కొత్త కథా ప్రతినిధులు వస్తున్నారు!

మిరకిల్స్ జరుగుతయ్ భాయ్, నేన్ నమ్ముత: వంశీ

అసలు సమస్య ఏంటిది? ఆ సమస్యను ఎవరు ఏ కోణంలో చూస్తున్నరు? ఓసీ ల ఆలోచన ఎట్లుంటది? ఎస్సీ ఎస్టీ లు ఏమనుకుంటున్నరు? ఈ ప్రశ్నలకు సమాధానమే కథల  మొదటి భాగం. సరే సమస్య గురించి చర్చ  అయిపొయింది, మరి దీనికి ఏదన్న పరిష్కారం ఉన్నదా అన్నది ఇంకో ప్రశ్న. దానికి జవాబే  కథ ముగింపు.

మొదటి భాగం చదివినోళ్లు చివరికి వాళ్లిద్దరికి పెద్ద లొల్లి అయ్యి  కొట్టుకునుడో విడిపోవుడో జరుగుతుంది అనుకుంటరు. కని ఈ కొత్త తరం ఆలోచనలు ఆకాశమంత విశాలమైనయి. అందుకే వాళ్లు విడిపోరు. ఆలోచిస్తరు.

ఎవరి సమస్య వాళ్లకే తెలుస్తది, కని ఎదుటోల్లకు కూడ దాన్ని అర్థంచేపించుడు గొప్ప విషయం. వీళ్లిద్దరు అదే చేస్తరు. చివరికి ఎవరి సమస్య ఏందనేది ఇద్దరికి సమజైంది.  ఇప్పుడింక మిగిలింది ఒక్కటే, పరిష్కారం దొర్కబట్టడం.

ముందే చెప్పినకదా ఇయ్యలరేపు పిల్లలు ఆకాశమంత ఆలోచన ఉన్నోళ్లని, అందుకే పరిష్కారాన్ని కూడ వాళ్లే సాధించుకున్నరు. రెండుతరాలుగ రిజర్వేషన్లను పొందినకాబట్టి భవిష్యత్ లో తన పిల్లలకు రిజర్వేషన్ వర్తించనియ్యనని ఒకరనుకుంటే, తన దోస్తు సంస్కృతిలో తను కూడా ఒక భాగం కావడమే “సమానత్వానికి” మొదటి అడుగు అని తెల్సుకోని అతని తిండిని మనస్పూర్తిగ అంగీకరిస్తరు ఇంకొకరు. ఇగో ఇదే “మిరకిల్”.

మార్పు రావల్సిందే, అది మన నుంచే మొదలుకావాల్నని వాళ్లిద్దరికి తెలువడం, ఇద్దరు దోస్తుల దోస్తాని మునుపటికన్న ఇంకింత బలంగ అవుడే ఈ కథల నాకు మస్తు నచ్చిన విషయం.కథ అచ్చైనంక అటు రిజర్వేషన్లు లేనోళ్లనుండీ, ఇటు రిజర్వేషన్లు ఉన్నోళ్లనుండీ అచ్చుగుద్దినట్టు ఒక్కేతీరంగ స్పందన వచ్చింది. అందరు ఒక్కటే మాట అన్నరు “వంశీ ఇది నా గురించే రాశినవ్ కదా? మా సమస్య ఏంటిదో చాన క్లియర్ గ, కరెక్ట్ గ రాశినవ్” అని.

మిరకిల్స్ జరుగుతయ్ భాయ్, నేన్ నమ్ముత. :)

కడగొట్టువాళ్ళ కన్నీళ్లు: కృష్ణ జ్యోతి

‘నేను తోలు మల్లయ్య కొడుకుని’ అని చెప్పుకున్న మారయ్య కథ నిజానికి నేను కావాలని రాసింది కాదు.   దానికి ఇంత గుర్తింపు వస్తుందని కూడా ఊహించలేదు.  It just happened!  ఇంట్లో పనులు త్వర త్వరగా ముగించుకుని, బడి సమయానికి గంట ముందు బడికి వెళ్లి, ఖాళీ తరగతి గదిలో కిటికీ పక్కన వేపచెట్టు గాలీ ఆస్వాదిస్తూ,  లోపల వున్న ఆలోచనలను ఊరికే అలా కాగితం మీద పెడితే… మారయ్య,   షబానా, ఎలిజిబెత్, కొండయ్య, జగ్గయ్య పంతులూ వీళ్ళంతా జ్ఞాపకం వచ్చారు.

