(గత వారం తరువాయి)
శ్రీమన్నారాయణే చీకటీగ తాత్పర్యానికి దగ్గరిగా వస్తాడనిపించింది. ఎంత మేధావైతేనేం… పెళ్ళానీకీ కొడుక్కి ఇలా ఒక్కోమాటు స్నేహితులమయినా మాకూ చీకాకు కలిగించే శ్రీమన్నారాయణ చీకటీగలాగన్పిస్తాడు… పాపం అతనికీ సమాజమే చీకటీగ మూక… అస్వామాఫ్ ఐన్యాట్స్… నిజానికతని మానసిక వ్యవస్థ తోటి సమాజానికి సంబంధమెందుకుండాలి? అసలుండదు కూడానూ… వ్యష్టికి సమష్టితో అవసరంకానీ సమష్టికి వ్యక్తి మానసిక జీవితంతో అవసరం లేదు. తనకనుగుణంగా వ్యక్తి అంతర్భహిర్ప్రపంచాలుండాలనే సమాజం కోరుకుంటుంది… అట్లా బ్రతకలేని వ్యక్తికి సమాజం అనునిత్యం చీకాకు కలిగిస్తూనే వుంటుంది. తప్పెవరిదన్న ప్రశ్న అస్సలుదయించడానికే వీల్లేదు.
అనాదినించీ జరిగిపోయిన నిర్ణయమది… పూర్ శ్రీమన్నారాయణలు… ఎంతమందో… కన్పించే శ్రీమాన్నారాయణొక్కడుంటే నాకళ్ళముందే అదృశ్య శ్రీమన్నారాయణులెంతమంది తిరుగాడుతున్నారో…
చీకటీగల్లా ముసురుకుంటూ పుండైన మెదడు చుట్టూ ఆలోచనలు… అయాం నాటోన్లీ సారీఫార్ శ్రీమన్నారాయణ… అయాం సారీ ఫర్మైసెల్ఫ్… అయ్ పిటీ యూ మై ఓన్ సెల్ఫ్ అనుకొంటూ ఇంటర్మీడియట్ పిల్లలకి ఖలీక్ జిబ్రాన్ క్లాసు తీసుకునేందుకు సిద్ధమయ్యా…
జిబ్రాన్ జిబ్రాన్, లెబనాన్. పలెస్తీను… దర్జీతల్లి జూదరి తండ్రి… చిరంజీవిగా వుండాలనే కోరికతో ఏభై నిండకనే మరణించీ… క్షయించకూడదని క్షయతో క్షయించి, తను పుట్టిన మట్టి మీది మమకారంతో… అదే మట్టిలో లయమయిపోయి. అటు జియాదాతో… యిటు హ్యాస్కెల్తో ఉత్తుత్తి ఉత్తర ప్రేమాయణం నడపీ… సమాధి శిలాఫకం మీద తను చిరంజీవినని చెపుతూ రాయించుకున్న మాటలు..
‘‘నా సమాధి శిలమీద నే చూసుకోవాలనుకున్న వాక్యం…. నేను మీలా జీవించే వున్నాను. మీ పక్కనే నించుని రెప్పలార్పి ఒక్కసారి కలియచూడండి మీముందే వుంటాను…’’
నిజమే ప్రాణమున్న మనందరికీ ఖలీల్ జిబ్రానుంటాడు. అతని సమాధి రాతి మీద వాక్యముంటుంది. కానీ జిబ్రాన్కు ఈ ప్రపంచమే లేదు కదా మన ప్రపంచమేకాదు తనదైన ప్రపంచమే లేదు కదా… అప్పుడెప్పుడో ఎనభై ఏళ్ళ క్రితమే క్షయతో క్షయించిన లివరు జబ్బుతో అంతరించి పోయిన ‘నేను జిబ్రాన్ జిబ్రాన్ని’ అన్న ఆలోచనతోపాటే అతని ప్రపంచం కూడా లుప్తమయిపోయింది కదా…. ఇవన్నీ పిల్లలకి పాఠంతోపాటు చెబితే…. ఇంగ్లీషు సారుకు పిచ్చిపట్టింద్రోయ్ అనంటారు.
