అతడు ఈ తరం

painting: Rafi Haque

painting: Rafi Haque

నా సెల్ మోగుతోంది.  కంప్యూటర్ ముందు కూర్చుని ఫేస్ బుక్ లో ఎవరికో కామెంట్ రాస్తున్న నేను లేచి వెళ్ళి మాట్లాడాలనీ,  కనీసం వంటింట్లో పని చేసుకుంటున్న మా పని అమ్మాయి హేమని ఫోన్ తియ్యమని అందామనీ లోలోపల అనుకుంటున్నాను కాని నోట్లోంచి మాట రావడం లేదు.  మెదడు పూర్తిగా ఫ్రెండ్ టైమ్ లైన్ మీద రాస్తున్న కామెంట్ మీద ఉంది.

హేమ ఫోన్ తీసుకున్నట్లుంది “హల్లో వినతక్కా బావుంటివా?”  అంటోంది.

‘ఓ,  అక్కా!?’  అనుకున్నాను.  ఫోన్ తీసుకురా హేమా అని అందామనుకునే లోపు నా కామెంట్ కి సమాధానం వచ్చింది.  మళ్ళీ ఇక దానికి సమాధానం రాయడం లో పడిపోయాను.

“ఆఁ ఉంది”  అంటోంది హేమ.   అక్క ఆ వైపునుండి  ‘ఏం చేస్తుంది?’  అని అడిగినట్లుంది “ఇంకేముందీ!!?  ఎప్పుడు చూసినా ఆ కంప్యూటర్ ముందే కూర్చుని ఏందేందో రాసుకోవడమేగా!  ఉండు లైన్లో.  ఫోన్ తీసుకెళ్ళి ఇస్తా”  అంటూ నా రూమ్ లోకి వచ్చి ఫోన్ నా చేతిలో పెట్టింది మా హేమ.

‘వాస్నీ,  అందరికీ నేనంటే తమాషా అయిపోయింది.  అసలు ఇదిగో ఈ ఫేస్ బుక్కే నా పరువు తీస్తోంది”  అనుకుని నవ్వుకుంటూ ఆ పిల్ల చేతిలోంచి ఫోన్ తీసుకున్నాను.

“చెప్పక్కాయ్,  ఎప్పుడు బయలుదేరుతున్నారు?”  చెవిలో ఫోన్ ఉంది కాని కళ్ళు మాత్రం కంప్యూటర్ స్కీ్రన్ మీదే ఉన్నాయి.

“రేపే కదా!?,   మేము పొద్దునే్న బయలుదేరతాం.  నువ్వు మూడుకి బయలుదేరితే సరిపోదా?  నేరుగా దిగువ తిరుపతిలోని  శ్రీనివాసం కి రా.   సాయంత్రం ఆరుకి అక్కడకి చేరేట్లు వస్తే మంచిది, చీకటి పడకముందే.   రాత్రికి శ్రీనివాసం లో ఉండి ఎల్లుండి వేకువఝామున్నే తిరుమలకి బయలుదేరదాం.   దర్శనం అయ్యాక పిల్లలు బెంగుళూరికి వెళ్ళిపోతారు,  నేను బావ తిరిగొస్తాం”  అంది.

అక్క మనవరాలికి తిరుమలలో పుట్టెంటు్రకలు తీయిస్తున్నారు.  మదనపల్లి నుండి తిరుపతికి మూడు గంటల ప్రయాణమే.  వెళ్ళొచ్చు కాని ‘దాని కోసం వెళ్ళాలా,  అబ్బా!’  అనిపించింది.   దాని కోసం అని కాదు కాని నాకెందుకో ఎక్కడకీ వెళ్ళాలనిపించడం లేదు ఈమధ్య.  నాకు మొదటి నుండీ కూడా ఫేస్ బుక్ లో గడపడం ఇష్టం.   మా అబ్బాయి రాహుల్ ఢిల్లీ యూనివర్సిటీలో చేరినప్పటి నుండీ  ఒంటరితనంగా ఉన్నట్లనిపించి ఫేస్ బుక్ లోకి మరీ ఎక్కువగా వెళ్ళడం అలవాటయింది.  ఇక అది అలవాటయ్యాక ఏమిటో మరి ఎక్కడకీ వెళ్ళాలనిపించడం లేదు.  ఇంత పిచ్చి మంచిది కాదని తెలుస్తోంది కాని కంప్యూటర్ ని వదలలేకపోతున్నాను.

“వద్దులేక్కాయ్  నేను రాలేను,  నాకు ఓపిక లేదు.  పెద్దోడి సెల్ కి ఫోన్ చేసి ‘నేను రావడం లేదురా’ అని చెప్తాలే”  అన్నాను.   మా పెద్దోడు అంటే మా అక్క కొడుకు. చిన్నోడు అంటే నా కొడుకు రాహుల్.

“సరేలే  అయితే,  కోడలు ఏమన్నా అనుకుంటుందేమో..   వాళ్ళకి నువ్వే ఫోన్ చేసి చెప్పు”  అంది.

