థ్యాంక్యూ చీతా!

సుధా శ్రీనాథ్

 

sudhaతెల్లవారుతున్నట్టే అమ్మనుంచి ఫోనొచ్చింది. మధ్యరాత్రి అమేరికా చేరుతున్నట్టే ఫోన్ చేసి అమ్మకు తెలిపాను కదా, నేను క్షేమంగా చేరానని అనుకొంటూనే ఫోనెత్తాను. “పాపడూ! రాత్రి బాగా నిద్రపట్టిందా? మాకిక్కడ రాత్రవుతూంటే నీకక్కడ పగలవుతూంది కదూ? అమేరికాలో హోటెల్లో ఉన్నావుగా, అక్కడ నీకు టీ దొరుకుతుందా?” మొదలయ్యాయి అమ్మ ప్రశ్నలు. నేను ఏకైకసంతానమయినందువల్ల అమ్మకు నేనే ప్రపంచం. నేనూర్లో లేనప్పుడు రోజుకు రెండు సార్లైనా నాతో మాట్లాడ్డం కుదరక పోతే బెంగ పెట్టుకొని ఏడుస్తుంది అమ్మ. ఇదే మొదటి సారి విదేశంలోఉన్నానని అమ్మ మామూలు కంటే ఎక్కువ బెంగ పడ్తూందేమో.

“అన్నీ దొరుకుతాయి అమ్మా! నువ్వేమీ బెంగ పడొద్దు.” అంటున్నట్టే అమ్మ “పాపడూ! నువ్వు నా కోసం అక్కడ్నుంచి ఓ ట్యాబ్లెట్ తీసుకు రాగలవా?” అనడిగితే కలో నిజమో తెలీక“ఏమన్నావమ్మా?” అని అమ్మను మళ్ళీ మళ్ళీ అడిగి తెల్సుకొన్నాను. ఎప్పుడూ నా నుంచీ ఏమీ కోరని అమ్మ తన కోసం ఈ రోజు ట్యాబ్లెట్ కొని తెమ్మంటుంటే నా చెవులను నేనే నమ్మ లేకపోయాను. బి.ఎస్సి. దాకా ప్రతి క్లాస్లోనూ టాపర్‌గా వున్నట్టి అమ్మ పెళ్ళయిన తర్వాత పూర్తిగా మారాల్సి వచ్చిందట. పద్ధతులు, సంప్రదాయాల పేరుతో అమ్మకు అన్ని రకాల పనులు అప్పజెప్పారుఅత్తగారూ తోడికోడళ్ళు. అందర్లో చిన్నదైన అమ్మపై ఆడపడుచులు కూడా అధికారం చెలాయిస్తారు. అత్తగారింట్లో ఆడపిల్లల చదువులకు ఏ మాత్రమూ విలువ లేదని తెల్సి, ఇంట్లో మిగతా ఆడవాళ్ళమాదిరి ఇంటి పని, వంట పని, పూజలు, వ్రతాలే తన జీవితం చేసుకొనిందమ్మ. రాజీ చేసుకోవడమే జీవితం అంటుందమ్మ. ఇప్పుడు ఆడపడుచులు పెళ్ళిళ్ళయి, తోడికోడళ్ళు అందరూ విడి విడిగాజీవిస్తున్నా కూడా అత్తగారింటి పద్ధతులను తూచా తప్పకుండా పాటిస్తుంది. బహుశః భయం వల్లనేమో! అమ్మ మళ్ళీ ఒక తరం వెనకటి వాళ్ళలా ఆలోచించేదనిపించేది. నేనెప్పుడూ అమ్మతోకంప్యూటర్ల గురించిగానీ, ట్యాబ్లెట్ గురించిగానీ మాట్లాడిన జ్ఞాపకం లేదు. అమ్మకు ఉన్నట్టుండి ట్యాబ్లెట్ వాడటం నేర్చుకోవాలన్న ఆసక్తి ఎలా పుట్టిందా అని ఆశ్చర్యపడ్డాను.

“అదేంటమ్మా? ఉన్నట్టుండి ట్యాబ్లెట్ కావాలంటున్నావు? ఎప్పుడూ నన్నేమీ అడగని నువ్వు ట్యాబ్లెట్ తీసుకురమ్మని అడుగుతుంటే నమ్మలేక పోతున్నాను.” నా ఆశ్చర్యం నా గొంతులోనేఅమ్మకు తెల్సిపోయి ఉంటుంది. అసలు విషయం అప్పుడు తెల్సింది. బెంగళూర్లో ఉంటున్న అమ్మ వాళ్ళ చిన్నాన్న చెప్పారట అమేరికా నుంచి ఒక మంచి ట్యాబ్లెట్ తెప్పించుకొమ్మని,  అది చాలాఉపయోగపడుతుందని! తల్లిదండ్రులు పోయిన తర్వాత అమ్మకు ఈ చిన్నాన్నే తల్లిలా, తండ్రిలా పలకరించడం, పండగలకు రమ్మని ఆహ్వానించడం నాకు తెల్సు. తను కెమిస్ట్రి ప్రొఫెసర్‌గా పని చేసిపదేళ్ళ క్రితమే నివృత్తి పొంది, తమ కూతురితో ఉంటున్నారు. నేనతన్ని చిన్ని తాతయ్యా అని పిలిచేదాన్ని. ఆరోగ్యమే మహాభాగ్యమని నమ్మే తను రోజూ తెల్లవారుతున్నట్టే కనీసం ఐదు మైళ్ళదూరం పరుగెత్తుతారు. తన పరుగులు యువకుల పరుగుల కంటేనూ చురుగ్గా ఉండి నాకైతే చీతాని గుర్తు తెస్తాయి. కాబట్టి నేను చిన్ని తాతయ్యను అభినందించి షార్ట్‌గా చీతా అని కూడాపిలుస్తుంటాను.