ముసురుతున్న చీకటీగ ఆలోచనల్ని విసురుకుంటూ కదిలా…
***
సాయంత్రం ఏడైనా సుభద్ర రాలే… ఉదయాన్నే చెప్పింది కదా వసంతతో షాపింగని… ఏమేం కొంటారో…. సుభద్రెళ్ళిందంటే ఏదో ఖరీదైందే అయి వుంటుంది…
ఇంటికి రాగానే తిని మిగిల్న వంకాయ కూరా చారూ ఫ్రిజ్లో సర్ది…. మిగిలిన అన్నంగడ్డని ఇంటిగేటు బయట కాలువగట్టు మీదేసి…. రెండుసార్లు శ్రీమన్నారాయణకి ఫోన్ ట్రైచేసి… విసుక్కుని కాస్సేపు నడుం వాల్చి…. టీవీ ఆన్జేసి వార్తనబడే నాన్సెన్స్… ఓ తెలుగూ… ఓ ఇంగ్లీష్… ఓ హిందీ సినెమాల్ని కలిపి ముక్కలు ముక్కులుగా చూసి విసుగేసి… టీ కాచి… ఎండిపోయిన అల్లం ముక్కని విషాదంగా చూసి యాలక్కాయ దొరక్క…. అంచు విరిగిన పింగాణీ కప్పును ప్రేమగా నిమిరి…. ఇంటిబయట కడియం మొక్కల కుండీ మధ్య నిబడి సిగరెట్ని మళ్ళీ ఓ రోజులా పీల్చి…. సాయంత్రం ప్రశ్నని భుజానికి తగిలించుకుని…. లోపలికెళ్ళి చల్లారిన్టీని వేడిచేసి థర్మాస్లో నింపి… మిగిలించుక్కల్ని మళ్ళీ నోట్లో పోసుకుని…. సాయంత్రం ప్రశ్నకి సమాధానంగా రంగరాజుల్కి ఫోన్కొట్టా… ‘‘సారు పొద్దున దాసు క్యాంటీన్కిపోయి టిఫిన్దిని దాస్కాడ వెయ్యి రుపాయలిప్పించుకున్నాంట… యాటికి బోయినాడో… సాయింత్రం మీనాక్షి కాటికిరా… సుబ్బార్డికి ఫోన్చేస్తా… ఒగ్గంటకి మనకి రూమిస్తాడ్లే కంటమన్నగ్గూడ రింగిస్తా’’ ఓ సంక్లిష్టతకి ముక్కలు ముక్కలు సమాధానంగా రంగరాజు…
శ్రీమన్నారాయణెటెళ్ళుంటాడూ? ఎందుకో అసంకల్పితంగా మెదడు మైత్రి బొమ్మను కళ్ళముందు ఫ్లాష్ చేసింది… శ్రీమన్నారాయణ ఆంతరంగికత ఆ అమ్మాయికి సుపరిచితమేమో! అన్పించింది. అనిపిస్తుంది.. స్త్రీ పురుష స్నేహాలూ, సంబంధాలూ… కొన్ని యుగాలుగా పాతుకుపోయిన చట్రాల్లోకాక భిన్నంగా వుండటం… ఎంత రేషనల్ మనుషులకైనా పొసగదేమో…. ‘అయితే ఏం?’ అన్న ప్రశ్న రాకూడదసలు… తల విదిలించుకుని. బియ్యం కడిగి ఎలెక్ట్రిక్ కుక్కరాన్చేసి… దాదాపు అర్ధ శతాబ్దంగా చూసుకుంటున్నా ఎప్పటికీ పరిచయం లేని నా ముఖాన్ని అద్దంలో చూసుకుని…. టీ ఫ్లాస్క్… ఓ ఖాళీ కప్పుతో పాటు నాలుక్కుర్చీ డైనింగ్టేబిల్మీదుంచి… ‘సీయూ సుభద్రా’ అనుకుని తలుపు ఆటోలాక్చేసి తాళాలు బైక్ డబ్బాలో వేసుకుని రోడ్డెక్కా… కదిలీ కదలంగానే ‘మామయ్యా!’ అన్న గొంతు… గుర్తుపట్టా అది కంఠం కూతురు కంఠం దమయంతిది… ఆపి… దగ్గిర్రా అన్నట్టు తలూపా… ‘‘ఏమిటే నువ్వీ డకోటామీదా… అంతంత పెద్ద బళ్ళు నడిపే మీ నాన్నకే మాటిందిదీ… నువ్వు నడిపేస్తున్నావ్… ఇటెక్కడికొచ్చావ్?’’ అడిగా.