“సరే”  అని  “తిరుపతి నుండి నువ్వు ఇక్కడకి వచ్చి పోరాదా?”  అన్నాను.

“వద్దమ్మాయ్,  బావకి జ్వరం బాగా తగ్గలేదు.  బర్రెలకి మేతా నీళ్ళూ….   చాలా పని ఉంటుళ్ళా”  అంది.

“ఊ,  సరే,  బై”  అన్నాను.

2.

తిరుపతిలో అక్కకి జ్వరం వచ్చిందిట.  బావది తనకి అంటుకోని ఉంటుంది.  వెనక్కి అంతదూరం ప్రయాణం చేయలేదని  బావని ఊరికి పంపి అక్కని వాడి కార్లో నా దగ్గరకి తీసుకు వచ్చాడు పెద్దోడు.    పెద్దోడు,  కోడలు,  మనవరాలు ఆ పూట ఉండి సాయంత్రానికి బెంగుళూరు వెళ్ళిపోయారు.

అక్కకి నా దగ్గరకి వస్తే విశా్రంతి.  హేమ అన్నీ చేసిపెడుతుంది చక్కగా.  రెండు రోజుల్లోనే అక్కకి జ్వరం తగ్గింది.  జ్వరం తగ్గగానే వద్దంటున్నా వినకుండా ఇల్లు సర్దుతానని కూర్చుంది.  నా దగ్గరకి ఎప్పుడొచ్చినా ఇల్లంతా శుభ్రం చేసి పెడుతుంది.  నాకు సుఖం ఆమె వస్తే.  నేను మరింత సేపు నేను నా సాహిత్య సేవలో అంటే ఫేస్ బుక్ లో,  వాట్సప్ లో పడిపోవచ్చు.

నాకు కబుర్లు చెప్తూ హాలంతా శుభ్రం చేసి,  మా అబ్బాయి రాహుల్  రూమ్ శుభ్రం చేయడానికి వెళ్ళింది.  దాదాపు పది అవుతుండగా “అమ్మాయ్, ఇటు రా”  అని పెద్దగా కేకేసింది.  ఆమె గొంతులో కంగారు.  ‘ఏదో తేలునో పామునో చూసినట్లుగా ఏంటి అలా అరిచింది?’  అనుకుంటూ పరిగెత్తాను.

అక్క చేతిలో ఏవో కాగితాలు!!

“చూడు,  నీకు తెలుసా ఈ సంగతి?”  అంది కాగితాలు నాకు అందిస్తూ.  నేను నిలబడే “ఏమిటివీ” అంటూ తీసుకుని చూశాను.

రాహుల్ క్లాస్ మేట్ మధుర అనే అమ్మాయి వీడికి రాసిన లవ్ లెటర్స్!!!

ఇద్దరూ మంచి ఫ్రెండ్స్ అని నాకు తెలుసు కాని ఇలా వాళ్ళ మధ్య లవ్ అని నాకు తెలియదు.   ఎన్నోసార్లు ఆ అమ్మాయి ఫ్రెండ్స్ తో కలిసి మా ఇంటికి వచ్చింది కూడానూ.  నాకసలు అనుమానమే కలగలేదు.  ఆ ఉత్తరాలు చూసిన నా ముఖం మాడిపోయింది.  నా ముఖాన్ని,  దానిలో కదలాడుతున్నా భావాల్ని చూస్తున్న మా అక్క ఇక నస మొదలుపెట్టింది.

“పిల్లాడు ఏం చేస్తున్నాడు,  ఏం రాస్తున్నాడు అని కూడా చూసుకోకుండా ఎప్పుడూ ఆ ఫేస్ బుక్కు లో పడిపోతే ఎట్లా?  కాలేజీకి వెళ్ళి పిల్లలకి పాఠాలు చెప్పి రావడం,  వచ్చాక  ఇంట్లో ఏం జరుగుతుందో పట్టించుకోకుండా  కంప్యూటర్ ముందు కూర్చోవడం – పనులన్నీ ఆ హేమ మీదేసి.  తెలియనోళ్ళకైతే చెప్పొచ్చు పెద్ద చదువులు చదువుకున్నదానివి నీకు మేము ఏం చెప్పగలం”  గొణుక్కుంటూ సర్దుడాపి గోడ వైపుకి జరిగి జారగిలబడి తల పట్టుకుంది.

నేను కూడా అక్క ఎదురుగ్గా కింద కూలబడి ఉత్తరాలు చదవసాగాను.

అవి ఆ పిల్ల రెండేళ్ళక్రితం పన్నెండో తరగతిలో ఉన్నప్పుడు వీడికి రాసిన ఉత్తరాలు.  వీడు ఆ అమ్మాయికి రాసిన లెటర్స్ కూడా ఉన్నాయి.  ఇక్కడే దాచమని మళ్ళీ వీడికే ఇచ్చినట్లుంది.

