తలలు పగలగొట్టుకునే జనాల మధ్య…

  అనూరాధ నాదెళ్ళ 

~

పిల్లల పట్ల ఉన్న ప్రేమ నన్ను టీచర్ని చేసింది.  ప్రస్తుతం మా పోరంకి (విజయవాడ)లో  చదువు అవసరం ఉన్న ఒక గూడెంలో పిల్లలకి సాయంకాలం పాఠాలు చెబుతున్నాను. ఇది కాకుండా  ‘టీచ్ ఫర్ చేంజ్’ అనే స్వచ్చంద సంస్థకు  ఈ మధ్య సభ్యురాలిని అయ్యాను. కథలు, కవితలు అప్పుడప్పుడు రాస్తూ ఉంటాను . రెండు మూడేళ్ల క్రితం ఒక కథల పుస్తకాన్ని అచ్చువేసుకున్నాను . పుస్తకాలు , పిల్లలు ,సంగీతం , చుట్టూ ఉన్న ప్రపంచం … ఇలా ఇష్టమైన జాబితా చాలా ఉంది . 

ఆరోజు గూడెంలో క్లాసు ముగించి ఇంటికి బయల్దేరేను. చీకటి రాత్రులు. వీధి దీపాలు ఎక్కడా వెలగడం లేదు. చేతిలో టార్చ్ లైటు దారి చూపిస్తూంటే గబగబా నడుస్తున్నాను. వీధిలో పెద్దగా అలికిడి లేదు. రోడ్డుకి రెండువైపులా ఉన్న ఇళ్ళల్లోంచి పలుచని వెలుతురు మాత్రం బయటకు పాకుతోంది.గూడెం పొడవునా ఉన్న చర్చిల్లోంచి రికార్డులు వినిపిస్తున్నాయి. క్రిస్మస్ దగ్గరకొస్తోంది. ఇంకపైన గూడెమంతా బోలెడు సందడి మొదలవుతుంది.

ప్రక్కన ఏదో అలికిడి అనిపించి తల త్రిప్పబోయేసరికి తలమీద దెబ్బ పడింది. తలమీద చేత్తో తడుముకుంటూ,’ఎవరది?’ అంటూ వెనక్కి తిరగబోయేంతలోమరో దెబ్బ. చేతిలో టార్చి జారిపోయింది.

‘అబ్బా!.’అంటూ రెండు చేతులతో తల పట్టుకున్నాను. ఎవరో వెనుక పరుగెడుతున్న చప్పుడుతో పాటు ‘గట్టిగా కొట్టలేదుగా ’ గుసగుసగా ఎవరిదో పరిచయమున్న గొంతులాగే ఉంది.

ఎదురుగా ఆటో వస్తున్న శబ్దం విని రోడ్డుకి అడ్డంగా నిలబడి కేక వేసేను. తలమీంచి రక్తం కారుతూంటే చెయ్యి నొక్కి పెట్టి బాధని అణుచుకుంటూ, రెండు కిలోమీటర్ల దూరంలో ఉన్న ఆసుపత్రికి వెళ్ళి దెబ్బకి కట్టుకట్టించుకున్నాను. రెండు , మూడు కుట్లు పడ్డాయి.

ఏమైంది? ఎవరు చేసి ఉంటారీపని? ఆలోచించే శక్తి లేదు. ఇంటికెళ్లి వండిపెట్టుకున్న భోజనం ముగించి నొప్పి తెలియకుండా ఉండేందుకు డాక్టర్ ఇచ్చిన మాత్ర వేసుకుని పడుకున్నాను.

ఆ పడక పడక వారం రోజులు జ్వరంతో మంచానికి అతుక్కుపోయాను. అమ్మ వచ్చింది. ‘ ఈ మారుమూల నీకు ఈ ఉద్యోగం అవసరమా? పైగా గూడెంలో సాయంత్రం క్లాసులు ! చేసిన దేశసేవ చాలు, ఉద్యోగానికి రిజైన్ చెయ్యి. మన ఊరు వెళ్లి పోదాం. ‘ అంది.

