ఒకే అసంబద్ధ నాటకం..మరోసారి, మీ కోసం…

deraa

కేతిగాడు మరోసారి తెరతీశాడు
తాళవాద్యాలతో భజనబృందం సిద్ధమైంది
నగరం నడిబొడ్డు లోని  ప్రేత సౌధం వేదికగా-
పాత్రధారులు గళ విన్యాసం ప్రదర్శించారు

వొకరిద్దరు ఔత్సాహికులు ఓవరాక్షన్తో-
ప్రేక్షకాదరణ కోసం పాకులాడారు
మేకప్, మడత నలగని చీరలతో-
ఒకరిద్దరు నటీమణులు కాసింత గ్లామర్నద్దారు
నోరుపారేసుకుని, గోడలు దూకి..
ఫ్రైడే బ్యాంగ్ తో డైలీ సీరియల్ను రక్తికట్టించారు
అక్కడక్కడ చొరబడిన యాక్షన్ సన్నివేశాలు
బాటసారులను ఒకింత ఉద్వేగపరిచాయి
చతురంగబలాలను ప్రయోగించి..
జనాన్ని దాచేసి ఓటమినొప్పుకున్నాడు ప్రతినాయకుడు
ప్రజలకు పట్టకపోయినా, నాటకం రసవత్తరంగా సాగిందని..

పాత్రధారులే వేదిక దిగి కాసేపు చప్పట్లు కొట్టుకున్నారు
కామెర్ల కళ్లకు పచ్చజెండాలు కప్పుకుని
ఒకర్నొకరు ఘనంగా అభినందించుకున్నారు
నాటకాన్ని పదేపదే తిలకించిన..
అమరులు మాత్రం-
సిగ్గుతో మరోసారి చావుకు సిద్ధమయ్యారు!

5192479564_f9b7264107_o

ఇప్పటి నేల రూపాలు

నేల  ఇప్పుడు రూపాలు తెంపు కుంటుంది

ఒక్కో మనిషి కథని తనలోనే దాచుకొని
పునర్జీవనమే తెలీని దాని మల్లే
రక్త దీపార్చనల జాతర జరుపుకుంటుంది
నింగికి ,నేలకు ఇప్పటిది కాదు వైరం
ఆత్మ మాయని జార విడిచినప్పటి నుండి ..
నిజం
స్వాపికుడి దేహాన్ని వదలి
ఆత్మ అర్ధంతరంగా వెళ్లి పోతుంది
రైతు ఇప్పుడు
పొలం చుట్టూ తిరుగుతున్న దీపం పురుగు
మట్టిలోనే వూరబెట్టుకున్న దేహాలు
మట్టి మయమై పోయి మరణం లోకి ఎగిరి పోతున్నాయి
కలలన్నీ దుఖం తో నిండి పోయి
తల పాగా గాలిలో విదిల్చిన ప్రతి సారీ
కన్నీళ్ళే రాలి మొలకెత్తుతున్నాయి
బ్రతుక్కీ ,జీవితానికీ సమన్వయం కుదరనప్పుడు
మరణం ఒక్కటే కదా మిగిలిన దారి
మరణం ఎప్పుడూ తెరచి ఉంచిన
ఒక దీర్ఘ వాకిలి ….
తన,మన తేడా చూపక
ప్రాణ స్థితుల సౌందర్యాన్ని విచ్చినం చేసి
దుఃఖ గానాన్ని ఆవిష్క రింప చేస్తుంది ….
ఏదీ ఆకుపచ్చటి నేల ?
మృత్యు దీక్ష పట్టినట్లు ఎర్ర ఎర్రగా మారి
శ్రామిక జననాల రోదనని
గర్భ చీకట్లలో దాచుకుంటుంది …
ఇంత జరిగినా మట్టిబొమ్మ కదుల్తూనే వుంది
పుస్తె లమ్మినా అలంకార దాహంతీరని నేలకి మొక్కి
మట్టిబొమ్మ ముక్కలవుతూ కూడా కదుల్తుంది …!!

ఎవరిదో..ఒక అనుమతి కావాలి

ramachandramouli

పుట్టిన కోడిపిల్ల నడుస్తూ వెళ్ళిపోయిన తర్వాత

పగిలిన పైపెంకు ఒక విసర్జితావశేషమే కదా.. ఆలోచించాలి

అనంతర చర్యల గురించీ, సాపేక్ష అతిక్రమణల గురించీ, ఉల్లంఘనల గురించీ

చూపులు స్తంభించినపుడు శూన్యమయ్యే నిశ్చలనేత్రాల గురించీ

ఊర్కే..అలసి..రోడ్డు ఫుట్‌పాత్‌పై కూలబడి శిథిలమవ్వడం గురించీ

 

…చాలాసార్లు అన్నీ చెప్పడం నీకు చేతకాదు

జీవితంలో ఎవరికైనా ఎదుటిమనిషితో

చెప్పినవాటికంటే చెప్పకుండా ‘రహస్యం’ చేసినవే ఎక్కువ

 

ఒక చీకటి బిలంలోకి

ఎండుటాకు గాలిలో రాలిపోతున్నప్పటి..విశుద్ధ అనివార్యతను ఊహించగలవా

కొన్నిసార్లు ఏమీచేయలేని నిష్క్రియత్వం,

అలా అద్దంపై ఘనీభవిస్తున్న నీటి బిందువువలె

ఒట్టి దుఃఖపు ఊట..యిసుకను తోడ్తున్నకొద్దీ కన్నీటి జల

కళ్ళు సముద్రాలకు పర్యాయాంగాలా

పాదాలు శరీరాన్ని…గుండెను..మనసునుకూడా మోసుకుని నడుస్తున్నపుడు

ఎవరో రబ్బర్‌ కొసలను లాగి సాగదీస్తున్నట్టు..స్ట్రెచ్‌.,

పరవశమే, కాని..ఏదీ అర్థంకాదు

పెళ్ళాం అర్థంకాదు..పిల్లలు అర్థంకారు.. ఉద్యోగం అర్థంకాదు

రాజకీయాలు అర్థంకావు.. అరాచకాలర్థంకావు

చివరికి జీవితం అర్థంకాదు-

 

చటుక్కున..సుడిగుండంవలె ఒక ఖాళీ ఏర్పడ్తుంది లోపల

అలలు అలసటలేకుండా ఒడ్డుకు తలబాదుకుంటున్నట్టు నిశ్శబ్దవేదన

ఏమి కావాలో తెలియదు.. ఏమి వద్దోకూడా తెలియదు

కాని ఏదో కావాలనిమాత్రం తెలుసు

ఆ ‘ఏదో’ కోసం అన్వేషణ

మనిషిలో, బ్యాంక్‌లో, కుర్చీలో.. ఆమె కళ్ళలో, నవ్వులో

అంతా తుంపర తుంపరగా ముసురు

ముందరున్న పాదముద్రలలో వెదుకులాట

వైకుంఠపాళీ అరుగుపై గవ్వల విదిలింపు

నిచ్చెనలకోసం ఉబలాటం

పాములేమో నోళ్ళు తెరచి, పడగవిప్పి హూంకరింపు

చేతులు రెండూ యిక తెరువవలసిన తలుపులు

 

తీరా..ఇప్పుడు

ఎదుట లోడెడ్‌గన్‌ ఎక్కుపెట్టబడి సిద్ధంగా వుంది

ఇనుపబూట్లు, ఇనుప టోపీ, ఇనుప కవచం

బిగపెట్టబడ్డ శ్వాస.. చికిలించిన కళ్ళు..కాని

…ఎక్కడినుండో..ఎవరిదో..ఒక అనుమతి కావాలి-

 

ఎక్కడికో ఈ నడక!

poornima
ఆలోచనా దారాల వెంట
ఒక్కో పోగు లెక్కేస్తూ
నడుస్తున్నాను….
నడుస్తున్నాను
నిజానికి నాది నడకేనా?
ఎక్కడికో ఈ నడక
ఎడతెరిపిలేని ఆలోచనల నడక
అలా అనంతంలో నేనో
నాలో అనంతమో
ఏమో…చిక్కీ చిక్కని
చిదంబర రహస్యo
అదేదో తెలుసుకోవాలని
ఆశతో ఇంకో రెండడుగులు
ఈ ఆలోచనా సుడులు
నిరంతరం నాలో సంచరిస్తూ
అప్పుడప్పుడు నేను వాటిల్లో సంచలిస్తూ
కదిలే కెరటాలపై కలలధారలు
ఎప్పటికప్పుడు కొత్త నీరుని ఆస్వాదిస్తూ…
నేనే ఒక జాగృత స్వప్నాన్నో
స్వప్నకాల లిప్తావస్థకు సమాధానరూపాన్నో
స్వప్నంతో సంచరిస్తున్నానో
స్వప్నంలోనే చరిస్తున్నానో
ఎంత నడిచినా
అంతూ పొంతూ లేని నడక
నిజానికిది నడకేనా?
అక్కడిక్కడే తిరుగాడే చక్రభ్రమణమా?
చంచలమైన ఆలోచనల
అచంచల గమనమా ఇది!?
అలుపెరుగని ఆత్మశోధనల
ఆగని అంతర్మధనమా ఇది!?
ఏమో..
ఏదో ఒక దరి చేరితే కానీ తెలియదు
నడక ఆగితేకానీ  నిర్ణయం కాదు
నిర్ధారణకొస్తే కానీ నడక ఆగదు…

మాట పడాలనుకుంటా

393764_176060322482234_16821319_n
మాట పడాలనుకుంటా. మనసున్న మనుషుల్తో. మానవత్వపు కొరడాల్తో.
నిబద్ధత నిప్పుల్తో.
జారుతున్నప్పుడల్లా. జాలంలో చిక్కుకుంటున్నప్పుడల్లా. చీకటి
చీల్చుతున్నప్పుడల్లా. దారి తప్పుతున్నప్పుడల్లా.
ఉండాలొక పెద్దమనిషి, గల్లా పట్టుకోడానికి. గదమాయించడానికి. చెంపలున్నది
ముద్దులు పెట్టడానికి మాత్రమే కాదని చెప్పడానికి.
నీ చావు నిచ్చావుగాను అని శపించడానికి.
అదృష్టంకొద్దీ తుడిపెయ్యడానికి రబ్బర్లుంటాయి. డస్టర్లూ. రిమూవ్
ఆప్షన్లూ.
తప్పుదిద్దుకుని బయల్దేరుతా. తెల్లమొహంతో. కొన్ని తేట పదాల్తో.