యూనివర్సిటీకి వెళ్ళేముందు వాటినన్నింటినీ ఈ అట్టపెట్టెలో పెట్టేసి వెళ్ళాడనమాట.  నేను వాడి అలమరా చూడను కాబట్టి అవి నా కంటపడలేదు.

“ఏం చేద్దామే,  వాళ్ళ నాన్నకి చెప్తావా?”  అంది అక్క.

చందుకి చెప్తే నన్ను ఎన్ని మాటలంటాడో!  అక్క కాబట్టి నాలుగు తిట్టి ఊరుకుంది.  వాడు అలా ఉత్తరాలు రాయడానికీ,  నేను ఎక్కువసేపు ఫేస్ బుక్ లో గడపడానికీ సంబంధం లేకపోవచ్చు – పోనీ ఉందా!?  ఏమో!! –  ఏది ఏమైనా ఈ పరిస్థితి నాకు చాలా ఇబ్బందిగా ఉంది.

Kadha-Saranga-2-300x268

అక్క వైపు బ్లాంక్ గా చూసి ఏమీ సమాధానం చెప్పకుండా మళ్ళీ ఉత్తరాలు చూడసాగాను.  రాహుల్ ఆ అమ్మాయిని చాలా డీప్ గా లవ్ చేస్తున్నాడులా ఉంది.  కొన్ని ఉత్తరాల్లో కవితలు కూడా రాశాడు.  వాటిని చూస్తుంటే నవ్వు రావలసింది పోయి నిస్తా్రణ వచ్చేసింది.

అదే నా స్టూడెంట్స్ రాసిన ఉత్తరాలైనట్లైతే పగలబడి నవ్వి ఉండేదాన్ని ఆ రాతలకి.  మరి అదే సమస్య నాకొస్తే పిల్ల చేష్టలులే అని నేనెందుకు తేలిగ్గా తీసుకోలేకపోతున్నాను!?  –  ఇలా ఆలోచిస్తే బాధ తగ్గుతుందేమో అనుకుంటే,  అబ్బే,  ఏ మాత్రమూ తగ్గకపోగా ఎక్కువయింది.  ఎంత విచిత్రం!!

ఫేస్ బుక్ నిండా రమణుడు, జిడ్డు కృష్ణమూర్తి,  తత్త్వం,  నిన్ను నువ్వు తెలుసుకో,  ఏమీ అంటకుండా ఉండాలి అంటూ పోస్టులు పెట్టే నేను,  చాలా ఎదిగాను అనుకున్న నేను –  సమస్య నాకు వచ్చేప్పటికి ఏమిటి ఇలా కృంగిపోతున్నాను!?  చెప్పడం అంత ఈజీ కాదు ‘నిజ్జంగా తెలుసుకోవడం’  అన్న సంగతి స్పష్టంగా అర్థమవుతోంది.

అక్క లేచెళ్ళి కాఫీ కలుపుకోని తెచ్చింది.  అక్క వైపు చూస్తే మళ్ళీ ఏం ప్రశ్నలు అడుగుతుందో అనుకుని కాఫీ తాగుతూ ఉత్తరాలు చదువుతున్నట్లుగా తల వాటిల్లోకి దూర్చాను.  ఆలోచనలు తల నిండా…

వాడిని ఎంత పద్ధతిగా పెంచుకున్నాను?  వాడికి ఊహ వచ్చినప్పటి నుండే ఎన్ని కథలు చెప్పానో.  నాలుగేళ్ళకే కూడపలుక్కుంటూ తెలుగు ఇంగ్లీష్ రెండూ చదివేవాడు.  అదేమంటే పెన్ తీసుకుని రాసేవాడు.  ఎంత ఇష్టంగా రాస్తాడో ఇప్పటికీ…  ‘ఈ రాయడం ఎట్లా నేర్పించావు తల్లీ మా పిల్లల చేత చదివించగలుగుతున్నాం కాని రాయించడమంటే తల ప్రాణం తోకకి వస్తోంది’  అనేవారు నా ఫ్రెండ్స్.

కొత్త డైరీలు వస్తే  ముందు పేజీలో ఓ మంచి కవిత రాస్తాడు.  అసలు వాడికి  తెల్ల పేపర్ కనిపిస్తే చాలు పెన్నో పెని్సలో తీసుకుని ఏదో ఓ విషయం రాయకపోతే నిద్రపట్టదు.

“ఎంత సేపు చూస్తావమ్మాయ్,  ఇంక లే,  అన్నీ సర్దుతాను”  అంది అక్క.

“అదేమంటే పెన్ను తీసుకుని రాసే అలవాటు వల్ల ఇలా రాసి ఉంటాడా!?  కాని చూస్తుంటే సీరియస్ గానే ఉందక్కా వ్యవహారం”  నాలో నేనే అనుకున్నట్లుగా అన్నాను.

“రాసేదేమిటే ప్రేమించానంటుంటే!!”  అని “ఇంతకీ ఆ పిల్ల నీకు తెలుసా?  మీ కాలేజీలోనే చదివినట్లుందిగా?”  అంది అక్క.

