-తిలక్ బొమ్మరాజు
~
కొన్ని సీతాకోకచిలుకలు
రెక్కలు ముడులు పడ్డ వర్ణాలు
మధ్యాహ్నం అమ్మ వంచిన గంజి నీడలో నాకోసం యెగిరే
వెచ్చని పక్షులవి
ఆబగా వచ్చేస్తాయి యీ పక్కగా యెవరి కోసమో చెప్పనే చెప్పావు
యెన్నెన్ని నవ్వులో పూలముత్యాల్లా
అక్కడెక్కడో మోచేతికి తగిలిన గాయం
పచ్చిగా నానుతూ చెక్కట్టిన తలాబ్ పై బాధతో వాలినప్పుడు
నా కళ్ళు వాటి వీపును యెలా నిమురుతాయో
ఆ ప్రేమనూ,స్పర్శనూ చెప్పలేకపోవచ్చును
రాత్రంతా వొకటే ఆవిర్లుగా మారిన యింటి వరండాలో నుండి
రివ్వురివ్వున వేసంకాలాన్ని నాలోకి తోడిపడేసిన
తేనెపిల్లలు నా యీ శిలీంద్రాలు
దశలుదశలుగా నన్ను అల్లుకున్న గర్భకోశ సముద్రాలు
కోకిలపుళ్ళకు కోనేటి ఆసరా వీటి తిరుగుళ్ళు
నే నమ్ముకున్న కుంకుమ మిణుగురులు
వో హృదయమంత నిశ్శబ్దాన్నీ
వో ముదుసలి యొక్క ముఖచిత్రాన్ని తవ్వే కాన్వాసులేగా
యీ మొక్కలు తమవి కావు
యీ మకరందాలూ తమవి కానేకావు
వో ఆప్తబాటసారి ప్రేమతో పేర్చిన వసుధైక
నిర్మాణంలో తామూ వున్నామని యిలా
రెక్కలు చరిచి రెప్పలు విసిరి చెప్తున్న
శిలా జగత్తు శాసనం యిది
యెవ్వరికీ కనబడకుండా నాకోసం నవ్వే తడిగవ్వలు.
*
