మూలం: ఖలీల్ జిబ్రాన్
అనువాదం: స్వాతీ శ్రీపాద
అందమైన సువాసనగల నీలి పుష్పం ఒకటి తన మిత్రులతో ప్రశాంతంగా, మిగతా పూల మధ్య ఆనందంగా ఊగుతూ, ఒక ఒంటరి తోటలో ఉ౦డేది. ఒక ఉదయం మంచు ముత్యాలతో అల౦కరి౦పబడిన ఆమె కిరీటం గల తలెత్తి చుట్టూ చూసి౦ది. ఒక పొడవైన అందమైన గులాబీ ఆకాశాన్ని తాకుతున్నట్టు పచ్చని దీపంపై వెలుగుతున్న కాగాడాలా గర్వంగా నిలబడి ఉండటం ఆమె చూసి౦ది.
ఆ నీలం తన నీలి పెదవులను తెరిచి ఇలా అంది, “ ఈ పూలన్ని౦టిలో నేను ఎంత దురదృష్ట వంతురాలిని.వారి సమక్షంలో నా కున్న స్థానం ఎంత సాధారణం. ప్రకృతి నన్ను ఇలా పొట్టిగా, బీదగా సృష్టి౦చి౦ది. నేను నేలకు అతి సమీపాన నివసిస్తాను, నీలి ఆకాశంవైపు తలెత్తలేను కూడా, లేదూ, గులాబీల మాదిరి నా వదనం సూర్యుడి వైపు తిప్పనూ లేను.
గులాబీ తనపక్కనున్న నీలం మాటలు వి౦ది. అది ఒక నవ్వు నవ్వి ఇలా వ్యాఖ్యాని౦చి౦ది,
“ నీ మాటలు ఎంత చిత్రంగా ఉన్నాయి, నువ్వు అదృష్టవంతురాలవు. అయినా నీ అదృష్టం ఏమిటో నీకు అర్ధంకాడం లేదు. ఎవరికీ అనుగ్రహి౦చని అందం, సువాసన నీకు వరంగా ఇచ్చి౦ది ప్రకృతి. నీ ఆలోచనలు పక్కకు తోసి సంతృప్తిగా ఉండు. పైగా గుర్తుంచుకోవలసినది ఏమిట౦టే ఎవరైతే ఒదిగి ఉ౦టారో వారు ఉన్నత స్థితికి వస్తారు. ఎవరిని వారు పైకి ఎత్తుకు౦టే నలిపెయ్యబడతారు”
ప్రకృతి గులాబీ , నీలి పుష్పం సంభాషణ వింది. ఆమె వారిని చేరుకొని , “బిడ్డా , నీలం ఏమైంది నీకు?నీ మాటలు చేతల్లో ఎంతో హుందాగా, వినయంగా ఉ౦టావు. దురాశ నీ హృదయం లో చేరి నీ చేతనత్వాన్ని మొద్దుబారేలా చేసి౦దా?” అని అడిగి౦ది
వేడుకు౦టున్న స్వరం తొ నీలం జవాబిచ్చి౦ది.
“ ఓహ్ ఉన్నతురాలు, కరుణామూర్తివై, అణువణువునా పూర్తీ ప్రేమా, సానుభూతి గల తల్లీ, నేను మనసా వాచా హృదయంతో నిన్ను వేడుకు౦టున్నాను. నా కోరిక మన్ని౦చి నన్నుఒక్కరోజు గులాబీగా ఉ౦డనివ్వు”
దానికి ప్రకృతి స్పందించి, “నువ్వేం అడుగుతున్నావో నీకు తెలియడం లేదు. నీ గుడ్డి ఆశ ము౦దు నీకు దాని వెనకాల దాగిన విపత్తులు అసలు తెలియడం లేదు. నువ్వు గులాబీవయితే నువ్వు బాధపడతావు, ఆ తరువాత ఎంత పశ్చాత్తాపపడ్డా ఏమీ లాభం ఉ౦డదు”
కాని నీలి పుష్పం బలవ౦త౦ చెసి౦ది. “ నన్ను పొడవైన గులాబీ గా మార్చు, గర్వంగా తలెత్తుకుని ఉండాలని నా కోరిక , నా భవిష్యత్తు ఎలాగైనా ఉ౦డనీ అది నా స్వయ౦ కృతం”
ప్రకృతి దానికి లొ౦గిపోతూ అంది, “ ఓ అజ్ఞానురాలా, అవిధేయురాలైన నీలమా, నీ కోరిక మన్నిస్తాను. కాని ఏదైనా విపత్తు సంభవిస్తే నిన్ను నువ్వే ని౦ది౦చుకోవాలి”
అప్పుడు ప్రకృతి తన నిగూఢమైన , మాయాపూరిత వేళ్ళను ము౦దుకు చాపి నీలం మొక్క వేళ్ళను తాకి౦ది. వెంటనే అది ఆ తోటలో ఉన్న అన్ని పూలకన్నా పొడవైన గులాబీ గా మారి౦ది.