నింగీ, నేలా

 PrasunaRavindran

నా ఎదురుగానే ఉంటావ్
అయినా
నీకూ నాకూ మధ్య
కొన్ని జన్మల దూరం
అడ్డు మేఘాలు కరిగిపోడానికి
నా స్పర్శే కాదు
నీ వేడి నిట్టూర్పులు కూడా
చాలటం లేదు
ప్రవహించే ఏ నదయినా
ఒక్క క్షణం ఆగి
నా పాట కూడా వింటుందని
ఆశగా చూస్తూంటాను
ఇన్నేసి పక్షుల గుంపుల్లో ఒక్కటయినా
తన రెక్కల నీడ పడుతుందని
నిష్ఫల స్వప్నాలు కంటూంటాను.
నీకోసం
రంగుల ముఖాల్ని తొడుక్కుంటూ
నీ మనసుకి అద్దంలా మారిపోతూ
అమృతాన్ని వర్షిస్తూ
నేనూ  …
నాతో మాట్లాడాలని
సుడులు తిరుగుతూ
పచ్చటి సైగలు చేస్తూ
పూలను విసురుతూ
గాలిపైటనాడిస్తూ
అనేక సంకేతాల పక్షులనెగరేస్తూ
నువ్వూ …
పరస్పరం ప్రేమించుకోని క్షణముండదు
అయినా
నీకూ నాకూ మధ్య
కొన్ని జన్మల దూరం ….

సమాధుల్ని శుభ్రం చేయాలిప్పుడు…

 

varma.

ఇప్పుడెందుకో ఒక్కో సమాధిని శుభ్రం చేయాలనుంది

రాలిన పండుటాకుల్ని వాడిన పూల రేకుల్ని పేరుకు పోయిన ధూళిని

మట్టిని నేలనుండి పాకిన చెద పుట్టలను చుట్టూ పట్టిన నాచును

చిగురు వాడిన మొక్కలను గడ్డి దిబ్బలను

దీపపు సెమ్మెకింద అంటిన నూనె జిడ్డును

సున్నితంగా తొలగిస్తూ సమాధిని శుభ్రం చేయాలనుంది

 

నిద్రిస్తున్న యోధుడి గాయంలోంచి చిగురిస్తున్న మోదుగు పూల

మృధు స్పర్శ లోలోకి పాకుతూ గుండెలయను పెంచుతూ

నరాలలో రక్తకణ కాసారాన్ని ఉడుకెత్తిస్తూంది

 

గాయకుడెవరో ఇక్కడ గొంతు తెగిపడినట్టుంది

ఒక పాట చెవిలో వినిపిస్తూ నాభినుండి

దిక్కులు పిక్కటిల్లే నినాదమవుతూంది

 

అక్షరాలను అస్త్రాలుగా పదునెక్కించిన వారెవరో

పుటల మద్య నిప్పులు చెరుగుతూ దాగినట్టుంది

నెత్తురంటిన అక్షరాల పూత వేలి చివర మెరుస్తూంది

 

ఆరుగాలం ఆకాశం వైపు చూస్తూ మట్టితో యుద్ధం చేస్తూ

ప్రేమిస్తూ తన నెత్తురినే ఎరువుగా మొలకెత్తిన

మట్టి మనిషెవరో విశ్రాంతి తీసుకున్నట్టుంది

చేతులకింత మట్టి తడి అంటుతూంది

 

ఎదనిండా తడి ఆరని జ్నాపకాలేవో రంగుల చిత్రంగా

నేసిన ప్రేమికుడెవరో భగ్న హృదయంతో అరమోడ్పు

కనులతో అవిరామంగా ధ్యానిస్తున్నట్టుంది

చేతులకిన్ని అద్దం పెంకులు గుచ్చుకున్నట్టుంది

 

లోలోన అలికిడి చేయకుండా పై మూత తెరవకుండా

మదినిండా గంధపు పరిమళమెదో

శ్వాస నిశ్వాసల మధ్య కమ్ముకుంటూ

సమాధి చుట్టూ చిగురించిన లేలేత పచ్చదనంతో

పూరేకుల తడితనమేదో స్పర్శిస్తూ

లోలోపల దాగిన కాంతిపుంజమేదో చేతి వేళ్ళగుండా

దేహమంతా ప్రవహిస్తూ నాలో దాగిన నైరాశ్యాన్ని

నిరామయాన్ని నిర్వేదాన్ని పారదోలుతూంది

 

సమాధుల్ని శుభ్రం చేయాలిప్పుడు…

 

 

 

కొన్ని క్షణాల్లో నువ్వు

kurma

గాలికి ఊగిన పువ్వు

ఏదో ఊహను కదిలిస్తుంది

గడిచిన ఊసులిక ముసురుకుంటాయి

 

నిశ్చల తటాకంలో

మెరిసే చేపొకటి ఎగురుతుంది

అలజడైన నీటిలో

మేఘాలు చిత్రంగా ఊగుతుంటాయి

 

రోడ్డుమీద ఎవరో

గట్టిగా నవ్వుతారు

ఏళ్లనాటి పలకరింపొకటి

తలపుకొచ్చి సొంపకుండా చేస్తుంది

 

ఎప్పటిదో పాటలోని వయొలిన్ రాగం

నీ గుండెని తాకుతుంది

పురా గాయాలు కొన్ని రేగి

నిన్ను నిలువునా చీరేస్తాయి

 

చిట్టి తల్లి ఒకటి నిన్ను

వెన్నెల కళ్ళతో స్పృశిస్తుంది

నిన్నో ఆటలో ముంచేస్తుంది

అప్పుడిక, బతుకు

గొప్ప వెలుగుతో మెరిసిపోతుంది.

చిటారుకొమ్మన గాలిపటం…

Nishi_ForSaaranga

అడవిలో అకస్మాత్తుగా తప్పిపోవాలి
తూనీగలానో.. గాజుపురుగు మల్లేనో
మహావృక్షాల ఆకుల చివర్లలో
ఒంటరిగా…

రెండు అనంతాల మధ్య
అతి ముఖ్యమైన అణువులా వేళ్ళాడాలి!

సెలయేటి పొగమంచులో చిక్కుకుపోవాలి

మెత్తని మసకదనంలో
పావురంలా.. లేదంటే పంకజమైపోయీ
రెక్కలు విప్పార్చుకుని
రహస్యంగా తేలిపోవాలి!

వరుస వానల తడిలోంఛి
శరత్కాలపు మధ్యాహ్నంలోకి జారిపొవాలి..

చూరు నించి చిన్నగా బయటకొచ్చిన చీమలానో
ముడుచుకున్న సవ్వడిలేని పువ్వుల్లానో!

చిన్నపాటి జీవం కోసం
చిటారుకొమ్మన గాలిపటమై
తపస్సొకటి ఆరంభించాలనిపిస్తుంది!

పొందినదీ.. పోగొట్టుకున్నదీ
ఇబ్బందిపెట్టే లెక్కలెన్నో
అస్థిమితంగా ఛాతిని దువ్వుతున్నప్పుడు

నాది కాని ప్రతి చిన్న జీవితంలోకీ
నెమ్మదిగా నడచి వెళ్ళిపోవాలనిపిస్తుంది!

ఒక ప్రశ్న

 01

తన పాదాలను ముఖంతో క్షాళనం చేస్తున్నప్పుడు

కలిగే సన్నని గిలిగింతల మెలకువతో నన్ను తనలోకి హత్తుకొని

తిరిగి ఎక్కడో తనలో  ఒక ఎరుక-

 

యుగాల నాటిది  సదా తొలుచుకపోయే గాయమై సలిపే  స్పర్శతో

రెప్పల వాదరకు చిప్పిల్లిన దుఖాశ్రువుగా  తను ఇలా అన్నది :

 

చిన్నా,  మీ ప్రేమ,ఇంకా అప్పుడప్పుడూ ఇలా ఉక్కిరిబిక్కిరి చేసే మీ

భక్తీ, మీ కోర్కె నన్ను ఎంత వివశను చేస్తాయో  తిరిగి అంతగా భయపెడతాయి

 

నువ్వు నన్ను హత్తుకున్నప్పుడు,

ఒక మానవోద్వేగానికి ఉన్మత్తతను తొడిగి

నా దేహం చుట్టూ ప్రాకృతిక గాథలనూ అల్లి  సేదతీరుతున్నప్పుడు,

గొప్ప సృజనతో ప్రేమ గురించి కవిత్వం రాస్తున్నప్పుడూ

ఒక కంట ఉప్పొంగుతూ మరొక కంట భయదనై ఒదిగి ఒదిగి నాలో నేను బంధీనవుతాను

 

ఒకటి రెండు అవయవాల చుట్టూ, కాకుంటే ఒక దేహం చుట్టూ
ఇంత పారాలౌకికత ఎలా పొదగబడిందో నువ్వూ ఆలోచించి ఉండవు

 

ఇదిగో చూడు: రక్త సంస్పందనమై మామూలుగా,

నిజంగా మామూలుగానే అవయవాలలో అవయవాలై కదలాడే వీటిని చూడు

యోనిగా,వక్షోజాలుగా అతిమామూలుగా శరీరంలో శరీరమైన వీటిని చూడు

 

ఎన్ని గాథలు, ఎన్ని ప్రాకృతిక, పారాలౌకిక పోలికలు
ఎంత చరిత్ర,ఎన్ని సంస్కృతులు
మనిషి సృజన, మనిషి కాలం యావత్తూ

ఒక్క దేహం చుట్టూ మోహరించడం అందరికీ ఆశ్చర్యం కలుగవచ్చును గానీ

 

 

నాకు మాత్రం నిజంగానే ఊపిరి ఆడడం లేదు చిన్నా
ఒదిగి ఒదిగి లోనికి కూరుక పోతూ చివరికి నాలోని ఆఖరి  కణాన్నయినా

నేను మిగుల్చుకోగలనో లేదో అన్న అనుమానంతో బిగుసుక పోయి బతుకుతున్నాను

 

ఒక అవయవం శరీరంలో శరీరం కానప్పుడు

ఒక మనిషి మనిషిగా కనబడనప్పుడు

భక్తితో ప్రేమ పుష్పాలు ఎలా మాలకడతారో

అంతే ద్వేషంగా తాగి పడేసిన సీసాలనూ యోనులలో జొరుపుతారు

 

మీ యుద్ధాలలో, మీమీ ఆధిపత్యపు పోరాటాలలో

మీ స్త్రీలకు అపురూపమైన పారవశ్యాలను కానుకలుగా ఇచ్చినట్లే,

మరొకరికి ఆక్రమణల పైశాచిక అనుభవాలనిస్తారు

 

మీమీ మానవాతీత ప్రేమలతో,

మానవాతీత ద్వేషాలతో కాలపు రేకులపై

మార్మిక రంద్రాంశాలను గురించి అమానుషంగా మాత్రమే రాస్తారు

 

చిన్నా,

నిజంగానే బతిమాలి అడుగుతున్నాను
నన్ను మనిషిగా ఎప్పుడు భావిస్తావు?

