-మిథిల్ కుమార్

~

1.
ఇలా ఓ తప్త ప్రవాహం,

నీలోకి నేను బట్వాడా అవ్వడం
నన్ను నువ్వు అనువదించుకోవడం
పరస్పరంగా గుండె చప్పుళ్ళని పంచుకోవడం,
ఒక రాప్చిక్ క్షణమే  కదూ…

ఒకలాంటి లిప్తకాంతి
ఇరు మనసుల రాపిడిలో వెలిగి,
నీలిమంటొకటి రాజుకుంటుంది.
అదొక వింటేజ్ దృశ్యం.

2.
కొన్ని ఉద్వేగాలు విరహంలో
ఊగిసలాడుతూ,
తడి పలకరింపుల తచ్చాటలో
తనువుల గుసగుసలు.

భావ సంపర్కాల జుగల్బందిలో
రేయింబవళ్ళు క్షణాల్లో ఇమిడిపోయే యుగాలే మరి

అలా
వ్యాప్తమవుతున్న విరహ కంపనాల్ని
పుట్టించే మది లోలకం.

తెలిసమయాన
మంచుదుప్పటి కప్పుకున్న
పత్తిపువ్వులం మనమిప్పుడు

ఆహ..! ఎంత బావుంది ఇలా చెప్పుకోవడం….

3.
నీ ఉనికి,
చిక్కటి మంచు తెరల్లో
నగ్నదేహపు విహారంలాంటిది నాకు.

మబ్బు నురగల్లో
మునిగి తేలుతున్నట్టి
ఒక రప్చర్  ఇది.

ఇక నా పిడికిలిలోనున్న
సింధూరప్పొడిని
నీ నొసటన పూయడానికి ఆయత్తమవుతున్నాను…….

inamorata..!!!

నేను రాసుకునే స్వప్నలిపిలో
సుధీర్ఘ అధ్యాయానివి నువ్వు,
నీకొక పర్యాయపదాన్ని నేను…….

*

-సుపర్ణ మహి

~

ఇప్పుడెందుకో ఆ పాట మళ్ళీ వినాలనిపిస్తుంది…

అదే పాట.

అంతా తనది అన్నట్లు చుట్టూ గొణిగేస్తున్న లోకం మొహం మీదకి
ఓ దూరాన్ని ముసుగులా విసిరి,

కొసప్రాణం ఆర్తిగా దాహాన్ని తీర్చుకుంటున్నట్లు

ఇప్పుడాపాటని మళ్ళీ వినాల్నుంది.

శభ్దానికీ – శభ్దానికీ మధ్యలోంచి
నాలోకి తర్జుమా అవుతున్న నిశ్శబ్దం గొంతేదో
మరొక్కసారి మనసుపెట్టి
దీక్షక్కూచున్న సిద్ధునిలా శ్రద్ధగా వినాలనుంది.

చీకటి కెరటాల మధ్య చిక్కుకున్న వెన్నెల దీపాన్ని చూపేందుకు,
చిగురుటాకుల మధ్య నలుగుతున్న మౌనాన్ని
చూపులమధ్యలోంచి చూస్తూ
ఇప్పుడు ఒక్కణ్ణై వినాలనుంది.

వేయి రేకుల పద్మమేదో మస్తిష్కంలో వికసించి మురిపిస్తుంటే
నడిచిపోయే దారంతా తోడుంటుందని
మనసు దగ్గిర నేర్చుకున్న ఆ ‘పాట’
ఇప్పుడు మళ్ళీ నాలోంచి కనుగొని వినాలనుంది.