మారయ్య సామాజిక చలనానికీ, విచలనానికీ ‘సర్వధీ సాక్షీభూతం’.  షబానా ‘పెళ్లి’అనే సామాన్యమైన  భౌతిక, మానసిక, శారీరిక అవసరానికి కూడా నోచుకోని అనేక మంది నిర్భాగ్య స్త్రీలకు ప్రతినిధి.  ఎలిజెబెత్, పెళ్ళిలో హింసను నిత్యమూ అనుభవిస్తూ, దాన్నుండీ బైట పడే పరిస్థితి లేని అనేకమంది  వివాహిత స్త్రీలకు ప్రతి రూపం.  కడగొట్టువాళ్ళల్లోకి కడగొట్టుది ఆడదే!  ఇది నిజం.  బజార్లో నిలబడి, వర్గ పరంగా తనతో వేరైనా వారిపై ఆవేశంగా విరుచుకు పడిపోతూ,  సర్వ జన  సమానత్వం అంటూ ఉపన్యాసాలు దంచి, ఇంటికెళ్ళి ఇల్లాలిని కాలితో తన్ని మరీ అదుపులో ఉంచుకునే ‘పోరాట యోధుల్ని’నేను కళ్ళతో చూశాను!   ఇక జగ్గయ్య పంతులు, స్థాయి పరంగా మెరుగైన స్థానంలో వున్నట్టు కనబడతాడు.  కానీ నిజానికి లోపల వున్న దరిద్రాన్ని లోకం కళ్ళని పడకుండా నీలం గళ్ళ చొక్కా లోపల దాచేసి గుట్టుగా బతికేసే కోట్లాది మధ్య తరగతి ప్రజల్లో అతను ఒకడు.  వర్గ పరంగా చెడ్డ మనుషులుండరు.  మంచి మనుషులూ వుండరు.  వ్యవస్థలో వున్న లోపాలు మనుషుల్ని వేరు వేరు అవధుల మధ్య కట్టి పడేసి పీడిస్తాయి.  అంతే.  మరి ఈ వేదనకు అంతం ఎలా?!  బహుశా ఆర్ధిక అంతరాలను తొలగిస్తే మిగిలిన సమస్యలు చాలా వరకూ సర్దుకుంటాయేమో?!  చెప్పినంత సులువు కాదు అమలు.  కానీ ఒక ఆలోచన చేయడమైతే తప్పు కాదు కదా!

కన్నదే  విన్నదే  ఈ  కథ:  శాంతి ప్రబోధ

‘నిప్పులనడకలోంచి కళ్యాణి ‘ కథ నిజానికి కథ కాదు యదార్ధ జీవన దృశ్యం. వికృతమైన మనుషుల మధ్యలోంచి బయటపడిన ఓ బాలిక జీవితం.   బంగారు భవిష్యత్ కోసం కలలు కనే ఆ బాలిక చెప్పిన విషయాలు నన్నెంతో కదిలించాయి. నా హృదయంలో తిష్టవేసి యాతనపెట్టాయి. విన్న నాకే ఇలా ఉంటే అనుభవించిన ఆమె పరిస్థితి ఎలా ఉంటుందో .. ?! ఆ నీలినీడలనుండి బయటపడడం ఎంత కష్టమో కదా .. ఇలాంటి
వ్యధ మరే చిన్నారికీ ఎదురుకాకూడదు అనిపించేది.  కన్నతల్లి కూడా ఇలా ప్రవర్తించగలదా అన్న అనుమానం వేసేది . కన్నతల్లి కాదనుకున్న బిడ్డ జీవితం, కన్నతల్లే కాసులకోసమో .. మరెందుకోసమో కసాయిలకు అమ్మేసిన వైనం మనసులో మెలిపెడుతూనే ఉండేది.  కాలం గడుస్తున్నా అది మరుపుకు రావడం లేదు.