నేను- మృత్యువు

damu


మృత్యువు కాసేపు నాతో జీవిస్తుంది
దాన్ని కౌగలించుకొని పడుకుంటాను
అది నన్ను ముద్దు పెట్టుకున్నపుడు
నా కళ్ళల్లో నీళ్ళు, పెదాలపై చిరునవ్వు
అది నన్ను రుచి చూస్తుంది


వ్యామోహంతో దానిలోకి దూకేస్తాను


కానీ, అది ప్రియురాలి వలె దుఃఖిస్తుoది


‘నీ గమ్యం నేనేరా’- అని మళ్ళీ
వెక్కిరించి నవ్వుతుంది
‘నేనే నువ్వు కదా ‘- అంటాను


అది హటాత్తుగా తల్లి వొలె నుదుటిని ముద్దాడుతుంది
దాని స్పర్శలో గతపు గాయాలన్నీ మాయమవుతాయి.


దుఃఖంతో తడిచాక కొత్త ప్రేమతో
నిగనిగలాడతాను.


మృత్యువు నాకు నేనే

గుసగుసలాడుకొనే వొక రహస్యం 

త్యజిస్తూ.. సృజిస్తూ

 jya
నిన్ను నన్ను గా చూసుకున్నాను
నాకు నేనే బందీనయ్యాను
ఒక ఖైదు వెలిసింది
వెతల వేల గదులు
నన్ను నేను త్యజించుకున్నాను
నాకైనేను సృజించుకున్నాను
గుణిస్తూ.. విభజిస్తూ..
విడదీస్తూ.. కలిపేస్తూ
గాలిపటంలా ఓ ఆశ
ఎటు పోతున్నానో తెలియని ఆకాశం
అకస్మాత్ ఆధారం లా నువ్వు
దారంగా మలుచుకోవాలని నేను
క్షణాల పయనం
నవ్వుల్లో గుండెలా నువ్వు
చప్పట్ల పసితనంలా నేను
ఊహల దారుల ఆహ్వానం
జ్ఞాపకాల నీడ ఇల్లు
పొద్దుసోకని సూరీడంటి ఆశ
చీకటి నీడలో వెలుగూ
వెలుగు వెంటే వెన్నెలా
త్యజించేతనం
సృజించుకొనే గుణం
ఎన్ని ఖైదుల్నైనా పెకలిస్తాయి
కొత్త ఆలోచనల  విత్తల్లే నువ్వు
సంతోషపు క్షణాలు మొలకలేస్తూ నేను
 త్యజిస్తూ…. సృజిస్తూ మనలోని కాలపు మడులు

 

గాలిబ్ తో గుఫ్తగూ

saif
గాలిబ్
ఇంకా సముద్రాల్లో ఆటుపోట్లు వస్తున్నాయ్
ఇంకా పువ్వుల చుట్టూ భ్రమరాలు తిరుగుతున్నాయ్
ఆకాశం ఇష్టమొచ్చినప్పుడు రంగులు మార్చుతూనే ఉంది
విత్తనం పగిలితేనే ఇంకా పచ్చని మొక్క పుడుతుంది
గాలిబ్ ,
చీకటి ఇంకా నల్ల  బుర్ఖా వేస్తూనే ఉంది
దానికోసమే మిణుగురులు రోజంతా ఎక్కడో పడుకుంటున్నాయ్.
ఎంత ఎత్తున కట్టుకున్నా కాని
పిల్లగాలి ఇంకా కిటికి రెక్కలతో ఆడుకుంటూనే ఉంది
రాజరికం ఇప్పుడు లేదు కాని
ఇంకా అదే బీదరికం ఉంది .
గాలిబ్
నీ కవితలు ఇంకా దునియా చదువుతూనే ఉంది
ఐనా జిందగీలో జర్గాల్సినదేదో జరిగిపోతూనే ఉంది .
వర్షం వస్తే ప్రతి గోడ తడుస్తూనే ఉంది .
జలుబు కు ఇప్పుడు కూడా ఏదో ఒకటి మందు దొరుకుతూనే ఉంది
గాలిబ్,
నీ గాయాల వారసత్వం కొనసాగుతూనే ఉంది
ఇంకా గులాబి కొమ్మలకు ముళ్ళు పుడుతూనే ఉన్నాయ్ .
ముళ్ళ కంచెల్ని వాటేసుకోని పూల తీగలు బతుకుతూనే ఉన్నాయ్ .
నువ్వు లేవు అంతే ,మనుషులేం మారలేదు
జాబిల్లిలో కూడా  అదే పాత పరివర్తన వస్తూ పోతూ ఉంది .
గాలిబ్ ,
వంటవాడే మొదట రుచి చూస్తున్నాడు
పంటలేసినవాడే కోసేస్తున్నాడు
ధర్మ ప్రచారం బాగానే జరుగుతుంది
గడియారం తన ముళ్ళను తిప్పుతూనే ఉంది
గాలిబ్ ,
ఊరకనే అంతా లభిస్తుంది .
ఊరకనే అంతా పోతుంది .
దీపం చుట్టూ ఇంకా చీకటి ఉంటూనే ఉంది
ఎక్కడినుంచో ఓ కోకిల ఇంకా పాడుతూనే ఉంది
గాలిబ్ ,
అందమైన మధుపాత్రలు ఎన్నో తయారవుతూనే ఉన్నాయ్
ఎన్ని పూలతో కలిపిఉంచినా కాని వాటితోనే
మల్లెలు ఉదయానికి వాడిపోతున్నాయ్
గాలిబ్
ముందు సీట్లు ఖాలీగా ఉన్నా కాని
కొంతమంది ఇంకా వెనక నిలబడే
నీ షాయరి వింటున్నారు  .
నువ్వు వెతుకుతూ వెతుకుతూ పొయినదాన్నే
వెతుకుతున్నారు .
ఇంకా అసలైన సత్యం ఏదో దొరకలేదు .
గాలిబ్ ,
చీకటి వెలుతురులోకి
వెలుతురు చీకటిలో కి మారుతూనే ఉన్నాయ్
ఇంకా ఒకరికి ఒకరు గానే ఉంటున్నారు
శ్వాసలు లేకపోతే దేహాలు చెదలుపట్టిపోతున్నాయి.

మరో తీరంలో….

Scan 2

రెండు భూఖండాలను
రెండు భుజాలమీద మోస్తున్న సముద్రం
ఉచ్ఛ్వాస  నిశ్వాసలైన ఖండాంతర పవనం

ఒక చేతిలో సూర్యుడు ఒక చేతిలో చంద్రుడు
బంతాట ఆడుతున్న ఆకాశం

కదలటమొక్కటే తనకు తెలిసిన విద్య అన్నట్టు
నిద్ర నటిస్తున్న కాలప్రవాహం

గంటలను సాగదీస్తున్న గడియారం
పడమటి గాలిలో పడిలేస్తున్న పండుటాకు
మలిసంజ వలస జీవన శ్వాస –

ఒక అనల నిస్వసనం , ఒక అనిలోత్సాహం
అలల మీద తేలుతున్న ముసలి ఓడ
పడమటి నింగిలో మబ్బు పడవ

వలస తుఫాన్లలో తలమునకలౌతున్న నావ
ఇరు తటాలను ఒరుసుకుంటూ కళాసి పాట
సాగర మథనంలో సతమతమౌతున్న నాగరాజు
పవనపుత్రుని రెక్కల మీద రామయతండ్రి

ఒక కన్ను కడుపు తీపి , ఒక నయనం నాస్టాల్జియా
చూపు తీగను లాగుతున్న ఎదురు తీరాలు
కలువల కొలనులో పడ్డ గులక రాయి

అక్షరాలలో మునిగిన దుబాసి ప్రవాసి అదృష్టజీవి !

 (Sidebar painting: Mandira Bhaduri)

కొన్ని గళాలకు శబ్దాలుండవు!

 

vairamuthu2

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

రచయిత : కవిరారాజు వైరముత్తు

కవిత :   సిల కురల్‌కళుక్కు ఒలియిల్లై

ఆరోసారి జాతీయ ఉత్తమ గేయరచయిత పురస్కారాన్ని అందుకున్నారు తమిళ గేయ రచయిత కవిరారాజు వైరముత్తు గారు. ఆయన రచనలు తెలియని తమిళవారుండరు. తెలుగువారిక్కూడా చాలామందికి ఈయన పరిచయం. తమిళంలో ఈయన రాసిన పాటల్ని తెలుగులోకి డబ్బింగు చేసినప్పుడు అక్కడక్కాడా ఈయన రచించిన కొన్ని గొప్ప భావాలు తెలుగువారినీ అలరిస్తూనే ఉంటాయి.