*

హెచ్చార్కె

~

1

అద్దం ముందుకు వెళ్లొద్దెప్పుడూ

ఎదురెదురు అద్దాల ముందుకు

అసలే వెళ్లొద్దు

నీ వెనుక ఎవరో వున్నట్టుంటుంది

ఆ వెనుక ఇంకెవరెవరో వున్నారని

అద్దాలు పిచ్చి పిచ్చిగా అరుస్తాయి

ఎవరి వెనుక ఎవరూ వుండరు

ఒక్కరుగా వుండటం ఇష్టం లేక

ఊహల ఎముకలతో మనుషుల్ని

చేసి, కండరాలిచ్చి చర్మం తొడిగి

నెత్తుల్దువ్వి మూతుల్తుడ్చి బట్టలేసి

వాళ్లు నీతో వుండక తప్పదంటూ

అద్దాలబద్దాల కవిత్వం రాస్తుంటావు

ఏదో ఒక రోజు నీ ప్రతిబింబం నిన్ను

కాదనేస్తే అప్పుడు అపుడేం చేస్తావు

రోబో కి ప్రాణమొచ్చి నీ చేతి నుంచి

రిమోట్ లాగేసుకుంటే

మాంత్రికుడి  చేతిలో చేతబడి బొమ్మలా

నీ ఒక్కొక్క కీలూ విరిచేసి నిన్ను

పొయ్యి లోకి విసిరేస్తే ఏం చేస్తావు

అలా ఒక రోజు దగ్ధం కావడం  కన్న

కన్నా, ఒంటరిగా వుంటం మేలు కదా

దేర్ఫోర్ అన్నిటి కన్న ముందు నువ్వు

పగలగొట్టాల్సింది అద్దాల్నే, అబద్ధాల్నే

2

ఒంటరి తనం ఒక పొలం వంటిది

ఎవరో వచ్చి ఏవో కొన్ని విత్తనాలు

చల్లిపోతారు, దారిన పోయే మేఘం

నిలిచి లఘు శంక తీర్చుకుంటుంది

వానపాములు చేసిన సేద్యానికి

నిలువెల్ల పులకించి ఆర్గాస్మిక్

ఎక్స్టసీతో మొక్క

పైన పక్షుల పాటల్ని అందుకోవాలని

చేతులు సాచి, పక్షులకు బెయిట్గా

వ్రేళ్ల కొసలపై విత్తానాలు ధరిస్తుంది

3

నీ కోసం కాదు, పక్షుల కోసం

నువ్వు కేవలం ఇన్సిడెంటల్రా

బుజ్జిగా, ఒరే, నువ్వు

వస్తావు పోతావు

పక్షులుంటాయి

వృక్షాలుంటాయి

మేఘాలుంటాయి

వానపాములు కూడా వుంటాయి

ఆకాశం గగనం శూన్యం కాదు

నువ్వే, నువ్వొక సున్నా

నీ విలువ కోసం, పెంచుకోరా నయ్నా

నీ ఎడం పక్కన ఒకటి రెండు మూడు

వేలు లక్షలు కోట్లాది చెట్లనీ పిచికలని

*

-తిలక్

~

నీ నిశ్శబ్దంలో నుండి నేను  రావాలి
వొక రాత్రిలా వొక పగటిలా
నిన్ను నింపుకుంటూ
నన్ను చేర్చుకుంటూ
ప్రపంచమంతా వెలేసినా నువ్వు నన్ను
పొదువుకుంటావన్న ఆశే నన్ను బతికిస్తూ వుంది యింకా-
నేను నీకోసం యే మాటలూ రాయనవసరంలేదు
నువ్వు నాకోసం యే ప్రేమనూ చెప్పనవసరంలేదు
అలా మిగిలిపోతాం అంతే
నిలువెల్లా వొకరిలో మరొకరం తడుస్తూ
యెందుకంటే నాకు ప్రేమను వ్యక్తపరచడం అస్సలే రాదు
నీకు ప్రేమను అడగడం సంపూర్తిగా తెలియదు
కళ్ళు లెక్కలేసుకుంటాయి నీవీ నావీనూ
అవి యే కలల్నో యిలా పారబోసి వెళ్లుండకపోతే
నువ్వూ నేనూ యెలా కలిసే వాళ్ళం
సంద్రం చిమ్మిన ప్రతి కెరటంలో
అడవి కన్న ప్రతీ వర్షంలో మనం వున్నాం
అవును !
నువ్వో అడవి
నేనో శూన్యం
నన్ను నింపేసిన నిండుతనం కదూ నువ్వు
నన్ను నువ్వెప్పుడూ అడుగుతూనే వుంటావు
మట్టిలా మాట్లాడమని…
అవును అది నాకో ప్రశ్నార్థకమే  నాకు మాట్లాడ్డం రాక
కాని చాలానే రాస్తాను నీకోసం
నిద్రరాని  యే రాత్రో నిన్ను తలచుకుంటూ యెన్ని పద్యాలు రాస్తానో
నా కళ్ళపైకి నువ్వు వో మంచుతూనీగలా చేరతావు
నా రెప్పలు విరగొట్టి కొన్ని చిత్రాలనూ పోస్తావు
నీకెలా చెప్పడం ఆ వాన కళ్ళనూ
అవి నీతో చెప్పాలనుకున్న మాటలనూ
నాలో నేను నాతో నేను నిన్ను పోగేసుకుపోవడమే చేసేది.
*

-ఎండ్లూరి సుధాకర్

~

అలంకారాలూ వద్దు

కళంక రాజకీయ రాద్ధాంతాలూ వద్దు

అనవసరమైన ప్రతీకలూ వద్దు

నిన్ను చంపిన హంతకులెవరు?

నీ నిండు ప్రాణాన్ని దోచిందెవరు?

దోషులెవరు? ద్రోహులెవరు?

నీ కోసం పరితపిస్తున్న

నీ దోస్తులెవరు?

శిబిరంలో అహోరాత్రాలు

శిలువెక్కిన ఆ క్రీస్తులెవరు?

వేద కాలం నుంచి

కేంద్రీయ వెలివాడ దాకా

ఎవరో ఒకరు మనల్ని మట్టు పెడుతూనే ఉన్నారు

ఉరి తీసి చెట్లకు వేలాడదీస్తున్నారు

కనబడని కత్తులతో నాల్కలు కోస్తున్నారు

కంటికి కనిపించకుండా

చెవుల్లో సల సల కాగే సీసం పోస్తున్నారు

నలందాలూ తక్షశిలలూ వారణాసులూ

మనకు నిషిద్ధ విశ్వవిద్యాలయాలు

అక్షరాలు రాకపోవడమే బావుండేదేమో

ఆ రోజుల్లో అంటరాని ప్రాణాలైనా దక్కాయి

ఆనాటి అమ్మలెంతో ధన్యులు

కనీసం పిల్లల్ని కళ్ళారా చూసుకున్నారు

ఈనాటి తల్లులెంతో వేదనా మూర్తులు

ఆధునిక వెలివాడల్లో

అక్షరాలా గర్భకోశాలు కోసుకున్నారు!

