హృదయాన్ని రగిలించే వాక్యాలు మన కోసం …

-నిశీధి 

~

కట్టుబట్టలమీద కట్టుదిట్టాలు మరీ మరీ  పెరిగిపోతున్న కాలాల్లో కాంజివరం చీరలొనో కలర్ఫుల్ కమర్షియల్ పేలికల్లోనో ఇరుక్కొన్న జీరో సైజ్ల మీద మాత్రమే జావళీలు రచించగల జాహ్నవి పౌత్రుల చేతిలో శారీరకంగా మానసికంగా సామాజిక శూన్య స్తాయి అనుభవిస్తున్న స్త్రీలకి శరీరం కాకుండా కూడా ఒక అస్తిత్వం ఉంటుందని , ఆ అస్తిత్వాన్ని అందమయిన మోనాలిసా అర నవ్వులో దాగున్న గుబులులో కాకుండా అదే పికాసో ఇంకో అద్బుత చిత్రణ వీపింగ్ వుమన్ చెక్కిళ్ళ గరుకుదనంలో వెతుకమని  సవాలు ఎవరయినా చేసారు అంటే అది ఒక ఒక్క గ్రేస్ నికోల్స్ మాత్రమే అయి ఉండాలి .

ఎందెందు వెతికినా అందందు అందమయిన ఆడతనమే  అని శారీరక సౌందర్య శాస్త్రాలలో పూర్తీ సమాధి చేయబడ్డ అందాల ఆడబొమ్మగా కాకుండా  “ The fat black women poems “ రేసులో ఇమడలేని మేళ్ళు ఫీమేళ్ళు  గా మాత్రమే పుట్టి చావని మనిషి జాతి ఒకటుందని నిరాశతో కూడిన స్లిమ్నెస్ కంటే ఆశ తో కూడిన నిండయిన మాంసం ముద్దలుగా బ్రతకడం మేలని ప్రపంచం మొహం పగలగొట్టి మరీ ఎవరన్నా చెప్పారు అంటే అది ఖచ్చితంగా గ్రేస్ నికోల్సే .

సముద్రం దాటి వచ్చాను మూలలలో కుదురుకున్న నాలుక ఊడిపోయి కొత్త నాలుక సంతరించుకుంది అని సంతోషంగా తనలో కల్చర్ షిఫ్ట్ తెచ్చిన మార్పు గురించి , పుట్టి పెరిగిన గయానా వదిలి బ్రిటిష్ రచనా రంగంలో తనదయిన ముద్ర వేసిన Grace Nichols (born 1950) తన గురించి చెప్పుకున్న మాటలు . మైగ్రేషన్స్లో మానసిక వ్యథలు , కల్చర్ చేంజ్ లో కనిపించని బాధలు తట్టుకోవడం అన్ని కరేబియన్ రైం అండ్ రిథిం లో వాక్యీకరించిన మొట్ట మొదటి సంకలనంలో తన కవిత్వ శైలీకి   కామన్వెల్త్ పోయేట్రీ ప్రైజ్  (198౩) సలాం  చెప్పింది . ఇహను ఆ తర్వాత ఆ కలం ఆగింది లేదు , మేల్ చావ్నిస్టిక్ ప్రపంచాన్ని దులపడం ఆపనూ లేదు .

గ్రేస్ కవితల్లో చాల పదును ఉన్నా తన ప్రతి ఆలోచన అభివ్యక్తీకరించే “Weeping Woman” దీర్ఘకవితలో ఖచ్చితంగా ఒరిజినల్ వీపింగ్ వుమన్ పెయింటింగ్లో కలబోసిన రంగులంత కలర్ఫుల్ గా అన్ని షేడ్స్ తోనూ ఉంటుంది . ఈ కవితలో తనతో , పికాసోతో ఇద్దరితో ఒకేసారి వ్యక్తీకరిస్తున్నట్లు డైరెక్ట్ అటాక్ లో సాగే నాణ్యమయిన ఆకర్షణ ఎదో ధారాళంగా ఆ భావాలని మన హృదిలో నింపుతుంది . ఆడవాళ్ళలో రికవరీ అవ్వనీ స్వయం ప్రతిపత్తుల పై  కొంత కోపం , మతవిశ్వాస మానసిక పాట్లలో బంధించబడ్డ విసుగు ,  self_mockery తో పాటు ఎక్కడోవీటన్నిటిలో ఇరుక్కుపోయిన  స్త్రీ జీవితం పట్ల అయిష్టమయిన అడ్మిరేషన్ కూడా కనిపిస్తుంది . మొత్తం కవిత ని తెలుగీకరించే సాహసం లేదు కాని అక్కడక్కడ కొన్ని పంక్తులలో పెళుసుతనం ఎదో హృదయాన్ని రగిలించే వాక్యాలు మన కోసం .

