అసలు తను కిందటేడాదే అనుకుంది ఇలా చేద్దామని. సౌదీ అరేబియా కొడుకు దగ్గరకి వెళ్లి, పిల్లల బలవంతం మీద మరో రెండు నెలలు వైశాఖం వరకూ వుండిపోయినపుడు. దేశమంతా ముస్లిమ్లైనప్పుడు, తెలుగువాళ్ళే కష్టం, అందులో ఇంకా మనవాళ్లే తద్దినానికి దొరకాలంటే మాటలా… పాపం వాడు కూడా తన ప్రయత్నం తానూ చేసాడుగా.. జెద్దా నుంచి రియాదుకి ఫ్రెండ్ ని పిలిపిద్దామని టిక్కట్టు కూడా కొన్నాడుగా … ఆఖరి నిముషంలో అతను దుబాయిలో మీటింగుందని రానంటే వీడు మాత్రం ఏం చేస్తాడు… కోడలూ మనవలూ తామేదో తప్పు చేసేసినట్లు ఎంత ఇదయి పోయేరు…
భోజనం చేసి బాంకుకీ వెళ్లాలి. ముందు మార్కెట్టుకెళ్లి రా…
పెద్ద బ్లాస్టింగ్ జరిగినట్టుంది . సూపర్ అండీ !
థాంక్స్ వనజ గారూ.
Chaalaabaagaa raasasru madhavi gaaru keep writing
చాలా ధన్యవాదాలు భువన చంద్రగారూ మీ ప్రోత్సాహానికి. నమస్తే.
ఇంకా ఎక్కడి బ్రాహ్మణ్యం?
పరాయి దేశాల్లో తద్దినాలు పెట్టడం ఎంత కష్టమో తెలిపిన విధానంతో బాటు దృక్పధంలో మార్పుని సూచించిna పద్ధతి బాగుంది. తమాషా వ్యంగ్య రచన.
ధనిక మధ్య వర్గాల్లో చదువుకున్న వాళ్ళల్లో కూడా మళ్ళీ పాత ఆచారాల పునరుజ్జీవనం అయినట్లుగా అనిపిస్తోంది నాకు. పాపభీతో విచ్చిన్నమైన సమాజాల్లో కల్చరల్ ఐడెంటిటీ కోసం సంఘర్షనో విస్పష్టంగా నాకు తెలీదు. ధన్యవాదాలు నారాయణ స్వామిగారూ.
చాలా థాంక్స్, వీలుచేసుకుని చదివినందుకు, మీకు కథ నచ్చినందుకు, శర్మ గారూ.
మాధవి గారు తీసుకున్న వస్తువు నచ్చింది నాకు. మలిచిన తీరు కాస్త కష్టం గా ఉంది, సన్నివేశం, సంభాషణలు కలిపేసి రాసిన తీరు వలన మూడు సార్లు చదివితేనే కానీ పాఠకురాలిగా నా చిత్రం నాకు అందలేదు. కొన్నిమాటలు మా పడికట్టు కాదు కనుకాను. అయినా, చాలా బాగా వెలికి తెచ్చారు మారాల్సిన సాంప్రదాయాలు, వదలకపోయినా పట్టుకుని వేలాడకూడని తంతులు. బ్రాహ్మణ్యం, బ్రాహ్మణీకం మీద అవగాహన, గౌరవం ఉండేవి కానీ వాస్తవం లో నిజానికి మాది అవతలి బాధ; పెద్దవారికో, పండుగకో, పూజకో, క్రతువుకో పిలిస్తే పీల్చి వదులుతారు. ఇక్కడ అమెరికాలో మీరు వ్యాఖ్యలో వ్రాసిన “ధనిక మధ్య వర్గాల్లో చదువుకున్న వాళ్ళల్లో కూడా మళ్ళీ పాత ఆచారాల పునరుజ్జీవనం అయినట్లుగా అనిపిస్తోంది నాకు. పాపభీతో విచ్చిన్నమైన సమాజాల్లో కల్చరల్ ఐడెంటిటీ కోసం సంఘర్షనో విస్పష్టంగా నాకు తెలీదు” నిజమైంది. దళితుల్లో ఒక తీరు, పైవారిలో ఈ తీరు ఊర్లలో ఒక గజిబిజి ని ఉసికోలిపి వదులుతాయి.