‘ అమ్మా, ప్లీజ్ అలా మాట్లాడకు. నాకు ఇక్కడ ఏ సమస్యా లేదు’

‘ లేకపోతే ఆ రోజు నీమీద దాడి ఎందుకు చేసేరు? ఎవరు చేసేరు? ఆ సమయానికి ఆటో అటుగా రాకపోతే ఏమయ్యేది?  నిన్ను కొట్టాల్సిన అవసరం ఎవరికి వచ్చింది? నువ్వు చెప్పు పోనీ , వింటాను.’ అమ్మ సవాలు చేసింది.  నాకు మాత్రం ఏం తెలుసు? ఎవరిమీదో చెయ్యబోయిన దాడి చీకట్లో నామీద చేసేరని అనుకుంటున్నాను. అమ్మతో అదే అంటే , ‘ అలా అయితే అసలు నువ్వు అలాటి పరిసరాల్లోకి వెళ్లనే వెళ్లొద్దు. తలలు పగలు కొట్టుకునే జనాల మధ్య కోరికోరి నువ్వు వెళ్లనవసరం లేదు, చెప్పింది విను’ ఇంకేం మాట్లాడకు అన్నట్లు చూసి వంటింట్లోకి వెళ్లి పోయింది అమ్మ.

జ్వరం ఎంత తీవ్రంగా వచ్చిందంటే అసలు నేను ఎన్నాళ్లై మంచం మీదున్నానో అర్థంకాలేదు.ఆలోచనలు సాగడం లేదు. తలనొప్పిగా ఉంది. నీరసం అనిపించి కళ్లు మూసుకున్నాను. అమ్మ వుందన్న ధైర్యం.

స్కూల్ స్టాఫ్ వచ్చి చూసి వెళ్లేరు. స్కూల్లో పనిచేసే ఆయా కమల మాత్రం ఆవేశంగా అంది, ‘ఆ మూర్ఖులకి మీరేం చెయ్యలేరు మేడం. వాళ్లకి చదువులు రావు. దేవుడు మాస్టారు చెప్పిందే రైటు. అసలు మీకెవరిమీదైనా అనుమానం ఉంటే చెప్పండి. వాళ్లని నడిరోడ్డుమీద కి ఈడ్పించి పోలీసులకి పట్టిస్తాం.పిల్లలవరకూ ఈ విషయం వెళ్లనీయలేదు మేమెవ్వరం. టీచరుగార్కి జ్వరం అని మాత్రం చెప్పేం.’ ఒక నిముషం ఆగి,

‘ ఎవరు చేసేరో చెప్పండి టీచర్, మేం చూసుకుంటాం వాళ్ల పని’ అంది మళ్లీ.

‘ లేదు కమలా, ఎక్కడో పొరపాటు జరిగింది అనుకుంటున్నాను. నన్నెవరూ కావాలని కొట్టలేదులే.’ ఆమెని శాంతింపచేసే ప్రయత్నం చేసేను.

‘ గూడెం నుంచి పెద్దోళ్లెవరైనా వచ్చి అడిగితే, అప్పుడు ఖచ్చితంగా మాట్లాడిన తర్వాతే ఇంక క్లాసులు పెట్టండి మేడం. మీరింక రాబోకండి’

నేను నవ్వేసేను, ‘ఏం భయం లేదు కమలా, మీరంతా ఉన్నారుగా.’ నా మాటలకి అందరూ తెల్లబోయారు.

అమ్మ తనకి లీవ్ అయిపోతోందని వెళ్లాలంది.  ఊరికి బయలుదేరేముందు నన్ను తనతో పాటు ప్రయాణం చేయించాలని విఫల యత్నం చేసింది.

ఆఖరికి కోపంగా, ‘ ఇలా తల బ్రద్దలైందంటూ కబురొచ్చినా మళ్లీమళ్లీ నేను వచ్చి చెయ్యలేను. పంతానికి పోకుండ ఆలోచించు. నీ చదువుకి ఇంతకంటే పెద్ద ఉద్యోగం ఎక్కడైనా వస్తుంది. ఇంక నీ ప్రయోగాలు ఆపి ఇంటికి రా ’ అంటూ అమ్మ వెళ్లిపోయింది.

