4
*****
ఎవరూ ఎవరికీ ఎప్పటికీ ఏమీ కారన్న యుగాల సత్యం…. మన మన భుజాల మీద అదృశ్యంగా వేల్లాడ్తునే వుంటుంది…. జీవితానికోసారైనా దాన్ని మనమో… అది మనల్నో తడమడం ఖాయం.
ఆ స్పర్శ…
ఆ స్పృహ…
ఆ నగ్నత్వం…
మన యాంత్రిక నిశ్చేతనకీ… కారణ రాహిత్య జీవితానికీ… అర్థరాహిత్యానికీ అసంగతత్వానికీ… ఓ క్షణ కాలపు ఉపశమనం అదే సిసిఫస్‌ కొండ శిఖరమ్మీద క్షణ కాలపు అసంపూర్ణ నిట్టూర్పు నాపక్కనున్న రంగరాజులు ముఖం పెద్దగా కనబడ్తోంది సాధారణంకంటే, వీడు… ఈ రంగరాజుల్గాడు కూడా…
జీవితం గురించిలాగే ఆలోచిస్తుంటాడా?
యాంత్రికంగా జీవితం గురించి….
జీవితపు యాంత్రికత్వం గురించీ…
క్లోజప్‌లో రంగరాజులు ముఖం జిడ్డు కార్తో… మొలుస్తూన్న నలుపు తెలుపు వెంట్రుకల గరికతో…. బండముక్కు…. చివర్నమచ్చ…. ముక్కురంద్రంలోంచీ తీక్షణంగా పొడుచుకొచ్చిన వెంట్రుకలు… బోడి మూతి మా యిద్దరి మధ్యా నల్ల పల్చటి ప్లాస్టిక్‌ సంచీల్లోచచ్చిపోయిన గొర్రె శరీర భాగాలు…
‘‘అవ్‌సార్‌ మన్సారు దాసన్నకి అంతగ్గవకి ఫ్లాటెందుకమ్మేశ్నాండటావ్‌? ఏందో కితామతీ…’’ ఒక్క మిడిగుడ్డుతో నన్ను సగం చూస్తూ అడిగాడు… రంగరాజులు.
‘‘ఏమో ఆయనే చెప్తాళ్ళే సాయంత్రం రమ్మన్నాడు కదా… నాక్కూడా అర్థం కాలే… అయినా అతనిష్టం… మనకనవసరం కదా?’’ అన్నాను.
‘‘ల్యా సార్‌ నేనే నలపైకి మాట్లాన్నీకె రడీ అయ్యింటి…. అవ్లే మనకాసోదెందుగ్గాని…’’
కారింటి ముందాగగానే… నా కోసం కొన్న మటన్‌ వున్న సంచీ నా చేతిలోకి తీసుకుని… రెండు వందకాయితాల్ని జేబులోంచీ పెరికి రంగరాజుల్కేసి చాచా..
‘‘తీ సార్‌ యిన్నూర్రూపాయల్కాడేమి… అక్కకు నేనే దెస్తానన్చెప్తి కద పొద్దున్నే… పా… పా… లోనబెట్టుకో…’’ కదిలెళ్ళిపోయాడు రంగరాజు.
ఇంట్లో టీవీలో ఏదో తెలుగు సినిమా… కుర్ర హీరో ఓ వందమందిని గాల్లో ఎగిరెగిరి తంతున్నాడు… భౌతిక సూత్రాలకతీతంగా తన్నించుకున్నవాళ్లు ముప్ఫై నలభై అడుగులెత్తు ఎగిరెగిరి పడ్తున్నారు… పనమ్మాయి కడిగేసిన అంట్లని పొడిగుడ్డతో తుడుస్తూటీవీకి గుడ్లప్పజెప్పి చూస్తోంది.
సుభద్ర మొబైల్లో ఎవర్తోనో మాట్లాడ్తోంది…. సోఫాలో కూచోని… ఒళ్ళో ఆదివారం మ్యాగజీన్‌ సెక్షన్లున్నాయి… నా వేపు తల తిప్పి చూసి మళ్ళీ తనెదురుగా వున్న అదృశ్య వ్యక్తితో మాట్లాడ్డానికన్నట్టు తలతిప్పేసింది….
‘‘ఎవరో..?’ అనుకుంటూ ఎకా ఎకి వంటగదిలోకెళ్ళి ఓ స్టీలు గిన్నలోకి మటన్‌ సంచీ విదిలించి… సింక్‌లో కుళాయి కిందపెట్టి మటన్ని పిసుకుతూ కడిగా… లేత గులాబీరంగులో నీళ్ళు… మాంసం నగ్నంగా వేళ్ళ మధ్య నలుగుతుంటే… నున్నగా జారుతో… ఓరెండు దశాబ్దాల వెనక్కి… టైం ట్రావెల్‌…
మొదటి స్పృహ…
ప్రథమ విస్పోటం…
తెరలు తొలిగిన జ్ఞానం…
ఆలోచన సరిహద్దులు దాటి. శరీర శిఖరాలెక్కి ఎగరేసిన జెండా…
ఊపిరు హోరుగాలుల రెపరెపలు…
లిప్త ప్రయాణం… ప్రస్తుతంలోకి…. ట్రావెల్‌ బ్యాక్‌…
చివుక్కున పైకెగిరిన మాంసమ్ముక్క… సింక్‌లో… గులాబీ రంగులో… ప్రాణరహితంగా…
‘‘జొన్న రొట్టె దీంతో తెప్పిస్తా… కూర చేసేయ్యి… కొంచెం అన్నం… ఓ అరపావు పెట్టెయ్యి కుక్కర్లో… నేను కొంచెం పడుకుంటా బాగాలేదు ఒంట్లో మెత్తగా వుంది… టీ థర్మాస్లో వుంది చూడు… జ్యోతిలో మహర్షి కథ బాంది చూడు…. కవిత్వమేమో అది నాకెక్కలే… కూరకు ఉప్పు తక్కువెయ్యి. అల్లం పేస్టులో వాడు చాలా ఎక్కువేశాడు’’ చెప్పాల్సింది చెప్పేసాననుకుని చెప్పేసి వెళ్ళిపోయింది సుభద్ర…
ఎవరీమె?