“ఆఁ”  అన్నాను క్లుప్తంగా.

“ఇప్పుడెక్కడ చదువుకుంటందీ,  అక్కడ కూడా మనబ్బాయి చదువుతున్న యూనివర్సిటీలోనేనా?”

“లేదు హైదరాబాద్ లో ఏదో కాలేజీలో”  అన్నాను.

“ఊఁ సరేలే అయితే బతికించింది.  ఒకే కాలేజీ అయి ఉన్నట్లైతే  చదువూ సంధ్యా లేకుండా తిరుగుతా ఉండి ఉంటారు,  విషయం చందూకి చెప్తావా?”  అంది.

“చెప్తే ఈయన ఏమంటాడో అక్కాయ్,  ఫస్ట్  రాహుల్ కి సాయంత్రం ఫోన్ చేసి అడిగేదా?”  అన్నాను.

“భలేదానివే తల్లా,  అసలే పిల్లలు ఉబిద్రంగా ఉన్నారు.  ఏం అడిగితే ఏం చేసుకుంటారో అని భయంగా ఉంటే.  ఈ సంగతి మనకి తెలిసిందని తెలిస్తే పరీక్షలు కూడా సరిగ్గా రాయడు ఊరుకో”  అంది.

“ఊఁ”  అన్నాను.  అక్క మాటలకి నాకు మరింత దిగులేసింది.

అలమరలో నుండి తీసిన వస్తువులు పైపైన సర్దేసి అక్క వంటింట్లోకి వెళ్ళిపోయింది.  అక్క కళ్ళ నిండా నిస్సహాయతతో కూడిన దిగులు స్పష్టంగా కనిపిస్తోంది.  నేను మాత్రం గంభీరంగా ఉన్నాను – దిగులు కనపడనివ్వకుండా.   మధ్యాహ్నం ఇద్దరం ఏదో తినాలి కాబట్టి అన్నట్లు భోంచేశాం.   గదిలోకి వచ్చి పడుకున్నాక ఆ పిల్ల గురించీ,  వాళ్ళ తల్లిదండ్రుల గురించీ విషయాలన్నీ అడిగి చెప్పించుకుంది అక్క.

ఇక ఆ పిల్లనే పెళ్ళి చేసుకుంటానంటే వాళ్ళెలాంటి వాళ్ళో తెలుసుకోవాలని అక్క ఆత్రం.  ఆ పిల్ల మా కులం కాదు అని తెలిసేటప్పటికి నోటికొచ్చినట్లు నన్నూ నా ఫేస్ బుక్ నీ కాసేపు ఆడిపోసుకుంది.  నేనేమీ మాట్లాడలేదు.  అలసి పోయిన అక్క మాట్లాడుతూ మాట్లాడుతూనే నిద్రపోయింది.

కులం గురించి నాకేమీ పట్టింపులేదు కాని ఇదెక్కడికి దారి తీస్తుందో అనిపించింది.   ఆలోచించుకుంటూ నేను కూడా కళ్ళు మూసుకున్నాను కాని కళ్ళు,  కనుబొమలు ముడుచుకుపోతున్నాయి ప్రశాంతత లేకుండా.   ఎందుకు నాకింత ఆందోళన?  ఈరోజుల్లో ప్రతి వాళ్ళూ ప్రేమించే కదా పెళ్ళిళ్ళు చేసుకుంటున్నారు?  ‘నాకే కులమైనా ఒకటే’ అని పైకి అనుకుంటున్నాను కాని లోలోపల నాకు కూడా మన కులం పిల్లైతే బావుండేది అన్న కోరిక ఉందా?   ఏమీ అర్థం కాలేదు.  ముందు అసలు ఈ విషయం చందూకి చెప్పాలా వద్దా అని కూడా నిర్ణయించుకోలేకపోతున్నాను.  ఇదీ అని చెప్పలేని ఉద్వేగంతో కూడిన బాధ నన్ను ఓ చోట నిలవనివ్వడం లేదు.  లేచి గదిలో అటూ ఇటూ తిరుగుతూనే ఉన్నాను –  మధ్యాహ్నం మూడుకి హేమ వచ్చిందాకా.

సాయంత్రం ఆరుకి చందూ ఆఫీస్ నుండి రాగానే అక్క వంటింట్లోకి దూరిపోయింది.  ఆయనకి టిఫిన్ పెట్టి కాఫీ ఇచ్చాను.  కాఫీ తాగేసి ప్రతిరోజూ తను వెళ్ళే ఆధ్యాత్మిక చర్చకి వెళ్ళిపోయాడు.  ఆయన అటు పోగానే అక్క గభాల్న బయటికొచ్చి “చెప్పావా? ,  ఏమన్నాడు?”  అంది.

“లేదక్కాయ్,  చెప్పలేదు.  భయంగా ఉంది”  అన్నాను.