‘‘ఫ్రెండుంది మావయ్యా ఇక్కడా… అత్తయ్యలేదా… చాల్రోజులైంది మాటాడించెళ్దామనిటొచ్చా… నాన్నగారికి తెలీకుండా ఎత్తుకొచ్చీసా బండీ’’ పదహారు దాటినా పసితనపు ఛాయలు వదల్లేదీ పిల్లకి.
‘‘అత్తయ్య లేదు కానీ నే బైటికెళ్తున్నా… తిన్నగా యింటికెళ్ళు… వెనకాలి రోడ్డు మీదెళ్లు. మెయిన్రోడ్లో వద్దు… ఇంటికెళ్ళింతర్వాత నాన్నకు చెప్పు నాకు ఫోన్చేయమని… జాగ్రత్తా… అదాగిందంటే తోసుకెళ్ళే శక్తి కూడా లేదు నీకు. వంకాయలు బాగున్నాయనమ్మకి చెప్పు. వెళ్ళు… వెళ్ళు.. నాన్నరుస్తూ వుంటాడు…’’ కదలా.
ఇదే ఓ నలభై ఏభై ఏళ్ళ క్రితమయితే యీ పిల్లకి పెళ్ళై ఓ ఇంటి ఇల్లాలై.. బరువు బాధ్యతలు తకెత్తుకునుండేది…
మార్పు… మార్పు చాలా చాలా త్వరగా వచ్చేస్తోంది.
వచ్చేయడమేమిటి కమ్ముకొస్తోంది…
సాంకేతిక విస్ఫోటం… మేధో విస్ఫోటం…
ఇదెంత వరకు విస్తరిస్తుందీ? ‘నికొలాడ కాండార్సె అన్నట్టు యీ విస్తరణకు పరిమితుల్లేవ్… పరిపూర్ణతవేపు మానవమేధ, ‘ఈ ప్రకృతిలో, అనంత విశ్వంలో ఈ భూమి మనుగడ వున్నంత వరకూ విస్తరిస్తూనే వుంటుంది. ఎన్ని అవరోధాలెదురైనా’ కానీ 2040కల్లా కృత్రిమ మేధ, మానవ మేధను జయించేస్తుందని కొందరు… అంటే ఇంకో రెండు మూడు దశాబ్దాల్లో యిప్పటి నాలాంటి వాళ్ళ మట్టి బుర్ర వూహకతీతంగా నాగరికతలు మారిపోతాయా… అచ్చూటానికి నేను బ్రతికేవుంటానా? ఆర్టిఫిషల్ జనరల్ ఇన్టలిజెన్స్ ప్రపంచాన్ని పాలిస్తుందా? చూస్తుండగానే కళ్ళెదుటే మారిపోతోంది కాలం. ఏదో టెక్నలాజికల్ సింగ్యులారిటీ… నా పిండాకూడూ న్యుమనో ఓల్ట్మనో 2050 కల్లా అయిపోతుంది అడ్వాన్స్మెంటంటాడే! నేనిట్లాగే వుంటా.. వుండి తీరతా… నా ఆలోచనిట్లాగే వుంటాయి… ఎన్ని చరిత్రలు చదివినా… ఎంత భవిష్యత్తు గురించి తొలుస్తున్నా నా మౌలిక ఆలోచనా వ్యవస్థ మారదుకదా… అదీ మారనుందా? పీపుల్స్ పార్క్ దగ్గర రోడ్డుకు అటువేపు స్కూటీ మీద వెళ్తూ మైత్రి కన్పించింది. ఒక్కసారి… ఓ క్షణం ట్రాఫిక్ ఐలాండ్ దగ్గర యూటర్న్ తీసుకుని మైత్రిని వెంబడించి… శ్రీమన్నారాయణ గురించడగాలన్పించింది… ఆ ఆలోచన్ని తరిమేశా…
