-మహమూద్
~
ఎన్ని కాలాల తర్వాత
నువ్వోచ్చావ్
తోవ మరిచిన గాలి పరుగులా
రాకేం చేస్తావ్ లే
ఇక్కడ గాయపడిన మనో నెత్తుటి స్రవంతి
నీ పాదాల దాకా పాకే ఉంటుంది
ఈ ఊపిరి బుడ్డని ఊదింది నీవే కదా
నీ ఊపిర్లతో
నా కోసం నేను లేననీ
నువ్వు నడవడానికి పరుచుకున్న
మార్గాన్ననీ
నీకు తెలుసు కదా
నీ పాదముద్రల పంటతో పచ్చగా ఉన్న ఈ దారి
నువ్వెళ్ళాక కళావిహీనమైపోయింది
కవితలిక్కడ చిరుమొలకల్లా
పడిఉండేవి
ప్రేమ నిండిన ఊహల గాలిపటాలతో
అలలారే పుడమి కన్నులో
నీ ముద్దుల అచ్చరలు తళతళలాడేవి
మనల్ని మనం మరిచిపోయినపుడు
మీరు మీరని గుర్తుచేసే వాన చినుకులు గుర్తున్నాయా
నా చేతిలో నీ అరచేయి విడిచిన
నీ గుండెలయల కాగితపు పడవలు గుర్తున్నాయా
వర్షంలో నేను తడిచి నా తడి దేహంపై
నిలిచిన వానచినుకుల పడవల్లో వళ్ళంతా ప్రయాణించిన నీ చిలిపి చూపు గుర్తుందా
నీ పరదేశ ప్రయాణం నా ప్రాణంమ్మీదికొచ్చిందని
ప్రణమిల్లేలోగా పయనమైపోయావ్
ఈ వేదనకి నిరీక్షణ అని ఎవరు పేరు పెట్టారో
తెలియదు కాని
ఈ నిరీక్షణ కోసం ఎన్ని వేదనలు పడ్డానో నీకు
తెలుస్తుందా ఎప్పటికైన
ఇలా వాలు గులాబీ మీద భ్రమరంలా
ఎదపైన
కొన్ని గాయాల గజళ్ళు
ఇంకుతాయి నీ ఎదలోన