భయం అని అంటే అక్క ఊరుకుంటుంది రొక్కించకుండా.  కాని నాకు అసలు ఆయనతో ఎలా చెప్పాలో తెలియడం లేదు.  చెప్తే ఆయన ఈ విషయాన్ని నాకంటే కూడా చాలా జాగ్రత్తగా డీల్ చేయగలడు.   వాళ్ళ నాన్నతో చాలా స్నేహంగా, గౌరవంగా ఉండే రాహుల్ ఈయన అడిగితే ఇబ్బంది పడొచ్చు.    ‘ముందు నువ్వు నన్ను అడగకుండా నాన్నకి ఎందుకు చెప్పావు?’  అని నన్ను అనొచ్చు.  పైగా నా అలమరా అసలెందుకు చూశావు అని నా మీద ఎగిరి ఏడ్చి గోల చేస్తాడేమో కూడా…

ఏం మాట్లాడకుండా నన్నే చూస్తున్న అక్కతో “ఓ వారంలో సెలవలకి వస్తాడుగా  అప్పుడు వాడిని అడుగుదాం,  వాడినే వాళ్ళ నాన్నకి చెప్పమని చెబ్దాంలే అక్కాయ్”  అన్నాను.

“సరేలే అదే మంచిది”  అంది అక్క.

3.

రాహుల్ చాలా తెలివైనవాడు.  అన్నీ తెలిసినవాడు.  వాడికి ఏ బాధ వచ్చినా, సంతోషమొచ్చినా నాకు చెప్తాడు.  నాకేదైనా సమస్య వచ్చినా కూడా  నా పక్కనే కూర్చుని విని నెమ్మదిగా పరిష్కారం గురించి మాట్లాడతాడు.  నాదే తప్పైతే ఎంత నిదానంగా చెప్పి ఒప్పిస్తాడో!  అలాంటి వాడు ఈ విషయం నా దగ్గర ఎందుకు దాచాడో మరి.  తల్చుకుంటున్న కొద్దీ బాధ ఎక్కువవుతోంది కాని తగ్గడం లేదు.

ఈ ఆలోచనలతో కొట్టుకుంటున్న నాకు ఫేస్ బుక్కే గుర్తుకు రాలేదు.  వారం రోజులు భారంగా గడిచిపోయాయి.  నా కాలేజీకి కూడా సెలవలు కాబట్టి సరిపోయింది కాని ఉన్నట్లైతే పిల్లలకి పాఠాలు చెప్పగలిగి ఉండేదాన్ని కాదేమో!  అనిపించింది.

ఆరోజే అబ్బాయి వచ్చే రోజు.  బెంగుళూర్ ఏర్ పోర్ట్ కి డ్రైవర్ ని పంపాడు చందు.   రాహుల్  రాత్రి ఫోన్ చేసి ‘రెండు రోజులు అన్నాయ్ దగ్గర ఉండి రానా?’  అని మమ్మల్ని అడిగాడు కాని నేను ‘వద్దంటే వద్దనీ,  నాకు వాడిని చూడాలని ఉందనీ’  చెప్పాను.  ‘ఏమిటీ మొండిపట్టు?’  అన్నాడు చందు – నన్ను ఆశ్చర్యంగా చూస్తూ…  ఫోన్ లో మాట్లాడుతున్న రాహుల్ కూడా ‘ఏంటి మమ్ ఇలా మాట్లాడుతోంది?’ అని అనుకుని ఉంటాడు.

‘పోనీలే నాన్నా,  అమ్మ దిగులు పెట్టుకుందేమో,  నేరుగా ఇంటికే వస్తాలే’  అన్నాడుట.

ఎండాకాలం సూర్యుడు ఉదయం తొమ్మిది కాకుండానే చిటపటలాడిపోతున్నాడు.   హేమ కిటికీలకి కట్టిన వట్టి వేళ్ళ కర్టెన్స్ ని కిందికి దించి నీళ్ళతో తడుపుతోంది.   వాటి మీద నుండి చల్లని గాలి కిటికీలో నుండి లోపలకి వస్తోంది.  అక్క వంటింట్లో అబ్బాయికి ఇష్టమైన గుత్తి వంకాయ కూర చేస్తోంది.  ఇల్లంతా కమ్మని వాసన అలుముకుని ఉంది.

దాదాపు పదకొండు అవుతుండగా కార్ వచ్చింది.  రాహుల్ నవ్వుకుంటూ లోపలకి వచ్చాడు.  లగేజీనీ డ్రైవర్ కి అస్సలు ఇవ్వడు,  ఎప్పుడూ తనే మోసుకొచ్చుకుంటాడు.  బ్యాగ్స్ కింద పెట్టి “మమ్,  హౌ ఆర్ యు?”  అని వాటేసుకున్నాడు.  నా వెనుక గబగబా వస్తున్న అక్కాయ్ ని చూసి నన్ను వదిలేసి “అరె!  ఆమ్మా,  నువ్వెప్పుడొచ్చా!!?”  అని అక్క దగ్గరకి పరిగెత్తి చేతులు పట్టుకుని ఊపేశాడు.

