– కందుకూరి రమేష్ బాబు
~
నొప్పి. బాధ.కాలు తీసి కాలు వేయాలంటే వశం కాని స్థితి.
ఒక చెప్పు వదిలి ఒకే చెప్పుతో నడిచే స్థితి.
ఒక వేలుకి మరో వేలు తగిలితేనే ఓర్చుకోలేనంతటి యాతన.
నిజం.
అంత తేలిక కాదు, చూడాలంటే.
పొందాలంటే.
అనిపిస్తుంటుంది!
అనుభవంలో ఉన్నవే అనుభూతిలోకి వస్తాయని!
కాలు తీసి కాలు వేయాలంటే,
గడప దాటి వాకిట్లోకి రావాలంటే,
ఒక్కో అడుగు వేసి అలా కాస్త రోడ్డుమీంచి వెళ్లాలంటే,
,
,
,
ఎంతో బాధ.
చెప్పలేనంతటి నొప్పి, యాతన,
.
ఒకామె అంటుంది. కొడుకు చనిపోయాక ఘోరమైన బాధతో తండ్రి కుమిలిపోయాడని!
‘ఘోరమైన’ అన్నపదం ఇంకో స్థితిలో అయితే సరిగ్గా అర్థం కాక పోయేది గానీ, ఆ తండ్రి మనోవ్యధని అర్థం చేసుకోవడం వల్ల, అతడి మౌన రోదనని లోలోతుల్లోకి మొత్తం శరీరాన్ని మనసునూ కుదిపేసిన ఆ విలయం ఒకటి తెలిసినందువల్ల ‘ఘోరమైన’ అన్న పదం తాను ఎందుకు వాడిందో అర్థమైంది.
అరిచి చెప్పలేనంత బాధ
మౌనం దాలిస్తేనూ వినిపించే శబ్విదం.
లోవెలుపలా విచారం. చచ్చిపోవాలన్నంతటి నొప్పి.
నరకం.
అర్థం కాదు.
స్వర్గం అర్థంకానట్టే నరకమూ పూర్తిగా అర్థం కాదు మనిషికి.
అందుకే బాధ. నొప్పి.
కొన్ని నొప్పులు, బాధలు అసలేమీ అర్థం కావు.
అర్థం అయ్యేదంతా కూడా అనుభవంలో ఉన్నది మాత్రమే అనీ అనిపిస్తుంది.
అందుకే ప్రతిదీ చిత్రం కాదు.
మనకు తాకిన దెబ్బ ఎంతటిదో అంత బాధను మాత్రమే ఫీలవ్వగలం.
అదే చిత్రం!
ఫీలైన కొద్దీ ఆయా మనుషులు తమ శక్తి కొద్దీ తమ బాధకొద్దీ ఆ బాధను కవిత్వంలోనో కథలోనో నవలలోనో ఇంకా ఏదైనా రచనా ప్రక్రియలోనో వ్యక్తం చేస్తారు. లేదంటే ఆత్మీయులని ఎవరినో కావలించుకుని నిశ్శబ్దంగా కన్నీళ్లు పెట్టుకోగలరు. ఎవరూ లేకపోతే చిమ్మ చీకట్లో ‘నా కర్మ’ అని తిట్టుకుని బాధనుంచి నిర్లిప్తతలోకి జారిపోతారు. కానీ ఆ మనిషి ఫొటోగ్రాఫర్ అయితే ఇట్లా చిత్రమై నొప్పి పెడతాడు. ‘ఆ నొప్పి నాదే’ అని అతడి అడుగులో అడుగై…ఆ కట్టును తానే కట్టుకుంటాడు కూడా.
అదే ఈ చిత్రం.
కానీ, దయవుంచి మీ జీవితంలోకి తరచి చూసుకొండి.
నొప్పి.
బాధ.
అది తగ్గాక ఆ నొప్పిని పూర్తిగా మర్చిపోతారని కూడా ఈ చిత్రం.
జ్ఞాపకం తెచ్చుకొండి.
బాధను, దుఃఖాన్ని. లేబర్ పేన్స్ ను.
మడిమతో నడిచిన ఒకానొక క్షణం అనే యోజనాన్ని,
దాని సుదూర దుఃఖాన్ని.
లేకపోతే ఈ చిత్రం ఎందుకు పుట్టినట్టు!
మడిమ.
*