ఏమో, నాకైతే జీవిక నిచ్చిన ఆ ప్రభుత్వోద్యోగం కంటే సాయంకాలం ఆ పిల్లల మధ్య గడిపే సమయమే నచ్చుతుంది. ఈ పిల్లలు నా జీవితంలో ఎంత ముఖ్య భాగమైపోయారో తలుచుకుంటే ఆశ్చర్యం!

అమ్మ వెళ్లిన రెండో రోజు డ్యూటీలో జాయినయ్యాను. ఆ సాయంత్రం నేను స్కూలు నుండి ఇల్లు చేరేసరికి అమ్మ ఫోన్ చేసింది, ’ ఇంక గూడెంలో సాయంకాలం క్లాసులు మళ్లీ మొదలు పెట్టకు’ అంటూ.

‘ అమ్మా, ప్లీజ్, మళ్లీ మళ్లీ అలాంటివేమీ జరగవమ్మా, అక్కడందరికి నేనంటే బోల్డు ప్రేమ. ‘

రుద్ధమవుతున్న గొంతుతో అమ్మ అంది, ‘దీపూ! నాకూ నువ్వంటే బోల్డు ప్రేమ ఉందిరా’

‘ అయితే సరే. ఆ ప్రేమే నాకు రక్ష. ఇంకేం చెప్పకమ్మా’ అంటూ ఫోన్ పెట్టేసేను.

గబగబా వంట ఏర్పాటు చేసుకుని గూడెంలోకి నడుస్తూంటే ఎప్పటిలాగే ఆ పరిసరాలు నాకు ఎంతో ఆత్మీయమైనవే అన్న భావన కలిగింది. కొంతమంది ఆడవాళ్లు గుమ్మాల్లో నిలబడి నన్ను క్రొత్తగా చూస్తూ వుండటం గమనించాను. నేనే అలా వూహించుకుంటున్నానేమో అని కూడా అనిపించింది.

ఆ సాయంత్రం పిల్లలు మధ్య ఉన్న నన్ను దేవుడు మాస్టారు పలకరించారు. …………

‘ పిల్లల్ని ఈ పూటకి పంపించెయ్యమ్మా. మావాళ్లు నీతో మాట్లాడాలనుకుంటున్నారు’అంటూ.

ఏం మాట్లాడుతారబ్బా అని ఆశ్చర్యపోతూనే పిల్లల్ని పంపించేసేను.

ఒక ఇరవై మంది దాకా ఆడవాళ్లు, మగవాళ్లు ఉన్నారు. వచ్చి చాపల మీద కూర్చున్నారు.ప్రక్కనే అరుగుమీద మాస్టారు కూర్చున్నారు.

‘ టీచరమ్మా, మీరిన్నాళ్లూ జ్వరం వచ్చి రాలేదు అనుకుంటున్నాం. కాని గూడెంలోనే ఇలా జరిగిందని తెల్సింది. వాళ్లెవరో చెప్పండి. వాళ్ల సంగతి మేం చూసుకుంటాం. అసలు ఇలాటి పని చెయ్యాల్సిన అవసరం ఎవరికి వచ్చింది మాకు తెలవాల’ ముందుగా లేచిన ఆయన కాస్త దూకుడుగానే అడిగాడు.

‘ ఆ సంగతి మనం మర్చిపోదామండి. ఏదో పొరపాటు జరిగింది. ‘ తేలిగ్గా తీసేయబోయాను.

నలుగురైదుగురు లేచేరు మాట్లాడేందుకు.

‘ టీచరుగారూ, ఇది మాగూడేనికి, మా పరువుకి సంబంధించిన విషయం. మా పిల్లల్ని బాగు చెయ్యాలని మీరొస్తావుంటే ఇంత అఘాయిచ్చెం జరిగితే మేము ఎట్టా మరిచిపోతాం?’

