“జోరుగా హుషారుగా షికారు పోదామా, హాయి హాయిగా తీయ తీయగా” అంటూ పృథ్వీ పాడుతున్నాడు.
“ఎంటా పాత పాట? కొత్తది ఏమైనా పాడు” చిరాకుపడుతూ వియోన అంది.
“ఓల్డ్ ఇస్ గోల్డ్ అన్నారు పెద్దలు”
“పెద్దలకేం పనిలేదు. ఊరికే ఏదొకటి చెప్తూ ఉంటారు”
“ఎందుకంత చిరాకుగా ఉన్నావు?”
వియోన, పృథ్వీ నవ దంపతులు. లాంగ్ వీకెండ్ వచ్చిందని ఒలంపిక్ నేషనల్ పార్క్ ట్రిప్ ప్లాన్ చేసుకొని, కార్ లో డ్రైవ్ చేసుకుంటూ వెళ్తున్నారు. బాగా ట్రాఫిక్ ఉండటంతో వియోన కి విసుగ్గా ఉంది. అదీ సంగతి.
“ఏంటి ఈ ట్రాఫిక్? బ్రేక్ మీద కాలు పెట్టి పెట్టి నాకు వేళ్ళు నొప్పిగా ఉన్నాయి. పైగా ఈ ఎండ ఒకటి. రాత్రి బయల్దేరుండాల్సింది మనం” వియోన మొహం తూడ్చుకుంటూ అంటోంది.
“బాగుంది, సమ్మర్ అన్నాక ఎండ కాకపోతే మంచు పడుతూ ఉంటుందా ఏంటి? నేనే నడుపుతా అని ఎక్సైట్ అయ్యవుగా, నడుపు మరి” పృథ్వీ ఇంకా ఎడిపిస్తున్నాడు.
“అసలు అమెరికా లో సమ్మర్ ఇలా మండిపోతుందనుకోలేదు. ఎప్పుడు చల్లగా ఉంటుందనుకున్నాను” వియోన అసలు భావం బయటపెట్టింది.
“ఏడిసినట్టుంది. ఎప్పుడూ చల్లగా ఉండటానికి ఇది అలాస్కా కాదు, అంటార్క్టికా అంతకంటే కాదు” పృథ్వీ అద్దంలో మొహం చూస్కుంటూ, జుట్టు సర్దుకుంటూ చెప్పాడు.
“అన్నట్లు మన నెక్స్ట్ ట్రిప్ అదే” వియోన కార్ ముందరకి మెల్లగా పోనిస్తూ అంది.
“ఏంటి అంటార్క్టికా నా?” పృథ్వీ షాక్ అయ్యాడు.
“కాదు అలాస్కా”
“చాలా కొరికాలు ఉన్నాయే నీకు, చూద్దాంలే తర్వాత. ట్రాఫిక్ క్లియర్ అవుతోంది. పోనీ పోనీ”
నాలుగు మైళ్ళు దాటాక రోడ్డు ఖాళీగా కనిపించింది. ఇద్దరూ హమ్మయ్య అనుకున్నారు. కొంచం దూరం ముందరకి వెళ్ళిన తరువాత గాస్ స్టేషన్ లో ఆగారు. కావల్సిన వస్తువులు- అంటే చిప్స్, కోక్ లాంటి చిరు తిళ్ళు కొనుక్కుని, ప్రయాణం కంటిన్యూ చేస్తూ ఇంటర్ స్టేట్ -5 సౌత్ రోడ్డు ఎక్కారు. డ్రైవింగ్ పృథ్వీ చేస్తున్నాడు. వియోన “సాగర సంగమం” పాటలు ప్లే చేస్తోంది కార్ ఆడియో ప్లేయర్ లో.
“పాత పాటలు పాడకూడదు కాని వినచ్చా?” పృథ్వీ సటైర్ వేశాడు.
“అబ్బా, ఇది ఇళయరాజా పాట. పాతది అయినా బాగుంటుంది. అయినా ఇందాక ఏదో చిరాకులో అన్నానులే. ఇంకోటి తెలుసా, ఇలాంటి ట్రిప్స్ లో మ్యూజిక్ వింటూ వెళ్ళడం కూడా ఒక మంచి అనుభూతి” వియోన ఎంతో ఫీలింగ్ తో చెప్పింది.