ఉష గారూ, నమస్తే. తీరిక చేసుకుని చదివినందుకు, మీ అభిప్రాయం తెలిపినందుకు చాలా థాంక్స్. నాకు ఈ కథా ప్రక్రియ కొత్త. మీరన్నట్లుగానే మా ఇంట్లో వాళ్లూ అన్నారు. ‘బాపూ గజిబిజి కార్టూన్ లా ఉందనీ ఎట్సెట్రా గట్రా..’. ‘ఈమధ్యో ఫలానా పెద్దాయన విరామ చిహ్నాలకి విరామం ఇస్తే అందరూ ఆహా అన్నారుకదా,’ అని నేనంటే ‘అది ఫలానా ఆయన చేస్తే, నీలాంటి ఓనమాలు దిద్దే డిమ్కాలు చేస్తే ఓహో అనికూడా అనరు ఫో,’ అన్నారు. ఎనే వే.. ఈసారి జాగ్రత్త పడతాను.
వైదీకవ్రుత్తికవతలి పార్శ్వాన్ని నేనిందులో స్పృశించ లేదు. కథా గమనానికి అడ్డు తగులుతుందనేమో. కానీ మీరన్నది చాలా నిజం. గడసరితనం లేకో, పనిరాకో ఏమో వైదీకం లో ఎదగ లేక ఇతర వృత్తుల్లో వొదగలేక యాతన పడుతున్న వాళ్లని చూసేన్నేను. ఇతరుల నమ్మకం డ్రైవింగ్ ఫోర్సు గా సాగే వృత్తి ఇదని నా కనిపిస్తుంది, ఇతర మతాలలో లాగే. కానీ చిక్కల్లా, corporatize అయే అధికాదాయ సమీకరణ ప్రక్రియలో జనాల చిన్న నమ్మకాన్ని మూఢ నమ్మకం గా మలిస్తేనే. అందుకనే మార్పు బాగా విశ్వసించే వర్గం నుంచి వస్తే ఎక్కువ మంచిదేమో . థాంక్స్ మరోసారి.
చాలా బావుంది మాధవి గారూ… ఇంకా ఇలాంటి ఛాదస్తాలు ఉన్నాయంటారా? – అది ముఖ్యం కాదు గానీ కల్చర్ పేరుతో వృథా ఖర్చులు పెడుతూ వ్యవస్థని నాశనం చేస్తున్న పనులు చాలా జరుగుతున్నాయి సమాజంలో. అందరూ ఈవిడలా ఆలోచిస్తే ఎన్ని కుటుంబాలు బాగుపడతాయో అనిపించింది. అభినందనలు
చాలా థాంక్స్ రాధ గారూ, మీ ప్రోత్సాహానికి అభిప్రాయం తెలిపినందుకు. జనాల్లో గుడ్డి నమ్మకాలు ముదిరి పోయినట్లనిపిస్తోంది. పుష్కరాలకి పరుగుల దగ్గరనుంచి, ధన్తేరాస్ గోల్డ్ రష్ వరకూ.
