Art: Satya Sufi
~~
ఈ వేకువెంత చెమ్మగిల్లి ఉందో ఓసారి చూసిపో జానమ్
అచ్చు నీ మునివేళ్ళతో నా నుదిటిపై తడిమినప్పుడు అసంకల్పితంగా తడిబారిన నా కనుకొనుకుల్లా…
రాత్రంతా వినపడకూడదని తలుపులు,కిటికీలతో పాటు
గతం తాలూకు స్మృతులను,భవిష్యత్తు ఊహలపై నిర్మించుకున్న ఆశలను కూడా
బలవంతంగా మూసిపారేసినా,ఏవో అస్ప్రష్టపు ఙ్ఞాపకాల చినుకులు మది గోడను తడుతున్న మెత్తని చప్పుళ్ళు…
ఈ గాలి తేమగా అయినా నన్నొసారి చుట్టుకుపో యారా
అప్పుడు నువ్వు పెదవి కదపకుండానే,నేను అర్థం చేసుకున్న ఎన్నో భావాలకు
ఇప్పుడు కొత్తగా మారిన అనుభవపు నిఘంటువులో కొత్త అర్థాలను సరికొత్తగా వెతకడానికి…
చిరునామా లేని అస్థిత్వం ఇంకెన్నినాళ్ళని దిగులు చెందినట్టుంది
దారితప్పిన ప్రతి వేధన నీ రూపాన్నే సంతరించుకుని,కలల గాలివానగా మారి…
మూసివున్నా కనురెప్పల తలుపులను దబదబ బాది మరి మేల్కోల్పుతున్నాయి
నన్ను నన్నుగా చూసుకునే వారే కరువయ్యారు,నన్ను చేరదీసి నీలో దాచుకోగలవా ప్రియసఖి అన్నట్టు…
చివరిసారిగా నా మనసు ఏమంటుందో కూడా వినేసిపో సాజన్
చేజారిపోయిన వెలుగు సాక్షిగా,ఇక్కడ మరేం మిగలలేదు చీకటి తప్ప అని…చీకటి మాటున తిరుగుతూ ఉనికిని కోల్పోయిన నీడలు తప్ప అని…
రమ్మన్న ఆహ్వనం,పొమ్మన్న తిరస్కారం లేని చోట బ్రతకడం ఎంత వ్యర్ధమో,ఇక్కడ నిరీక్షణ అంతే అర్థరహిత వ్యంగ్య ప్రహేళిక.
ఇకముందు ప్రతి చెమ్మగిల్లిన వేకువలోనూ మనం ఎదురుపడుతూనే ఉంటాం
గమనించలేనంత దగ్గరగా…గమనించినా గుర్తించలేనంత దూరంగా…
ఏమో తడిబారిన కామన్ వేధనలు చాలానే ఉంటాయేమో
కాకపోతే ఇకపై నా ఏ వేధన వేకువ నీకై ప్రత్యేకంగా మేల్కోదని ఆఖరిసారి వినిపో ప్రాణమా…
*
నా కవితను ఆదరించినా సారంగ వారికి ధన్యవాదాలు.ఇంత అంతమైన బొమ్మను అందించిన సత్యగారికి కృతఙ్ఞతలు…
చాలా చాలా చాలా బాగుంది
ధన్యవాదాలండీ…
తడిదేరిన – పొడిబారిన
:)
Poem heart touching
Manchikanti