-ఉమా నూతక్కి
~
శరత్ కాలపు చల్లని సుప్రభాత వేళ
కిటికీని దాటొచ్చిన కిరణమొకటి
వెచ్చని రహస్యాన్ని చెప్తోంది.
కిటికీ అవతల పారిజాతం క్రీగంట కనిపెడుతోంది.
రావి చెట్టుపై మైనా ఏకాగ్రతగా నా వైపు చూస్తోంది.
లేత ఎరుపు ఆవేశాన్ని వొంటినిండా కప్పుకుని
నాకు ఆలోచనల మంటనంటించడానికన్నట్లు
సూరీడు మంచుతో యుద్ధం చేస్తున్నట్లుంది.
నిశ్శబ్దం చేసే శబ్దంతో హృదయం కలసి స్పందిస్తుంటే
ఒంటరిగా నా గదిలో మేల్కొని మనసుని ఇలా పరచుకుంటున్నా.
నాలోపల ఎవరో చప్పున ఇటువైపునుండి అటువైపు కదులుతూ
ఆనవాలుగా వదులుతారు జీవితకాలపు జ్ఞాపకాలని-
ఎవరో నవ్వుని నొక్కిపెట్టిన ధ్వని,
మనసుని కలచి వేసినట్లు
మాటల గొంతు నులిమినట్లు.
మంచూ మసక వెన్నెలా కలసిన
సుప్రభాత వేకువ మీద
మరకలా పడుతుంది నా నిట్టూర్పు.
ఎందుకు రాస్తున్నావంటే ఏం చెప్పను?
ఎవరి గురించి అంటే.. అసలెలా చెప్పనూ..
మాట్లాడటానికి కలసి రాలేదనేమో
మైనా విసుగ్గా వెళ్ళిపోయింది.
సూరీడు కూడా అంత ఎత్తుకు చేరిపోయాక
చుట్టూ ఉన్న మంచు తెరలు విడిపోయాక
వచ్చిందిపుడు నిజమైన మెలకువ
కిటికీలోనుండి నులివెచ్చటి గాలి
కిల కిలా నవ్వింది.
ఇక నీకోసమే నువ్వంటూ
గుసగుస లాడింది.
*
“లేత ఎరుపు ఆవేశాన్ని వొంటినిండా కప్పుకుని
నాకు ఆలోచనల మంటనంటించడానికన్నట్లు
సూరీడు మంచుతో యుద్ధం చేస్తున్నట్లుంది.”
చాలా అద్భుతంగా వ్రాసారు ఉమా గారు.
కాని “మంటనంటించడానికన్నట్లు” “యుద్ధం చేస్తున్నట్లుంది” ఈ రెండు ఎందుకో సరిగా అతికినట్లుగా అనిపించ లేదు నాకు.
“మంటనంటించడానికెమో” అని చదివితే నాకు నచ్చినట్లు అనిపించింది.
(నేను ఒక సామాన్య చదువరిని మాత్రమె అని గ్రహించాలి మీరు, నేను బహుశా సరిగ్గా అర్థం చేసుకో లేక పోవచ్చు కూడా )
మనస్సు కాన్వాస్ మీద నిశ్శబ్దపు రంగులు ..నాలో నేను కవిత అద్భుతం..అభినందనలు ఉమా నూతక్కి గారికి .