మంచి అభిరుచిని మనమే సృష్టించాలి!

 

-మోహన కృష్ణ  ఇంద్రగంటి 

~

mohanakrishnaకథ-2014ని ఆవిష్కరించుకుంటున్న ఈ సభలో  ఇప్పటివరకూ రకరకాల నేపధ్యాలు, ఆ నేపధ్యాలకీ సాహిత్యానికీ మధ్య ఉన్న సంబంధం గురించి చాలా మంది మాట్లాడారు. ఉధ్యమ నేపధ్యం గురించి సంధ్య గారు మాట్లాడారు. తర్వాత నాటకాలు, థియేటర్ గురించి బిక్షు గారు, పబ్లిషింగ్ పాయింట్ ఆఫ్ వ్యూ లోనుంచి మన రాయుడుగారు మాట్లాడారు. అయితే ఈ నేపధ్యాలన్నింటికంటే కంటే కూడా నా దృష్టిలో అతి తక్కువ సాహిత్యంతో సంబంధం వున్న రంగం గురించి నేను మాట్లాడబోతున్నాను, అది సినిమా రంగం.

ఇప్పుడు నా దృష్టిలో సినిమాకీ సాహిత్యానికీ అతి తక్కువ లింక్ ఉంది అంటే సంబంధం వుంది, అది ఎప్పుడో తెగిపోయింది, అది ఎందుకు తెగింది అనేది చాలా ఆసక్తికరమైన విషయం, ఎందుకలా జరిగింది అనేది మనం కాస్త ఆలోచించాల్సిన విషయం, చర్చించాల్సిన విషయం అంటే అలా చర్చించాలని మనకు ఆసక్తి ఉంటే! ఆశ్చర్యకరమైన విషయం ఏమిటంటే, నేను కొత్తలో టొరంటో లో చదువుకొని ఫిల్మ్ స్కూల్ లో చదువుకొని, రకరకాల ఉత్సాహాలూ, ఆదర్శాలూ, మంచి మంచి సినిమాలు తియ్యాలని, కొత్త రకమైన సినిమాలు తియ్యాలని మంచి మంచి కధలని ఆడాప్ట్ చెయ్యాలి సాహిత్యం నుంచి అనే ఆశలతో వచ్చిన నాకు విచిత్రమైన పరిస్థితులు ఎదురయ్యేవి, ఇలా నేను ఎం.ఏ లిటరేచర్ చేశానండీ, ఎం.ఫిల్ చదివానండీ , ఎం.ఎఫ్.ఏ ఫిల్మ్ మేకింగ్ లో చేశానండీ అని చెప్తే, చాలా మంది నాతో ‘అదేంటండీ ఇంత చదువుకొని మీరు సినిమాల్లోకి ఎందుకొచ్చారు?’ అని అడిగేవారు. ఆ ప్రశ్నకు నాకు చాలా నవ్వు వచ్చేది.

ఏ ఎం.బి.ఏ చదువుకుంటేనో, ఐ.ఐ.టి చదువుకుంటేనో లేకపోతే ఐ.ఐ.టి చదువుకున్నవాళ్లు ఇంత చదువుకొని ఇంజనీర్లు ఎందుకవుతున్నారండీ, సైంటిస్ట్ ఎందుకవుతున్నారండీ అని బహుశా వారు అడగరేమో ! కానీ ‘చదువుకొని సినిమాల్లోకి ఎందుకొచ్చారు?’ అని చాలాకాలంగా ఒక ప్రశ్న ఉండేది, చాలా కాలం నుంచి వస్తున్న ప్రశ్న అది. నేను కూడా ఆ ప్రశ్న ను ఎదుర్కొన్నాను కొంతకాలం పాటు. ఇంకోటి ఏమిటంటే ‘ మా అబ్బాయి ఎందులోనూ పనికి రావట్లేదండీ, కొంచం మీ దగ్గర పెట్టుకోండి అసిస్టెంట్ డైరెక్టర్ కింద’ అంటే సినిమాల పట్ల జనరల్ ఇంప్రెషన్ ఏం ఏర్పడిందంటే ‘జనరల్ గా ఎందుకూ పనిరాని వాళ్ళు సినిమాల్లోకి రావచ్చు, చదువక్కర్లేదు సినిమాలకి’ అని ఒక ఇంప్రెషన్ ఏర్పడిపోయింది.

ఈ సినిమా తాలూకు సృజనాత్మకత ఏదైతే ఉందో, సినిమాల్లో ఏదైతే క్రియేటివిటీ ఉందో దానికి చదువు అక్కర్లేదు, ఒకరకమైన ఆర్టిస్టిక్ మైండ్ ఉంటే సరిపోతుంది’ ఇలాంటి ఒక దురభిప్రాయంతో మనం చాలా కాలంగా సినిమా రంగంలో చాలామంది అంటే, పాపం ఇక్కడికి వచ్చినవాళ్లు, చదువుకున్నవాళ్లు వెనక్కి వెళ్ళి పోవడం, చదువురాని వాళ్ళు ఏమీ కుదరకపోతే ఈ రంగంలోకి రావచ్చు అనే ఒక దురభిప్రాయం రావడం కూడా జరిగింది నా దృష్టిలో. అయితే ఇక్కడ మనం అర్ధం చేసుకోవాల్సింది ఏంటంటే డిగ్రీలకీ సృజనాత్మకతకీ, అంతర్గత సంస్కారానికీ సంబంధం లేదు. మీకొక ఎం.బి.ఏ ఉండడం వల్ల ఎం.ఏ ఉండడం వల్ల లేదా ఐ.ఐ.టి లో ఏదో డిగ్రీ ఉండడం వల్ల అద్భుతమైన సినిమాలు మీరు తీస్తారని గ్యారంటీ లేదు, అలా అని చెప్పి ఏమీ చదువుకోని వాళ్ళు బాగా తీయలేరు అని కూడా లేదు. ఈ పోజిబిలిటీలో నుంచి ‘చదువు అక్కర్లేదు’  అనే ఒక దురభిప్రాయం పుట్టింది. అక్కడ చదువు అంటే ఏమీ చదువు లేకుండా, డిగ్రీల్లేకుండా సాంస్కృతిక విద్య ఉంటే మీరు మంచి సినిమాలు తీయొచ్చు.

అన్నీ చదువుకొని పెద్ద పెద్ద విదేశాలకి వెళ్ళి చదువుకున్న వాళ్ళకి కూడా సాంస్కృతిక విద్య లేకపోవచ్చు, సాహిత్యం గురించి కానీ ఇతర కళల గురించి కానీ ఒక అవగాహన లేకపోవడం, ఆ కళలన్నింటినీ ఎలాగ రంగరిస్తే వాటిలో నుంచి సినిమా అనేది పుడుతుంది అనే వాటిపట్ల ఒక సాంస్కృతికమైన, సామాజికమైన దృష్టిలో నుంచి అర్ధం చేసుకొనే సామర్ధ్యం లేనప్పుడు మంచి సినిమా పుట్టదు. దానికీ పెద్ద పెద్ద డిగ్రీలు చదవడానికీ సంబంధం లేదు. కావున సమస్య ప్రాధమికంగా ఏమిటంటే, వృత్తి విద్యలు చదవడం ఆ రకమైన విద్యలు చదవడం కాదు సాంస్కృతిక విద్య కొరవడడం సమాజంలో.

