‘రూఢి’ని తోసిరాజనే రౌడీ!

– చింతలపల్లి అనంతు
~

పదైదేళ్ళుగా ఊరించిన అద్దం మనముందు ప్రత్యక్షమైందని పసిపిల్లల్లా కేరింతలు కొట్టాలా?
తీరా అది గాలిఅద్దం అయి కూర్చున్నందుకు బెంబేలెత్తిపోవాలా?
అలవాటయిన బింబాలనే చూపే అద్దాల ముందు నిలబడే మన అలవాటుపైన పెనుకాటు వేసాడు కదా ముసనం సుబ్బయ్యనాయుడు aka ఎమ్మెస్ నాయ్డు.
*
All these poems appear on the surface as illogical and disjointed emotions camouflaged in worldly words. Known word here is a subterfuge to the unknown. And a familiar womb surrogates an unfamiliar embryo.
*
అందుకే ఇవన్నీ అర్థంపర్థం లేని పదాలు/మాటలు/వాక్యాలు. తలాతోకా లేని రాతలు. తలలూ, తోకలు తెగిన కవితలు. మనం అలవోకగా గుర్తుపట్టే వీలుకల్పించే ఆనవాళ్ళయిన ఆ తలా, ఆ తోకలను అదేపనిగా కత్తిరించిన కవన కవాతు ఇది.
మనకింకా మచ్చిక కాని వన్యమృగాల వంటి మాటలు, భావాలు, ఉద్వేగాలు, పదచిత్రాలు, పదబంధాలు, ప్రతీకలతో విన్యాసం సలిపే రింగ్ మాస్టర్ కేళి ఎమ్మెస్ నాయుడి గాలిఅద్దం.
చట్రమే తన అస్తిత్వమయిన అద్దానికి, చట్రంలో అస్సలు ఇమడని గాలిని జతగాడిని చేయడంలోనే వుంది కదా ఆ కేళి.
అందుకే ‘రూఢి’ ని వ్యతిరేకించే రౌడీయిజంలా అగుపిస్తుంది నాయుడి కవిత్వం.
*
ఈ కవితా సంకలనానికి ఒక అంచున అద్దం-కిటికి కవితా, చివరన గాలిఅద్దం అనే కవితా వుండటం కేవల యాధృచ్చికత కాదు.
కిటికి – అది సామర్ల కోటదయినా, సాన్ ఫ్రాన్సిస్కో దయినా బయటి నుంచి దాని సౌష్టవం సుమారుగా ఒక్కటే.
చిత్రికలో, సామాగ్రిలో, కొలతల్లో, పటాటోపంలో చిరు తేడాలుండొచ్చు మహా అయితే.
బయటినుంచి చూస్తే కిటికీ అనే ఊహ మూసరీతే.
చూడాల్సింది కిటికీ అటువైపునుంచి కదా?
అయినా మనం కిటికీలకేసే చూస్తూ వుంటాం.
ఇంతలో నాయుడు మాత్రం కిటికీల నుంచి బయటికి.
అలా ఆ కిటికీల్లోంచి బయటికి తొంగిచూడటమే బాల్యం.
అది కోల్పోతేనే కవిత్వం రాయలేం. చదవలేం. నచ్చలేం. ఒప్పలేం.
ఆ కిటికీల్లోంచి బయటికి చూసి భిన్న స్థలాల, భిన్న కాలాల, భిన్న ఉద్వేగాల ను ఆఘ్రాణించి అంతే విభిన్న స్థలాల, విభిన్న కాలాల, విభిన్న ఉద్వేగాలను అందదిపుచ్చుకునే నిరత నవ శిశువు నాయుడు.
వాటినే మాల కడతాడు; అవి తన దారంలో ఇమడకపోయినా ఓపికగా.
విరాటపర్వంలో తన అస్థిత్వం మరో అస్తిత్వాన్ని తొడుక్కున్నప్పుడు సైరంధ్రి కట్టే మాల లాంటి మాటలమాల సతతం గుదిగుచ్చుతూవుంటాడు వీడు.
*
నాయుడు వాడే లెన్స్…. వైడూ కాదు, టెలీ కాదు. అది సూపర్ మెగా మైక్రో లెన్స్ విత్ నైట్ విజన్.
ఈ కటకం వల్లే రక్తమాంసాలను, రాగద్వేషాలను సునాయసంగా దర్శించగలుగుతాడు నాయుడు. ఇలా దర్శించి diagnose చేస్తాడు, prescription రాస్తాడు.
మాటలకు స్వస్థత చేకూర్చే వెటర్నీరీ వెజ్జు కదా నాయుడు.
ఆ Diagnosis కీ, ఆ prescription కీ మధ్య ఎలాంటి సంబంధం వుండదు. వాటి మధ్య హేతుబద్ధంగా వుండవలసిన బొడ్డుపేగును కత్తిరించిన మంత్రసాని నాయుడే కదా మరి.
Independently profound అయిన వాడి diagnosis, వాడి prescription ల మధ్య connectivity ని వెతుక్కోవడం మన మూస మూర్ఖత్వం అని నవ్విపోతాడు తుంటరిగా, ధీమాగా.
అందుకే ఈ గాలిఅద్దం ముందు మనం నిలుచున్నప్పుడు మనకు మనదో, లేదా అసలేదైనా తెలిసిన (లౌకిక)బింబమో కనిపిస్తుందన్న భరోసా అస్సలు వుండదు. అసలు తెలియనిదేదోనయినా ఎపుడైనా ఎదురవుతుందన్నహామీ కూడా వుండదు. ఈ కఠిన నిరాకరణలకు మనం సంసిద్ధమైతేగానీ, మన లోపలి ఇదివరకటి తెలివిడిని రద్దుచేసుకునే అనహంకార చొరవ చేయగలిగితే తప్ప గాలిఅద్దం ముందు నిలిచి అందులోకి తొంగి చూసే సాహసం చేయలేం.
చందమామ కతల్లోలాగా దక్షిణం దిక్కుకు వెళ్ళొద్దని పేదరాసి పెద్దమ్మ ఎంత చెప్పినా అదే దిక్కుకు తన గుర్రం కళ్ళెం విదిలించే రాకుమారుడి దుస్సాహసం చేసే నవనవయవ్వనోత్సవ ఉబలాట, పసితనోత్సుకత వుంటే మాత్రం ప్రస్ఫుటంగా గాలిఅద్దం దర్శనమిస్తుంది.
అప్పుడు, అప్పుడు మాత్రమే ఆ అద్దంలోపలి మైదానాల్లో, లోయల్లో నాయుడు దృశ్యస్వరచించిన బింబోత్సవంలో కనీసం పాల్గొనగలం మనమూ.

*