‘విషయం మాకు తెలవాల, అంతే’

‘ మీరు మనసులో పెట్టుకు బాధ పడుతున్నారు. తప్పు చేసిన వాళ్లని కాయాలనుకుంటున్నారు.ఎందుకు మేడం? మాలో ఎవరీ పని చేసేరో, అది పిల్లలో, పెద్దలో ,అసలు ఎందుకు చేసేరో మాకు తెలవాల’ ఒకావిడ కాస్త పట్టుదలగానే అంది.

నేను నిశ్శబ్దంగా విన్నాను. అవును, తరచి, తరచి అమ్మ అడిగినప్పుడు, జ్వరం తగ్గి నీరసంతో పడుకున్నప్పుడు కూడా నేను ఆలోచించాను. ఈ విషయం ఎక్కడో ఏదో లింకు క్రమంగా దొరికింది. కాని పైకి చెప్పదలచుకోలేదు.

రెండు నిముషాలు ఆగి ,’టీచరమ్మా, నువ్వు చేసే మంచి పనికి దణ్ణం పెట్టాల్సింది పోయి మా గూడెం ఇట్టాంటి పని చేసిందంటే మాకు సిగ్గుగా ఉంది. నువ్వు ఎట్టైనా చెప్పాల్సిందే. లేదంటె మేమెవ్వురం ఈ పూట భోజనాలు చేసేది లేదు’ మరో వృధ్ధుడు కాస్త ఆపేక్షగా హెచ్చరించాడు.

రోజూ నా క్లాసు జరుగుతున్నంతసేపూ ప్రక్కనున్న రచ్చబండ మీద ఖచ్చితంగా వచ్చి కూర్చుంటాడాయన.

పిల్లలు అల్లరి చేస్తుంటే , ‘గట్టిగా నాలుగు తగిలించమ్మా. చదువులు అట్టా ఇట్టా ఊర్కేనే రావు ఈ సన్నాసులకి’ అంటూ కలుగ చేసుకుంటూ పిల్లల్ని బెదిరిస్తూ ఉంటాడు.

ఏం చెయ్యాలి? వీళ్లకి ఏం చెప్పాలి?

ఒక నిశ్చయానికి వచ్చాను. దీర్ఘంగా శ్వాస తీసుకుని మొదలు పెట్టేను.

‘ ఇక్కడ చదువుకుందుకు చాలా మంది పిల్లలు ఆశగా వస్తున్నారు. ఒక మూడు నాలుగు వారాలుగా ఆడపిల్లలు రావడం తగ్గింది. ‘…….ఒక్క క్షణం ఆగాను. అందరూ నేను చెప్పబోయేదేమిటో అన్నట్లు చూస్తున్నారు.

‘వాళ్లకి ఇళ్లలో ఏవో సమస్యలు ఉండటం వలన రావడం లేదని, ఇది తాత్కాలికమే అనీ, వీలువెంట వస్తారని ఎదురుచూసేను.కాని మానేసిన వాళ్లలో ఒక అమ్మాయి స్కూలు నుంచి వస్తూంటే చెప్పింది, కొందరు మగ పిల్లలు అల్లరి చేస్తున్నారని , తమకు చదువుకుందుకు రావాలంటే సాయంకాలం పూట ఇబ్బందిగా ఉంటోందని…………..’ నా ఎదురుగా వింటున్న వాళ్లు ఒకరి ముఖాలు ఒకరు చూసుకున్నారు…………….

‘ నా వైపు నుండి మీ అందరికీ చెప్పదలచుకున్నది ఒకటి ఉంది .పిల్లలు పెరుగుతున్న వయసులో వాళ్లకి మంచి చెడ్డలు తెలియ చెప్పి, సరైన మార్గం లోకి తీసుకెళ్లవలసిన బాధ్యత మన అందరిమీదా ఉంది.మీరు ఆలోచిస్తారని చెబుతున్నాను.