జింకల్ని లోపలేసి

పులుల్ని ఎగదోసి

శాంతి వచనాలు పలికే

ఏ రాజ్యమైనా క్షేమంగా ఉండదు

దోషులెంతటి దొరలైనా

ఏదో ఒక రోజు దొరకకపోరు

చరిత్ర పొడుగునా

అస్పృశ్య క్షతగాత్రుల ఆర్తనాదాలే

వేముల రోహితా!

వెంటాడిన మృత్యు మోహితా!

నీ బలిదానం

భారద్దేశాన్నే కాదు

ఈ ప్రపంచాన్నే విప్లవీకరించింది

నీ మరణం

అంబేద్కర్ నీలి విగ్రహాలకు

ఎరుపెక్కిన కొత్త ఊపిరి పోసింది

నీ ఉనికి

కునికే ఉద్యమాలకు

ఉరుకులెత్తే శక్తినిచ్చింది

ఇప్పుడు నీ తల్లి ఒంటరిది కాదు

కోట్లాదిమంది కొడుకులున్నారు

నీకోసం ఉద్యమించిన కూతుళ్ళున్నారు

పోరాట యోధుడా!

ఆత్మహత్య ఆయుధంతో

అంటరాని యుద్ధంలో

అమ్మ ముందే అమరుడవయ్యావు

మూలవాసుల ముద్దు బిడ్డా!

ఈ మనుచరిత్ర

నీ సమాధి ముందు

నిత్య దోషిలా తల వంచుకునే ఉంటుంది

రేపటి సూర్యుడు రోజులా కాకుండా

రోహిత్ లా ఉదయిస్తాడు!