ఇదికాదు నేనుకోరినది

సమయం సందర్భం చూడకుండ

కామ శంఖము మోగించి

నిరాయుధహస్తురాలితో

యుద్ధమొకటి మొదలుపెట్టి

 

ముద్దుపెట్టడం చేతగాక

మోహంలో కొరికి

ఫేన్ తలకి తగిలేలా

పైకెత్తుకుని తెచ్చి

భయంతో బిగుసుకుపోయి
నేను కేకలుపెడుతుంటే
పరుపుపై నా దేహాన్ని పడేసి
ఎసరు కాగక ముందే
తొందర్లో బియ్యంవేసినట్టు
నీలోని కామపుపొగరుని
కరిగించి కరిగించి
నాలోపోసి
అవసరం తీరగానే
తిరిగిపడుకుని
తడికురులారబెట్టుకుని వచ్చేలోపు
గుర్రుపెట్టి నిద్రపోయే భర్తా!
ఇదికాదు నేనుకోరినది
**
సున్నితత్వం కావాలి నాకు
గడ్డిపరకపై జారుతున్నమంచుచుక్క ప్రయాణంలా

శంఖంలోదూరి
సంగీతమయ్యే గాలిలాగా
సున్నితత్వం కావాలి నాకు

**

ప్రవాహానంతరం
చిరుజల్లుతో మొదలుపెట్టు
ఏది చేస్తే నా ప్రాణం విరబూయునో!
నేను చెప్పను
నువ్వు కొలంబస్
నేను అమెరికాకనుగొనుట నీ బాధ్యత

పదివేళ్ళని నెమలీకలుగా మార్చి
అణువణువునీ పూవుల్లా పూయించు
నా అంగాలని
ఒక్కదానికొక్కటి పరిచయం చెయ్
ఆత్రగాడా!
వీణవాయించేందుకు
గొడ్డలి తెచ్చినవాడా!
పిడుగులు పంపికాదు
పూలను కుశలమడగడం!
**
ఇదికాదు నేనుకోరినది
నువ్వు ముగించినచోట
నేను మొదలుపెడతాను
నేనడిగినదెల్లా –
ఆధిక్యత ముగిశాకకూడా
సడలిపోని అదే పట్టు
గుసగుసలాడగాచెవులని తాకే

నీ వెచ్చని శ్వాస

ప్రతి సంయోగానంతరమూ
“నీకే నేను” అన్న హామీ
నా జుట్టుతడిమే
నీ అరచేతివేడి
చెదరియున్న నన్ను
చేరదీసే అక్కర
నేను ఎలా ఉండాలంటే అలా
ఉండనిచ్చే స్వాతంత్రం
తీయని అలసటలో
చిన్నచిన్న సేవలు
నిద్రొచ్చేంతవరకు
చిలిపి సతాయింపు
గుండెకత్తుకున్నప్పుడు
మదినింపే నమ్మకం
**
ఇదిగో!
దుప్పటిలోచేరి నీ చెవికినేనుపెట్టుకునే విన్నపము

మోహమంతా ఇంకిన
జీవితపు రెండో అధ్యాయంలోనూనాపట్ల ఇదే తీవ్రత ఉంటుందా?

పరులముందర చూపే అదే గౌరవాన్ని
ఏకాంతంలోనూ చూపుతావా?
ఏ చీర నువ్వు ఎప్పుడు కొనిచ్చావో
తారీకులు చెప్పి నన్ను ఆశ్చర్య  పరుస్తావా?
ఐదువేళ్ళ సందుల్లోనూఆలివ్ నూనెరాసి

నెమ్మదిగా శ్రద్దగా ఆప్యాయతనొలకపోస్తావా?

మాణిక్యపు వేళ్ళని ఒడిలోపెట్టుకుని
నాకు తెలియకనే నా గోళ్ళుగిల్లుతావా?
మేను మెరుగులను కోల్పోయిఅందం తగ్గుముఖంపడుతున్న అంత్యంలో

విముఖం చూపకుండ వినయుడైయుంటావా?
రుతుస్రావమనే పవిత్రతవిరతిచెందే శుభదినంబున

పిచ్చెక్కిన మదిపలువిధంబులా విలపిస్తుంటే

తనివితీరా ఏడవడానికినీ విశాల ఛాతీ అందజేస్తావా?

నిజం చెప్పు,
ఈ హామీలివ్వగలవా?
నమ్మొచ్చా?
ప్రసవించిన కబురువిని
కరిగమనంతో వచ్చి
పసిబిడ్డ నుదురు
ప్రియంగా తాకి

నా అరచేయైనా అంటక

పరుగు తీసినవాడివిగా నువ్వు?

 

అనుసృజన : అవినేని భాస్కర్

Avineni Bhaskar

ఆవినేని భాస్కర్

 

 

చిన్నోడి అమ్మ

RaviVerelly (2)
 
ఖాళీ అయిన కేరింతల మూటలు విప్పుకుంటూ 
బావురుమంటున్న ఇంటి ముందు
 
లోకంలోని ఎదురుచూపునంతా
కుప్పబోసి కూర్చుంటుందామె.  
 
పసుపు పచ్చని సీతాకోక చిలుక
పంచప్రాణాలని మోసుకొచ్చే వేళయింది.
 
పాలపుంతల నిడివి కొలిచొచ్చినంత గర్వంగా
విచ్చుకున్న రెప్పల్లొంచి వ్యోమగామిలా దిగుతాడు వాడు.
  
ఏళ్ళ ఎదురుచూపులు
ఆత్మల ఆలింగనంలో  
చివరి ఘట్టాన్ని పూర్తిచేసుకుని 
పలకరింతల పులకరింతలు ఇచ్చిపుచ్చుకుంటాయి
 
ఊరేగిస్తున్న దేవుని పల్లకి
భక్తుల భుజాలు మారినంత పవిత్రంగా
పుస్తకాల సంచి భుజాలు మారుతుందప్పుడు.
 
నాలుక రంగు చూడకుండానే
 ఐస్క్రీమ్ బార్ తిన్నాడో
పసిగట్టే ఆమె కళ్ళు
లంచ్ బ్యాగు బరువు అంచనా వేసి తృప్తిగా నవ్వుకుంటాయి.
 
వాడు  దార్లో పాదం మోపుతాడో తెలీక
రోడ్డుకీ ఇంటికీ ఉన్న  మాత్రం దూరం
లెక్కలేనన్ని దార్లుగా చీలి ఆహ్వానిస్తుంది.
poem (2)
 
ఆమె వెనకాలే వస్తూ వస్తూ
తలలెత్తి చూస్తున్న గడ్డిని ఓసారి పుణికి
చెట్టుమీని పిట్టగూట్లో గుడ్ల లెక్క సరిచూసుకుని 
ముంగిట్లో కొమ్మకు అప్పుడే పుట్టిన గులాబీకి ముద్దుపేరొకటి పెట్టి
నిట్టాడి లేని దిక్కుల గోడలమీద
ఇంత మబ్బు ఎలా నుంచుందబ్బా అనుకుంటూ
అటు ఇటు చూస్తాడు.  
 
అంతలోనే 
పొద్దున్నే వాణ్ని వెంబడించి ఓడిపోయిన
తుమ్మెదొకటి
కొత్త పూలను పరిచయం చేస్తా రమ్మని
ఝూమ్మని వానిచుట్టూ చక్కర్లు కొడుతుంది.
 
పసిపిల్లల చుట్టే తుమ్మెదలెందుకు తిరుగుతాయోనని 
ఆమె ఎప్పట్లాగే ముక్కున మురిపెంగా వేలేసుకుని
వాణ్ని ఇంట్లోకి పిలుస్తుంది.
 
పొద్దున్న ఆమె అందంగా రిబ్బన్ ముడి వేసి కట్టిన లేసులు
వాడు హడావిడిగా విప్పి 
చెవులు పట్టి సున్నితంగా కుందేళ్ళను తెచ్చినట్టు
అరుగు మీద విప్పిన బూట్లను ఇంట్లోకి తెస్తాడు.
 
దాగుడుమూత లాడుతూ
బీరువాలో దాక్కున్న పిల్లోనిలా
ఇంట్లో ఉన్న ఆటబొమ్మలన్నీ
వాడి పాదాల సడి కోసం
చెవులు రిక్కించి వింటుంటాయి.
 
పువ్వుమీద తుమ్మెద లాండ్ అయినంత సున్నితంగా
వాడు ఆమె వొళ్ళో వాలిపోయి 
కరిగించి కళ్ళ నిండా పట్టి మోసోకోచ్చిన క్షణాల్ని
జాగ్రత్తగా
ఆమె కాళ్ళ ముందు పోసి పూసగుచ్చుతాడు.
 
ఆమె ఎప్పుడో నేర్చుకుని మరిచిపోయిన
కొన్ని బతుకు పాఠాల్ని
మళ్ళీ ఆమెకు నేర్పుతాడు
 
తిరిగి ప్రాణం పోసుకున్న ఇల్లుతో పాటూ
ఆమె అలా వింటూనే ఉంటుంది
తన్మయత్వంగా.
 
 
(స్కూల్ బస్సు కోసం రోజూ ఇంటిముందు కూర్చుని ఎదురుచూసే చిన్నోడి అమ్మకు)
చిత్రం: జావేద్

జలతారు స్ఖలితాలు

 

1.

కొన్ని నగ్నత్వాలని ఇక్కడ పర్చలేను

అసలొ, సిసలో, మనసో, మర్మమో!!

అప్పటికీ ఆమె అంటూనే ఉంది

కవిత్వం నోరువిప్పాలంటే భాషా, భావమనె

బట్టలు కట్టకు….

’నిన్ను నిలబెట్టు, గుండెని ధైర్యంతో,

ఆలోచనల్ని మనిషత్వంతో నింప’మని….

సిసలు కవిత్వమొస్తుందటగా?

2.

ఆమె అలా అంటూన్నంతసేపూ

బైలీస్‌ని తియ్యగా దింపుతుంటాను గుండెల్లోకి….

ఎక్కడో దూరంగా క్యాసీ పాట ‘”Me & U!” మంద్రంగా!

“నువ్వూ నేనూ ఇక కలవాలి కదా” అన్న క్యాసీ పాట

మమ్మల్ని దగ్గరచేసింది శరీరంలో….

3.

వయసిచ్చిన సిగ్గు ఆచ్చాదన ఒళ్ళుమాలినతనం

అది కాస్తా తప్పుకున్నాక ఇక రాయటం సులువె

అప్పుడే–

కొన్ని ఆమె నడుం మడతలపై

మరికొన్ని ఆమె స్త్రీత్వపు ముడతలపైనా రాసాను

అక్షరాలని ఆమె అందంలొ ముంచుతానంటే కాదనదు!

4.

కొన్ని నగ్నత్వాలని ఇక్కడ ఏమార్చలేను

’మనసు స్ఖలిస్తున్నప్పుడు

ఇద్దరం ఒకటే కద’ అని ఆమె అన్నప్పుడు

ఇన్ఫిరియారిటీని కప్పేసేలా…

గొంతు నొక్కేశాను! నా చేష్టలతో!

నా స్ఖలనాన్ని ఆమె మనసారా తీస్కోవాలిగా!

‘నువ్వెలాగూ నిట్టూరుస్తావు ఆ కాస్త ఎంగిలిముద్దయ్యాకా’

5.

నేనూ అప్పుడప్పుడు మోనాలిసాలా నవ్వాలి!

అసలు స్ఖలించనప్పుడూ ఇద్దరం ఒకటే….

6.