“పది రోజులైందబ్బాయ్ వచ్చీ,  నన్ను చూసి నువ్వు థ్రిల్లవ్వాలని నేనొచ్చినట్లు నీకు చెప్పొద్దన్నా.  సరేగాని ఏందిట్లా నల్లబడ్డా?  సరిగ్గా తినడం లా?”  అంది అక్క నోరంతా తెరిచి నవ్వుతూ.

“హహహ,  ఇంత లావుంటే.  నువ్వూ, అమ్మమ్మా ఎప్పుడూ ఇదే వాక్యం మాట్లాడతారు – తేడా లేకుండా.  ఎట్లుంది అమ్మమ్మ?”  అన్నాడు.

“బాగుంది” అని అక్క అంటుండగానే “భలే వాసనొస్తుందే వంకాయ కూర చేశావా?”  అన్నాడు.

“అవును,  స్నానం చేసిరా.  వేడివేడిగా అన్నం తిందువుగాని” అంది.

ఆ సంభాషణ అంతా విననట్లుగా నేను సూట్ కేసులు గదిలోకి చేరేస్తున్నాను.   నా వైపు చూసిన వాడు “మమ్,  ఆర్ యు ఆల్ రైట్?  ఏమిటి అలా ఉన్నావు?”  అన్నాడు.

వాడు పరీక్షలెలా రాశాడైనా అడగాలనిపించలేదు నాకు,  ఒక్కసారిగా గట్టిగా అరుస్తూ “నువ్వు చేసిన పనికి ఇలాగాక ఎలా ఉంటాను?”  అన్నాను.

వాడు అర్థం కానట్లు ఆశ్చర్యంగా చూస్తూ “ఏంటి ఆమ్మా?”  అని అక్కాయ్ కి చేత్తో సైగ చేసి అడుగుతూ నా వెనకే గదిలోకి వచ్చాడు.

అక్కాయ్ కూడా వాడి వెనకే లోపలకి వచ్చి “వాడు వచ్చీ రాగానే అడగాలా?  అన్నం తిన్నాక అడగ్గూడదా?  ఇంతలోనే ఏం పోయిందని తొందరా?”  అంది.

“ఏంటి మమ్?  ఏమైంది?”  అన్నాడు వాడు.  వాడి కళ్ళు ఏం జరిగిందా అన్నట్లుగా కంగారుగా కదులుతున్నాయి.  కంప్యూటర్ టేబుల్ డెస్క్ లాగి లోపల పెట్టిన లెటర్స్ ని తీసి “ఏంటివి?”  అన్నాను.   వాడు నా చేతిలోని ఉత్తరాలు తీసుకుని చూస్తున్నాడు.

నా గొంతులోని తీవ్రతకి నాకే అసహ్యం పుట్టింది.  ‘ఏమిటిది?’ –  అనుకుని గొంతుని సర్దుకుని “నాకు ఎందుకు చెప్పలేదు రాహుల్?  ఆమ్మ నీ అలమరా సర్దుతుంటే బయటపడ్డాయి”  అన్నాను.

ఒక్కసారిగా తీవ్రస్థాయి నుండి కిందికి దిగిన నా స్వరం వినేప్పటికో,  ‘ఇదీ’ అన్న విషయం వాడికి తెలిసేప్పటికో మరి వాడు తేలిగ్గా నవ్వేస్తూ “వీటిని చూసేనా ఇంత బాధపడ్డావూ?”  అన్నాడు.

“బాధపడరా మరి?”  అన్నాను.

నా మాట వినిపించుకోకుండా “ఊరికే రాశావా అబ్బాయ్!  అయితే ప్రేమా గీమా ఏమీ లేదా?”  అంది అక్కాయ్.  ఆమె ముఖం ‘హమ్మయ్య’  అనుకున్నట్లు సంతోషంగా వెలిగిపోతోంది.

“ప్రేమ లేదని కాదు ఆమ్మా,  మేమిద్దరం ప్రేమించుకుంటున్నాం.  ఒకళ్ళంటే ఒకళ్ళకి ఫీలింగ్స్ ఉన్నాయి”  అన్నాడు కాస్త చిరాకుగా.

“ఆఁ  అదేందిరా?  అయితే మీ అమ్మకెందుకు చెప్పలా?”  అంది.

ఏం చెప్తావు సమాధానం అన్నట్లుగా వాడి వైపు చూశాను.  “ఆఁ  ఎందుకు చెప్పడం?  చెప్పాల్సొచ్చినప్పుడు చెప్తాం”  అన్నాడు.

“అంటే?  వాట్ డు యు మీన్ బై దట్?”  అన్నాను అసహనంగా.

“అది కాదు మమ్,  ఇప్పుడే ఎందుకు చెప్పడం – సెటిల్ అయ్యే విషయమైతే చెప్పాలి కాని”  అన్నాడు.