“గోంగూర కట్టలే. నీకు ఇష్టమైతే సరి”
ఇలా వాళ్ళిద్దరి గిల్లికజ్జాలు మూడు గంటలు సాగాయి. గూగుల్ మాప్ ని ఫాలో అవుతూ, US-101 నార్త్ రోడ్ ఎక్కి, లాస్ట్ లో US-101 వెస్ట్ తీసుకొని, సాయంత్రం ఆరు గంటలకి “స్క్విమ్”(Sequim) చేరుకున్నారు.
“నాకు ఆకలి వేస్తోంది. ముందర తినేసి అప్పుడు హోటల్ కి వెళ్దాము ప్లీజ్” వియోన దీనంగా అడిగింది.
“హి హి సరే, దగ్గర్లోనే ‘బర్గర్ కింగ్’ ఉంది వెళ్దాము”, బర్గర్ కింగ్ వైపు కార్ తిప్పుతూ పృథ్వీ అన్నాడు.
“మాయదారి బర్గర్లు ఇక్కడ కూడానా, వేరే ఏమైనా తిందాము. ఒలంపిక్ లో ఏంటి స్పెషల్ ?”
“రేపు, ఎల్లుండి ఎలాగో అవే తినాలి. పైగా రెప్పోద్దునే లేచి బయల్దేరాలి, సో కొంచం లైట్ గా తినాలి” అంటూ బర్గర్ కింగ్ దగ్గర కార్ ఆపాడు.
“అన్నీ నువ్వే చెప్పింక, నేనెందుకు” అని అలుగుతూ వియోన కార్ దిగి, బర్గర్ కింగ్ లోపలకి వెళ్లిపోయింది.
“దేవుడా, ఈ ఆడవాళ్ళని ఎలా అర్ధంచేసుకోవాలి” అని అనుకుంటూ, కార్ పార్క్ చేసి బర్గర్ కింగ్ లోకి పృథ్వీ వెళ్ళాడు.
వియోన అలక ఎంతో సేపు లేదు. బర్గర్ చూడగానే అలక పోయి, ఆకలి గుర్తొచ్చింది. ఇద్దరు తినేసి, బయటకొచ్చేసరికి దాదాపు ఏడు గంటలు అవుతోంది. వాళ్ళు ఉండవలసిన చోటు అడ్రెస్ ని జి‌పి‌ఎస్ లో పెట్టి, కార్ స్టార్ట్ చేశాడు. వియోన ప్రకృతి అందాలని చూస్తూ ఆనందిస్తోంది. సమ్మర్ అవ్వటంతో సాయంత్రం ఏడు గంటలు దాటినా ఇంకా వెలుగు, ఎండ ఉన్నాయి. కారవాన్ గా మార్చిన ఒక పాత వాన్ ని చూసి, పృథ్వీ కార్ ఆపి, తన ఫోన్ తీసుకొని ఆ కారవాన్ ఓనర్ కి కాల్ చేసి మాట్లాడాడు.
“దిగు” పృథ్వీ అన్నాడు.
“ఏంటిక్కడా? ఈ గడ్డిలోనా?” వియోన ఆశ్చర్యంగా అడిగింది.
“యా, ఇదే మన కారవాన్. ఇపుడు అదే కన్ఫర్మ్ చేసుకున్నది. ఇక్కడే మనం రెండు రోజులు ఉండేది” పృథ్వీ ఎంతో కాజుయల్ గా చెప్పాడు.
వియోన చుట్టూ చూసింది. కొంచం పొలాల గాను, కొంచం ఫార్మ్ గాను ఉంది. కారవాన్ లు మూడు నాలుగు ఉన్నాయి చుట్టూరా. ఎంతో అందంగా ఉంది ప్రదేశం.
“చాలా బాగుంది పృథ్వీ ఈ ప్లేస్” చాలా థ్రిల్ అవుతూ వియోన చెప్పింది.
“నాకు తెలుసు నీకు నచ్చుతుందని. లోపల కి వెళ్దాం పద” అని సామాను ట్రంక్ లో నుండి తీస్తూ అన్నాడు.
పృథ్వీ కి సహాయం చేయకుండా వియోన పరిగెత్తుకుంటూ కారవాన్ లోపలకి వెళ్లింది. గట్టిగా అరిచింది. ఆ అరుపుకి భయపడి పృథ్వీ వెంటనే లోపలకి పరిగెత్తాడు.
“ఏంటి, ఏమైంది వియూ?”