9cf0d62d1f_rounded

ముఖ్యంగా నా దృష్టిలో గత ఇరవై ముప్పై యేళ్ళగా సాహిత్యానికీ సినిమాకీ వున్న లింక్ కట్ అయిపోవడం వలన మనకి ఈ విధమైన ఒక భావ దారిద్ర్యం బాగా పెరిగిందని చెప్పొచ్చు. కేవలం సాహిత్యానికీ సినిమాకే కాదు అసలు జీవితానికీ సాహిత్యానికీ కూడా లింక్ కూడా తగ్గుతూ వచ్చింది. దానికి కొన్ని ప్రధానమైన కారణాలు ఉన్నాయ్, నా దృష్టిలో ఏ సమాజంలో అయితే కళల స్థాయిని బట్టి ఆ సమాజం యొక్క సంస్కృతీ స్థాయిని మనం గుర్తించవచ్చు, కొలమానం అని చెప్పొచ్చు . ఒక సాహితీ వాతావరణం తో పాటూ ఇతర కళలు సంగీతం, చిత్రకళ, నృత్యం, జానపద కళలు వీటన్నిటికీ ఒక ఆర్ధిక రాజకీయ సామాజిక పరిస్థితులకీ మధ్య ఉండే ఇంటరాక్షన్ ని ఎదైతే అంటామో, ఈ మధనం లో నుంచి ఒక సాంస్కృతిక వాతావరణం పుడుతుంది. ఆ వాతావరణం లోని చైతన్యమూ, ఆ వాతావరణం సృష్టించే శక్తి నుంచి కళలు తిరిగి తమని తాము పరిపుష్టం చేసుకోగలుగుతాయి. ఇదొక సైకిల్ లాగా ఉంటుంది.

అయితే ఎప్పుడైతే మనం ముఖ్యంగా మన తెలుగు రాష్ట్రాల్లో, ప్రస్తుతం రెండు రాష్ట్రాలున్నాయి కాబట్టి తెలుగు రాష్ట్రాల్లో , నా దృష్టిలో ఏమైందంటే దాదాపు ఎనభైల్లో నుంచి హ్యూమానిటీస్  ని సోషల్ సైన్సెస్ ని మనం స్కూల్స్ లోనూ కాలేజెస్ లోనూ చంపేశాం, అంటే సాహిత్యం అనవసరం, కళలు అనవసరం, చరిత్ర అనవసరం, రాజనీతి శాస్త్రం అనవసరం, తర్వాత సోషియాలజీ , సామాజిక శాస్త్రం మనం చదవక్కర్లేదు. యాంత్రోపాలజీ అనవసరం, ఇవన్నీ అనవసరం, ఎందుకూ పనికిరానివాళ్లు చేసే సబ్జెక్ట్స్ ఇవి. ఏవైతే పాశ్చాత్య దేశాల్లోని యూనివెర్శిటీల్లో చాలా బాగా ఆదరిస్తారో, వాటిని మన ప్రభుత్వాలు అవి అనవసరం అని భావించి అవతలపడేసి, కేవలము ఉద్యోగాలేవొస్తాయ్, కంప్యూటర్ సైన్సెస్ కానీ లేకపోతే  ఎం.బి.ఏ లు కానీ లేకపోతే సి.ఏ కానీ చార్టెడ్ అకౌంటెన్సీ అని ఉండేది మా చిన్నప్పుడు, వృత్తి – మీకు ఇమ్మీడియెట్ గా ఉద్యోగం వచ్చేదే ముఖ్యం, మిగతావన్నీ అనవసరం, మిగతావన్నీ టైమ్ పాస్ కాలక్షేపం. కాబట్టి మీరు ఏం చేసినా కూడా నేర్చుకోవచ్చండీ, కధలు రాయాలంటే మీరు ఎలాగైనా రాసుకోవచ్చు, పెయింటింగ్ కావాలంటే మీరు టైమ్ పాస్ కి వేసుకోండి, కావాలంటే నాటకాలు ఆడుకోండి, ఈ విధమైన ఒక థర్డ్ ఆర్ ఫోర్త్ స్టేటస్, (సెకండరీ స్టేజ్ అని కూడా అనకూడదు) ఇవ్వడం వలన ఏమైందంటే ఒకరకమైన సామాజిక అవగాహన, ఇప్పుడు సాహిత్యమనేది నా దృష్టిలో వ్యక్తులకీ సమాజానికీ మధ్య వారధి. సాహిత్యమే కాదు, అన్నీ కళాలూ!

మన ప్రపంచాన్ని మనం అర్ధం చేసుకోవడానికి ఈ కళాలన్నీ ఉపయోగపడతాయ్. ఎప్పుడైతే ఆ లింక్ తెగిపోయిందో, ఎప్పుడైతే ఆ విలువలు మెటీరియలిజం, ఇండివిడ్యువలిజం ద్వారా కబళించబడ్డాయో, అప్పుడు జీవితానికీ సాహిత్యానికీ మధ్య ఒక రప్చర్ వచ్చేసింది. అది సినిమా రంగానికి కూడా ఎక్స్టెండ్ అయిపోయింది. విపరీతంగా అయింది. ఇలా అవడంవలన ఏంటంటే, మన సినిమా రంగం పూర్తిగా వ్యాపారాత్మకమైన సినిమా వైపు వెళ్ళిపోయింది. అంటే ఏంటంటే సినిమా అంటే కేవలం ఒక పక్కా వ్యాపారం, ‘ఏది అతి త్వరగా, అతి ఎక్కువగా, అతి తక్కువ శ్రమతో,  అత్యంత ఎక్కువ డబ్బులు సంపాదించగలదో అది సినిమా’  అని ఒక అభిప్రాయం ఏర్పడింది. ‘ప్రేక్షకులు చూస్తున్నారు కాబట్టి మేము తీస్తున్నామండీ’ అని ఒక ఆర్గ్యుమెంట్ ఉందండీ అది తప్పు నా దృష్టిలో. ఎందుకంటే ప్రేక్షకుడికి ఒక అజెండా ఉండదు, వాళ్ళు చూపించిందే చూస్తారు. పదే పదే చూపించిందే వాళ్ళ అభిరుచి కింద మారుతుంది. కాబట్టి ఈ అభిరుచిని సృష్టించేది కళాకారులు. ఆ అభిరుచిని సృష్టించే కళాకారుల అంతర్గత సంస్కారం మళ్ళీ ఈ సమాజం యొక్క  సాంస్కృతిక స్థాయి మీద ఆధారపడి ఉంటుంది. సో, ఇట్స్ లైక్ ఎ సైకిల్ ! కొంతమంది అనుకుంటారు, సామాజిక స్పృహతో సినిమా తీయడమంటే , ఉపన్యాసాలండీ ! లేకపోతే ఆర్ట్ సినిమా అని మనకొక దురభిప్రాయం. అది కూడా కాదు.