“నువ్వేమంటున్నావో నాకర్థం కావడం లేదు రాహుల్,  మీ ఇద్దరి మధ్యా ఫీలింగ్స్ ఉన్నాయి అంటున్నావు,  ప్రేమించుకుంటున్నాము అంటున్నావూ…  కదా!?”

“అవును మమ్,  నిజమని చెప్తున్నా కదా!?”  అన్నాడు.

ఇంతలో అక్క కలుగచేసుకోని “ఏందబ్బాయ్,  మీ మాటలు నాకు అర్థం కావడం లేదు.  తక్కువ కులపు పిల్లని పెళ్ళి చేసుకుంటావా?”  అనగానే రాహుల్ ఆమెని కోపంగా చూశాడు.  వాడి చూపుకి భయపడ్డ అక్కాయ్ “సరే నీకిష్టమైంది,  చేసుకుంటావనుకో,  అయితే మీ అమ్మకి చెప్పబన్లే,  వారం నుండి తిండి కూడా తినకుండా మనసులో ఏడ్చుకుంటంది”  అంది తత్తరతత్తరగా ఇప్పుడే ఏదో పెళ్ళయిపోతున్నట్లు.

నేను అక్కని  “అక్కాయ్,  ఊరుకో,  చెప్పనీయ్ వాడిని”  అన్నాను.   కోపంగా ఉంది నాకు.  ఈ చర్చంతా చీదర కూడా పుట్టిస్తోంది.

“మమ్,  ఇప్పుడు ఫీలింగ్్స ఉన్నంత మాత్రాన తర్వాత పెళ్ళి చేసేసుకుంటారు అని అనుకుంటే ఎలా?”  అన్నాడు.

అక్క వైపు చూస్తున్న నేను వాడి మాటలకి అమితాశ్చర్యపోయాను.   గభాల్న తల తిప్పి వాడి వైపు చూస్తూ “వ్వాట్,  అయితే పెళ్ళి చేసుకోరా!?”  అన్నాను.

“అది కాదు,  దాన్ని గురించి ఇప్పుడు ఎందుకు అంటున్నాను”

“ప్రేమించానంటూ లెటర్స్ రాశావు కదా?  కవితలని గుప్పిస్తూ…   ప్రేమించుకునేది పెళ్ళి చేసుకోవడానికి కాదా?”  అరిచాను.   ప్రేమ పేరుతో అవసరాలు తీర్చుకుని మోసం చేసి వెళ్ళిపోయిన కొంతమంది నాకు తెలిసినవాళ్ళు  ఒక్కసారిగా కళ్ళ ముందు మెదిలారు.    ‘వీడు కూడా అంతేనా?  నా బిడ్డని నేను అలా పెంచానా?’ అన్న ఆలోచనతో బిపి వచ్చినట్లుగా వణికిపోయాను.

వాడు నాకెలా చెప్పాలా అన్నట్లు తల అటూ ఇటూ ఊపుతున్నాడు.

నేనే మళ్ళీ “అయితే ఇవన్నీ కాలక్షేపం కోసం రాసుకున్న ఉత్తరాలని అనుకోమంటావా?”  అన్నాను లెటర్స్ వైపు చూపిస్తూ.

“ఊఁ  నీకెలా చెప్పాలో అర్థం కావడం లేదు మమ్,  ప్రస్తుతం మేమిద్దరం ఒకళ్ళంటే ఒకళ్ళం ఇష్టపడుతున్నాం.  పెళ్ళి చేసుకుంటామేమో కూడా.  కాని పెళ్ళి గురించి ఖచ్చితంగా నిర్ణయం తీసుకోకూడదని అనుకున్నాం”  అన్నాడు.

నన్ను అనునయిస్తున్నట్లుగా చెప్తున్న వాడి ఆంతర్యం నాకంతు పట్టకపోయినా ఆ మాటల్లో సత్యం దాగి ఉందని అర్థమైంది.  మౌనంగా వాడి వైపే చూస్తున్నాను.  అక్క అయితే దిమ్మెరపోయినట్లుగా చూస్తూ వింటోంది.

“ఇప్పుడు మధురకి నేనంటే ఇష్టం,  నాకు మధుర అన్నా ఇష్టమే.  అయితే మేము ఇంకా చాలా చదువుకోవాలి.   ఎంతో మందిని కలుసుకోవాలి.  ఈ ప్రయాణంలో మాకు వేరెవరైనా దగ్గరవొచ్చు.  పోనీ మా ఇద్దరిలో ఎవరికైనా ఇప్పుడున్న ఇష్టం ఉండకపోవచ్చు.  పోనీ ఇద్దరిలో ఎవరికో ఒకరికి ఏదైనా ప్రమాదం జరగొచ్చు – ఏ జబ్బో,  యాక్సిడెంటో”

“ఊరుకోబ్బాయ్,  తంతా!  ఏమిటా మాటలు?”  అక్క పెద్దగా అరిచింది.