“వావ్ . ఎంత బాగుందో చూడు ఇల్లంతా! ‘పడమటి సంధ్యారాగం’ సినిమా చూసినప్పటినుండి ఇలాంటి ఒక కారవాన్ లో కానీ, ఒక ట్రెయిలర్ లో కానీ ఉండాలనేది నా కోరిక. ఇప్పటికి తీరింది. ఐ యామ్ సో హాపీ” అనుకుంటూ పృథ్వీ ని హగ్ చేసుకుంది.
వియోన కి ఒక మొట్టికాయ ఇచ్చి, “ నీ యెంకమా! గట్టిగా అరిచేసరికి యే పామో, తేలో చూసావేమో అనుకుని భయపడ్డాను. గ్లాడ్ యు లైక్ ఇట్” అని తాను కూడా వియోన ని హగ్ చేసుకున్నాడు.
సామాను అంతా లోపలకి తెచ్చుకొని, ఇల్లంతా ఒకసారి ఎక్స్ప్లోరర్ చేశారు. ఈ ఆధునిక ప్రపంచానికి దూరంగా, ఎటువంటి టి‌వి, కంప్యూటర్ వగైరా లేకుండా ఎంతో ప్రశాంతమయిన వాతావరణంలో ఉండటం ఇద్దరికీ ముచ్చట వేసింది. ఈ లోగా ఓనర్ రావడంతో వారితో కబుర్లు చెప్పారు.
“వైఫై లేదోయి ఇక్కడా” పృథ్వీ ఫోన్ చెక్ చేస్తూ అన్నాడు.
“అవును, ఇందాక ఆవిడ చెప్పింది కదా. అయినా బోర్ కొడితే చదువుకోవటానికి పుస్తకాలున్నాయి. ఆడుకోవటానికి కార్డ్స్, స్క్రాబ్బుల్ లాంటి గేమ్స్ ఉన్నాయి. ఫ్రీడ్జ్ లో పాలున్నాయి. కాఫీ, చక్కర ఉన్నాయి. వండుకోవటానికి సదుపాయాలు, సరుకులు ఉన్నాయి. ఇవేం లేకపోయినా బయట అందమయిన ప్రకృతి ఉంది. ఇంకేం కావాలి పృథ్వీ ఈ జీవితనికి?” వియోన ఎంతో భావోద్వేగంతో, కవితారూపంలో చెప్పింది.
“మా ఆవిడ కి ఇవాళ కవితలు ఎక్కువైపోయాయి. లాభంలేదు వంటికి కాఫీ పడాల్సిందే ఇప్పుడు” అని పృథ్వీ అనగా, ఇద్దరూ నవ్వుకుంటూ, వేడి వేడి కాఫి పెట్టుకుని తాగి పెందరాడే పడుకున్నారు.
—————————————
మరుసటి రోజు పొద్దునే ఆరింటికి లేచి, గబగబా తయారు అయిపోయి ఇద్దరు కార్ లో బయలుదేరారు. అరటిపండు, ‘స్టార్ బక్స్’ లో కాఫీ ఆ రోజున బ్రేక్ ఫాస్ట్. అలా కార్ నడుపుకుంటూ, దారి పొడువునా పసిఫిక్ సముద్రాన్ని చూసుకుంటూ, ‘పోర్ట్ ఏంజలీస్’ దాటుకుంటూ ఒలింపిక్ పార్క్ చేరుకున్నారు. ఎంతో ఎండగా ఉంటుందని అంచనా వేసుకొని, తేలికపాటి బట్టలు వేసుకున్నారు. కాని ఒలంపిక్ పార్క్ కి చేరాకే అసలు సంగతి తెలిసింది. మబ్బుగా ఉండి, సన్నగా చినుకులు పడుతూ, వాతావరణం చాలా చల్లగా, ఆహ్లాదంగా ఉంది.
“ఛలో ట్రెకింగ్” వియోన ఉత్సాహంగా అంటోంది.
“ట్రెకింగ్ కాదు హైకింగ్ అనాలి. అమెరికా నేల మీద అడుగుపెట్టి ఎన్ని నెలలు అయినా ఇంకా ఇక్కడి టర్మ్స్ అలవాటు అవలేదు నీకు” పృథ్వీ చిలిపిగా అన్నాడు.
“పోనిలే నేను ఊరు దానినే. అన్ సివిలైజ్డ్ అనుకో” కెమెరా మెడలో వేసుకొని అంది.