తలలో నిండున్న దైన్యాన్ని

చూసి నా తల మీద టోపీకీ గేలే

నా వంకర తిరిగిన పెదవులు

కటకటలాడుతూ అరిగిన పళ్ళు

రక్తపు తోడుగులనేదో ఇంకా మోస్తూ  

ఈ నా లావయిన మొరటు వేళ్ళు

కనురెప్పల్లోంఛి బయటికి పెరుక్కొచిన గుడ్లు

విదుషకుడికి విరిగిన ముక్కలకి క్రాస్ బ్రీడ్లా

ఇంత వైక్యలానికి నేను మాత్రమే అర్హురాల్ని ఎందుకయ్యాను పికాసో ( సమాధానం ఉందా )

కానిప్పుడు నేను చాలా ఫేమస్

ఇన్నేసి విరిగిన గాయాల మధ్య కూడా

జనంలో నాకో గుర్తింపు ఉంది

నేను మోనాలిసా ఏమి కాదు

( ఇప్పటికీ అందర్నీ ఆకర్షించే  ఆమె ముఖంలో ఆ గుప్తమయిన నవ్వేదో తుడిచేయాలన్న కోరికెంతో నాకెప్పటికీ )

ఆమె కి తెలియదా ఏమిటి

ఆర్ట్ అంతా ఆయిల్ పెయింట్స్ కానక్కరలేదు అని

నేను మాత్రం అందం లోపించిన అయస్కాంతాన్ని

ఇరవైవ శతాబ్దపు విచార చిహ్నాన్ని

శ్రమ మిశ్రమ అవకాశాల సింబల్ని

నా కళ్ళు కార్చే ఆనంద భాష్పాలు

గనుల్లో దొర్లుతున్న డైమండ్ వజ్రాలే

@ ఈ చివరి నాలుగు పంక్తులలో మొత్తం ఆఫ్రికా ఖండం ఆడవారి జీవితం చదవగలగడము ఒక ఆర్టే కదూ .

Weeping Woman 1937 Pablo Picasso 

From Weeping Woman

(Dora Maar)

Pablo Picasso (1937)

2

Even my hat mocks me

laughing

on the inside of my grief –

My twisted mouth

and gnashing teeth,

my fingers fat and clumsy

as if they were still wearing

those gloves –

the bloodstained ones you keep.

What has happened

to the pupils

of my eyes, Picasso?

Why do I deserve

such deformity?

What am I now

if not a cross between

a clown and a broken

piece of crockery?

3

But I am famous.

People recognise me

despite my fractures.

I’m no Mona Lisa

(how I’d like to wipe

the smugness from her face

that still captivates.)

Doesn’t she know that art, great art,

needn’t be an oil-painting?

I am a magnet

not devoid of beauty.

I am an icon

of twentieth-century grief.

A symbol

of compositional possibilities

My tears are tears of happiness –

big rolling diamonds.

14

Picasso, I want my face back

the unbroken photography of it

Once I lived to be stroked

by the fingers of your brushes

Now I see I was more an accomplice

to my own unrooting

Watching the pundits gaze

open-mouthed at your masterpieces

While I hovered like a battered muse

my private grief made public.

15

Dora, Theodora, be reasonable, if it weren’t for Picasso

you’d hardly be remembered at all.

He’s given you an unbelievable shelf-life.

Yes, but who will remember the fruits of my own life?

I am no moth flitting around his wick.

He might be a genius but he’s also a prick –

Medusa, Cleopatra, help me find my inner bitch,

wasn’t I christened Henriette Theodora Markovitch?

Picasso, I want my face back

the unbroken geography of it

దీర్ఘకవిత కాబట్టి స్పేస్ ప్రాబ్లంస్తో మొత్తం కవిత ఈ కాస్త స్థలంలో కుదించలేక కొన్ని స్టాంజాస్ మాత్రం ఇక్కడ అందించడం జరిగింది .

మళ్ళీ ఇంకోమారు మరో గ్రేస్ఫుల్ కవి/ కవితతో రావడానికి ఇపుడు సెలవు తీసుకుంటూ

*