*

-అబుల్ కలాం ఆజాద్

తెలుగుసేత: నిశీధి

~

ఎండమావులై

కురుస్తున్న వెన్నల తీరాన

దుఃఖిస్తున్న మృత్యువు

విరిగిన రెక్కల తివాచీల్లో

ఎముకలు పిండిన దుర్గంధం

నిశీధి నిశబ్ధం నిండుతున్న

రక్తమోడే పక్షుల సమరాగం

వెచ్చని శవాల నడుమ

మొరుగుతున్న కుక్కల ఆకలి

ఆకాశపు నక్షత్రాలని ఉరేస్తున్నట్లు

వేలాడుతున్న తాళ్లై

తెగ తెగనరకబడిన బొటనవ్రేళ్ళు

చీకటి గుహల నిద్రలేని  రాత్రులలోకి

ఉమ్మేయబడ్డ మురికి గొట్టాలై  మృతదేహాలు

వధించబడ్డ  గాయాలేవో

కవుల ఏకాంతమై ప్రతిధ్వనిస్తూ

ఖాళీ కాగితాలని సమాధి చేస్తూ

కోరుకున్న వాక్యాల గొంతుకలని

ఎవరది తెగనరికింది

రైల్వే ట్రాకుల నిండా

శిరచ్చేదన తలల పూలమాలలు

ప్రేమికులంతా ఎదురుచూస్తున్న

రైలు మరో జీవితకాలపు ఆలస్యం

కాలం స్తంబించిన లోకంలో

బక్కచిక్కిన నోట్బుక్కోకటి

సాయం కోసం చేతులూపుతూ

లేత నీలపు  తీర సమీపంలో

తన చావుకి వదిలేయబడ్డ నత్తలా

ఆడ చేతుల్లో చినిగి

లేఖలయ్యే పేజిలేవో

నదుల్లో మునిగిపోతూ

చెట్ల అంచుల్లో ఊగుతూ

నిప్పుగుండాల్లోకి దూకుతూ

కుగ్రామాల మెడ చుట్టూ

సొంతదారులేవరు లేని

శరీరాలు కుళ్ళిన కంచెలు ఏర్పాటు చేస్తూ

మూసిన తలుపులు  నిండిన

వేట  మాంసపు  గురుతులు

ప్రతి రాత్రి ప్రకాశించే చంద్రుడు

భయంతో కళ్ళు మూసుకొనే లోపు

ఒక చోట సమూహమవుతున్న విరిగిన దీపాలు

మూయబడని కిటికీల్లోంచి

ట్యూబ్లైట్లు లేని రాత్రుళ్ళలోకి జారిపోతూ

లేత వర్షాలకే కరిగిపోయే అక్షరాలతో

సురక్షిత భూభాగాల్లో

సుదూర ప్రేమికుల ఉత్తరాలు

పూర్వీకుల ఆత్మలు వెంటాడే ఈ ఇంట్లో

మా సిగ్గంచుల్లో నిలబడ్డ ఈ  వీదుల్లో

జీవితాలని అనాధలని చేసే ఈ పట్టణాల్లో

ఒకరికొకరు

గుసగుసల కవితలు వినిపించుకుంటున్న

కన్నీళ్ళు ,ఆలస్యానికి కరిగిపోయిన కలలు

దహించబడ్డ శిశుగుట్టల పైకుప్పలుగా పడి కనబడుతూ

వెలివాడ అనబడు ఒక అనాధ కూడలి

                                             *

-అఫ్సర్ 

~

1

నొప్పెడుతుందని చెప్పుకోలేని

వొకలాంటి రాత్రిలోంచి  యింకోలాంటి  రాత్రిలోకి వెళ్లిపోయావే తప్ప

రెండు కలల మధ్య  చావుని మాత్రమే అల్లుకుంటూ పోయావే తప్ప

యెవరి చీకట్లోకి నువ్వు

నీ దేహంతో సహా గబుక్కున దూకేశావో,

యెవరి గోడల్ని

పిడిబాకులాంటి  పిడికిళ్ళతో బాదుకుంటూ వుండిపోయావో

ఆ రాత్రికో ఆ వొంటరి తనానికో

యిప్పుడు నీడగా అయినా  కన్పించని నీకో తెలుసా?

2

మరణంలో మాత్రమే

నిన్నూ నన్నూ యెవరినైనా పలకరించే

పరమ లౌక్య లౌకిక లౌల్యంలో వున్నవాళ్ళం కదా,

నువ్వున్నంత కాలమూ ప్రతి క్షణమూ  కన్పించని/ కన్పించనివ్వని

తెలియని/ తెలియనివ్వని

లెక్కలేనన్ని గోడలకి మాత్రమే చెప్పుకున్న కథలన్నీ

నిస్సహాయ అంతః శోకంలో పంచుకున్న కేకలన్నీ

యిప్పుడే విన్పిస్తున్నాయా నాకూ నా లోకానికీ?

3

అద్దాలు అడ్డం పడుతున్నాయి నిజాలకి,

విదూషకుడి మాయవరణంలో నువ్వొక అబద్దమై రాలిపడుతున్నావ్!

కచ్చితంగా నువ్వు గుర్తు పట్టినట్టే

నీ గుర్తులన్నీటికి మకిలి పట్టించాక

నువ్వేదో అంతుపట్టవు యీ  కళ్ళల్లో!

యీ  పూటకి

కాసింత  కాలాన్ని చంపే దృశ్యమై తేలిపోతున్నావ్ నువ్వు

యీ  గుడ్డి చూపుల దర్బారులో!

ఏదో వొక దృశ్యమేగా యీ  కంటి మీద  వాలాలి

ఆ తరవాతి మత్తు నిద్రకి మాత్రలాగా-

4

జీవితం యింకాస్త అందంగా

యింకాస్త ప్రశాంతంగా

యింకా కాస్త నిర్మలంగా వుంటే బాగుణ్ణు అనుకొని

నిన్నటి నిద్రలోకి జారిపోతూ యీ  పొద్దుటి కల రాసుకుంటూ వున్నానా

అదే  అరక్షణ శకలంలో  నువ్వు

చివరి పదాల ధిక్కారాన్ని వాక్యాలుగా పేనుతూ వున్నావ్,

కొండని పిండి చేసే ఆగ్రహమై కాసేపూ

అంత ఆగ్రహమంతా నీటి చుక్కయి రాలిపోయే నిట్టూర్పువై ఇంకాసేపూ-

5

యీ పొద్దున్న

యింకో సారి అద్దం కూడా నవ్వింది

నీకు నువ్వు తెలుసా అని!

నీలోపల పేరుకుపోతున్న ఆ పెదవి విప్పని  చీకటి పేరేమిటి అని!

నీ చూపు చివర

వైఫల్యమనే మాయలాంతరొకటి యింకా  కాచుకునే వుంది, చూశావా? అని-

యింకోలాగా  మాట్లాడలేనందుకు నువ్వు క్షమిస్తావో లేదో కాని

యింతకంటే నిజం యింకోలా లేనందుకు

యివాళ

యీ శరీరమంతా వురితాడై సలుపుతోంది నన్ను-

*

-ఆకెళ్ళ రవిప్రకాష్

~

నేనొక స్వప్నం చూసాను
ఆ స్వప్నంలొ ఒక నగరం చూసాను
అక్కడ సైన్యాలు లేవు
ఎవరి భుజాల మీద తుపాకులు లేవు

కత్తుల గురించి
కవాతుల గురించి
బాంబుల గురించి
ఆలోచనల్లేవు
ఆవేదనల్లేవు

పిల్లల్ని సైన్యంలోకి
చేర్చడం లేదు
సైనికుల శరీరాల మీద
జాతీయ జెండా కప్పడం లేదు
యుద్ధ కధల్ని పిల్లలకి చెప్పడం లేదు

