ఉపాయశాలి

 

 

మధురవాణి: ఒక వేశ్య

రామప్పంతులు: విటుడు

 

రామ:   నేనే చిన్నతనంలో యింగిలీషు చదివి వుంటే జడ్జీల యదట ఫెళఫెల లాడించుదును. నాకు వాక్స్థానమందు బృహస్పతి వున్నాడు. అందుచాతనే యింగిలీషు రాకపోయినా నాప్రభ యిలా వెలుగుతూంది.

మధు:  మాటలు నేర్చిన శునకాన్ని వేటకి పంపితే ఉసుకోమంటే ఉసుకోమందిట.

రామ:   నేనా శునకాన్ని?

మధు:  హాస్యానికన్న మాటల్లా నిజవనుకుంటారేవి?

రామ:   హాస్యానికా అన్నావు?

మధు:  మరి మీతో హాస్యవాడకపోతే, వూరందరితోటి హాస్యవాడమన్నారా యేవిటి?

రామ:   అందరితో హాస్యవాడితే యరగవా?

మధు:  అంచేతనే కుక్కన్నా, పందన్నా మిమ్మల్నే అనాలి గాని, మరొకర్ని అనకూడదే! మిమ్మల్ని యేవనడానికైనా నాకు హక్కు వుంది. యిక మీ మాటకారితనం నాతో చెప్పేదేవిటి? మీ మాటలకు భ్రమసే కదా మీ మాయలలో పడ్డాను.

రామ:   నాకు యింగిలీషే వస్తే దొరసాన్లు నా వెనకాతల పరిగెత్తరా?

మధు:  మీ అందానికి మేము తెనుగువాళ్ళము చాలమో!? యింగిలీషంటే జ్ఞాపకవొచ్చింది. గిరీశం గారు మాట్లాడితే దొరలు మాట్లాడినట్టు వుంటుందిట.

రామ:   అటా, ఇటా! నీకేం తెలుసును, వాడు వట్టి బొట్లేరు ముక్కలు పేల్తాడు. ఆ మాటలు గానీ కోర్టులో పేల్తే చెప్పుచ్చుకు కొడతారు.

మధు:  అదేమో మీకే తెలియాలి. గాని, గిరీశంగారు లుబ్దావధాన్లుగారి తమ్ములటా? చెప్పారు కాదు?

రామ:   నీమనసు వాడి మీదికి వెళుతూందేం? ఐతే నీకెందుకు? కాకపోతే నీకెందుకు?

మధు:  మతిలేనిమాటా, సుతిలేనిపాటా అని!

రామ:   నాకా మతిలేదంటావు?

మధు:  మీకు మతిలేకపోవడవేం, నాకే!

రామ:   యెంచేత?

మధు:  నుదుట్ను వ్రాయడం చేత.

రామ:   యేవని రాశుంది?

మధు:  విచారం వ్రాసి వుంది.

రామ:   యెందుకు విచారం?

మధు:  గిరీశం గారు లుబ్దావధాన్లు గారి తమ్ములైతే, పెళ్ళికి వస్తారు; పెళ్ళికి వస్తే, యేదైనా చిలిపిజట్టీ పెట్టి, మీమీద చేయిజేసుకుంటారేమో అని విచారం.

రామ:   అవును, బాగా జ్ఞాపకం చేశావు. గాని, డబ్బు ఖర్చైపోతుందని అవుధాన్లు బంధువుల నెవళ్ళనీ పిలవడు.

మధు:  గిరీశం గారు పిలవకపోయినా వస్తారు.

రామ:   నువ్వు గాని రమ్మన్నావా యేమిటి?

మధు:  మీకంటే నీతి లేదు గాని, నాకు లేదా?

రామ:   మరి వాడొస్తాడని నీకెలా తెలిసింది?

మధు:  పెళ్ళికూతురు అన్నకి చదువు చెప్పడానికి కుదురుకుని, వాళ్ళింట పెళ్లి సప్లై అంతా ఆయనే చేస్తున్నారట. అంచేత రాకతీరదని తలుస్తాను.

రామ:   వాడు రావడమే తటస్థిస్తే యేవిటి సాధనం?

మధు:  ఆడదాన్ని నన్నా అడుగుతారు?

రామ:   ఆడదాని బుద్ధి సూక్ష్మం. కోర్టు వ్యవహారం అంటే చెప్పు. యెత్తుకి యెత్తు యింద్రజాలంలా యెత్తుతాను. చెయిముట్టు సరసవంటే మాత్రం నాకు కరచరణాలు ఆడవు.

మధు:  పెళ్లి నాలుగురోజులూ, తలుపేసుకుని యింట్లో కూచోండి.

రామ:   మామంచి ఆలోచన చెప్పావు.

మధు:  గాని, నాకొక భయం కలుగుతూంది. నిశిరాత్రివేళ పైగొళ్ళెం బిగించి, కొంపకి అగ్గి పెడతాడేమో

రామ:   చచ్చావే! వాడు కొంపలు ముట్టించే కొరివి, ఔను. మరి యేవి గతి?

మధు:  గతి చూపిస్తే యేవిటి మెప్పు?

రామ:   ‘నువ్వు సాక్షాత్తూ నన్ను కాపాడిన పరదేవతవి అంటాను.

మధు:  (ముక్కుమీద వేలుంచి) అలాంటి మాట అనకూడదు. తప్పు!

రామ:   మంచి సలహా అంటూ చెప్పావంటే, నాలుగు కాసులిస్తాను.

మధు:  డబ్బడగలేదే! మెప్పడిగాను. నేను నాప్రాణంతో సమానులైన మిమ్మల్ని కాపాడుకోవడం, యెవరికో వుపకారం?

రామ:   మెచ్చి యిస్తానన్నా తప్పేనా!

మధు:  తప్పుకాదో? వేశ్య కాగానే దయాదాక్షిణ్యాలు ఉండవో!?

రామ:   తప్పొచ్చింది. లెంపలు వాయించుకుంటాను, చెప్పు.

మధు:  పెళ్లివంటలకి పూటకూళ్ళమ్మని కుదర్చండి. ఆమెని చూస్తే గిరీశం గారు పుంజాలు తెంపుకుని పరుగెడతారు.

రామ:   చబాష్! యేమి విలవైన సలహా చెప్పావు! యేదీ చిన్న ముద్దు (ముద్దు పెట్టుకొనును)

*

మీ మాటలు

  1. buchireddy gangula says:

    అయ్యో — ఒక్క ముద్దు యే నా ??

    సారంగ స్థాయి కి సరి పోయే article… కాదు –యిది

    just.. my..opinion…
    ——————————————-
    బుచ్చి రెడ్డి గంగుల

మీ మాటలు

*