నేను రాహుల్ ఒకరి ముఖాలు ఒకరం చూసుకున్నాం.   వాడు చెప్తున్నది అర్థం అవగానే నాలో నిస్సత్తువ.   వెళ్ళి మంచం మీద కూర్చున్నాను.

రాహుల్ నా పక్కకి వచ్చి కూర్చుని నా భుజం మీద చెయ్యేసి నన్ను ఆనుకుని “ముందున్న జీవితంలో ఏం జరుగుతుందో తెలియనప్పుడు నిర్ణయాలు తీసుకోవడం మంచిదా మమ్?  ఆ నిర్ణయానికి అసలు అర్థం ఉంటుందా? అందుకే నేను నీకు చెప్పలేదు,  అంతే”  అన్నాడు.

నేనేమీ మాట్లాడలేదు.

సమాజంలో నిరంతరం చొచ్చుకుని వస్తున్న  మార్పుల వల్ల  ఈ కొత్త తరం పిల్లల జీవితాల్లో  పెరామీటర్స్ ఎక్కువై  వాళ్ళ ఆలోచనా విధానాలూ,  వాటిని ప్రేరేపించే కారణాలు రెండూ కూడా డైనమిక్ గా ఉంటున్నాయి.  కాని రాహుల్,  నా కోడలు అవుతుందో లేదో తెలియదు గాని మధుర –  ఇద్దరూ ఇంత క్లారిటీగా ఉన్నందుకు నాకు చాలా సంతోషం కలిగింది.  నా శిష్యురాలిగా ఆమె,  ఆమెతో పాటు ఉన్నతమైన ఆలోచనలతో ఎంతో ఎత్తుకు ఎదిగిపోయిన నా బిడ్డ ఇద్దరూ నాకు గర్వాన్నే కలిగించారు.

రాహుల్ ని తలని దగ్గరకి తీసుకుని హత్తుకున్నాను.   నా కళ్ళల్లోంచి రెండు వెచ్చని కన్నీటి బిందువులు జారి వాడి గుబురు తలలో ఇంకిపోయాయి.

*****

 

మీ మాటలు

  1. Srinivas Sathiraju says:

    మా రాధమ్మ కధలు ఎప్పుడూ వినూత్నంగా ఉండడమే కాదు సమ కాలీన సమాజపు తాలూకు సమస్యలని ఆలోచనలని ఆందోళనలని ప్రతిబింబిస్తాయి. కానీ అమ్మ పాత్రకి తన పెంపకం మీద నమ్మకం లేక పోవడానికి కారణం అమ్మ మనసా లేక అక్క తన మీద వేసిన ఫెసుబుక్కు అస్త్రమా.. ఇలా ప్రతీ వారు తమ జీవితంలో జరిగే ప్రతీ విషయానికి ఫెసుబుక్కు ఒక కారణమేమో అనుకునే రోజులు రావడం నిజంగా విచారకరమైనది. కానీ సమాజం పై ఈ ముఖ చిత్ర పుస్తక ప్రభావం మాత్రం చాలా తీవ్రంగా ఉందని తెలుస్తోంది.

  2. Ammaki aa aandolana sahajamegaa. Aa vishayaanni aavida oppukuntoo aatma pariseelana koodaa chesukundigaa. Btw thanks for your Comment

  3. ఒక కొత్త ఒరవడి ఆలోచనకు నాంది పలికింది మీ కధ రాధగారూ ,బావుంది ,అభినందనలు !

  4. రాధ గారు,
    మీరు ఎంచుకునే ఇతివృత్తాలు ప్రత్యేకంగా వుంటాయి – వాటిని కథలుగా మలిచే తీరు చాలా బావుంటుంది.
    తమ దాకా వస్తే తాము పైకి చెప్పే ఆదర్శాలు ఎంత అస్పృశ్యాలు అవుతాయో బాగా చూపించారు ఈ కథలో. ఈ తరం అతను చెప్పిన లాజిక్ ని ఒప్పుకోవడానికి ముందుతరం సిద్ధపడాలి మరి .
    మంచి కథని చదివించారు – ధన్యవాదాలు.

    ~లలిత

    • Thank you Lalitha garu, ilaanti manchi comments valla inkaa inkaa raayaalane utsaahaanni eda nindaa nimpukuntunnaanu. Tq so much!

  5. Very nice and touching story. I appreciate the clarity of the present children. One thing Radha it’s easy to tell but not easy to be practical. Anything ” Manavaraku vasthe kaani theliyadu! In FB also read lot of articles and poems about LOVE. And also in movies we appreciate Love marriages. We don’t like that lovers shouldn’t separate. Example Anarkali, Laila Majjnu, Devadaasu, Paakeeza, so many. If it comes in our life ,why we have to upset?? Still we are not ready to accept love marriages, inter caste and inter religious marriages!!!!????. This is the mentality of all the modern mothers Radha. .But nice story. Thank you.

Leave a Reply to suseela Cancel reply

*