్ధవిగ్రహంలా
అలజడితీరం దాటిన ఏకాంతనావలో
మిణుకుమంటున్న ఒక దీపశిఖ…
ప్రవాహంలో విరిసిన వెన్నెలపువ్వు

*

ఫోటో: రేఖ

*

– సత్యగోపి

~