ఆమె నన్ను చదువుతూందొ, చూస్తుందో

విద్యుత్  తరంగం మెదడులో తిరుగాడుతుంటూంది

ఎక్కడ స్థిరపడాలో తెలీకన్నట్టు!

 

అప్పుడే అంది

‘ఇది న్యాయమా?’ అని

నా స్పందనలు ఆమెకి తెలియనవికావు

‘అస్ఖలితం ఆడదానికి శాపమా?’

నా చపలచిత్తాన్ని తనగుప్పిట బంధించి మరీ

అడుగుతున్నట్టుంది….

‘కానేరదు, అది ప్రకృతివరమనుకోవచ్చేమొ!’ గొంతుపెగుల్చుకున్నాను

‘ఔనా! ఆఖరికి ప్రకృతికి కూడా పురుషుడే ప్రేమాధిక్యమా?’

ఆమె అలిగినట్టుంది….

7.

‘ఏమో! చెట్టూ చేమని అడిగి చెప్పలేను కానీ

నాకెప్పుడూ ప్రకృతీ, స్త్రీ ఒకటే అన్న భావం’

అప్పుడె ఆమె నన్ను మనసుతో కౌగలించుకుంది

ఇదెక్కడా దొరకదు మరి…

8.

ఈ రెండక్షరాల గూడుపుఠాణి ఆమెకి తెలియందికాదు….

ఆమె తృళ్ళిపడినప్పుడల్లా

పట్టుకోడానికి నేనున్నానన్న నా చేతులు

ఓ సర్జన్ లా మారతాయేమొ!

ఆమెకి తనమనసంత ఇష్టం అది….

వశం తప్పిన ఆ కొద్ది క్షణాలూ చరిత్రలో కలిపేయమంది..

మరెవరితో పంచుకోకూడదు……అసూయత్వం!

9.

“ఔనూ, నువ్వూ నేనూ కలవాలి

ఈ క్షణాన్ని విస్ఫోటనం చేస్తూ

ఈ స్ఖలనాన్ని ఆమోదం చేస్తూ….”

 

మనసు మెత్తదనమంతా గుండెల్లోకి తెస్తుంది

అర్పిస్తూ ప్రేమని నిర్వచించమంటాది…

అప్పటికప్పుడు నేనేం చెయ్యలేనని ఆమెకీ తెల్సు

అందుకే ఓ మెట్టు దిగొచ్చిమరీ, అడుగుతూ….

“ప్రేమ తెల్సిందా” అని!

అది కవ్వింపో, సవాలొ!

10.

“నన్ను మాట్లాడనీ, మనసారా

నిన్నూ ప్రేమనీ కలిపేసి మరీ

బంధించుకుంటానన్న” ఆమె ప్రతిపాదనేదీ తప్పుకాదు

ఆ ప్రేమ ఓ జడివానలా కురుస్తుందన్నది ఎరుకే

11.

ఏ నగ్నత్వాలనీ ఇక్కడ పర్చలేనెమొ

అప్పుడే ఓ వెరపు నాలో

ఆమెని ’అక్కడ’కి తీసుకెళ్ళాక నేనోడిపోతానన్న గుబులు

ఆమె పొందులో ఒగ్గిపోతానని ఆమెకీ తెల్సు

అదీ ప్రేమేనేమో!!

ఆమె నాదే..ఎప్పటికీ నాదే

ప్రేమ సాక్షిగా నాదే

ఆమె నా సొంతం, ప్రేమంత సొంతం..

ఆమె ఊరుకుంటుందా

మన:స్ఖలనాలని హర్షిస్తూంటూంది

నన్ను చుట్టేసింది……ప్రేమని చుట్టేసానన్న భ్రాంతిలో!

 

 

ఒక ‘ఆర్గా’నిజపు స్వగతం

 

నేను ఉన్నానా.. విన్నానా ..అనుభూతించానా
నాలోకి నేను అతనిలా చొరబడే క్షణాల్లో ..
మనసులో ఒకరూ.. శరీరంలో ఒకరు ఉండే వేదనలలో .
స్నానించినపుడు .. ఆచ్ఛాదనంగా
ప్రేమించినపుడు .. దిగంబరంగా ఉండలేని క్షణాలవి ..
దాన్ని జీవితం అంటావ్ నువ్వు
నేను నాకు కాకపోవటం అంటాను నేను ..

ఒకానొక రోజు.. దయతో , జాలితో ..
నిన్ను మోహించానే అనుకో..
కానీ ప్రేమించలేదని అర్ధం చేసుకోవు . అడుక్కోవటం మానవు ..
పాతగాయాల సలుపు .. కొత్త ధవళాలు కూడా
జీర్ణ వస్త్రమే అన్నట్టు సలుపుతోంది నన్ను ..
అక్షరాలలోనే పట్టుకోవటం చాతకానప్పుడు ..
పలవరింత కూడా నటించవచ్చు తెలుసా ..
అలాగే నిన్ను ప్రేమించానని చెప్పవచ్చు ..

నిండుగా నా కాంతితో.. నిండిపోతున్నాను నేను ..
నీ విరహంలా అనిపించే వాంఛ కాంతి కాదది ..
మెత్తటి రెల్లు గడ్డి లో .. నీ మాటల ఈత ముళ్ళంత
వేగవంతమైన కాంతి ..

వారి వారి వాసనా పరిష్వంగం లో ఇచ్చేదే స్వేచ్చ అనుకుంటారు
వాళ్లకి తెలిసిన గీతలు దాటితే ..
దింపుడుకళ్ళెపు మాట ఉండనే ఉందిగా
ఇది బరితెగించింది అని …”
నాటి సీత నుండీ .. నేటి నిర్భయ వరకూ
బరితేగిస్తూనే ఉన్నారు పాపం .. వేరే పని చేతకాక
మహిళలు పుట్టరు.. తయారు చేయబదతారని
చదివానెక్కడో .. నిజమే ..

నిజం చెప్పటం లోని ఆర్గాజం అర్ధం కానంత వరకూ..
అర్ధం అయినా .. నిజంగా వోప్పుకోనంత వరకూ
నింఫోమేనియాక్ లు తయారవుతూనే ఉంటారు ..!!
( నింఫో మేనియాక్ అని ముద్ర పడి , భర్తచే వదిలివేయబడి ..ఇద్దరు పిల్లలతో జీవితం సాగిస్తున్న ఒక మహిళ కోసం, ఆమె చిరునవ్వుకి అంకితం )

 

అఫ్సానా మేరా…

M_Id_379644_Shamshad_Begum

1

నువ్వొట్టి పాటవే అయితే

ఇంత దిగులు లేకపోను,షంషాద్!

నువ్వు కొంత నా బాల్యానివి, కొంత నా తొలియవ్వనానివి.

ఇంకా కొంత సగం వచ్చినట్టే వచ్చి వెళ్ళిపోయిన నిండుయవ్వనానివి.

వొక్కొక్క తలుపూ మూసుకుంటూ వచ్చిన గుమ్మం ముందు చతికిలబడిన నా కోరికల దేహానివి.

అప్పుడంతా అల్లరి చేయాలనుకొని గమ్మున వుండిపోయిన నా లోపలి ఆకతాయితనానివి.

 

వేళ్ళ శక్తి కొద్దీ చెవులు బిగబట్టుకొని నన్ను లాక్కు వెళ్ళి ఏ ఆకాశం కింద ఎండలోనో ఆరేశావ్ చొక్కాలా,

ఆ తరవాత రెపరెపలాడుతూ వుండిపోయా నీ గొంతు అనే మెరుపు తీగ మీద వేలాడుతూ.

 

చినుకు పడితేనే వెంట వెంటనే సుతారంగా తుడిచేసుకునే నన్ను

కట్టిపడేసి వొక జలపాతంలోకి గడ్డివామిలోకి తోసినట్టు తోసేశావ్!

 

అప్పుడంతా

నువ్వు నన్ను ఆటపట్టిస్తున్నావనుకున్నానే కానీ

నా సంశయాల సంకోచాల దుమ్ము దులిపేస్తున్నావని అనుకోలేదు.

నా మీదికి నన్నే తిరుగుబాటుకి పంపిస్తున్నావని అసలే అనుకోలేదు.

 

2

పాటలు అందరూ పాడతారు, షంషాద్!

కానీ ఇంత చిలిపితనాన్ని ఎవరు పాడతారు,నువ్వు తప్ప

ఇంత అల్లరల్లరిగా మాటల్ని ఎవరు రువ్వుతారు నువ్వు తప్ప

ఇంత నిర్లక్ష్యంగా ఎవరు నవ్వుకుంటూ వెళ్తారు వొక్క నువ్వు తప్ప!

 

3

ఇన్నేసి

పాటల్ని కెరటాల్లా రువ్వీ రువ్వీ

చివరికి నువ్వు ఎక్కడో ఈ ప్రపంచానికొక మూల

ఆ అజ్నాత దిగంత రేఖ మీద వున్నావనే తెలియదే,

రహస్యంగా పాడుకుంటూ వున్నావనే తెలియదే!

 

నిజంగా చెప్పు,

నిజానికి ఈ లోకానికి నువ్వూ నేనూ కావాలా?

ఇన్ని పాటల అలజడివాన కావాలా?

ఈ ఉద్వేగాలు పొదువుకున్న మాటల నురగలు కావాలా?

 

4

వెళ్లిపోతావ్

నువ్వు గొంతులోకి గుండెని వొంపి పాడుతూ పాడుతూ.

నేనేమో అక్షరాల్లోకి నా ప్రాణమంతా ధారపోస్తూ పోస్తూ వెళ్లిపోతాను.

నీ కథ కొన్ని స్వరాల్లోకి నా కథ కొన్ని కాగితాల మీదికి జాలిగా జారిపోతుంది.

భలే పాడుకున్నావు గా నువ్వు,

“అఫ్సానా మేరా బన్ గయా అఫ్సానా కిసీకా!” అంటూ.

 

5

ఇద్దరమూ

వొకే ఖాళీతనంలోకి వొలికిపోయాక

మన ఇద్దరి ఈ కథలూ ఎవరి కథలుగానో మిగిలిపోతాయి.

ఆఖరి కథ ఎవరు చెప్పుకొని ఎలా నవ్వుకుంటారో తెలియదే!

 

6

“హమే మాలూమ్ హై… మాలూమ్ హై”

అంతా తెలుసు తెలుసు అని పాడుకొని

వెంటనే నాలిక్కర్చుకొని

‘లేకిన్’…

కానీ కానీ…అన్నావే….