అక్భర్ భాయ్ పాన్షాపు ముందు కన్పించాడు కంఠం కొలీగ్ కండక్టర్ దయానంద్… ఆర్టీసీ సాంస్కృతిక ఉత్సవాల పోటీల్లో ఎప్పుడూ సంగీతం విభాగంలో స్టేట్ ఫస్ట్ వస్తాడు దయానంద్… మంచి కంపోసర్ కూడా… హిందుస్తానీ బాసురీ నేర్పరి… ఆగి అతన్ని పలకరించి… కాలే… సురేంద్రనాథ్ కాలే గురించి వాకబు చేసా…
‘‘అవున్సార్… కాలేసార్కి పెరాలిసిస్ అటాకయ్యింది. ఎడం కాలూ చెయ్యీ పన్చేయడం లేదు మాట కూడా రావడం లేదు… కంటమన్న చెప్పినట్టున్నాడు మీకు… కట్టించుకున్న బాబా ప్రభాత్ జర్దాపాన్లు జేబులో వేసుకుని నావేపు చూసి పెద్దగా నవ్వి ‘‘ఫోర్ట్వంటీ పాన్ సార్ రతన్ తీన్సౌ బాబా ఎక్సౌబీస్… మిల్కే బాబా ప్రభాత్ ఫోర్ ట్వంటీ’’ జేబులో వేస్కున్న పాన్ను తడుంకుంటూ ఎదరుగా వున్న హనిమిరెడ్డి వైన్స్ వేపు కదుల్తూ… ‘‘ఏస్తరా?’’ అనడిగి జవాబాసించకుండా వెళ్ళిపోయాడు. దయానంద్ సాంకల్కర్ ది ఫ్లాటిస్ట్… ఆర్టీసీ కండక్టర్… అతనో విరుద్ధ భాసాలంకారం. ఆక్సిమొరాన్ నాకు….
***
మీనాక్షి లాడ్జ్ ముసలి రిసెప్షనిస్ట్ నన్ను చూడగానే వేళ్ళ మద్య బాల్పెన్నున్న కుడిచెయ్యి పైకెత్తి ‘వన్లెవన్’ అన్నాడు…
గదిలో ఎవ్వరూలేరు… రూం బాయ్ గ్లాసు కడిగి ప్లాస్టిక్ జగ్గుతో నీళ్ళు టీపాయ్ మీద పెట్టి నాకు ఒంటి చెయ్యి నమస్కారం చేసి వెళ్ళిపోయాడు. ప్లాస్టిక్కుర్చీలో కూaబడి మంచం మీదకి కాళ్ళు చాచి కంఠంకు ఫోన్చేసా… రింగైంది లిఫ్ట్ చేయలేదు… దార్లో వుండుంటాడనుకుని… రంగరాజుల్కిచేసా… ‘‘సార్… వికట్రీ టాకీస్కాడున్నా. రెన్నిమిషాల్లో ఆడుంటా…. ఏం తెప్పియ్యాకు…. మిల్ట్రీదుంది నాకాడ… వచ్చేస్తాలే… కంఠమన్నగ్గూడ చెప్నా వస్తాంటాడు… సోడాలూ నీల్లూ కోలా దెప్పిచ్చు… శంకర్ మిటాయిలో స్టఫ్ తీస్కున్న వన్టౌన్కి పోయింటి… వచ్చేస్తాండా’’ తన రివాజు హడావుడి మాటలు మాట్లాడాడు రంగరాజు.
ఫోన్కట్చేసేంతలో… కంఠం వచ్చేసాడు..
‘‘మేషారెటెళ్ళాడో సార్… ఉదయాన్నే దాసు క్యాన్టీన్కెళ్ళి టిఫినీు చేసి ఓ వెయ్యిరూపాయు తీసుకెళ్ళాట్ట… గది తాళమెట్టుంది… రెండు మూడు మాట్లెళ్ళి చూసా… ఎటెళ్ళుండొచ్చంటారూ? ఏవిటో ఆయనా ఆయన పద్దతులూ… ఎప్పటికీ అర్థమవని మనిషి… అయినా ఏదో పారిపోయినట్టిదేమిటీ… అంతా ఆయన స్వార్జితమే… ఎవ్వళ్ళకీ భయపడక్కర్లే… దాసుకూడా వస్తా వీలవుతే అన్నాడు.. క్యాష్లో అమ్మాయిని కూచోబెట్టి యిటొస్తానన్నాడు… రాజుల్కి ఫోన్కొట్టారా? పాపొచ్చిందిటగా… ఒద్దే అన్నా విందండీ చెప్పా చెయ్యక మోపెడ్ కాస్తదూరం తోసుకెళ్ళి స్టార్ట్చేసుకుని వెళ్ళిపోతుంది… స్కూటీ కావాల్ట… ఎక్కడ్సార్… సెకండ్హాండైనా ఇరవై పాతిక పెట్టంది రాదు… వాళ్ళమ్మగారమెక్కువైంది… నాదికూడా లెండి. ఉదయాన వాళ్లమాయ్య, మా బామ్మర్దొచ్చాడు కద్సార్… వాడు కొనిపెడ్తానన్నాడు దానికి… వాడికీ పిల్లల్లేరుగా… ఇదంటే మరీ గారం…’’ కంఠం కళ్ళల్లో కూతురి పట్ల ప్రేమ దిగంబరంగా బహిర్గతమవుతోంది..
***
కోడీ కోడి పిల్లలూ.. పేద్దగంపా గుర్తుకొచ్చాయి… జస్ట్ యానిమలిన్ట్సింక్ట్? కేశవరెడ్డి పందీ… పిల్లలూ కూడా గుర్తొచ్చాయి.
పాపమాపిల్ల దయమంతిని కోడిపిల్లతోటీ, పందిపిల్లతోటీ పోల్చటం బాలేదనిపించింది…. ఆ పిల్ల దమయంతి చాలా అదంగా వుంటుంది… కోడిపిల్లలూ, పంది పిల్లలూ ముద్దుముద్దుగానే వుంటాయి కదా? ఏమిటీఅందం కాన్సెప్టు? ఒక్క మనిషికే అందమూ… వికారమూ… ఆలోచనన్నదేడిచింది కాబట్టి… ఈస్తటిక్ యాటిట్యూడూ… అనుభూతి ఇంద్రియజ్ఞానం… ఈస్తటిక్సూ తాత్త్వికచింతనా… నానా గందరగోళం… కంటికీ మనసుకీ చూడగానే హాయిగొలిపేదంతా అందమే… మళ్ళీ హాయి ఏమిటో? అదీ ఓ గజిబిజీ. అన్నీ… అందాలూ… హాయిూ… వికృతాలూ… రుచులూ… మంచీచెడూ అన్నీ అన్నీ సాపేక్షాలే… అస్సలు పోలిక లేక గుణమనేదుంటుందా? ఈ ఆలోచన్లన్నీ ఉత్తి పనికిమాలినాలోచల్లే… దమయంతీ, కోడిపిల్లా, పందిపిల్లా అన్నీ అందరూ… ఏమిటో వ్యాకరణం? ముద్దుగా అందంగానే అనిపిస్తాయి…
‘‘వీడు ఇక్కడే ఎక్కడో చుట్టుపక్కలే వున్నాడు… మందుందన్నాడు.. బాయ్ని పిల్చి… కోలా… సోడా… నీళ్ళూ తెప్పిద్దాం..’’ కంఠంతోటన్నాను.
కంఠం అందమే అతని కూతురు దమయంతికొచ్చింది. స్ఫురద్రూపి కంఠం… మళ్ళీ దీన్సిగ్గోసినందం. సార్త్ర్, సోక్రెటిస్ లు కురూపితనంపై తమతమ వైయక్తిక యుద్ధాలు… తాత్త్విక చింతనలు… అందం వికృతత్వాతాత్త్వికత.. ష్… హూష్… తోలేయ్ తోలేయ్ చీకటీగలు…
(సశేషం)