ముందసలు నేనెవరూ?
ఇద్దరం కలిసున్నట్టు… యిదేమిటీ?
నాటకమా?
అయితే ఎన్నో అంకం?
కథేమిటీ?
నేను హీరోనా?
తనూ?
ఎక్కడ మొదలైందీ నాటకం?
చివరంకం ఏమిటీ?
ఎవరు తెర దించేదీ…
అసలేమిటా తెర?
దించడంతో నాటకమయిపోతుందా?
ఇంకో నాటకం సరికొత్తగా మొదలవదా? రెండు ప్రధాన పాత్రల నిష్క్రమణ ఒకేసారి జరిగిపోతుందా?
‘పంఖ్‌హోతేతో ఉఢ్‌ ఆతీరే’ లతా సాలామత్‌ ఊపిరిలో కలిసిపోయి అతని వేణువు గవాక్షాల్లోంచీ పిలుస్తోంది…
పసుపూ అల్లం వెల్లుల్లి పేస్టూ ఉప్పు… పెరుగూ మటన్‌ గిన్నెలో కలిపి మరో మాటు పిసుకుతూ కలిపి చిన్న మూత ఆగిన్నెమీదకి జార్చి ఫోన్తీసా…
కంఠం…
‘‘నేనండి మేషారు వున్నర్టగదండీ… చూడండ్చూడండి ఊళ్ళోనే వుండీ ఏవేనా గొడవలూగట్రా జరిగినయ్యా? లేదు గదండీ… నేన్చెప్పలేదండీ యీనే అనవసరంగానూ అందర్నీ కంగారు పెట్టీసారు. సాయంకాలం అటొస్తానండి… అంతేగదండీ… వుంటానండి’’
ఉన్నాడు… నిజంగానే ఉ… న్నా… డు… ఏదో ఒక అస్తిత్వం.
ఆ అస్తిత్వానికో అర్థం పరమార్థం లాంటివున్నాయా అన్నది అనవసరం… అర్థ రాహిత్యమనే చెత్తకుండీలో అర్థాన్ని దేవులాట్టం…
అతనున్నాడు… నీ… ల… కం… ఠ… మూ… ర్తి వున్నాడు.
అతని కారణంగా యింకొన్ని జీవితాలున్నాయి… అపెండిసెస్‌…. ఒక దాన్ని కరుచుకునింకోటి… దాన్ని కరుచుకునెన్నెన్నో… కుటుంబం వీధి… వాడ… గ్రామం… పట్టణం… నగరాలూ… దేశాలూ… లోకం… నాగరికతలూ… వ్యక్తీ…! నీకు వందనం…ఒకటికాదు శతకోటి…
థర్మాస్లో టీ కప్పులోకొంచుకుని…. సుభద్ర చెప్పిన మహర్షి కథ కోసం జ్యోతి తిప్పుతున్నా…
అవునూ సుభద్రిలా ఉదయాన్నే పండుకోదే! మెత్తగా వుందంది… ఏమిటో నలత…? పేపర్లు పక్కన సోఫాలో పారేసి లేచా… మడతలుగా పడుకునుంది. పడుకునుందంతే నిద్రపోటంలే… బ్రౌన్కలర్‌ మీద తెల్ల చుక్కల నైటిలో… పగటిపూట మడతలు పడిపోయిసుభద్ర… ఏమవుతుంది నాకు? నేనేమవుతా తనకూ?
ఆమె లోపల ఏ అగ్నిపర్వతాలున్నాయో? ఏ కల్లోల సముద్రాలున్నాయో! ఏ ప్రశాంత మైదానాలున్నాయో! యీ ప్రపంచంపట్ల ఎన్నెన్ని కోట్ల సమాధానాల్లేని ప్రశ్నలు పోగుపడివున్నాయో…. రేపటి పట్ల కోరికలూ… లేదా నిర్లిప్తతా… స్త్రీ సహజమయిన…స్త్రీత్వ కాంక్షలు ప్రాకృతికమయినవే… ఎన్ని… ఎన్నెన్ని..
అన్నింటినీ కుదించి కుప్పచేసి… ఆ అయిదున్నరడుగు దేహంలో కప్పెట్టుకుని.
‘‘ఏమైందీ?’’ కొంచెం వినపడేట్టే గట్టిగా అడిగా… కళ్ళమీద కప్పుకున్న మోచేయి తొలగించి… నావేపు వింతగా… కొత్తగా చూసి… పక్కకు వత్తిగిలి.
(సశేషం)
