చిత్రం: ప్రవీణా కొల్లి
పదాలు: విజయా కర్రా
~
సూరీడింకా చూడని ఆ ఉదయాన
తూగుటుయ్యాలలో సాగుతున్న పయనం చిన్న కుదుపుతో ఆగి
కళ్ళు తెరిచి చూస్తే …
రెక్కల మనిషేవరో రమ్మని
చెయి చాచి పిలిచి మాయమైనట్లనిపించింది
అబ్బురపడి
కాసింత పక్కకి ఒత్తిగిల్లి, మబ్బు కళ్ళని విప్పార్చి చూస్తే
దూరాన కనిపించే ఊరేదో నచ్చి –
వుండొస్తానని మనసు ఎగిరెళ్ళి పోతే
చేను ఆహ్వానించిందట – గాలి గంధం పూసిందట
తెలిమంచు పన్నీరు జల్లి
కొమ్మల ఆకులు కుశలమడిగాయట
పచ్చని పంటచేల మధ్య పట్టుమని పది ఇళ్ళుట
ఊరి జనమంతా మనసుకి నచ్చిన వాళ్ళేనుట
బరువు బాధ్యత – కష్టం నష్టం లేనే లేవని
వాగు వంకా – చెట్టూ పిట్టా చెపితే
అవునవునని వాళ్ళ నవ్వు మొహాలు వంత పాడాయిట
ఆ ఊసుల దారాలన్నీ పోగేసుకుని
ఆశల తివాచిని అల్లి తెచ్చింది మనసు
మనసు మంత్రించి ఇచ్చిన మాయా తివాచి పైన
మబ్బుల్లో సాగింది
తిరిగి నా పయనం
**
A good poem ,really weaves magic
Thank You andi !