“తల్లీ మళ్ళీ అలక పానుపు ఎక్కకు, పద వెళ్దాము” అంటూ కార్ లాక్ చేసి, అక్కడ హైకింగ్ ట్రైల్ వైపు ఇద్దరూ నడుచుకుంటూ వెళ్లారు.
మధ్యలో ఫోటోలు దిగుతూ, అటు వైపు నుండి వస్తున్న వాళ్ళని పలకరిస్తూ, మధ్యలో ఆయాసం వచ్చినప్పుడు కాసేపు ఆగి విశ్రాంతి తీసుకొంటూ- అలా దాదాపు మూడు మైళ్ళు నడిచేసరికి చిన్నగా సముద్రపు నీటి శబ్దం వినిపించసాగింది. చుట్టూరా అడవిప్రాంతంలా ఉంది. కానీ జనసంచారం ఉండటంతో పెద్దగా భయం వేయదు. అప్పటిదాకా అలసిపోయి ఉన్న పృథ్వీ, వియోనలు ఆ నీటి శబ్దం వినేసరికి ఎలాగో అలా శక్తి తెచ్చుకుని కొంచం స్పీడ్ పెంచారు. అక్కడ చెక్కతో చేసిన మెట్లు కనిపించాయి. మెట్ల అవతల ఏమి కనిపించట్లేదు కానీ, అక్కడి నుండే సముద్రం వినిపిస్తోంది.
ముందుగా వియోన ఆ మెట్లు ఎక్కి, తనకి కనిపించిన దృశ్యాన్ని చూసి తన్మయత్వంలో మునిగిపోయింది. పృథ్వీ కూడా చాలా థ్రిల్ ఫీల్ అయ్యాడు. మాప్ లో చూస్తే యూ.ఎస్‌.ఏ. లో ‘మోస్ట్ నార్త్ వెస్ట్ పాయింట్’ (NW పాయింట్) అనమాట అది. దానినే ‘నీయా బే’ అంటారు. ఎంతో సుందరమయిన ప్రదేశం. పైన ఆకాశం తెలుపు, నీలం కలిపిన రంగులో; కింద సముద్రం కూడా ఇంచుమించుగా ఆదే రంగులో..మధ్యలో ఇంకేమీ లేదు అన్నట్లుగా ఎంతో నిర్మలంగా ఉంది ఆ దృశ్యం. వరుణుడు కూడా వీళ్లతో పాటు ఎంజాయ్ చేస్తునట్లు చినుకుల అక్షింతలు జల్లుతున్నాడు. సముద్రంలో నీళ్ళ చప్పుడు తప్ప అక్కడ ఏమీ వినపడట్లేదు. ఆ ప్రశాంతతని ఆస్వాదిస్తూ, ఇద్దరూ ప్రకృతి పరవశంలో ఉన్నారు.
ఒక ఇరవై నిమిషాలు గడిచాక, “హే, ఫోటో తీస్తాను అక్కడ నించో” అని పృథ్వీ గొంతు విని, వియోన ఈ లోకంలోకి వచ్చింది. ఒక ఇరవై ఫోటోలు తీసుకొని, అక్కడ నుండి తిరుగు హైకింగ్ చేసి, కార్ దగ్గరకొచ్చారు. కార్ లో కూర్చొని, మంచి నీళ్ళు తాగుతున్నప్పుడు మొదలయ్యాయి కాళ్ళ నొప్పులు. అప్పటికే టైమ్ పన్నెండు దాటింది. అందుకే ఎక్కువ సేపు అక్కడే ఉండకుండా, వెంటనే స్టార్ట్ అయ్యారు. ఇద్దరికీ ఆకలి కూడా మొదలయ్యింది. ఒక అరగంట ప్రయాణం చేశాక, అక్కడ ఫేమస్ అని ఎవరో చెప్తే ఒక చిన్న పిజ్జా ప్లేస్ లో పిజ్జా తినేసి, మెల్లిగా నేచర్ ని ఎంజాయ్ చేస్తూ కారవాన్ కి నాలుగింటికి చేరుకున్నారు. ఒక గంట రెస్ట్ అయ్యాక, కారవాన్ బయట ఉన్న మొక్కల్ని, పంటలని చూడటానికి వెళ్లారు. ఆ ఫార్మ్ ఓనర్ ఆ వేళ అక్కడ ‘గ్రీన్ హౌస్’ లో ఏదో పని చేస్తూ కనిపించగా, కాసేపు అతనితో మాట్లాడారు. వ్యవసాయం చేయటం కోసం అతను ఉన్న ఉద్యోగాన్ని వదిలేయటం పృథ్వీ, వియోనలను ఆశ్చర్యచకితం చేసింది. సాయంత్రం ఏడింటికి ‘థాయి’ రెస్త్రాంట్ కి వెళ్ళి ఫుల్లు గా తినేసి, కారవాన్ కి వచ్చి, కాసేపు స్క్రాబుల్ ఆడుకొని పడుకున్నారు.