సామాజిక స్పృహ అంటే ప్రతి సినిమాలోనూ  మీరు ఏదో సోషల్ ఇష్యూస్ తీసుకొని దాని గురించి ఉపన్యాసాలు ఊగదప్పడ ఉపన్యాసాలు దంచమని కాదు. ఎందుకంటే ఉపన్యాసాలకి సినిమా వేదిక కాదు, అది అందరికీ తెలుసు. సినిమా అనేది ఒక కళా రూపం. నవలకీ వ్యాసానికీ ఎంత తేడా ఉందో అలాంటి తేడానే సినిమాకీనూ pamphleteer కీ!

అయితే ఏంటంటే సినిమాలు తీసే వ్యక్తి తన  యొక్క చుట్టూ పక్కల ఉన్న సాంస్కృతిక రాజకీయ ఆర్ధిక వాతావరణాన్ని జీర్ణించుకొని తన సృజనాత్మకతలోనుంచి డిస్టిల్ చేసి తన కళా రూపం ద్వారా వ్యక్తపరచడం అనేది కళాకారులు చేసే పని. అది పెయింటింగ్ ద్వారా అవొచ్చు. మరి సినిమా అవొచ్చు, అది నాటకం కావొచ్చు, పాట రాయడం కావొచ్చు, కవిత రాయడం కావొచ్చు!

ఈ విధమైన ప్రక్రియ, తను ఆకళింపు చేసుకున్నదంతా తను ఎంచుకున్న కళారూపం ద్వారా ప్రకటించడానికి ప్రయత్నిస్తాడు కళాకారుడు. దానికి సాంస్కృతిక వాతావరణం వైబ్రంట్ గా ఉండాలి. అలా వైబ్రంట్ గా లేనప్పుడు, ఈ అన్నీ రంగాల మధ్యలో ఒక విధమైన  వైబ్రంట్ ఇంటరాక్షన్ లేనప్పుడు ఆరోగ్యకరమైన అర్ధవంతమైన కళ పుట్టే అవకాశం చాలా తక్కువుంటుంది నా దృష్టిలో. సినిమాకీ సాహిత్యానికీ మధ్యలో అదీ జరిగింది. ఆ రప్చర్ రావడం వలన వైబ్రంట్ కల్చరల్ ఎన్విరాన్మెంట్ లో నుంచి సినిమాలు పుట్టే అవకాశం లేకుండా పోయింది.

బి. ఎన్. రెడ్డి గారు

బి. ఎన్. రెడ్డి గారు

సాహిత్యానికీ జీవితానికీ ఎప్పుడైతే సంబంధం తెగిపోయిందో, ఎప్పుడైతే తెలివిజన్ వచ్చి చదవడాన్ని చంపేసిందో, ఎప్పుడైతే కమర్షియలైజ్డ్ తెలివిజన్ కానీ ఎప్పుడైతే కమర్షియలైజ్డ్ ఫిల్మ్ మేకింగ్ వచ్చిందో ఆ లింక్ తెగిపోయింది. ఒకప్పుడు బి.ఎన్ రెడ్డిగారు, కె.వి. రెడ్డిగారు కాలంలో గొప్ప గొప్ప రచయితలు సినిమా రంగం లో పని చేయడం జరిగింది. పద్మరాజుగారు గానీ కృష్ణ శాస్త్రిగారు గానీ శ్రీశ్రీ  గారు గానీ లేకపోతే డి.వి. నరసరాజు గారు గానీ సినిమా రంగం లో పనిచేయడం జరిగింది. వాళ్ళు సాహిత్యాన్ని చదువుకున్నారు, సాహిత్యం నుంచి కధల్ని ఆడాప్ట్ చేశారు.

చాలా మందికి తెలీదు, కె.వి.రెడ్డి గారి ‘పెద్దమనుషులు’ హెన్రీ హుడ్సన్ రాసిన ‘పిల్లర్స్ ఆఫ్ సొసైటి ‘ అనే నాటకం నుంచి స్పూర్తి  పొంది రాసిన స్క్రిప్ట్ అది అని. అలాగే ‘ మల్లీశ్వరి’ బుచ్చిబాబు గారి ‘ రాయలవారి కరుణకృత్యం’  స్పూర్తి తో తీశారని చెప్తారు. ‘ బంగారుపాప ‘ అని బి.ఎన్ రెడ్డిగారిది ‘శైలస్ మార్నర్’ అని ఒక ఆంగ్ల నవల జార్జ్ ఎలియట్ రాసినది. ఆఫ్ కోర్స్ ‘కన్యాశుల్కం’ సినిమాగా తీశారు. ఎంతోమంది గొప్ప రచయితలు, రచయిత్రులు ఉన్న మన తెలుగు సాహిత్యం నుంచి ఎప్పుడూ ఎందుకు మనం అడాప్ట్ చేయట్లేదు అనేది నాకు ఎప్పుడూ  చాలా ఆశ్చర్యం కలిగించే విషయం.

నా దృష్టిలో బెంగాల్ లో ఠాగోర్ ఎంత పెద్ద రచయితో తెలుగులో చలం కూడా అంత పెద్ద రచయిత. అలాంటి రచయిత కధల్లో నుంచి ఒక్క కధని కూడా మనం అడాప్ట్ చేయలేదు ఇప్పటి వరకూ. ‘గ్రహణం’ నవలని 2004 లో ఫస్ట్ టైమ్ నేను రైట్స్ తీసుకోవడానికి వెళ్ళినప్పుడు చలం గారి కూతురు సౌరీస్ గారు ఆశ్చర్యపోయారు, ‘ ఎందుకు మీరు ‘ అని! అంటే ఎప్పుడూ ఎవరూ అసలు ఆ ఇంటరెస్ట్ కూడా చూపించట్లేదు. పోనీ అలా అని అవి ఏమైనా ఆర్టీ స్టోరీసా ! అంటే కాదు. చాలా డ్రమాటిక్ గా వుంటాయి కధలు. కధలో చాలా నాటకీయత ఉంటుంది. సినిమాలో చాలా ఒదిగిపోయే కధలు.

చలం గారే కాదు మీరు ఏ రచయితనైనా తీసుకోండి, కొడవటిగంటి కుటుంబరావుగారు తీసుకోండి, బుచ్చిబాబు గారి కధలు తీసుకోండి, తిలక్ గారి కధలు తీసుకోండి, రావిశాస్త్రిగారి కధలు తీసుకోండి, లేకపోతే కాళీపట్నం రామారావుగారి కధలు తీసుకోండి, శ్రీపాద  సుబ్రహ్మణ్యశాస్త్రి గారివి తీసుకోండి. సమకాలీన రచయితల్లో గోపిని కరుణాకర్, మహమ్మద్ ఖాదిర్ బాబు, గోగు శ్యామల గారు ఇలా చాలా మంది, అన్నీ పేర్లు నేను చెప్పలేను కానీ రకరకాల రచయితల యొక్క కధలని మనం అడాప్ట్ చేసుకొని వాటిని సినిమా కింద తీయగలిగే అవకాశం ఉంది. లేకపోతే ఆ రచయితలకి సినిమా రంగంతో ఒక విధమైన లింక్ ఏర్పడితే అసలు ఆలోచనా ధోరణి మారే అవకాశం ఎక్కువ ఉంది. డెబ్భైల్లో ఎనభైల్లో పాపులర్ సాహిత్యం నుంచే మన సినిమాలు వచ్చాయి యద్దనపూడి సులోచనా రాణిగారు, మాదిరెడ్డి సులోచన గారు, కోడూరు కౌసల్యాదేవి గారు, ఆర్.సంధ్యాదేవి గారు , యండమూరి వీరేంద్రనాథ్ గారు, మల్లాది వెంకట కృష్ణ మూర్తి గారు ఇలా వీళ్ళందరి నవలలు సినిమా కింద తీసినప్పుడు పెద్ద సక్సెస్ ఫుల్ అయ్యాయి కమర్షియల్ గా.

