శరత్కాంతుల జల్లుల్లో ముద్దగట్టిన
హృదయమింకా తడారలేదనేమో…
గాలి ఉరవళ్ళకు మలిగిపోని
మబ్బుల పరదాలు మనసుకు దించేస్తూ
పండుముత్తైదుల్లా ఆకుల్ని అలంకరిస్తూ
బోసి పాపాయిలా నిండారా నవ్వుతుంది శిశిరం
నింపాదిగా అడుగులేసే ఆడపిల్లలా
ఎప్పుడొచ్చిందా అని ఆశ్చర్యపడేలోపే
మెల్లమెల్లగా ఆవరించేస్తుంది హేమంతం
మనిషి లోపలి జీవితాన్నంతా ఏకవర్ణం చేసేస్తూ…
వెలుతురు ఝాములన్నీ అసహనపు అతిథులే
నిష్క్రమణ కోసం పొంచిచూస్తూ
శిశిరాన్ని మోసగించి
మానుల్లోపల దాచుకున్న
పచ్చదనపు గర్వాన్ని
దాచలేని అశక్తతను
ఓటమి ఒప్పని ఠీవీగా బయటేసుకొని
స్థిమితపడుతూ తరువులు
ఆఛ్చాదన లేని ప్రకృతిని మంచుతునకలతో కప్పుతూ…
ఓదారుస్తూ…
వెన్నుతడుతూ… ఆకాశం
శక్తిహీనమైన ఎండపొడ
వసంతానికివ్వాల్సిన కట్నకానుకల్ని లెక్కలేసుకుంటూ
ఆడపిల్ల తండ్రిలా
నిర్లిప్తంగా నవ్వుకుంటుంటే
మదినల్లుకున్న హద్దులు
రెక్కలొచ్చిన పక్షులై దూరతీరాలకి వలసపోతున్నాయి!
మీ వలస పక్షులు
శిశిరాన్నించి పారిపోతూ
మీకు కొద్ది పగలు
చిక్కని చలిని
మిదుమిక్కలి దుప్పటిలా కప్పేస్తూ
ఈకవితని సముద్రాలవతల
ట్రాపికల్ దేశానికి
పుట్టుకొస్తున్నాయి .
//లవ్లీ ఎక్స్ప్రెషన్ //
పట్టుకొస్తున్నాయ్ *
చాలా థాంక్స్ నవనీత్ గారూ :)
…చాలా చక్కని పోయెమ్…కాలానికీ, ప్రకృతికీ మధ్య వున్న సీజనల్ జర్నీ చాలా చక్కగా నెరేట్ చేశారు…
అభినందనలు…
థాంక్ యూ మహీ. :)
సూపర్బ్ చాలా బాగుందక్క, కంగ్రాట్స్
thank you Raju