అటువంటి
ప్రేమ ప్రపంచంలోకి
భూగోళం ఎగరడం చూసాను

అటువంటి
భవిష్య నగరంలోకి
నేను మళ్ళీ పుట్టడం చూసాను

ప్రేమలోకి
స్వేఛ్ఛలోకి
ప్రతి మనిషి ఎగరడం చూసాను
నేనొక స్వప్నం చూసాను-

*

-బాల సుధాకర్ మౌళి 

~

ఇల్లు కావాలి
వుండటానికీ, వొండుకు తినడానికీ
ఇల్లు కావాలి
వూపిరి పీల్చుకోటానికి
వుక్కబోతల నుంచి రక్షించుకోటానికి
ఇల్లు
కావాలి
వూరు వదిలి
పదేళ్లవుతుంది
ఎలాగో వొక గట్టు ఎక్కాం
కొత్త ప్రపంచాన్ని వెతుక్కొంటున్నాం
ఇల్లు
సొంత ఇల్లు వొకటి
కావాలనిపిస్తుంది
వున్నపాటుగా బతకటానికి
వూహలు అల్లుకోటానికి
సొంత గూడు వొకటి కావాలనిపిస్తుంది
చిన్నప్పుడు
బతికిన ఇంటి జ్ఞాపకాలు
వూరి జ్ఞాపకాలు
మాటిమాటికీ గుర్తుకువస్తున్నాయి
మా ఇల్లు
మా వూరు
జ్ఞాపకాల్లో పదిలంగా వుండాలి
మా వూరు
మా ఇంట్లో బతకాలి
మా యిల్లు
మాలో బతకాలి
చాలా దూరం వచ్చేసాం
చాలా కాలం నడిచొచ్చినట్టనిపిస్తుంది
ఒక వూరంటూ లేనోళ్లం
కొన్నాళ్లు వొక దగ్గర వుంటాం
పిల్లల్ని కంటాం
పెళ్లిళ్లు చేస్తాం
పిల్లల్ని కంటాం
తరాలుగా వూరు వదిలి
వూరు మారే
మనుషులం మేం
అనాది శోకం
ఇవాళ నన్ను వెంబడిస్తోంది
ఎన్నటికీ కదలని – ఎప్పటికీ మారని
సొంత ఇల్లు, సొంత వూరు కోసం
వూరు వూరూ గాలించాలనిపిస్తోంది.

*

-ఉమా నూతక్కి

~

శరత్ కాలపు చల్లని సుప్రభాత వేళ

కిటికీని దాటొచ్చిన కిరణమొకటి

వెచ్చని రహస్యాన్ని చెప్తోంది.

కిటికీ అవతల పారిజాతం క్రీగంట కనిపెడుతోంది.

రావి చెట్టుపై మైనా ఏకాగ్రతగా నా వైపు చూస్తోంది.

లేత ఎరుపు ఆవేశాన్ని వొంటినిండా కప్పుకుని

నాకు ఆలోచనల మంటనంటించడానికన్నట్లు

సూరీడు మంచుతో యుద్ధం చేస్తున్నట్లుంది.

నిశ్శబ్దం చేసే శబ్దంతో హృదయం కలసి స్పందిస్తుంటే

ఒంటరిగా నా గదిలో  మేల్కొని  మనసుని ఇలా పరచుకుంటున్నా.

నాలోపల ఎవరో చప్పున ఇటువైపునుండి అటువైపు కదులుతూ

ఆనవాలుగా వదులుతారు జీవితకాలపు జ్ఞాపకాలని-

ఎవరో నవ్వుని నొక్కిపెట్టిన ధ్వని,

మనసుని కలచి వేసినట్లు

మాటల గొంతు నులిమినట్లు.

మంచూ మసక వెన్నెలా  కలసిన

సుప్రభాత వేకువ మీద

మరకలా పడుతుంది నా నిట్టూర్పు.

ఎందుకు రాస్తున్నావంటే ఏం చెప్పను?

ఎవరి గురించి అంటే.. అసలెలా చెప్పనూ..

మాట్లాడటానికి కలసి రాలేదనేమో

మైనా విసుగ్గా వెళ్ళిపోయింది.

సూరీడు కూడా అంత ఎత్తుకు చేరిపోయాక

చుట్టూ ఉన్న మంచు తెరలు విడిపోయాక

వచ్చిందిపుడు నిజమైన మెలకువ

కిటికీలోనుండి నులివెచ్చటి గాలి

కిల కిలా నవ్వింది.

ఇక నీకోసమే నువ్వంటూ

గుసగుస లాడింది.

*

-నామాడి శ్రీధర్

~

ఎవ‌రేమి చెబుతున్నా
బుద్ధిమంతుడి వ‌లె ఊకొడుతున్నాను
భ‌య‌మో సంశ‌య‌మో
అవును కాద‌నే గురిని మింగేస్తున్నాను

ఎక్క‌డేమి జ‌రుగుతున్నా
ప్రేక్ష‌కుడి మ‌ల్లే తేరిపార చూస్తున్నాను
ఉపేక్షా నిర్ల‌క్ష్య‌మా
నిజం అబ‌ద్ధ‌మ‌నే రుజువుని చ‌ప్ప‌రిస్తున్నాను

శ‌తాబ్దాల త‌ర‌బ‌డి
నెత్తురోడ్చే ఊరుల పేర్ల‌నీ
సాటి మ‌నుషులు హ‌త‌మారిన చిరునామాల్నీ
ఉచ్చ‌రించ‌కుండానే గ‌మ్మున గుట‌క‌లేస్తున్నాను