యండమూరి

యండమూరి

ఆ తర్వాత ఎనభైల్లో స్కూళ్ళలో, నేను చదువుకున్న టైమ్ లో తెలుగు చచ్చిపోయింది ఫస్ట్. స్కూళ్ళలో తెలుగు చదవడం పొయ్యి ఇంగ్లీష్ మీడియం పిచ్చి పట్టుకుంది. తర్వాత గ్రాడ్యువల్ గా తెలివిజన్ వచ్చింది. ఎప్పుడైతే తెలివిజన్ వచ్చి సీరియళ్ళు ఇవీ పెరిగాయో చదవడం అనే అలవాటు పక్కకి వెళ్ళిపోయింది. తర్వాత ఈ డిజిటల్ రెవొల్యూషన్ అనండీ, ఐ.టీ. అనండీ, తర్వాత వీటి వలన వీడియో గేములు, ఫేసుబుక్కులూ, ట్విట్టర్లూ ఎక్కువైపోయి మనకి ఏకాంతం లో పుస్తకం చదవడం, ఒక పెయింటింగ్ ని ఆస్వాదించడం లేదా ఒక నాటకాన్ని వెళ్ళి చూడడమో, నృత్య ప్రదర్శనని చూడడమూ, ఇలాంటి అవకాశాలన్నీ పోయాయి, అసలు తగ్గిపోయాయి సమాజంలో ! తగ్గిపోయి సినిమా తెలివిజనూ పూర్తిగా ఆక్యుపై చేసేశాయ్. అయితే ఆ ఆక్యుపై చేసినప్పుడు పోనీ సాహిత్యం నుంచి ఏమైనా సినిమాలు తీస్తున్నారా, సాహిత్యం నుంచి కధలు తీసుకుంటున్నారా, లేకపోతే సాహితీ విలువలున్న రచన మనకేమన్నా కనబడుతూ ఉందా సినిమాల్లో అనేది చూస్తే మనకేం లేదు.

ఒక విచిత్రం ఏమిటంటే  సాహిత్యం అనేది ఎంత కనబడకుండా ఉంటే సినిమాకి అంత మంచిది అన్న అభిప్రాయం కూడా ఏర్పడిన వాళ్ళు, చెప్పిన వాళ్ళూ కొంతమంది ఉన్నారు. ‘సాహితీ విలువలు అనవసరమండీ సినిమా కధకి’, ‘సినిమా కధ వేరు. అది వేరే జంతువు దాన్ని నిర్మించే విధానం వేరు’ ఇలాంటి కొన్ని చాలా అభిప్రాయాలు ఉన్నాయ్. సినిమా కధని నిర్మించే విధానం వేరన్నదానిలో కొంత వరకూ నిజముంది కానీ దానిని సాహిత్యం నుంచి దూరంగా నెట్టేయాల్సిన అవసరం ఉందనేది మాత్రం చాలా చాలా తప్పు అభిప్రాయం. దానివల్ల ఏమవుతోందంటే సాహితీ విలువలుండి కొంచం మంచిగా అందంగా ఒక వాక్యాన్ని రాయడానికి గానీ లేకపోతే ఒక పాటను రాయడానికి గానీ ఒక మంచి మెలోడియస్ పాటను కట్టడానికి గానీ ఇవన్నీ పెద్ద సమస్యలైపోయాయి ఇప్పుడు మనకు.

ఏంటంటే ఇవన్నీ కమర్షియల్ గా వైబుల్ కాదు అనే ఒక అభిప్రాయం కూడా ప్రబలంగా ఉంది. దాని వలన మనకి ఆ విధమైన లింక్ తెగిపోవడం వలన, సాహితీ విలువలు అనేది ఒక నెగెటివ్ క్వాలిటీ అయిపోవడం వలన కూడా మనకి ఉన్నతమైన స్థాయిలో ఉండే సినిమాలు రావట్లేదు. ఉన్నతమైన స్థాయి అంటే చాలా మందికి ఇంకొక దురభిప్రాయం కూడా ఉంది, మనం ఏ జోనర్ తీస్తున్నాము అనేదానితో సంబంధం లేదు మనం హారర్ తీయొచ్చు, పోలిటికల్ థ్రిల్లర్స్, రొమాంటిక్ థ్రిల్లర్స్ తీయొచ్చు, పక్కా ఫార్శికల్ కామెడీ చేయొచ్చు, లేకపోతే మర్డర్ మిస్టెరీస్ . ఏదైనా మీరు తీసే సినిమా ఏ రకం అనేదానికి సంబంధం లేదు. ప్రతీదానిలోనూ, ఆగతా క్రిష్టీ మర్డర్ మిస్టేరీస్ రాసింది కానీ గొప్ప సాహితీ విలువలు దానిలో ఉంటాయి. షెర్లాక్ హోమ్స్ రాసిన ‘ఆర్థర్ కొనన్ డోయ్లే’ లో గొప్ప రచన ఉంటుంది. అలాగే పి.జి.ఉడ్ హౌస్ రాసిన హాస్యం లో గొప్ప రచన ఉంటుంది. సో, సాహిత్యానికీ జోనర్ కీ సంబంధం లేదు. అలాగే సినిమా ఏ జోనర్ లో మీరు తీసినా దాన్లో గొప్ప సాహితీ విలువలు చూపించగలిగే ఎబిలిటీ మనకుండాలి.

ఇప్పుడు మీరు తమిళం లో గానీ మళయాళం లో గానీ కన్నడలో కొంతవరకూ గానీ లేకపోతే హిందీ లో గానీ ఇంకా సాహిత్యం నుంచీ నవలల నుంచీ కధలు తీసుకొని వాళ్ళు సినిమాలు తీస్తున్నారు. మనకు అది లేదు, ఎందుకు లేదు? ఎందుకంటే సినిమాలు తీసే మెజారిటీ వాళ్ళకి సాహిత్యం అసలు తెలీదు, సంబంధం కూడా లేదు, గొప్ప రచయితలు ఎవరని వాళ్ళని అడగండి వాళ్ళకి తెలీదు, అస్సలు. ఎవరైనా సమకాలీన సాహిత్యం , గొప్ప పుస్తకాలూ గానీ క్లాసికల్ లిటరేచర్ గానీ చదువుతారా అసలు! అస్సలు లేరని మనం అనలేమ్, చాలా కొద్ది మంది లిటరల్ గా నా ఎక్స్పీరియన్స్ లో అయితే చాలా కొద్ది మంది. వేరే సినిమాలు చూసి మనం ఆ ఐడియాలను ఎలా తీసుకోవాలి అని చూస్తున్నామే తప్ప, అసలు సాహిత్యం నుంచి ఏవైనా మంచి కధలు తీసుకోవచ్చా అని చూడట్లేదు. అది ట్రెడిషినల్ లిటరేచర్ అవ్వొచ్చు  లేదా సమకాలీన సాహిత్యంలో స్త్రీవాద సాహిత్యం కావొచ్చు, ఆల్టర్ నేటివ్ సాహిత్యం కావొచ్చు అసలు ఆ పోకడలు లేకపోవడం వల్ల ఇప్పుడు మనకు ఆ పరిస్థితి వచ్చిందని నేను అనుకుంటున్నాను.

