– జయశ్రీ నాయుడు
~
చిక్కటి చీకటిని జోలపాటల్లో కలుపుతూ
ఒక వల తనను తాను పేనుకుంటుంది
అడుగులు ఆనని భూమిలోతుల్ని పరుచుకుంటూ
ఒక సముద్రం ఆరంభం
చుక్కల్లా మినుకుమనే అలల నీడలు
ఆ వెలుగులో కొన్న్ని ధైర్యాల క్రీడలు
పంటి బిగువున లోలోని వాదాల తుఫాన్లు కుదిపేస్తున్న
ఒక్కో క్షణాన్నీ ఈదుతూ ఓ ఈత ఆరంభం
తెలియనితనాల్లా దాటిపోతున్న నావలు
ఏది నాదో తెలియని సమయాలు
ఏ తెరచాప నీడ ఓ స్థిమితపు కునుకు దాచుకుందొ
ఎవరూ చెప్పలేని అవిశ్రాంత ప్రయాణం ఆరంభం
అంతం వెతకని ఆరంభాలే జీవించడం నేర్పేది
నావ కాదు ఈతే గమ్యం
చెళ్ళుమని వెన్ను చరిచే అలలే సావాసం
బారలు చాపుతూ వేలి చివరికంటా లాక్కునే శక్తి
దేహమంతటా నిరంతరం ప్రవహిస్తూ ఓ అనుభూతి
ఎక్కడ కొత్త చూపు ఆరంభమో
అదే పాతకు అంతం
వలలను చీల్చుకు సాగేందుకు
చిరుచేపలకు సైతం
ఈత నేర్పే జీవన పోరాటం!
*
బావుంది
థాంక్యూ దేశరాజు గారు.
ఒక కలలా.. సాహసంలా… చెదరని విశ్వాసంలా …
థాంక్యూ సర్
చాల బాగుంది