ఆ చిల్ల‌ర‌దొంగ వెంట‌బ‌డి
ఓ వీధికుక్క మొరుగుతుంది
ఖూనీకోరుల మ‌ధ్య నిల‌బ‌డిన నేను
ఒక్క పెనుకేక‌ని పుక్కిలించ‌లేక‌పోతున్నాను

విష‌గుళిక‌ల ప‌లుకుల్ని మింగీ మింగీ
చేదుబారిన గుండెలో జాగా మిగ‌ల‌లేదు
ఇప్పుడిక దాద్రి క‌ల‌బుర్గి నామధేయాలు
నిప్పు ముద్ద‌లై ఈ గొంతుక దిగ‌డం లేదు

*

-అరుణ్ సాగర్

తడిసిపోయినది

నానిపోయినది

నాచుపట్టి పాచిపట్టి

వక్షస్థలమంతా పచ్చిపచ్చగా

ఊరు ఒదిలిపెట్టి

-రానని మొరాయించే నాన్న వలె

ఎర్రెర్రని తడి ఇటుకలకింద

ఏళ్లకేళ్ల బతుకుపొరలను

గుండె బరువున అదిమిపెట్టి

బీటలువారిన రొమ్ము విరుచుకుని

-మహా మొండిగోడ ఒకటి

మునిగిపోయిన ఊరి నడుమ

పిడికిలి వలె శిరసునెత్తి

నలుదిశల వెతుకుతున్నది

ఆఖరి శ్వాసలోనూ

ఓటమినొల్లని మల్లుని వలె!

*

అంతా అనుకున్నట్టే

(ఉపశీర్షికతోసహా)

-స్వాతి కుమారి బండ్లమూడి 

~

ఇంతాచేసి మనక్కావల్సింది కొన్ని వాక్యాలేగా?

రాసుకుంటావా చెప్తాను?

—

నిప్పు కన్నుల నీవు- నగ్నమైన చూపుల అగ్నికీలవు

గాలి కౌగిళ్ళ నీవు- దగ్ధమైన రాత్రుల భగ్నకాంక్షవు

వెన్ ఐ కిస్ యూ, ఐ డోంట్ జస్ట్ కిస్ యూ!

– మధ్యలో ఎక్కడో “ఉప్పులేని తరగల సాగరానివి”, “పడగ విప్పు పెదవుల ప్రాప్త క్షణానివి”, “పచ్చబొట్టు స్పర్శల పరవశానివి” ఇట్లాంటివి చేర్చుకోవచ్చు. అసలు మాట విను “you are just another pair of legs” అని మాత్రం హన్నన్నా… రాసేస్తావా ఏంటి కొంపతీసి?

—

చుట్టుతా ఉన్నది శూన్యం అసలే కాదు. రాలటానికీ పూయటానికీ మధ్య దుఃఖానికి వ్యవధి లేదు. రాత్రుళ్ళు గదిలో జ్ఞాపకాలు పచార్లు చేస్తున్నాయని, నిద్రంతా నీటిపాలౌతుందనీ అదే అదే సూడో రొమాంటిక్ లాఫింగ్  స్టఫ్- ప్లీజ్… ఇకపై వద్దు. హృదయం మధుపాత్ర కాదు, కనీసం డిస్పోసబుల్ టీకప్ కుడా కాదు. పింగాణీ ప్లేటో, పులిస్తరాకో తేల్చుకోవాల్సినంత సీనేం లేదు. నేను హిపోక్రాట్ ని కావచ్చు కానీ మానిప్యులేటర్ ని కాదు. నేను పిచ్చికుక్కని కావచ్చు కానీ కోడిపెట్టని కానందుకు క్షమించొచ్చు.

నీ సంగతంటావా? నాటకం నడిచేటప్పుడు నువ్వు తెర బయట చెమ్కీ దండవి కావచ్చు, వేషగాడి మొహంమీద చెమటకి కారిపోయే రంగువో, హార్మనీ పెట్టె మీది క్రీచుమన్న మొరటు చప్పుడువో.. ఏం ఎందుక్కాకూడదు?

—

అన్నంముద్దకై ఆత్మలు నశించు నేలమీద వెన్నెల గురించీ, వర్షానందాల గురించీ వీరేమి వదరుచున్నారు?

సుఖతల్ప శయన మధ్యమున- విషాదమనీ, వేదన అనీ ఎంచేత ప్రేలుచున్నారు?

సరస్వత్తోడు- ఉభయకుశలోపరి.

P.S- తోవ తప్పించే పన్లు మాత్రం ఆల్కెమిస్ట్ గాడు మహా తొందరపడి చేసి పెడతాడు.