ఒకప్పుడు అసలు ఐజస్టైన్ అనే గొప్ప ఫిల్మ్ డైరెక్టర్ రాశాడు , అసలు సినిమాలోకి వచ్చిన కొన్ని టెక్నిక్స్ సాహిత్యం నుంచి కూడా వచ్చి ఉండొచ్చు, గ్రిఫిక్ అనే అతను పార్లెల్ కటింగ్ అనేది ఇన్వెంట్ చేశాడు, అంటే ఒక సన్నివేశం జరుగుతుండగా వేరే ఒక సన్నివేశాన్ని దానితోపాటూ చూపించడం, మన సినిమాల్లో మనకు ఇది బాగా అలవాటైపోయింది. ఇప్పుడు హీరోయిన్ ని కిడ్నాప్ చేసుకొని తీసుకొని వెళ్లిపోతూ ఉంటారు, అక్కడ హీరో కి ఆ విషయం తెలిసి బయల్దేరుతాడు, ఈ అమ్మాయిని రక్షించడానికి. సో, ఇక్కడ ఇది కొంత అది కొంత చూపించడం ద్వారా కధ లో టెంపో ని ప్రేక్షకుల్లో ఆసక్తిని టెన్షన్ నీ పెంచే టెక్నిక్ పార్లల్ కటింగ్ అంటారు. అది ఒరిజినల్ గా చార్ల్స్ డికెన్స్ నుంచీ బహుశా గ్రిఫిక్ నేర్చుకున్నాడేమో అని ఐజస్టైన్ ప్రతిపాదించాడు ఒక వ్యాసం లో. ఎందుకంటే డికెన్స్ రాసిన శైలిలో అది ఉంది, అతని నవలా రచనా పద్ధతిలో. దానికొక ఉదాహరణ కూడా ఇస్తాడు ఆ వ్యాసంలో , అది ‘ వంటింట్లో కెటిల్ లో నీళ్ళు మరుగుతూ ఉంటాయి, బయట ఒక సంభాషణ జరుగుతూ ఉంటుంది. వేరేగదిలో జరిగే సంభాషణకీ అక్కడ కెటిల్ లో నీళ్ళు మరగడానికీ మధ్యలో ఇంటర్ కట్ చేస్తూ ఉంటాడు డికెన్స్. అదే సినిమా రంగంలో సినిమా ఆడాప్ట్ చేసుకుంది అని ఐజస్టైన్ అన్నాడు. సో, ఆ లింక్ ఎప్పటికీ ఉంటుంది.

ముఖ్యంగా సినిమా అన్ని కళల యొక్క సమాగమం. అంటే పెయింటింగ్, లిటరేచర్, ఫోటోగ్రఫీ మ్యూజిక్, డాన్స్, డ్రామా ఇవన్నీ కలిసి సినిమా తయారయ్యింది. అంటే కేవలం సాహిత్యమే కాదు వీటన్నింటిలో దేని నుంచి లింక్ తెగిపోయినా కూడా సినిమా పుష్టిగా ఉండే అవకాశం లేదు. అయితే సినిమాలో కూడా సాహిత్యం ఎక్కువ ప్రధాన పాత్ర పోషిస్తుంది అంటే  రచనల ద్వారా, స్క్రీన్ ప్లే కానివ్వండి, డైలాగులు కానివ్వండి పాత్రల పరంగా కానివ్వండి. సాహిత్యంతో ఎక్కువ సంబంధ బాంధవ్యాలు ఆరోగ్యకరంగా ఉండాలి సినిమాకి. ఎప్పుడైతే అవి లేవో, గత ఇరవై యేళ్లుగా పూర్తిగా రప్చర్ అయిపోయి డామేజ్ అయిపోయిందని నా ఉద్ధేశ్యం.

మళ్ళీ దాన్ని ఫిల్మ్ మేకర్స్ ఏ విధంగా అయితే తమిళం లో గానీ మలయాళంలో గానీ ఫిల్మ్ మేకర్స్ పనిగట్టుకొని ఆ పని చేస్తున్నారో మళ్ళీ అలాంటి ఒక స్పూర్తి తో యువ దర్శకులు రచయితలూ ముందుకొచ్చి తెలుగులో పూనుకుంటే తప్ప ఆ గాప్ ని పూడ్చితే తప్ప మనకి అర్ధవంతమైన ఆరోగ్య వంతమైన సినిమాలు వస్తాయని నేను అనుకోవట్లేదు.

కాబట్టి సాహిత్యానికి ఇప్పుడు ప్రస్తుతం  ‘ఇమ్మీడియట్ నీడ్ ఆఫ్ ద హవర్ ‘ అంటాం కదా, సినిమా రంగంలో ఏమిటంటే సాహితీ విలువలున్న రచనలని మనం వృద్ధి చెందేలా చెయ్యాలి. సాహిత్యానికీ సినిమాకీ ఉన్న లింక్ ఎదైతే ఉందో అది తెగిపోయింది నా దృష్టిలో ఒక ఇరవై యేళ్ళుగా, దాన్ని మళ్ళీ పునరుద్ధరించాల్సిన అవసరం వెంటనే ఉందని నేను భావిస్తున్నాను.

(తెనాలిలో  కథ-2014 ఆవిష్కరణ సభలో ప్రసంగం. ప్రసంగానికి లిఖిత రూపం: రేఖా జ్యోతి)

*

మీ మాటలు

  1. ఈ ఆర్టికల్ చదివితే కాస్త బాధ వేసింది. This comes from a director who has shown a lot of promise! While గ్రహణం was not faultless, it had a lot of great things going. One of the scenes haunts me even today(after 8 years). Mohana Krishna is a great observer and can write extremely well (I think he is better writer than a director). While I understand it is tough life in the film industry, can’t film be made for intelligent people? I hoped the writer/speaker suggested some solutions. నాకు ఏమి చెయ్యాలో తెలుస్తే నేను సినిమాలు తియ్యనా తల్లీ అంటారేమో రచయిత. :).

