మధురవాణి: ఒక వేశ్య
రామప్పంతులు: విటుడు
రామ: నేనే చిన్నతనంలో యింగిలీషు చదివి వుంటే జడ్జీల యదట ఫెళఫెల లాడించుదును. నాకు వాక్స్థానమందు బృహస్పతి వున్నాడు. అందుచాతనే యింగిలీషు రాకపోయినా నాప్రభ యిలా వెలుగుతూంది.
మధు: మాటలు నేర్చిన శునకాన్ని వేటకి పంపితే ఉసుకోమంటే ఉసుకోమందిట.
రామ: నేనా శునకాన్ని?
మధు: హాస్యానికన్న మాటల్లా నిజవనుకుంటారేవి?
రామ: హాస్యానికా అన్నావు?
మధు: మరి మీతో హాస్యవాడకపోతే, వూరందరితోటి హాస్యవాడమన్నారా యేవిటి?
రామ: అందరితో హాస్యవాడితే యరగవా?
మధు: అంచేతనే కుక్కన్నా, పందన్నా మిమ్మల్నే అనాలి గాని, మరొకర్ని అనకూడదే! మిమ్మల్ని యేవనడానికైనా నాకు హక్కు వుంది. యిక మీ మాటకారితనం నాతో చెప్పేదేవిటి? మీ మాటలకు భ్రమసే కదా మీ మాయలలో పడ్డాను.
రామ: నాకు యింగిలీషే వస్తే దొరసాన్లు నా వెనకాతల పరిగెత్తరా?
మధు: మీ అందానికి మేము తెనుగువాళ్ళము చాలమో!? యింగిలీషంటే జ్ఞాపకవొచ్చింది. గిరీశం గారు మాట్లాడితే దొరలు మాట్లాడినట్టు వుంటుందిట.
రామ: అటా, ఇటా! నీకేం తెలుసును, వాడు వట్టి బొట్లేరు ముక్కలు పేల్తాడు. ఆ మాటలు గానీ కోర్టులో పేల్తే చెప్పుచ్చుకు కొడతారు.
మధు: అదేమో మీకే తెలియాలి. గాని, గిరీశంగారు లుబ్దావధాన్లుగారి తమ్ములటా? చెప్పారు కాదు?
రామ: నీమనసు వాడి మీదికి వెళుతూందేం? ఐతే నీకెందుకు? కాకపోతే నీకెందుకు?
మధు: మతిలేనిమాటా, సుతిలేనిపాటా అని!
రామ: నాకా మతిలేదంటావు?
మధు: మీకు మతిలేకపోవడవేం, నాకే!
రామ: యెంచేత?
మధు: నుదుట్ను వ్రాయడం చేత.
రామ: యేవని రాశుంది?
మధు: విచారం వ్రాసి వుంది.
రామ: యెందుకు విచారం?
మధు: గిరీశం గారు లుబ్దావధాన్లు గారి తమ్ములైతే, పెళ్ళికి వస్తారు; పెళ్ళికి వస్తే, యేదైనా చిలిపిజట్టీ పెట్టి, మీమీద చేయిజేసుకుంటారేమో అని విచారం.
రామ: అవును, బాగా జ్ఞాపకం చేశావు. గాని, డబ్బు ఖర్చైపోతుందని అవుధాన్లు బంధువుల నెవళ్ళనీ పిలవడు.
మధు: గిరీశం గారు పిలవకపోయినా వస్తారు.
రామ: నువ్వు గాని రమ్మన్నావా యేమిటి?
మధు: మీకంటే నీతి లేదు గాని, నాకు లేదా?
రామ: మరి వాడొస్తాడని నీకెలా తెలిసింది?
మధు: పెళ్ళికూతురు అన్నకి చదువు చెప్పడానికి కుదురుకుని, వాళ్ళింట పెళ్లి సప్లై అంతా ఆయనే చేస్తున్నారట. అంచేత రాకతీరదని తలుస్తాను.
రామ: వాడు రావడమే తటస్థిస్తే యేవిటి సాధనం?
మధు: ఆడదాన్ని నన్నా అడుగుతారు?
రామ: ఆడదాని బుద్ధి సూక్ష్మం. కోర్టు వ్యవహారం అంటే చెప్పు. యెత్తుకి యెత్తు యింద్రజాలంలా యెత్తుతాను. చెయిముట్టు సరసవంటే మాత్రం నాకు కరచరణాలు ఆడవు.
మధు: పెళ్లి నాలుగురోజులూ, తలుపేసుకుని యింట్లో కూచోండి.
రామ: మామంచి ఆలోచన చెప్పావు.
మధు: గాని, నాకొక భయం కలుగుతూంది. నిశిరాత్రివేళ పైగొళ్ళెం బిగించి, కొంపకి అగ్గి పెడతాడేమో
రామ: చచ్చావే! వాడు కొంపలు ముట్టించే కొరివి, ఔను. మరి యేవి గతి?
మధు: గతి చూపిస్తే యేవిటి మెప్పు?
రామ: ‘నువ్వు సాక్షాత్తూ నన్ను కాపాడిన పరదేవతవి అంటాను.
మధు: (ముక్కుమీద వేలుంచి) అలాంటి మాట అనకూడదు. తప్పు!
రామ: మంచి సలహా అంటూ చెప్పావంటే, నాలుగు కాసులిస్తాను.
మధు: డబ్బడగలేదే! మెప్పడిగాను. నేను నాప్రాణంతో సమానులైన మిమ్మల్ని కాపాడుకోవడం, యెవరికో వుపకారం?
రామ: మెచ్చి యిస్తానన్నా తప్పేనా!
మధు: తప్పుకాదో? వేశ్య కాగానే దయాదాక్షిణ్యాలు ఉండవో!?
రామ: తప్పొచ్చింది. లెంపలు వాయించుకుంటాను, చెప్పు.
మధు: పెళ్లివంటలకి పూటకూళ్ళమ్మని కుదర్చండి. ఆమెని చూస్తే గిరీశం గారు పుంజాలు తెంపుకుని పరుగెడతారు.
రామ: చబాష్! యేమి విలవైన సలహా చెప్పావు! యేదీ చిన్న ముద్దు (ముద్దు పెట్టుకొనును)
*
అయ్యో — ఒక్క ముద్దు యే నా ??
సారంగ స్థాయి కి సరి పోయే article… కాదు –యిది
just.. my..opinion…
——————————————-
బుచ్చి రెడ్డి గంగుల