– జయశ్రీ నాయుడు
~

చిక్కటి చీకటిని జోలపాటల్లో కలుపుతూ
ఒక వల తనను తాను పేనుకుంటుంది
అడుగులు ఆనని భూమిలోతుల్ని పరుచుకుంటూ
ఒక సముద్రం ఆరంభం
చుక్కల్లా మినుకుమనే అలల నీడలు
ఆ వెలుగులో కొన్న్ని ధైర్యాల క్రీడలు
పంటి బిగువున లోలోని వాదాల తుఫాన్లు కుదిపేస్తున్న
ఒక్కో క్షణాన్నీ ఈదుతూ ఓ ఈత ఆరంభం
తెలియనితనాల్లా దాటిపోతున్న నావలు
ఏది నాదో తెలియని సమయాలు
ఏ తెరచాప నీడ ఓ స్థిమితపు కునుకు దాచుకుందొ
ఎవరూ చెప్పలేని అవిశ్రాంత ప్రయాణం ఆరంభం
అంతం వెతకని ఆరంభాలే జీవించడం నేర్పేది
నావ కాదు ఈతే గమ్యం
చెళ్ళుమని వెన్ను చరిచే అలలే సావాసం
బారలు చాపుతూ వేలి చివరికంటా లాక్కునే శక్తి
దేహమంతటా నిరంతరం ప్రవహిస్తూ ఓ అనుభూతి

ఎక్కడ కొత్త చూపు ఆరంభమో
అదే పాతకు అంతం
వలలను చీల్చుకు సాగేందుకు
చిరుచేపలకు సైతం
ఈత నేర్పే జీవన పోరాటం!

*

-దేశరాజు

~

“To forgive the terrorists is up to God

but to send them to him is up to me”

-Vladimir Putin, President of Russia

వాడికి కాస్త అర్థమయ్యేట్టు చెప్పండి,

వాళ్లు దేవుడ్ని వెతుక్కుంటూనే అక్కడకు వచ్చారని.

ప్రపంచ పౌరులారా, రండి

ఇప్పుడు మనం దేవుడ్ని ద్వేషిస్తూ ప్రార్థన చేద్దాం

***

ప్రేమ నగరమే కావచ్చుగానీ,

ద్వేషం మరకపడిన పారిస్ నిప్పుడు ముద్దాడలేను-

ఎక్కడెక్కడో నాటిన ద్వేషాన్ని దాచిపెట్టడానికేనంటూ..

పారిస్ పొడుపు కథను విప్పేశాక ఫ్లయింగ్ కిస్ అయినా ఇవ్వలేను-

రండి మిత్రులారా, ఇప్పటికైనా మనల్ని మనం క్షమించుకుందాం

పారిస్ పై పడిన నెత్తుటి మరకలో మనవంతు మాలిన్యాన్ని కడిగేసుకుందాం-

మనందరికీ తెలియని బహిరంగ రహస్యాన్ని..

గుసగుసగానైనా ఒప్పుకుందాం-

రాక్ బ్యాండ్లూ, ఫుట్ బాల్ మ్యాచ్ లతో ఉల్లాసంగా గడిపే..

అనేకానేక రాత్రుల్లో, కేవలం ఒకేఒక్క రాత్రి మాత్రమే కాళరాత్రి-

ఇక అప్పటి నుంచీ వెంటాడేవన్నీ పీడకలలు కాదు..

పీడకుల కలలని మరొక్కసారైనా, నిజాయితీగా ఒప్పుకుందాం-

సిరియాతో చేదు మింగించి, అనుభవాలన్నిటినీ ఆవిరిజేసి..

ఉల్లాసమనే మాటను వారి భాషలోంచే తుడిచేస్తున్న..

అగ్ర నేతల అతి తెలివిని ఫేక్ ఐడీతోనైనా ట్వీట్ చేద్దాం-

రివల్యూషన్ రెక్కలు విరిచేసి నిశ్శబ్ధంగా ఎగురుకుంటూపోయిన..

లోహవిహంగాలు కురిపించిన బాంబుల

భయంకర ధ్వనులు విందాం-

ఈ తుపాకుల చప్పుళ్లు వాటి ప్రతిధ్వనులేనని చాటిచెబుదాం.

రంగురంగుల అందంలేకపోయినా,

ఎవడి చెమటతో పెట్టుకున్న పుట్ట-వాడికొక ఈఫిల్ టవర్ కదా

వారి పుట్టల గుండెల్లో హలెండే వేలుపెట్టినప్పుడు,

పెల్లుబికిన హాహాకారాలను కూడా ఒకింత ఆలకిద్దాం-

దిక్కులు ధ్వంసించబడిన దేశాలను,

మృతదేహాల దిబ్బలైన ఊళ్లను చూసి కూడా..

మారని మన ప్రొఫైల్ పిక్ ను తలచుకుని కాసింత సిగ్గుపడదాం-

***

ప్రపంచ మిత్రులారా, రండి

ఎన్నాళ్లగానో దాచిపెట్టబడుతున్న

చెమట, నెత్తురు, కన్నీళ్లను పుక్కిలించి ఉమ్మేద్దాం,

పారిస్ నే కాదు, కొందరి స్వప్నాలకే సాక్ష్యాలుగా నిలిచే..

మహా నగరాలను మనమే కూల్చేద్దాం-

ఫ్లయింగ్ కిస్ లకు బాయ్ చెప్పి ఓ ఫ్రెంచ్ కిస్సిద్దాం.