మన క్లాసులో కొంతమంది మగ పిల్లలు ఆడపిల్లల్ని ఏడిపిస్తూంటే , తప్పు అని చెప్పేను. ఒకరోజు విన్నారు. మరునాడు అదే ధోరణి. నేను చెబుతున్న విషయం వాళ్లు నవ్వులాట గా తీసుకుంటున్నారని అర్థం అయింది. ఏం చెయ్యాలి. ముందు మెల్లిగా చెప్పి చూసి, ఆ తర్వాత కాస్త గట్టిగానే మందలించాను. మర్నాడు పెద్ద క్లాసు ఆడపిల్లలు తో పాటు మగ పిల్లలు కూడా రాలేదు .క్లాసుకొచ్చిన ఒక పిల్లవాడు నాతో చెప్పేడు,

‘ టీచర్, మీరు నిన్న కోప్పడ్డారు కదా, మీరు ఒక్కరూ ఇంటికెళ్ళేప్పుడు మీసంగతి తేలుస్తామని చెబుతున్నారు’ అంటూ. నాకు ఏం వింటున్నానో ముందు అర్థం కాలేదు. కాని మనం పసిపిల్లలు అనుకుంటున్న వాళ్ళు ఇలాటి ఆలోచనలు చేస్తున్నారంటే కష్టంగా అనిపించింది………..అదే రోజు ఈ హడావుడి జరిగింది. మనమిక ఆ విషయాన్ని తవ్వుకోవద్దు. నేను చెప్పేది ఒక్కటే ,మనమంతా పిల్లల్ని దారిలోకి తెచ్చుకుందుకు కాస్త శ్రమ అయినా ఓర్పుగా ప్రయత్నం చెయ్యాలి…………….’

నా మాటలు పూర్తి అవుతూనే నలుగురు లేచేరు ఆవేశంగా.

‘ఎవరో చెప్పండి మేడం,ఆళ్ల కాళ్ళు చేతులు ఇరగ్గొడతాం’

‘ దయచేసి ఈ విషయం ఇక్కడితో వదిలేద్దాం. పిల్లల్ని కేవలం దండించడం వలన మార్పు తీసుకురాలేం. నాకు నమ్మకం ఉంది, పిల్లల్ని బుజ్జగించి మార్పు తీసుకురావచ్చు. ప్రయత్నం చేద్దాం.అలా మార్పు రాని పక్షంలో ఏంచెయ్యాలో ఆలోచిద్దాం.’

‘ కానీ టీచరుగారూ, మా పిల్లలు ఎట్టాటోళ్లో మీరు చెప్పకపోతే మాకు తెలిసేదెట్టా? చదువుకుందుకు ఎళ్ళేడని అనుకుంటాం. పిలగాళ్లు బయటికెళ్లి ఎట్టాటి పనులు చేస్తన్నారో మాకు ఎట్టా తెలుసుద్ది ?మీరు చెబితేనే కదా మాకు తెలిసేది. మేం గట్టి భయం చెబుతానికి వీలవుద్ది.’

నేను నవ్వేను.

‘ మన పిల్లలు ఎలాటి వాళ్లో, ఎంత అల్లరి చేస్తారో మనకు తల్లిదండ్రులుగా ఎటూ తెలుస్తుంది. కాని మన పిల్లలు గురించి ప్రక్కింటి వాళ్లో, ఎదురింటివాళ్లో మనదగ్గర కొచ్చి ‘మీ వాడు అల్లరి చేస్తున్నాడు’ అంటే  మనకి నచ్చదు. వాడు నిజంగా అల్లరివాడే అయినా మనకు ఎంత కష్టంగా ఉంటుందో నాకు తెలుసు.’

నా మాటలు అర్థమై ఒక్కక్షణం మౌనంగా ఉన్నారు వాళ్లంతా. అంతలోనే మళ్ళీ అన్నారు,

‘ లేదులే టీచరుగారూ, ఇది అట్టా అనుకునేది కాదులే. మీరు మాకు విషయం చెప్పాల’

నేను మాత్రం ఇంక చెప్పేది ఏమీ లేదని, నాకు సమస్య ఏదైనా వస్తే వాళ్లకి చెప్పుకుంటాననీ పదే పదే చెప్పాను.

నామాటలు వాళ్లకి తృప్తి కలిగించలేదు. చాలా సేపు వాళ్లల్లో వాళ్లు తర్జనభర్జన పడ్డారు. నేను సెలవంటూ ఇంటికి బయల్దేరాను.

*