నెక్స్ట్ డే కూడా పొద్దునే లేచి, కారవాన్ లోనే ‘గ్రనోలా’ పెరుగుతో తినేసి, US 101 నార్త్ పైన, మౌంట్ ఏంజలీస్ రోడ్ మీదుగా పయనమయ్యారు. వెళ్తున్న దారిలో చాలా పొగమంచు ఉండటంతో ఎంతో జాగ్రత్తగా, కార్ ని మెల్లిగా నడుపుకుంటూ ముందరకి వెళ్లవలసి వచ్చింది. రోడ్ కి ఇరువైపులా పచ్చని చెట్లు, రోడ్ మీద పందిరి లాగా అనిపించాయి. ఆ పొగ మంచు లోనుండి, చెట్లని చూస్తూ, లీలగా ఇళయరాజా పాటలు వింటూ, సౌకర్యవంతమైన AUDI కార్ లో వెళ్ళడం – ఆహా ఆ అనుభూతి మాటలలో వర్ణించలేనిది. అలా ఒక గంట ప్రయాణం చేశాక ‘హరికేన్ రిడ్జ్’ చేరుకున్నారు. ముందరి రోజులాగా చల్లగా కాకుండా, వేడిగానే ఉంది వాతావరణ పరిస్థితి.
హరికేన్ రిడ్జ్ – అక్కడ వరుసగా మంచు కొండలు ఉంటాయి. ఒక్కొక్క కొండకి ఒక్కొక్క పేరు. ఆ మంచు కొండలని చూస్తూ ఉంటే , ఎండా, వేడి తెలియట్లేదు.
“అద్భుతం” వియోన అంది.
“బ్రహ్మాండం” అంటూ పృథ్వీ ఫోటోలు తీశాడు.
“ఏంటి పృథ్వీ, నేచర్ ని చూస్తుంటే ఏదో ఆనందం లోలోపల? అంత పవర్ఫుల్ ఆ ప్రకృతి? చూడు గూస్ బంప్స్” అంటూ తన చేతులని పృథ్వీ కి చూపించింది.
“ఒకటి. ప్రకృతిని మించిన పవర్ఫుల్ థింగ్ ఏమి లేదు. రెండోది. నీ ఫీలింగ్ కరెక్ట్ కానీ, అది మైండ్ లో వచ్చినది కాదు. తీవ్రంగా వీచే ఈ గాలులకి ఈ హరికేన్ రిడ్జ్ చాలా ఫేమస్. అందుకే నీకు తెలియకుండానే నువ్వు గాలి ధాటికి వణుకుతున్నావు”
అలా మాట్లాడుకుంటూ ముందుకి వెళ్ళి, కాసేపు హైకింగ్ చేసొచ్చారు. ముందర రోజు కూడా ఫిజికల్ గా స్ట్రెయిన్ అవ్వడంతో ఇంక చాలు అనుకోని, ఆ మంచు కొండల అందాలని వీక్షిస్తూ కారవాన్ కి తిరిగొచ్చారు. సామాను కారులో సర్దేసుకొని, కారవాన్ తాళాలు తిరిగి ఇచ్చేసి, మధ్యానం సమయానికి సొంత ఊరుకి తిరిగి బయలుదేరారు.
“చాలా థాంక్స్ పృథ్వీ” వియోన మనస్ఫూర్తిగా చెప్పింది.
“ఎందుకు?”
“నేను ఈ రెండు రోజులు చాలా ఎంజాయ్ చేశాను. నువ్వు లేకపోతే నేను ఈ ప్లేసస్ చూసి ఉండేదనిని కాదు కదా”
“కానీ నా థాంక్స్ మాత్రం గూగుల్ కి. గూగుల్ మాప్స్ లేకపోతే నేను కూడా ఈ సుందరమయిన ప్రదేశాలని చూడగలిగే వాడిని కాదు. జేయ్ గూగుల్” అని డ్రమటిక్ గా పృథ్వీ అరిచాడు.
“గూగుల్ జిందాబాద్” వియోన కూడా గొంతు కలిపింది.
***