    • Just another important observation.. తెలుగులో టార్గెట్ ఆడియెన్సు అంటూ segmentation లేకుండా పోవడం.. మీరన్నట్టు ఇంటెలిజెంట్ ప్రేక్షకులకి వాళ్లకి నచ్చే సినిమాలు తీయడం మన దగ్గర లేదు.. కోటి రూపాయలు ఖర్చుపెట్టేవాడూ, యాభై కోట్లు పెట్టేవాడూ పదికోట్ల తెలుగు ప్రేక్షకులూ చూడాలని కోరుకుంటాడు.. చూస్తారని నమ్ముతాడు కూడా.. మల్టీప్లెక్సు సినిమాలు అనే జాన్రా ఇతర భాషల్లో సక్సేసయినంటగా మన దగ్గర అవకపోవడానికి ఇదే కారణం.. (In My Honest Opinion & Humble Experience)

      • తెలుగు కురోసవా says:

        సెగ్మెంటేషన్ ఎందుకు లేదండీ? ఉంది. కాకపోతే ప్రేక్షకుల అభిరుచులని బట్టి కాకుండా సామజిక వర్గాలని బట్టి సెగ్మెంటేషన్ చెయ్యడం వాళ్ళ సినిమా వాళ్ళూ ప్రేక్షకులూ సమానంగా నష్టపోతున్నారు. తీసిన ప్రతి సినిమాకీ ఇది క్లాసు ప్రేక్షకుల కి నచ్చుతుంది ఇది బి సెంటర్ వాళ్ళకి నచ్చుతుంది, ఇది ఫ్యామిలీ ఎంటర్టైన్మెంట్, ఇది అలాగా జనాలని పిచ్చెక్కిస్తుంది అని ఆడియో ఫంక్షన్లలో వివరణ ఇచుకోవాల్సిన పరిస్థితి. ఒకప్పుడు మాయాబజార్ ని ఒక కామెడీ-పౌరాణికంగా , శంకరాభరణాన్ని సంగీతం సినిమాగా, సాగర సంగమాన్ని డాన్స్ సినిమాగా చూసిన మనం, ఇప్పుడు అవే సినిమా లు తీస్తే “వెరీ ఎంటర్టైనింగ్”, “వాడేం చెప్పాలనుకున్నాడో వాడికైనా అర్ధమైందా?”, “హీరో చచ్చి పోవడం ఏంది భయ్యా???” గా రివ్యూలు రాస్తాం. రోబో తీస్తే అది ఒక సైన్సు ఫిక్షన్ సినిమాగా కాకుండా రజనికాంత్ సినిమా గానే చూస్తాం. నిర్మాతలు రజనికాంత్ ఉన్నాడు కాబట్టే డబ్బు ఖర్చు పెడతారు, ప్రేక్షకులు రజనీకాంత్ స్టైల్ కే ఈలలు వేస్తారు, ఇంకా మన గొప్ప గొప్ప విమర్శకులు ఐతే పాత్రల చిత్రీకరణ కంటే పాటల లొకేషన్లు మీద ఎక్కువ రాస్తారు. సినిమా చూసినంత సేపు ఒళ్ళు బిగుచుకొని ఉండేలా తీయకపోతే సెకండ్ హాఫ్ ఈస్ బోరింగ్ అని ఒక ౩ స్టార్లు ఇచ్చేస్తారు.
        ప్రేక్షకుల ని సెగ్మెంటేషన్ చెయ్యడం మానేసి, ఇది ఒక జీవిత కథ, ఇది ఒక సంగీత/నాట్య ప్రధాన సినిమా, ఇది సమాజానికి మెసేజ్ ఇచ్చే సినిమా – ఇలా సినిమాలని విభజిస్తే మంచిది అనుకుంటున్నాను. సెగ్మెంటేషన్ లేకపోవడం కాదు, అసలు సెగ్మెంటేషన్ ఉండడమే ప్రాబ్లం ఇక్కడ.

  2. Vijaya Karra says:

    మీరన్న ‘నీడ్ ఆఫ్ ద హవర్’ అయితే వుంది కానీ ఆ ‘ఇమ్మీడియట్’ అన్నది సాధ్యమా అని. గత పాతికేళ్లుగా తెలుగు సాహిత్యాన్నికాని / మరో సాహిత్యాన్నికాని చదివిన తెలుగు యువత ఎంత శాతం?
    హిందీ సినీ గీతాలలో పోల్చి చూస్తే కూడా ఆ తేడా స్పష్టంగా కనిపిస్తుంది. 80, 90 లలో ఎక్కువ శాతం హిందీ పాటలు అతి తేలిక మాటలతో వుండేవి. అలాంటిది గత పది పన్నెండేళ్లుగా చిక్కనయిన సాహిత్యంతో అనేక మంచి పాటలు వచ్చాయి. రాస్తున్న వాళ్ళంతా కూడా చిన్న వయసు వాళ్ళే. భాష, సాహిత్యం విషయంలో వాళ్ళు తీసుకుంటున్న శ్రద్ద ఏమిటి మనం చెయ్యాల్సినదేమిటి అని మొదట ప్రశ్నించుకోవాలేమో!

  3. Mythili Abbaraju says:

    చాలా మంచి ప్రయత్నం రేఖా.

  4. తెనాలి లో జరిగింది కథ-2014 కదా! దయచేసి సరిచేయగలరు.

  5. కథ- 2014 పుస్తకాన్ని ఆవిష్కరించింది ఈ సంవత్సరంలో పోయిన నెల 20వ తేదీన.

  6. అడవి విశ్వేశ్వర ప్రసాద్ says:

    చాలా బాగా చెప్పారండి.
    ప్రేక్షకులు కోరుకుంటే “శంకరాభరణం”, “సాగర సంగమం” కాని “అంకురం” కాని తీశారా? లేదే, ఒక మంచి ప్రయత్నం ఎవరు చేసినా ప్రేక్షకులు ఆదరించారు. తెలుగు సినిమా ఎప్పుడూ కూడా ఫక్తు వ్యాపార సూత్రాలు, దిగజారుడు వ్యక్తుల/సమూహాల చేతులలోనే ఉంది….ఉండబోతుంది….

  7. Anil Prasad Lingam says:

    ఇక్కడ సినిమాల ద్వారా సాహిత్యం గురించి ప్రస్తావించారు కాబట్టీ చెప్తున్నాను. ఇప్పటికీ ఆస్కార్ బహుమతులు పొందే చలన చిత్రాలలో గొప్ప సాహిత్యం కనపడుతుంది. ప్రతీసారీ కాక పోయినా కనీసం మనం విదేశీ ఉత్తమ చిత్ర విభాగంలో పోటీ పడినప్పుడైనా మన చిత్రాలని కాదని గెలిచిన చిత్రాలని పరిశీలిస్తే మన సినిమాల డొల్ల తనం బయట పడుతుంది. ఎందుకంటే లగాన్ కన్నా నాకు no man’s land అప్పుడు బెటర్ అనిపించింది.

  8. చక్రి says:

    హాలీవుడ్ లో..టాప్ టెన్ సినిమాలు కానీ, ..హైయొస్ట్ గ్రాసర్ సినిమాలూ..ఆస్కారు అందుకునే సినిమాలూదాదాపు అన్నీ నవలల అడాప్షన్న్సే అయ్యుంటాయి. ఇక్కడ కమర్షియల్ సినిమా అంటే దృష్య లేదా మాటల పరంగా ..ఏధోవిధంగా టిటిలియేట్ చేసేసినిమా..!
    దాన్ని అనుసరించేది టివీ. ఈ మాత్రందానికి మళ్ళీ సాహిత్యంఎందుకూ మేం రాసుకోలేమా అని సినిమా దర్శకరచయితలనుకుంటారు .