అదిగో

అదే

అసలు జీవితమంతా!

*

 

(జలియన్ వాలా బాగ్ విషాదం జరిగిన మర్నాడు అంటే 1919 ఏప్రిల్ 14న అమృత్సర్ లో షంషాద్ బేగమ్ అనే చిలిపి కోయిల పుట్టింది. నాకు ఆమె గొంతులో చిలిపిదనం నచ్చి, చిలిపి కోయిల అంటున్నా గాని, అన్నీ రకాల పాటలూ పాడింది షంషాద్. హిందీ సినిమా లోకంలో తొలితరం నేపధ్య గాయని.  ఆమె ఎంత గాఢమయిన ముద్ర వేసిందంటే, పాడితే ఆమెలానే పాడాలని లతా ఆషా భోంస్లే లని సినిమా లోకం  రాసి రంపాన పెట్టేది. ఆమెలా ఎవరూ పాడలేరని వాళ్ళిద్దరూ బాహాటంగానే వొప్పుకున్నారు. మొన్న ఏప్రిల్ 23న ఆమె కన్నుమూసిన రోజు నా కంటి మీద కునుకు లేదు! ఆమె పాటల హోరుగాలి నా కళ్లని, నన్నూ చుట్టుముట్టి, వొక అలలాగా నన్ను నేను కనిపించని తీరానికి కొట్టుకుంటూ వుండిపోయా)

[media url=”http://www.youtube.com/watch?v=d63j8a8JS0U” width=”600″ height=”400″]

 

ఒక పథికుని స్మృతుల నుండి…

Sriram-Photograph

ఒక భయంకర తుఫాను రాత్రి

తలదాచుకొనేందుకు ఏ చోటూ కానక

నీ వాకిట్లో నిలుచున్నాను

 

నీవు దయతో నీ గుడిసెలోనికి ఆహ్వానించావు

 

“పథికుడా! ఇంత రాత్రివేళ ఎక్కడకు నీ ప్రయాణం?” అని ప్రశ్నించావు

నేను మౌనంగా ఉండిపోయాను.

 

వెచ్చదనం కోసం నెగడు రాజేస్తూ

రాత్రంతా నీవు మేలుకొనే ఉన్నావు

 

నేనప్పుడప్పుడూ పిడుగుల శబ్దానికి మేల్కొని

కనులు తెరచినప్పుడు

నీ వదనం ఎర్రటి మంట వెలుగులో

విచారభారితంగా ఉంది

 

నీ పెదవులు నెమ్మదిగా, అస్పష్టంగా కదులుతున్నాయి

 

వర్షపు హోరులో నాకేమీ వినిపించలేదు

తుఫాను మందగించింది

నిశ్శబ్దం ఆవరించింది

 

అపుడు నీ పాటలో నేవిన్న చివరి రెండు వాక్యాలూ నాకింకా గుర్తే

“హృదయంలో పొంగిపొరలే ప్రేమను ఎవరికర్పించను?….

….తోటలో పూచిన ఏకైక గులాబీని ఎవరికి కానుకీయను?

తెల్లారేకా ఎర్రబడిన నీ కళ్ళలో కన్నీళ్లను చూసాను

 

నేను వెళతానని చెప్పినప్పుడు

అవి జలజలరాలాయి

చెప్పాలనుకున్నదేదో నీ గొంతుదాటి బయల్పడలేదు

 

వెళుతూ వెళుతూ వెనక్కి చూసినప్పుడు

నీవు మోకాళ్ళ పై కూలబడి రోదిస్తున్నావు

 

మరొక ప్రయాణం మొదలు

1vadrevu

ఏప్రిల్ సాయంకాలం. కురిసి వెలిసిన వాన .

కనుచూపు మేరంతా ఒక ప్రాచీన నిశ్శబ్దం,

కరెంటుపోయింది. ఇంకా ఎలక్ట్రిక్ తీగలు పడని

నీ చిన్నప్పటి గ్రామాల వెలుతురు నీ చుట్టూ.

 

ఆకాశానికి అడ్డంగా పిండి విదిలించి చెట్ల

కొమ్మలమీద ఆరేసిన ఎండ.ఆకులకొసలు

కురుస్తున్న కాంతితునకలు, రోడ్లమీద

మళ్ళా మనుష్యసంచారపు తొలిక్షణాలు

పల్చనిగాలిలాగా చీకటి. అపార్టుమెంట్ల టవర్లు

ఎక్కుతూ పున్నమిచంద్రుడు. ఎవరో సైగ

చేసినట్టు మేడపైకి వెళ్తావు,పిట్టగోడదగ్గర

కుర్చీలాక్కుని కూచుంటావు, మళ్ళీ కిందకి.

 

నీకు చాలా ఇష్టమైన మనిషి ఇంటికివచ్చినట్టు

నీలో ఒక కలవరం. సంభాషణ మొదలుపెట్టలేని

అశక్తత. వినాలో మాట్లాడాలో అర్థంకానితనం

ఏదో పుస్తకం తెరిచి పుటలు ఊరికే తిరగేస్తావు

 

నీలో ఏదో జరుగుతోందని నీకు తెలుస్తుంది

మళ్ళీ పైకి వెళ్తావు, మేడమెట్లమ్మట విరిగి

పడుతున్న అలలు. తళతళలాడే నీడలమధ్య

నావలాగా డాబా. మరొక ప్రయాణం మొదలు.

డాయీ పాపాయీ

Geeta

K. Geeta

వాళ్లిద్దరూ
ఈ ప్రపంచంలో ఇప్పుడే కొత్తగా ఉద్భవించినట్లు వాళ్ల ప్రపంచంలో వాళ్లుంటారు
చెట్టు కాండాన్ని కరచుకున్న తొండపిల్లలా
ఆ పిల్ల ఎప్పుడూ “డాయీ ” ని పట్టుకునే ఉంటుంది
పిల్లకు డాయీ లోకం
డాడీకి పాపాయి ప్రాణం
ఉన్నట్లుండి పిల్లని గుండెకు హత్తుకుని
ముద్దుల వర్షం కురిపిస్తూ
నిలువెత్తు వానలో పూల చెట్టు కింద నిలబడ్డట్లు
హర్షాతిరేకంతో మురిసి పోతుంటాడా నాన్న
అమ్మ కడుపు నించి పుట్టలేదా పిల్ల
నాన్న పొట్ట చీల్చుకుని ఉద్భవించినట్లుంది
పాల గ్లాసునీ, నీళ్ల గ్లాసునీ నాన్న పట్టుకుంటే తప్ప తాగదు
ఎప్పుడూ నిశ్శబ్దంగా ఉండే అతడు
పాపాయితో గల గలా కబుర్లు చెబుతాడు
పాపాయి వచ్చీ రాని ఊసులేవో బాగా అర్థమైనట్లు
తల పంకిస్తూ పిల్ల తలనిమురుతాడు
ఎప్పుడూ వెనక్కి చూడని వాడు
ఆఫీసుకెళ్తూ
తలుపు జేరేస్తూ
రోజూ మళ్లొక్కసారి వెనక్కి వచ్చి పాపాయిని చూసుకుంటాడు
నాన్న గుండెపై నిద్రించే
పసిదానికి నిద్రాభంగం కాకూడదని
మడత కుర్చీలోనే కునికి పాట్లు పడతాడు
“డాయీ” అని పిల్చినప్పుడల్లా “అమ్మా పాపాయి”
అని గబుక్కున పరుగెత్తుకెచ్చే అతడు
పిల్లకాలువల్ని ఎత్తుకుని ఉప్పొంగిన నదీ ప్రవాహంలా
నాన్న భుజమ్మీద ఆనందంగా ఒరిగే పాపాయి
నదీ కెరటాల్ని కప్పుకుని స్థిమితంగా నిద్రోయే పిల్లకాలువలా
కనిపిస్తారు
పాపాయికి జ్వరం వచ్చినప్పుడు పొద్దుటికి లంఖణాలు చేసినట్లు
పీక్కుపోయిన నాన్న ముఖం
చిర చిరలాడే ఎండలో నెర్రెలు చాచిన నేలలా కళ్లలో దు:ఖ జీరలు
పిల్ల కి నయమయ్యేంత వరకు బాధతో గర గరలాడే నాన్న గొంతు
పాపాయికి అర్థమైనట్లు ఆత్రంగా నాన్న భుజాన్ని అల్లుకుని
చెవులు చీకుతుంది
పిల్ల బాధ నాన్నకు ప్రాణ సంకటమయ్యినట్లు
తనలో తను గొణుగుతూ పిల్లని హత్తుకుని ప్రార్థిస్తూంటాడు
అంతలోనే అంతా నయమయ్యి హుషారు వచ్చిందంటే
బువ్వాలాటలు
బూచాటలు
ఏనుగాటలు
వీళ్లే కనిపెట్టినట్లు
గొప్ప ఉత్సాహంతో నవ్వులు వినిపిస్తూంటాయి
వాళ్లిద్దరి సంతోషాలు ఇల్లంతా ఇంద్ర ధనుస్సులై దేదీప్యమానం చేస్తాయి
నక్షత్రాలు బిలా బిలా పక్షులై రెక్కలారుస్తూ
ఇంట్లో వాలతాయి
చురుకైన పాపాయి కళ్లే
నాన్న పెదవులై మెరుపై మెరిసినట్లు
నాన్న ప్రేమంతా
స్పర్శై గుండెల్లో పులకింతై మొలిచినట్లురెండే మాటలు
ఇంట్లో ప్రతిధ్వనిస్తూంటాయి
డాయీ- పాపాయీ

ఆవలి తీరం గుసగుసలు

bvv

1

ఒక సాయంత్రానికి ముందు

ఇద్దరు వృద్దులతో గడిపాను కాసిని నిముషాలు

 

మా చుట్టూ జీవనవైభవం ప్రదర్శిస్తున్న దృశ్యమాన ప్రపంచం

కరుగుతున్న క్షణాలతో పాటు

వాళ్ళ వెనుకగా నేనూ వృద్దుడినవుతున్న లీలామాత్రపు స్పృహ

 

వాళ్ళ మాటలు వింటున్నాను

 

కనులకి సరిగా కనిపించటం లేదు, చెవులకి వినిపించటం లేదు

ఆకలి లేదు, నిద్ర రావటం లేదు

జీవితాన్ని అనుభవించటం తెలియకుండానే జీవితోత్సాహం అస్తమిస్తోంది

అవతలి తీరం నుండి పిలుపు లీలగా వినవస్తోంది

 