-దేశరాజు

అరుణ్ బ‌వేరా
…………………
గడ్డి పరకల మీద
పాదాల అలికిడికి తలలత్తే పుష్పాలకు మల్లే
ఆకు ఆకునా విచ్చుకున్న చూపులతో …
ఆమె
ఆమె లాంటి ఈమె
ఈమె లాంటి మరొకరు యింకొకరు
నీ ఆకలిగా,దాహంగా
నీ సోమరి కళ్ల వెనుక దాగిన మైకంగా
అలసి, మురిసే లోగా
నువ్వొస్తావు
నువ్వే వస్తావు …
పారిజాతం కోసుకువెళ్లిపోయే స్వేచ్ఛగా వస్తావు
రాత్రి నదిలో ఈదినన్నిసార్లూ వచ్చే అలసటగా ,
ఒక ఆఖరి ప్రయత్నం లాంటి కోరికేదో నీలో  తమకంగా తెల్లారుతుంది.
దేహం మీద సుఖమైన ద్రోహమేదో సాగిపోతుంది
బహుశా, చెక్కిలి మీద నుంచి నీటి చుక్క రాలినంత పొడిగా ..

నమ్మకంగా లేచి వెళ్లిపోయే ముగింపులో,
తడిసిన రెక్కలారబెట్టుకుని ఎగిరిపోవడమెల్లాగో తెలిసిపోతుంది.
యిక-ఏ కలా నిన్ను వెంటాడదు
ఏ కాటుకా నిన్ను అంటుకోదు.
వేళ్ల సందుల్లోంచి యిసుక జారినంత సులభంగా జారిపోవచ్చు.
నీ తలపుల్లో తెల్లవార్లూ తలుపులు తెరచుకునే
ఆమె
ఆమె లాంటి ఈమె
ఈమె లాంటి మరొకరు  యింకొకరు
కాలమంతా నిన్ను శూన్య హస్తాల్లో మోసుకు తిరుగుతారు.
మంచులా గడ్డకట్టుకున్న మౌనమేదో నీ చుట్టూ కంచె కడుతుంది.
నీ రసోద్రేక ప్రపంచం రోజుకో రంగు మారుస్తుంది.
నువ్వు మాట్లాడవు –
నువ్వు మాట్లాడని జీవితంలో  రోజుకో  మోసం  పడగ విప్పుతుంది.
కానీ,అప్పుడప్పుడు –
నేను మాట్లాడతాను
నీ నాటకీయమైన ప్రేమలో గాయపడ్డ తారకను పోలిన కంఠధ్వనితో -నేను మాట్లాడతాను
నేను మాత్రమే మాట్లాడతాను.
*

-ప్రసాద మూర్తి

~

ఎవరున్నారు వాళ్ళకి

పైన ఆకాశమూ లేక

కింద నేల కూడా లేనివాళ్ళకి

జేనెడు పొట్ట చుట్టుకొలతల్ని

ఏ కొండలతోనో సముద్రాలతోనో

కొలుచుకునే వాళ్ళకి

ఆకుపచ్చ రాత్రులై భూగోళమంతా అల్లుకున్నా

పేగుల్లో ఆకలి మిన్నాగులు కదులుతున్న అసహాయులకు

ఎవరున్నారు?

సిమెంటు తూరల్లో తలదాచుకుని

 వెండి చందమామల్ని కలగనే

నిండు చూలాళ్ళకు ఎవరున్నారు

రోడ్డు పక్క దేహాలను అమ్మకానికి నిలబెట్టి

ఏ చెట్టుచాటుకో పోయి తమనే  తొంగి చూసే

ఆకాశానికి తలబాదుకుంటున్న ఆత్మలకు ఎవరున్నారు?

ఎవరున్నారు వాళ్ళకి

ఏ అర్థరాత్రి ఏ కాలువ  వంతెన కిందో

వందేమాతర గీతం అభ్యసించే అనాధ బాలలకు ఎవరున్నారు

ఏ కుప్పతొట్టి ఉయ్యాలలోనో

నక్షత్రగోళాలు పాడే జోలపాట వింటూ

 ఏడుస్తూ  నిద్రపోయే అభాగ్య  శిశువులకు ఎవరున్నారు?

జీవితాలను యంత్రాలకు తగిలించి

 చిట్లిన ఎముకల్లో జీవన రహస్యాలను అన్వేషించే

  ఖాళీ సాయంత్రాలకు ఎవరున్నారు

మట్టికింద తమను పాతుకుని  

నాగలి కర్రుకు నెత్తుటి సంతకమై వేలాడే మట్టిమనుషులకు

ఎవరున్నారు?      

పుట్టిన నేలపేగు పుటుక్కుమని తెగుతున్న శబ్దం

నెత్తి మీద మూటల్లో పుట్టెడు దు:ఖం పిగులుతున్న శబ్దం

వెనకెనక్కి తిరిగి చూస్తే తమ నీడలు గోడుగోడున విలపిస్తున్న శబ్దం

ఏ దిక్కూ తోచక ఎటో కదిలిపోతున్న

 కన్నీటి  కాందిశీకులకు ఎవరున్నారు?

తగలబడుతున్న అడవుల్లోంచి పారిపోతున్న పిట్టలకు

కారిడార్ వలల్లో చిక్కి విలవిల్లాడుతున్న సముద్రాలకు

ఎవరున్నారు..ఎవరున్నారు

 ఇంకెవరున్నారు

కవులుతప్ప?

*