అదే సమయంలో ఆకాశం నల్ల మబ్బులతో మందంగా మారి , తీవ్రమవుతున్న పరిసరాలు, నిశ్శబ్దపు ఉనికిని అల్లకల్లోలం చేస్తూ ఉరుములతో ఆ తోటను ముట్టడి చెయ్యడం, బలమైన గాలులతో పెద్ద వాన మొదలై౦ది. ఆ తుఫాను కొమ్మలను విరిచేసి, చెట్లను పెళ్ళగి౦చి, పెద్దపెద్ద పూల కాండాలు విరిచేసి౦ది, కేవలం భూమికి దగ్గరగా మొలిచిన చిన్న వాటిని వదిలేసి౦ది. ఆకాశ౦ చేసే యుద్ధ తాకిడికి ఆ ఒంటరి తోట చాల ఎక్కువగా గురైంది, తుఫాను తగ్గుముఖం పట్టి, ఆకాశం తేటగా మారేసరికి పూలన్నీ వ్యర్ధంగా నేలన వాలి ఉన్నాయి. ఒక్కటి కూడా ప్రకృతి వైపరీత్యానికి, కోపానికి గురి కాకుండా మిగలలేదు. కేవల౦ తోట గోడ పక్కన దాక్కున్న నీలం పుష్పాలు తప్ప.
ఆ నీలం పూలలో ఒకటి తలపైకెత్తి ఆ చెట్ల, పూవుల విషాదాన్ని గమని౦చి సంతోషంగా చిరునవ్వుతో తన చెలికత్తెలలో ఒకరిని పిలిచి అంది, “ చూడండి ఆ తుఫాను ఆ అహంకారపు పూలను ఏ౦చేసి౦దో” మరో నీలి పువ్వు అన్నది, “ మనం చాలా చిన్న వాళ్ళం, నేలకు చేరువగా ఉ౦టా౦. కాని మన౦ ఆకాశపు కోపానికి దూర౦ గా ఉ౦టా౦.” మూడో పువ్వు దానికి మరి౦త జోడిస్తూ, “ మనం పెద్ద ఎత్తుగా లే౦ కదా, అందుకే తుఫాను మనను అణగ దొక్కలేదు”
ఆ సమయంలో నీలం పూల రాణి తనపక్కన ఆకారం మార్చుకుని యుద్ధభూమిలో కు౦టి సైనికుడిలా తుఫాను వల్ల తడి గడ్డిలో ఒరిగి, రూపం చెదిరి నేలకు వాలిన నీలం పూవును చూసి౦ది. నీలం పూల రాణి దాని తల పైకెత్తి ఆమె కుటు౦బాన్ని పిలిచి ఇలా అంది, “ నా పిల్లల్లారా, చూడ౦డి. ఒక గంట కోసం అహంకారపు గులాబిగా మారిన ఈ నీలం ఏమైందో చూడండి. ఈ దృశ్యం మీ అదృష్టాన్ని మీకు గుర్తు చేసేదిగా పదిలంగా దాచుకో౦డి”
ఆ మరణిస్తున్న గులాబీ కదిలి, మిగిలిన తన శక్తిని కూడగట్టుకుని శాంతంగా అన్నది, “ మీరు సంతృప్తిపడిన పిరికి సన్నాసులు. నేనెప్పుడూ తుఫానుకు భయపడలేదు. నిన్నటి వరకూ నేనూ జీవితం తో తృప్తిపడి సంతృప్తిగా ఉన్నాను, కానీ సంతృప్తి అనేది నా ఉనికికీ జీవితపు తుఫానుకూ మధ్య అడ్డుగోడలా, నన్ను ఒక బంకలా అంటుకున్ననిదానంతో ప్రశాంతత ,మానసిక సంయమనానికి బందీని చేస్తూ నిలిచి౦ది. నేనూ మీలాగే భయంతో నేలకు అ౦టుకుపోయి వేళ్ళాడుతూ అదే జీవితం గడిపి ఉండే దానను. నేనూ శిశిరానికి ఎదురుచూస్తూ, అది నాపై మంచు తెల్ల గుడ్డ కప్పి, తప్పకు౦డా నీలం పూలన్నీసొ౦త౦ చేసుకునే మృత్యువు వద్దకు ప౦పే వరకూ ఎదురు చూసి ఉ౦డేదాన్ని. నేనిప్పుడు ఆనందం గానే ఉన్నాను, నాచిన్ని ప్రపంచానికి ఆవల ఈ ప్రపంచ౦లో అర్ధం కానిది ఏము౦దో తెలుసుకున్నాను, అదేదో మీరెవరూ ఇంత వరకూ చెయ్యనిది. నేను నా దురాశను నిర్లక్ష్యం చేసి ఉ౦డవచ్చు, దాని స్వభావం నాకన్నా ఉన్నతమైనదే. కాని రాత్రి చీకటి నిశ్శబ్దాన్ని నేను విన్నప్పుడు రాత్రి ఒక స్వర్గ ప్రపంచం ఈ భూప్రపంచంతో మాట్లాడటం విన్నాను. అది అన్నది కదా, “ మన ఉనికి కి ఆవల లాలస అనేది మన గమ్యం”
ఆ సమయాన నా ఆత్మ ఎదురు తిరిగి, నా హృదయం నా పరిమిత జీవనాని కన్న ఉన్నతమైన స్థితిని కోరుకు౦ది. పాతాళం అనేది నక్షత్రాల గానం వినలేదని నేను గ్రహి౦చగలిగాను , ఆ క్షణమే నేను నా అల్పత్వంపై పోరాటం మొదలుపెట్టి, నాది కాని దాని కోస౦ వా౦ఛి౦చడం, నా తిరుగుబాటుతనం గొప్ప శక్తిగా నా కోరిక మనో బలంగా మారే వరకూ కొనసాగించాను. మన లోలోపలి కలలకు సాకారమైన ప్రకృతి , నా కోరిక మన్ని౦చి ఆమె మాంత్రిక వేళ్ళతో నన్ను ఒక గులాబిగా మార్చి౦ది”
ఆ గులాబీ ఒక్క క్షణం నిశ్శబ్దంగా ఉ౦డి , బలహీనమవుతున్న స్వరంతో సాధించిన గర్వం కలగలిపి అన్నది, “ ఒక గంట గర్వంగా గులాబీగా బ్రతికాను. కాస్సేపు నేను ఒక మహారాణిలా నివసి౦చాను. గులాబీ కళ్ళ వెనకను౦డి ఈ విశ్వాన్ని వీక్షి౦చాను. గులాబీ పూల చెవులతో ఆ ఆకాశపు గుసగుసలు విన్నాను, వెలుగు వస్త్ర౦ మడతలను గులాబీ రెక్కలతో స్పర్శి౦చాను. ఇలాటి గౌరవం ఇక్కడ ఎవరికైనా దక్కి౦దని చెప్పగలరా?”
ఆ మాటలు చెప్పి తల వాల్చి ఉక్కిరిబిక్కిరయే స్వరంతో అంది, “ నేనిప్పుడు మరణిస్తాను. నా ఆత్మ దాని గమ్యాన్ని చేరుకు౦దిగా, చివరిగా నేను నా విజ్ఞానాన్ని, నేను జన్మి౦చిన ఒక ఇరుకైన గుహ బయటి ప్రపంచానికి విస్తరి౦చగలిగాను. ఇది జీవన విధానపు పధ్ధతి. ఇదే మన ఉనికి రహస్యం”
ఆ తరువాత ఆ గులాబీ వణికి, నెమ్మదిగా రెక్కలు ముడుచుకుని చివరి శ్వాస ఆమె పెదవులపై ఒక స్వర్గపు చిరునవ్వుతో పీల్చుకుని, జీవితాన ఒక ఆశ, ఉద్దేశ్యం నెరవేరిన సంతృప్తి, ఒక విజయ సాధన చిరునవ్వుతో, భగవంతుడి నవ్వు నవ్వి౦ది.
*
అద్భుతం.
మనిషి ఎప్పటికీ భద్రత అనే బందీ ఖానా లో ఉండకుండా ఇంకో ప్రపంచం కూడా చూడాలి , ఎంత చక్కగా వ్రాసారు