2

వారితో ఇన్నాళ్ళూ సన్నిహితంగా గడిపి

వారి జీవితం నుండి నేనేమి నేర్చుకొన్నానో తెలియదు కాని

వారి అస్తమయ కిరణాలు ఇప్పుడు ఏవో హెచ్చరికలు జారీ చేస్తున్నాయి

 

ఏదో ఒకరోజు వృద్దాప్యం నన్నూ ఆహ్వానిస్తుంది

నా అస్తమయ కిరణాలు కూడా ఏదో ఒకరోజు చీకటిలో కరిగిపోతాయి

 

ఇంకా శక్తి ఉండగానే

ఇంకా ఉత్సవ సౌరభమేదో నాపై నాట్యం చేస్తుండగానే

విప్పవలసిన ముడులేవో త్వరగా విప్పుకోవాలి

 

‘నీకు మరణం లేద ‘ని జ్ఞానులు చెప్పిన రహస్యాన్ని

నా పడవ మునిగిపోయేలోగానే కనుగొని తీరాలి

3

మా చుట్టూ కాంతిలో తేలుతున్న చెట్లూ

నిశ్శబ్దంలో తేలుతున్న పక్షుల పాటలూ

శూన్యంలో తేలుతున్న జీవితానుభవమూ

వాటిని విడిచి వెళ్ళే క్షణాల స్పృహలోంచి కొత్తగా కనిపిస్తున్నాయి

 

ఆ సాయంత్రం వృద్దులతో గడిపిన నిముషాల్లో

వారెందుకు మాట్లాడుకొన్నారో తెలియదు కాని

వారిలోంచి, ఇంతకు ముందు ఎన్నడూ వినని

నా అవతలి తీరం గుసగుసలు వినిపించి నా యాత్రను వేగిరపరిచాయి

దోసిలిలో ఒక నది

mercy
బయటికి ప్రవహించేందుకు దారి వెతుకుతూ
నాలుగు గోడల మధ్య ఒక  నది
ఊరుతున్న జలతో పాటు
పెరుగుతున్న గోడల మధ్యే తను బందీ

 

ఆకాశమే  నేస్తం నదికి
మాట్లాడుకుంటూ, గోడును వెళ్లగక్కుకుంటూ
గోడల మధ్య బందీయై  ఏడుస్తున్న తనతో
ఊసులు పంచుకుంటూ

 

అప్పుడప్పుడు
నదిని ఓదారుస్తూ  వర్షంలా మారి ఆకాశం
గోడల పై నుండి జారి నదిని కావలించుకోవాలని
చేసేది ప్రయత్నం
ఉదయాన్నే కిరణాల కరచాలనంతో సూర్యుడు నదిని పలకరించి
తన స్వభావం కొద్ది ఆకాశాన్ని ఆవిరి చేసి
ఆకాశాన్ని నదిని విడదీస్తూ వేడిగా నవ్వేవాడు

 

రాత్రుళ్ళు చీకట్లో
నిశబ్ధం నాట్యం చేసేది గోడలపై
ఎలా నిన్ను బంధించానో  చూడని గోడలు
ధృడమైన నవ్వు నవ్వేవి, ఆ నవ్వు నదిని కుదిపేసేది
ప్రతిఘటించాలని ప్రయత్నిస్తే సూర్యుని సాయంతో
నది దేహాన్ని గోడలు వేడి వేడిగా కొరికి పీల్చేసేవి

 

వలస వెల్తూ పక్షొకటి  నది  పరిస్థితి చూసి
ఏమి చేయలేనని నిట్టూర్పు విడిచి
సాయపడ్డం ఎలాని? ఆలోచిస్తూ వెళ్ళింది

 

ఒక రోజు
గోడలను పెకిలిస్తూ
మర్రి చెట్టు  వేళ్ళు వ్యాపించడం నది చూసింది
ఇంకొద్ది రోజులకే గోడ  ఒక వైపు కూలింది
నదికి స్వాతంత్ర్యం వచ్చింది
పరవళ్ళు తొక్కుతూ, కొండలెక్కుతూ,
పల్లం వైపు జారుతూ భూమినంతా తడుపుతూ  ప్రవహించింది
బంజరు భూములను పచ్చగా చేసి
ప్రతి పల్లె దాహాన్ని తీర్చి తల్లిగా మారింది

 

ప్రతి విత్తనాన్ని మొలకెత్తిస్తూ స్వేచ్ఛని పండిస్తూ
మర్రి విత్తనాన్ని నాటిన పక్షి ఋణం తీర్చుకుంటూ
నింగికెగసి ఆకాశాన్ని పలకరించి
భూమి నలుదిక్కులా వ్యాప్తమై,
స్వేచ్ఛా విరోధపు గోడలను మింగేస్తూ
సహాయానికి , సహనానికి నిలువెత్తు సాక్ష్యమై
తనను తీసుకునే ప్రతి ఒక్కరి దోసిలిలో పక్షిలా మారుతూనే ఉంది

చిల్లు జేబులో నాణేలు / సతీష్ చందర్

satish-219x300
బతికేసి వచ్చేసాననుకుంటాను
అనుభవాలన్నీ మూటకట్టుకుని తెచ్చేసుకున్నాననుకుంటాను.
ఇంతకన్నా ఏంకావాలీ- అని త్రేన్చేద్దామనుకుంటాను.

 

గడించేసాననుకుంటాను.
జేబుల్లో సంపాదన జేబుల్లోనే వుండి పోయిందనుకుంటాను.
రెండుచేతులూ జొనిపి కట్టల్ని  తాకుదామనుకుంటాను.

 

అనుభవాల మూటలూ,
నోట్ల కట్టలూ, అన్నీ వుంటాయి.
కొన్ని వెర్రి చేష్టలూ, కాసిన్ని చిల్లర నాణాలూ తప్ప.
జీవితమన్నాక చిన్న చిన్న ఖాళీలూ, జేబు అన్నాక కొన్ని కొన్ని చిరుగులూ తప్పవు.

 

వెయ్యి నోటు వదలి, రూపాయి బిళ్ళ కోసం వెనక్కి వెళ్తానా?
తప్పటడుగుల్తో ముందుకు వచ్చాను. వెనకడుగుల్తో వచ్చిన దూరాన్ని కొలుస్తానా?
తిరుగు బాట తప్పదు. వెతుకులాటే బతుకేమో!

 

పొందిన ప్రేయసిని వదలి, ప్రేమలేఖ కోసం పరిశోధనా?
ఏళ్ళతరబడి  హత్తుకున్నాను. అప్పటి క్షణాల ఎడబాటు ఇప్పుడు అవసరమా?
జ్ఞాపకం అనివార్యం. జారిపోయిందే జీవితమేమో!

 

నా బుగ్గ కంటిన  ఆమె కంటి చెమ్మా,
నా మునివేళ్ళ మీది ఆమె వెచ్చటి ఊపిరీ
అంతలోనే తడిగా, ఆ వెంటనే పొడిగా…
అన్నీ చిల్లు జేబులో నాణాలే.
వాటిలో ఒక్కటి దొరికినా సరే,
కూడ బెట్టిన సంపదంతా చిన్నబోతుంది.
బతికేసిన బతుకుంతా చితికి పోతుంది.

 

ఆ క్షణాని కది బెంగ.
కానీ, ఒక యుగానికి చరిత.

 

III III III

 

నన్ను పోల్చుకోలేని నగరానికొచ్చేశాననుకుంటాను
నా మానాన నేను బతకగల నాగరీకుణ్ణయిపోయాననుకుంటాను.
ముందు వెనుకలడగని ఒక మహా ప్రపంచంలో కలిసి పోయాననుకుంటాను.

 

గట్టెక్కేసాననే అనుకుంటాను.
విజయాలన్నింటినీ వెండి కప్పుల్లో నింపేశాననే అనుకుంటాను.
అలమర అద్దాలు జరిపి మెడల్స్‌ను తడుముకోవచ్చనే  అనుకుంటాను.

 

గదుల్లో ఏసీలూ, మెడనిండా మాలలూ, అన్నీ వుంటాయి.
దాటి వచ్చిన పల్లెలూ, దండ తప్పిన మల్లెలూ తప్ప.
ప్రవాసమన్నాక కొన్ని సంచులు మరవడాలూ, పాత డైరీలు వదలడాలూ తప్పవు.

 

ఈ-బుక్కుల్ని వదలి, పిచ్చి కాగితం వెంట పరుగెత్తుతానా?
తరగతులు దాటుతూ ఎదిగాను, స్థితిగతులు దించుకుంటూ పోనా?
తవ్వాలంటే దిగాల్సిందే. లోతుకు పోవటమే ప్రయాణమేమో!

 

నగరం నడి బొడ్డు వదలి, ఊరి వెలుపలకు దిగిపోవటమా?
కలగలిసిపోయాన్నేను. కుడిఎడమల తేడాలిప్పుడు కావాలా?
తిరిగి రావటం యాత్ర. మూలాన్ని చేరడమే ప్రవాసమేమో!

 

తెల్ల పువ్వు కోసం చెట్టుకూడా ఎక్కలేని వణుకూ
బుల్లి నవ్వు కోసం పూజారి కూతుర్నే గిచ్చిన తెగువా
ముందు చలి, తర్వాత వేడి
రెండూ వద్దనుకున్న వస్తువులే.

 

కలిపి దొరికితే చాలు
ఎక్కిన అంతస్తులు కూలిపోతాయి.
నగర అజ్ఞాతం ముగిసి పోతుంది.

 

ఇప్పటికిది ఆశే
కానీ, రేపటికదే శ్వాస.

 

III III III

 

పల్లెకొచ్చాక బెంగ తీరుతుందనుకుంటాను
కవులు కలవరించే గ్రామం మురిపిస్తుందనకుంటాను.
గుడిసెల మధ్య మేడల్ని చూసి నింగి నేలకొచ్చేసిందనుకుంటాను.

 

ఊరూవాడా ఏకమయందనుకుంటాను.
సరిహద్దు రేఖ చెరిగిపోయిందనే అనుకుంటాను.
పేట విందుల్లో ప్లేటందుకునే పెదరాయళ్ళని పొగడొచ్చనే అనుకుంటాను.