    ఇక ఏ జానర్ అయినా అందులో మళ్ళీకామిడీ పేరున వెకిలీ , సెంటిమెంట్ పేరున మెలోడ్రామా కలిపేస్తారు. కాపీ కొట్టిన బీట్ సాంగ్సూ..చుప్పనాతి సాహిత్యం. ఇక ప్రస్తుత కాలంలో తెలుగు హీరో విలన్ని మించిన అఘాయిత్యాలు చేస్తున్నాడు.
    అయితే ఇప్పుడున్న గొప్ప అవకాశమేమంటే… డిజిట పుణ్యమాని తక్కువ బడ్జెట్ లో ఉత్తమ సాహితీ కథలని సినిమాలుగా తీయొచ్చు..కా నీఎవరు పూనుకుంటారూ?? కష్టపడి తీసినా రిలీజింగ్ ఎలా ?? రిలీజు అయినా జనానికి చేరకముందే ఏదో పెద్దసినిమా రాగానే తీసేయరూ!!

    సినిమా అంటే ఎంటర్టైన్ మెంట్ .. ఎంటర్టైన్ మెంట్అంటే కామిడీ..కామిడీ అంటే వెకిలీ..ద్వందార్థాలు. ఇది మేకర్సూ అనుకుంటున్నదీ..ప్రేక్షకులనుకుంటుంన్నదీ… కావున తెలుగుసినిమా గురించి ఎక్కువ ఆలోచించటం అనవసరం !

  9. చందు - తులసి says:

    నిజం సార్. అభిరుచి మనం పెంచాల్సిందే.
    తెలంగాణ ఉద్యమకాలంలో కొంత మార్పు కనిపించినా…తర్వాత తగ్గింది.
    సాహిత్యం దగ్గరకు జనం రారు. సాహిత్యమే జనం దగ్గరకు వెళ్ళాలి.

  10. mohan.ravipati says:

    నిజమే ! మీరన్నట్లు యువదర్శకల , రచయితల ఆలోచనలో ఆ స్పూర్తి అవసరం, మన దర్శకులు, రచయితలు మళయాళ, తమిళ సినిమాలో ఇలాంటి సాహిత్య విలువలు ఉన్న సినిమాలు చూసి అభినందిస్తున్నారు తప్ప , మన సాహిత్యాన్ని చదివే ప్రయత్నం చెయ్యటం లేదు, దాన్ని అర్ధం చేసుకొనే ప్రయత్నం చెయ్యటం లేదు. వాళ్ళు సాహిత్యాన్ని చదివితే చాలు, మార్పు అదే వస్తుంది

  11. Very inspiring 👌🏻👌🏻👌🏻

  12. వనజ తాతినేని says:

    చందు తులసి గారి అభిప్రాయంతో నేను ఏకీభవిస్తున్నాను . సాహిత్యాన్ని తీసుకు వెళ్ళాలి. అదే ముఖ్యమైన పని .

  13. అజిత్ కుమార్ says:

    పాపం… ఇంద్రగంటి మోహన కృష్ణగారు ఓ సభలో ఉపన్యసించాల్సినందున సాహిత్యానికి సినిమాకి సరైన కనెక్షన్ లేదనిపించిందనే అభిప్రాయాన్ని వెలిబుచ్చాల్సివచ్చింది. కనుక తప్పు ఉపన్యాసకునిదే కాకుండా సభానిర్వాహకులదికూడా… ఉపన్యాసం చెప్పడం కూడా సాహిత్యంలో భాగమే. ఉపన్యాసం చెబుతున్న సీను ఒక సినిమాలాంటిదే. మీరు ఉపన్యాసం చెబుతున్నారూ అంటే ప్రేక్షకులు సినిమా చూస్తున్నట్లే… మీరు ఉపన్యసిస్తుండగా ప్రేక్షకుల ఫీలింగ్సు ఎలా ఉన్నాయో చూడండి. మరోసారి ఉపన్యాసం చదువుకుంటూ మరోకంట ప్రేక్షకులని గమనించండి… జనం జనగణమన వింటున్నట్లు మొహం పెడితే … మన సినిమా కధని కాస్త మార్చుకోవాలనేగదా ….. ఈ సారి మరింత చక్కని ఉపన్యాసాన్ని తయారు చేసుకుంటారని ఆశిస్తున్నాను.

    • Mohan vamseedhar says:

      Even I felt the same when he is teaching us about story telling in a work shop. He couldn’t differentiate to speech, writing and preaching. If he could make that small difference he has depth in subject. Even the pitch and expressions are standard.

  14. buchireddy gangula says:

    Krishna గారు —

    నాడు — నేడు — తెలుగు సిని లోకం లో — హీరో ను బట్టి కథ — డయలాగులు — డబల్ మీనింగ్ పాటలు —60 ఏళ్ళ hero— మనవరాలితో డ్యూయెట్ సాంగ్స్ — ప్లస్ వారసత్వం —
    అల్లు Arjun — బెస్ట్ actor….రచయితలు — దర్శకులు — అంతా డబ్బు కోసం దిగజారి పోతూ —
    హీరో చెప్పినట్టు ప్రొడ్యూసర్ వినాలి — హీరో చెప్పిన హెరాయిన్ ను — మిగితా నటుల ను
    ఎంచు కోవాలి — నిజం కాదా సర్ ???అందుకే మన తెలుగు సినిమాలు యిలా ఉన్నాయి —
    తోడుగా ప్రాంతీయ బేధాలు —- గుత్తాధి పత్యం — మీకు తెలుసు –యి రోజు సిని లోకం
    4 గురి అధినం లో నడుస్తుందని — పొగడాలి — కాళ్ళు మొక్కాలి — వెనుక వెనుక నడవాలి —
    sir— సిని మా వాళ్ళే చెప్పిన నిజాలు సర్ — 2 రాష్ట్రాలు ఏర్పడ్డ యిప్పటి కి అదే తిరు –అదే పోకడ —
    నా ఫాన్స్ — అనే బలుపు –అవసరమా సర్
    తెలుగు లో కథల కు –లోటు లేదు —- తీసే వాళ్ళే లేరు —ఉన్నా అ లాంటి సినిమాలు
    ఎక్కువ రోజులు నడవవు —- చెత్త సినిమా ను నోరు రోజులు బలవంతంగా నడిపించే నిజాలు మీకు తెలుసు —2 .3 హీరో ఇన్స్ — డబల్ మీనింగ్ patalu— 4 సార్లు fights.. boddu… ల ను
    మిగితా చోట్ల ను కేంద్రీకరిస్తూ చూపించడం — ప్లస్ ఒక ఐటెం సాంగ్ —- యిది నేటి సినిమా కాదా కృష్ణ గారు — కోట్ల ఖర్చు — విదేశాల లో షూటింగ్ లు ????
    చిరు 150 వ cinema — బ్రేకింగ్ న్యూస్ …– పేజి 3 news…???
    ———————-ఎన్ని –ఎంత రాసిన —??? బుచ్చి రెడ్డి గంగుల ———–

  15. పిన్నమనేని మృత్యుంజయరావు says:

    మన ప్రపంచాన్ని మనం అర్ధం చేసుకోవడానికి కళలన్నీ ఉపయోగపడతాయ్. ఎప్పుడైతే ఆ లింక్ తెగిపోయిందో, ఎప్పుడైతే ఆ విలువలు మెటీరియలిజం, ఇండివిడ్యువలిజం ద్వారా కబళించబడ్డాయో, అప్పుడు జీవితానికీ సాహిత్యానికీ మధ్య ఒక రప్చర్ వచ్చేసింది. అది సినిమా రంగానికి కూడా ఎక్స్టెండ్ అయిపోయింది. విపరీతంగా అయింది. ఇలా అవడంవలన ఏంటంటే, మన సినిమా రంగం పూర్తిగా వ్యాపారాత్మకమైన సినిమా వైపు వెళ్ళిపోయింది.
    చక్కని విశ్లేషణ.
    అన్ని రంగాల్లాగే సినిమా కూడా తన విలువలు మార్చుకుంటోంది.
    అన్నట్టు పిల్లర్స్ ఆఫ్ ది సొసైటీ రచయిత హెన్రిక్ ఇబ్సన్ కదా! విలియం హెన్రీ హడ్సన్ హిస్టరీ ఆఫ్ ఇంగ్లిష్ లిటరేచర్ రాశారు.

