-అరణ్య కృష్ణ
~
ఎవరో కిరసనాయిల్లో ముంచిన గుడ్డముక్కలకి నిప్పెట్టి
గుండె లోపలకి వదుల్తున్నారు
గంధకం పొడిని ముక్కుదూలాల్లో నింపుతున్నారు
కుక్కపిల్ల తోకకి సీమటపాకాయ జడ కట్టి వదిలినట్లు
రోడ్ల మీద పరిగెడుతున్నాం
భస్మ సాగరంలో మునకలేస్తున్నాం
మాటల్లో పెదాలకంటిన బూడిద
ఎదుటివాడి కళ్ళల్లో ఎగిరి పడుతున్నది
మనిషో మోటారు వాహనంలా శబ్దిస్తున్నాడు
ఇంజిన్ల శబ్దాల్లో మాటలు
పాడుపడ్డ బావుల్లోకి ఎండుటాకుల్లా రాలిపోతున్నాయి
పలకరింపులు బీప్ సౌండ్లలా మూలుగుతున్నాయి
మనుషుల ముఖాలు సెల్ ఫోన్లలా చిన్నబోతున్నాయి
నెత్తిమీద ఏంటెన్నాను సవరించుకుంటున్న పరధ్యానం
ముఖాల మీద తారట్లాడుతున్నది
ఏవో మూలుగులు పలవరింతలే తప్ప
చిర్నవ్వుల పరిమళాల్లేవ్
కరచాలనాల్లో చెమట చల్లదనం తప్ప
చర్మ గంధం తగలటం లేదు
ఒకర్నొకరు గుర్తుపట్టలేని బంధాలు
గుంపు కదలికల్లో విఫలమైపోతున్న ఆత్మ సం యోగాలు
హోర్డింగులు నిర్దేశిస్తున్న జీవన వాంచలు
ప్రేమల ప్రాణవాయువులందక హృదయాల దుర్మరణాలు
నగరం మానవాత్మల మీద మొలుస్తున్న మహా స్మశానం
నేను మాత్రం రూపవిచ్చతి కోసం గొంగళిపురుగులా
ఒక తావు కోసం వెతుక్కుంటున్నాను .
*
దుస్థితిని చూపిస్తూనే ఆశావహంగా ముగించారు…బావుంది సార్..
ధన్యవాదాలు చందు తులసి గారూ!
సహా గొంగలి పురుగునే . తావు దొరికితే కాస్తా చెప్పండి .
తప్పకుండా నర్సన్ గారూ!
తెలుగులో కవులు ఉన్నారు
కానీ బతికున్నవాళ్ళలో (కవులు) లేరు
-కె. శివకుమార్
siva.kotla1@gmail.com
శివకుమార్ గారూ! అర్ధం కాలేదు. కొంచెం వివరిస్తారా?