 

అంటనిపించని వంటలూ, చెమట కనిపించని సెంటులూ, అన్నీ వుంటాయి.
దుబాయిలో దిగబడిపోయనా కొడుకూ, పదిరోజులక్రితం పాడె యెక్కిన తల్లీ తప్ప.
ఎదగడమన్నాక, కౌగలింతల్ని కాజేసే దూరాలూ, శవాన్ని మోసిన కలల భారాలూ తప్పవు.

 

తరగని ఎడారుల్ని వదలి, ఎరగని పొలాల కోసం వచ్చేస్తానా?
మునివేళ్ళతో మట్టిలోనే రాశాను.భూమంత గుండ్రంగా కుండను చెయ్యలేనా?
ఓహ్‌! బురద మైలపడుతుందే. ఊరికి అవతలంటే, ఉత్పత్తికి ఆవలేగా!

 

తలలు గొరిగే పనే అక్కడ, వదలుకుంటే ఇక్కడ తలారి పనేగా!
ప్రాణమున్న శిలను శిరస్సుగా చెక్కటమే . పంచ ప్రాణాలతో చేస్తాను.
ముట్టుకుంటే కేశాలు మాసిపోవూ? అంటరానితనమంటే, వృత్తిలేని తనమేగా!

 

సెలవు కొచ్చినప్పుడు గొప్పలూ
కొలువు చేసినప్పుడు తిప్పలూ
అప్పుడే మిరిమిట్లూ, వెంటనే చీకట్లు
వాడలన్నీ క్రిస్మస్‌ చెట్లే.

 

ఏటి కొక మారు చాలు
ఒక రాత్రిలో ఏడాది కాపురం
సమాధి మీదే అమ్మ జ్ఞాపకం

 

వాడ వాడే,
నేనెగిరి పోయేది గాలి ఓడే

 

వేళ్ళచివరి ఉదయం

vamsidhar_post

శీతాకాలాన

కుప్పగా పోసుకున్న మద్యాహ్నపు ఎండలో

చలి కాచుకుంటారు వాళ్ళు.

ఉన్నిదుస్తులకు “లెక్క”తేలక,

రెండు రొట్టెల్ని వేడిచారులో

ముంచుకుని నోటికందించుకుంటారు

పగుళ్ళు పూసిన నేలగోడల మధ్యన…

 

ఇక

సూర్యుడు సవారీ ముగించుకుంటుండగా

సీతాకోకరెక్కల్ని పట్టే లాంటి మృదుత్వంతో

ఆమె అతడి చేయిని తడుముతుంది

ఏదైనా పాడమని…

 

దానికతడు

శూన్యం నింపుకున్న కళ్ళను

కాసేపు మూసి చిర్నవ్వుతూ

“పావురాలొచ్చే వేళైంది..కిటికీ తెరువ్”

అని బీథోవెన్ మూన్ లైట్ సొనాటానో,

మరి మొజార్ట్ స్ప్రింగ్ నో వేలికొసలలోంచి

చెక్కపెట్టెలోని పియానో మెట్లమీదికి జారవేస్తాడు…

 

ఒక్కోటే

కిటికీ దగ్గరికి చేరతాయి పావురాళ్ళు

కురుస్తున్న మంచుకి

ముక్కుల్ని రెక్కల్లో పొదుముకుని వొణుకుతూ…

 

మెల్లగా

నల్లనిమబ్బులు వెంట్రుకలు రాలుస్తాయి

చీకట్లకి తోడుగా నురగలమంచు పైకప్పుని కప్పేసి

చిమ్నీలోని ఆఖరివెలుగును కమ్మేస్తుంది…

 

మంచంకిందికో

బల్ల సొరుగులోకో

దారివెతుక్కుంటాయి పావురాలు…

 

అతడు

కదులుతాడు వంటగదివేపు,

అసహనాన్ని చేతికర్రగా మార్చుకుని

అడుగుల్ని సరిచూసుకుంటూ…

 

గోడవారగా నిలుచున్న కుర్చీని

చిమ్నీలో తోసి

బాసింపట్టేసుకుని కూర్చుంటుంది ఆమె…

 

కాల్చిన వేరుశనగల్ని

పావురాలకందించి

రాత్రికి రాగాలద్దడంలో మునిగిపోతాడు అతడు,

 

మళ్ళీ

ముడతల దేహపు అలసటతో

ఆమె పడుకుని ఉంటుంది అప్పటికే,

అతడికి ఓ ఏకాంతాన్ని ప్రసాదించి…

 

ఉదయపు

తొలికిరణం మంచుని చీల్చేవరకు

ఆ గదిలో ప్రవహించిన

ఎండిపోని సంగీతపు చారికలకు

ఆకలేసిన పావురాల

కిచ కిచలు గొంతుకలుపుతాయి …

 

గడ్డకట్టిన అతడి వేళ్ళచివర

పూసిన ఇంద్రధనస్సుల్ని చూసి

తూర్పువైపుగా

కొన్నిగాలులు ఊపిరిపీల్చుకుంటాయి

వెలుగుల్ని వాళ్ళ శరీరాలమీదుగా దూకిస్తూ…

 

Front Image: Portrait – Illustration – Drawing – Two figures at night, Jean-François Millet. Painting.

ఇలా ఉందని మన అమ్మ, ఎలా చెప్పటం?

srikanth

ఆకాశం నుంచి ఈ నేల దాకా
ఒక లేత వాన పరదా జారితే
యిక ఎందుకో నాకు ఎప్పుడో
నా తల్లి కట్టుకున్న చుక్కల చీరా నేను తల దాచుకున్న తన మల్లెపూల
నీటి యెదా గుర్తుకు వచ్చింది.

పమిట చాటున దాగి తాగిన పాలు
తన బొజ్జని హత్తుకుని పడుకున్న
ఆ ఇంద్రజాలపు దినాలు
రాత్రి కాంతితో మెరిసే
దవన వాసన వేసే ఆ
చెమ్మగిల్లిన సూర్య నయనాల కాంతి కాలాలూ
గుర్తుకువచ్చాయి ఎందుకో, ఇప్పటికీ చీకట్లో
అమ్మా అంటూ తడుముకునే, ఎప్పటికీ
ఎదగలేని ఈ నా నలబై ఏళ్ల గరకు చేతులకు-

ఉండే ఉంటుంది తను ఇప్పటికీ – ఎక్కడో –

నన్ను తలుచుకుంటో  ఏ
చింతచెట్ల నీడల కిందో
ఓ ఒంటరి గుమ్మం ముందో
కాన్సరొచ్చి కోసేసిన వక్షోజపు గాటుపై
ఓ చేయుంచుకుని నిమురుకుంటూ
తనలోనే తాను ఏదో గొణుక్కుంటూ
ఇన్ని మెతుకులు కాలేని ఆకాశాన్నీ
కాస్త దగ్గరగా రాలేని దూరాన్నీ ఎలా
అ/గర్భంలోకి అదిమి పట్టుకోవాలని
ఒక్కతే కన్నీళ్ళతో అనేకమై యోచిస్తో

వాన కానీ భూమీ కానీ మొక్క కానీ పూవు కానీ గూడు కానీ దీపం కానీ

అన్నీ అయ్యి ఏమీ కాక, ఒట్టి ప్రతీకలలోనే
మిగిలిపోయి రాలిపోయే లేగ దూడ లాంటి

మన అమ్మ
యిలా ఉందని

ఎలా చెప్పడం?

Image by Tote Mutter, Egon Schiele, 1910, oil on panel [Public domain], via Wikimedia Commons

మల్లెల తీర్థం

siddhartha

ఈ   వనభూమి కానుకగా

కొన్ని చినుకుల్ని చిలకరించింది
తన పిల్లలతో వచ్చి
కాండవ వన దహన హృదయమ్మీద…
దహనం రెట్టింపైంది
రక్తంలో కొత్త లిపి పరిణమించింది
ఎముకల్లోపలి గుజ్జు
ఏకాంతాన్ని చెక్కుకుంటూంది
నా వందల దుఃఖరాత్రుల
పారవశ్యాల చుట్టూ
ఒక పచారి తీగ …లాగ…
తెలుసు నాకు తెలుసు నాకు
నా లోపల వొక స్త్రీ దేహముందని తెలుసు
జువ్వికొమ్మగా కనునీలాలను

                               పెనవేసుకుందనీ తెలుసు

ఆమె ముద్దుతో నా మాటకు
కొబ్బరి నీళ్ళ సువాసన వొచ్చిందనీ తెలుసు
గాలిలో దూది మొగ్గ ఎగిరినట్టుగా
వుంది నిశ్శబ్దం
ఇది క్షేత్రమో తీర్థమో
బట్టలు తొడుక్కోలేదింకా
అదింకా అమ్మ పాలకోసం వెదుక్కోలేదు
కొన్ని అమూర్త ఛాయలు
కనుపాపలపై గురగురమంటూ
ఈ శబ్దసందర్భం… నిద్రాభంగం కలలకు
దూరాన్నుంచి వచ్చాను
అక్కడెక్కడ్నుంచో
అవుటర్ రింగ్ రోడ్డుల్లోంచి
ఫ్లైవోవర్ల ఉరితాళ్ళల్లోంచి
పువ్వులా జారిపడ్డాను…
ఇక్కడ…
జనసమ్మర్ధం లేని కలలు
వాక్యసమ్మర్ధం కాలేని జనం
శూన్యమవుతూన్న కణం
రాలిపోయే సుఖం
అలల కంటి కొసపై ఊయలూగే కిరణం
గాలి కౌగిలింత
దాని లోపల ఔషధాల సువాసన
భూమి నిద్ర వాసన
చర్మం లోపలి ద్రవఫలకాలపైన
తడిసిన ఆకులు అలమలు
పిందెలు మొగ్గరేకులూ  నీటి బుగ్గలూ
ఎగిరే… ఎవ్వరూ…
నా పలుదెసలా
అన్నీ నేనేనా
నేనే నా వనాన్నా
వనాన్ని భోగిస్తున్న మృణ్మయ పేటికనా
లోతుల ఇక పాడనా…
ఈ వనాన…
“చెండూ గరియమ్మ బోనాల మీద
ఎవరొస్తుంర్రే పిల్లా… ఎవరొస్తుంర్రే…
చెండూ గరియమ్మ బోనాల మీద
పిలగో…
పద్యమొస్తుందే జుమ్ జుమ్ పద్యమొస్తుందే
చెండూ గరియమ్మ బోనాల మీద
పిల్లా
పాట వొస్తుందే పాటల గద్యమొస్తుందే…
మాట వొస్తుందే…
మాయల మూట వొస్తుందే…”
అంటూ…