    • అది ఇబ్సెన్. ట్రాన్స్క్రిప్షన్ లో పొరపాటు. మోహన్

  16. SIVALAKSHMI says:

    మోహన కృష్ణ గారూ,
    మీరు రాసిన విషయాలతో ఏకీభవిస్తూనే సమాజం గురించీ,మంచి సినిమా గురించీ బాధ్యతగా ఆలోచించే సీనియర్ నటులు శ్రీ కాకరాల గారు తరచూ అనే మాటల్నిక్కడ చెప్తే బాగుంటుందనిపించి రాస్తున్నాను.”ఎప్పుడైతే కథానాయకుడు మారిపోయి హీరోగా రూపాంతరం చెందాడో అప్పటినుంచి ప్రాంతీయ బాషల సినిమాలన్నీ భ్రష్ఠు పట్టి పోయాయంటారాయన.తెలుగులో అక్కినేని నాగేశ్వర రావు,ఎన్.టి.రామారావు,తమిళంలో ఎం జి ఆర్,శివాజీ గణేశన్,కన్నడంలో రాజ్ కుమార్,మళయాళంలో ప్రేం నజీర్ రాకతో సమాజాని కవసరమైన సమస్యలు,చుట్టూ సమాజపు మంచి చెడ్డలు కాక కథలన్నీ హీరోలను కేంద్రంగా చేసుకుని వాళ్ళ చుట్టూ తిరగడం మొదలెట్టాయి. ఒకప్పుడు కథా నాయకుడంటే కథలో తనూ ఒక మనిషే! కాకపోతే అతనికి కొన్ని విలువలూ,ఉన్నతమైన ఆశయాలూ ఉంటాయి.ఆయన చుట్టూ ఒక సమాజం-దాన్లో మంచి వ్యక్తులూ చెడు మనుషులూ
    ఉంటారు.అందరి గుణ-గణాలూ సినిమాలో వ్యక్తమవుతాయి.హీరో అలా కాదు.లోకంలో ఎక్కడా లేని అసాధారణమైన సుగుణాలన్నీ ఒక్కచోటే రాశి పోసినట్లు హీరోలో ఉంటాయి.కథ సహజంగా,వాస్తవికంగా ఉండకుండా హీరోయిజమే ప్రధానమైపోతుందని వారు తరచూ బాధ పడే విషయాన్ని నేను నామాటల్లో చెప్పాను.
    ఇక నా అభిప్రాయమైతే హీరోయిన్లు అలంకరించిన బొమ్మలే!స్వంత వ్యక్తిత్వముండదు.కన్యాశుల్కం సినిమాలో “తాంబూలాలిచ్చేశాను.తన్నుకు చావండి”-అని ఆరోజుల్లోని ఇంటి యజమాని అంటే ఇల్లాలు నిస్సహాయమైన తన పరిస్థితిలో నుంచే “అయితే నూతిలో పడి చస్తానని” బెదిరిస్తుంది. “దేవదాసు” సినిమాలో మొదట పార్వతి అడిగినప్పుడు తన ప్రేమ విషయంలో అమ్మా నాన్నల గురించి దేవదాసు భయపడతాడు. రెండోసారి దేవదాసు అడిగినప్పుడు పార్వతి అతనితో “నీకేనా అమ్మా నాన్నలున్నది,నాకు లేరూ” అని నిలదీస్తుంది.ఆ పాత సినిమాల్లో స్త్రీలు వాళ్ళ వాళ్ళ పరిధుల్లోనైనా తమవైన వ్యక్తిత్వాలు చూపించారు.ఇప్పటి స్త్రీ పాత్రలకు వెన్నెముకలే లేవు! అసలు సినిమాలే నాసిరకం అనుకుంటే స్త్రీ పాత్రల విషయంలో ఇది చాలా విషాదకరమైన పరిస్థితి!!

  17. సాహిత్యం నుంచి సినిమా చాలా దూరం జరిగిపోయిందని మోహనకృష్ణ చెప్పింది నిజమే. అయితే ఇప్పటి దర్శకులు, రచయితల్లో సాహిత్యం చదువుకున్నవాళ్లు, చదువుతున్నవాళ్లు ఉన్నారు. గుణశేఖర్, త్రివిక్రం, క్రిష్ వంటి డైరెక్టర్లు, కోన వెంకట్, గోపిమోహన్, శ్రీధర్ శీపాన వంటి రచయితలూ సాహిత్యం నుంచి దూరం కాలేదు. అలాగే మోహనకృష్ణ ప్రస్తావించిన కథారచయిత ఖదీర్‌బాబు సినీ రచయితగా ఇప్పటికే ‘ఓనమాలు’, ‘కృష్ణమ్మ కలిపింది ఇద్దరినీ’ సినిమాలకు సంభాషణలు అందించాడు. బాగా రాశాడనే పేరు తెచ్చుకున్నాడు. ప్రస్తుతం అతను పూర్తిగా సినీ రంగలోకి వచ్చే ఉద్దేశంలో లేడు. పాత్రికేయుడి ఉద్యోగంలో కొనసాగుతూ, తీరిక సమయాల్లోనే సినీ రచయితగా కొనసాగాలని అతను భావిస్తున్నాడు. అలాంటివాళ్లు పూర్తి సమయం సినిమాకి కేటాయిస్తే పరిస్థితులు మెరుగుపడతాయని గ్యారంటీ ఇవ్వలేకపోయినా ఆ అవకాశం పెరుగుతుందని చెప్పొచ్చు. అయితే సాహిత్యకారుల్ని గౌరవించే స్థితిలో సినిమా రంగం ప్రస్తుతం లేదనేది ఓ సినీ పాత్రికేయుడిగా నా అనుభవం కూడా.

  18. చందు - తులసి says:

    @యఙ్ఞమూర్తి గారూ.
    (సాహిత్యకారుల్ని గౌరవించే స్థితిలో సినిమా రంగం ప్రస్తుతం లేదనేది ఓ సినీ పాత్రికేయుడిగా నా అనుభవం కూడా.)

    సార్..సినిమా రంగాన్ని జనం గౌరవించడం లేదు కనుక తెలుగు సినిమా కూడా గౌరవం అనే పదాన్ని ఎపుడో మర్చిపోయిందనుకుంటా..

Leave a Reply to SIVALAKSHMI Cancel reply

*