కథ కొంచం గజిబిజి గానే ఉంది. రెండు సార్లు చదివితేనే కానీ అర్ధం కాలేదు. మీరు మీ కథ ద్వారా సందేశం ఇవ్వదల్చుకున్నట్లనిపించింది. వాస్తవికత కు కొంచం దూరం గా అనిపించింది. అన్నీ సారంగ కథల్లాగే మూస పోసినట్లు ఒక అగ్రకుల వర్గాన్నిదుర్మార్గులు గా చిత్రీకరించడం!! అంత డబ్బు, పిల్లలు విదేశాల్లో ఉన్న ఆవిడకి బక్క చిక్కిన రైతు పిల్లలని చూసి అప్పుడే జ్ఞానోదయం కలగటం ఏమిటి? నేను చూస్తున్న, పిల్లలు విదేశాల్లో ఉన్న తల్లితండ్రులు, ముందు గా వారి ఇంటి లో పని వారికి చాకిలెట్లు, బట్టలు కొని పట్టుకెళుతుంటారు. మీ కథ లో చిత్రీకరించినంత ఘోరంగా లేరేమోనండీ బ్రాహ్మలు!! ఏ వృత్తి వారైనా సరే వారు ఆ పని మనసు లేకుండా వక్ర బుద్ధి తో చేస్తే వారి వృత్తి లో ఎక్కువ కాలం రాణించరు. అది బ్రాహ్మలకి కూడా వర్తిస్తుంది. అవతల వారి యొక్క నమ్మకమే బ్రాహ్మణ వృత్తి కైనా ఏ వృత్తి కైనా!! అమెరికా కి వెళ్లి పౌరోహిత్యం చేసే వారు చాలా మటుకు వేదం చదువుకుని వెళ్తారు. ఆ చలికి ఇంట్లో బయటా అన్ని ఆచారాలు పాటించడమంటే మాటలు కాదు. వారు పుచ్చుకునే దక్షిణ అందరికీ కన్పిస్తుంది. వారు ఏ పూజ అయిన మనస్పూర్తి గా చేయడానికి వారు పడే కష్టం కనిపించదు. పూజలు చేయించటం అంటే తేలికైన విషయం కాదు. చాలా మట్టుకు తద్దినాలకి వచ్చే భోక్తలు బీద బ్రాహ్మలే ఉంటారు. మంత్రం చెప్పలేరు. కాబట్టి భుక్తి గడవటం కష్టమే అలాంటివారికి. ఇలాంటివారికి ఆర్థిక స్థోమతు ఉండదు, రిజర్వేషన్స్ ఉండవు. అటు వైదిక వృత్తి చేయలేక అటు మామూలు చదువులు చదవలేక చాలా బీదరికం లో ఉంటారు. మీరు మీ కథ లో చెప్పినట్లు కల్లి బొల్లి కబుర్లు చెప్పి లక్షలు సంపాదిస్తూ ఉండే బ్రాహ్మలు ఉండటం అరుదు. అలా ఉంటే అందరూ పూజలు చేయటం ఖచ్చితం గా మానేస్తారు. చాదస్తాలు ఉన్నాయి. కాదని చెప్పలేము. మనం చాదస్తాలు అనుకునేవి కొంత మందికి వ్యాపారం , ఒక్కోసారి జీవనాధారం కూడాను!! ఎవరు వ్యాపారం చేస్తున్నారో ఎవరు జీవనాధారం పొందుతున్నారో గమనించి ఆచరించాలి మనం. మన బొమ్మలకొలువు, వినాయక చవితి లాంటివి తీసుకోండి. బొమ్మలకొలువు లో మనం పెట్టే బొమ్మల వలన హస్త కళల వారికీ మనకి తెలియకుండానే ఒక ఆధారం ఇస్తున్నాం. వినాయక చవితి రోజున పత్రీ, తామర పూలు అమ్మే పల్లె వాసులని చూస్తాం. పత్రీ చాదస్తం, కొలువు చాదస్తం అనుకుంటే ఒకరి నోటి దగ్గర తిండి తీసిన వారం అవుతాము. పుట్టపర్తి బాబా గారు దేవుడు అని చాదస్త జనం అనుకోక పోతే పేదవారికి ఉచిత super speciality hospital ఉండేది కాదు, కలియుగ దైవం అని తిరుపతి వేంకటేశ్వర స్వామిని చాదస్తం గా స్మరించుకోకపోతే అంత మందికి జీవనోపాధి ఉండేది కాదు.
చంద్రిక గారూ, మీ ఆలోచనలు ఇక్కడ పంచుకున్నందుకు ధన్యవాదాలు.