అమ్మాయిల అమ్మకం లేదా వేరే ప్రాంతానికి తరలించడం కొత్తగా జరుగుతున్నదేమీ కాదు.  కానీ , అలా ట్రాఫికింగ్ కి గురయిన తల్లిదండ్రుల బాధ ఎలా ఉంటుందో అనుభవమే.  అలాంటిది కన్నతల్లి  బిడ్డని నరకకూపాల్లాంటి చోటుల్లో అమ్మేసేంతటి పరిస్థితులు ఏముంటాయో.. అనేకానేక ప్రశ్నలు వెంటాడుతుండేవి. అప్పటికే పిల్లల్ని ముఖ్యంగా ఆడపిల్లలకి ఎలా ఎరవేసి తరలిస్తారో తెలుసు. ట్రాఫికింగ్ కి బలైన  వారి గాథలు కొన్ని  ప్రత్యక్షంగా విని వున్నాను. అప్పుడెప్పుడూ  లేని కదలిక ఓ పదిపదకొండేళ్ల బాలిక చెప్పిన విషయాలు విన్న తర్వాత నాలో కలిగింది. భరించలేని  యాతన నుండి బయటపడడం కోసం అక్షరీకరించడం జరిగింది. అదే నిప్పుల నడకలోంచి కల్యాణిగా ఇప్పుడు మీ ముందుకు వచ్చింది.
నా ఈ కథలో ముఖ్యపాత్రధారి “కళ్యాణి” ఒక పాత్ర కాదు.  ఒకమ్మాయి జీవితమని ముందే చెప్పాను కదా ..నాలో కలిగిన భావ సంఘర్షణ నుండి నేను బయట పడతాను కానీ ఆమెను వెంటాడి వేటాడే గతాన్ని గుర్తుచేయడం నాకిష్టం లేదు. ఆమె జీవితానుభవాలు ఒక కథగా వచ్చాయని  తెలిస్తే ఎలా ఫీలవుతుందో తెలియదు. కానీ ఆమె భవిష్యత్తు దృష్ట్యా చెప్పడం సముచితం కాదని నేనయితే ఆమెకీ విషయం చెప్పదలుచుకోలేదు.

ఇది నేను రాసిన కథ అయినా  చదువుతుంటే నా కళ్ళు చెమరుస్తూ తనరూపం కళ్ళముందు నిలుస్తుంది.  ఈ కథ కళ్యాణి జీవితంలాంటి జీవితంలోంచి, దుర్భర పరిస్థితుల్లోంచి నేర్పరితనంతో బయటపడి భవిష్యత్ కి బాటలు వేసుకుంటున్న కళ్యాణి లకి ఈ కథ అంకితం.

ఈ కథ … 80% పచ్చి నిజం: వనజ తాతినేని

ప్రాతినిధ్య కోసం నా కథ ఎంపిక కావడం ఇది రెండొసారి . ఆ స్థాయికి తగ్గ కథ వ్రాసినందుకు సంతోషంగా ఉంది.ప్రాతినిధ్య వారికి హృదయపూర్వక ధన్యవాదాలు తెలుపుతున్నాను .  ఇక ఈ “మర్మమేమి” కథా నేపధ్యం ఏమిటంటే ..

 

మొదటి నాన్ పొలిటికల్ స్టొరీనేమో:వోల్గా

వృద్ధాప్యాన్ని గురించి దయనీయమైన కథలు,పిల్లలు క్రూరంగా ప్రవర్తించే కథలు చదివి చదివి విసుగెత్తి భిన్నంగా ఏదయినా  రాయాలని రాసాను .తల్లీ  కూతుళ్ళ అనుబంధాన్ని ఆనందంగా రాసాను.అలా జీవించిన ,జీవిస్తున్న వాళ్ళు నాకు తెలుసు .జీవించలేక బాధ పడుతున్న వాళ్ళూ తెలుసు.వయస్సు పైబడిన తర్వాత రెండొవ బాల్యానికి కూడా పలు కోణాలు ఉంటాయి.ఈ కథలో తల్లిలా తన బాధ్యతను తీసుకోవాలని కూతురుని అడిగి ఒక హక్కుగా పొందిన గట్టి తల్లులూ ,దానిని గుర్తించి తల్లిదండ్రుల బాల్యాన్ని తాము ఆనందించే పిల్లలూ ఉంటె బాగుంటుందనే ఆలోచనే ఈ కథ.ఈఈ సమాజం లో అదంతా తేలిక కాదు .ఎందరికో ఎన్నో పరిమితులు .అయినా పరిమితుల్లోనో పరిధుల్లోనో అనుబంధాలు వెలుగులు విరజిమ్ముతూనే ఉంటాయి.బహుశా ఇది నేను రాసిన మొదటి నాన్ పొలిటికల్ స్టొరీనేమో .