అలా పిలవ కూడదని అమ్మ నాపై కోప్పడింది. అయితే తను “ఏంటోయ్! నన్ను మళ్ళీ చీతాతో పోలుస్తున్నావు” అని నవ్వారంతే. ఆ నవ్వులో సగర్వ సంతోషం కూడా ఉండింది.అమ్మకీ చిన్నాన్నంటే భలే ఇష్టం. చిన్నాన్న ఏం చెప్పినా తన మంచికేననే భావం అమ్మలో. అందుకే నేనెన్ని రోజులుగా కంప్యూటర్ వాడే విధానం నేర్పుతానన్నా అవన్నీ తనకెందుకనినేర్చుకొనేందుకు అస్సలు ఒప్పుకోని అమ్మ, ట్యాబ్లెట్ వల్ల చాలా ఉపయోగమవుతుందని చిన్నాన్న చెప్పగా ఒప్పుకొన్నట్టుంది. నా స్నేహితుల్లో ఒకరు కూడా తన కోసం ఒక ట్యాబ్లెట్ వీలైతేతెమ్మన్నారు. అయితే అందరూ అమ్మ తర్వాతే కదా! ఈ రోజుల్లో తాంత్రిక జ్ఞానం ఎన్నో విధాలుగా ఎంతగానో తోడ్పడుతుందని వివరిస్తూ పలు విధాల ప్రయత్నించినా కూడా అమ్మెందుకో నాకంప్యూటర్ వైపుక్కూడా రాలేదు.

అట్లాంటిది ఇప్పుడు చీతా సలహా వల్ల అమ్మ ఒప్పుకొనిందంటే, అంత కంటే భాగ్యమా అనుకొన్నాను. అమ్మ కోసమని ట్యాబ్లెట్ కొనేందుకు సంతోషంతో ఎగిరిగంతేశాను. వాళ్ళ చిన్నాన్న మాటను గౌరవించి, ఆయన చెప్పిన కంపెనీదే కొంటే అమ్మకు సంతోషమవుతుందని దాని గురించి అమ్మనడిగాను. ఇంజినీయర్ని కాబట్టి నాకు తెల్సినంతగా చీతాకుతెల్సుండదనే భావం మనసులో కదిలింది. అయితే ఏ మాడెల్ అయితేనేం? ఏ కంపెనీదైతేనేం? శుభస్య శీఘ్రం. అమ్మ దాన్ని వాడటం నేర్చుకొంటే, నేనెక్కడున్నా ఒకరినొకరు చూస్తూ రోజూమాట్లాడవచ్చు, ఈమేల్స్ రాసుకోవచ్చు, ఫోటోస్ చూసుకోవచ్చు. అది ముఖ్యం కదూ అనుకొన్నాను. ఒక్కొక్కటిగా అన్ని టూల్స్ వాడేందుకు అలవాటు చేసుకోవచ్చు. సంస్కృతం, సంగీతం,సాహిత్యం మున్నగు వాటిలో ఆసక్తి ఉన్న అమ్మకు ఇంట్లోనే ఒక లైబ్రరి దొరికినట్టవుతుంది.

తనకిష్టమైన ఎన్నో విషయాల గురించి ఒక క్లిక్కులో తెల్సుకోవచ్చు. కోరుకొన్న సంగీతంవినిపించుకోవచ్చు. తనక్కావల్సిన పుస్తకాలను ఇ-షాపింగ్ ద్వారా తెప్పించుకోవచ్చు. Technology nullifies distance! టెక్నాలజీని మనకు సహాయకారిగా మల్చుకొంటే జీవితం స్వర్గసమానమనిపించింది. అప్పుడు నేనింట్లో లేనని అమ్మకు ఒంటరితనమనిపించదు. నాపై ప్రాణాలు పెట్టుకొన్న అమ్మ మనసుకు ఇబ్బంది పెడ్తున్నానన్న బాధ ఇంటి నుంచి దూరంగా ఉన్నప్పుడునాకుండదు. ఆలోచనలు ఒక్కుమ్మడిగా దూసుకొచ్చాయి. మనోవేగాన్ని మించిన వేగం లేదు కదూ.

“కంపెనీ పేరు కూడా కావాలా? ట్యాబ్లెట్ పేరు సరిగ్గా తెల్సుకొని చెప్తాను. చిన్నాన్న నిన్ననే కాశీ యాత్రకు బయలుదేరారు. వస్తున్నట్టే అడిగి చెప్తాలే. నువ్వింకా ఒక నెల్రోజులు అక్కడే ఉంటావుగా.”అనింది అమ్మ ఫోన్ పెడ్తూ.

నాతో తీసుకొచ్చిన ఇన్‌స్టంట్ ఉప్మా మిక్స్‌ను నీళ్ళతో కలిపి రైస్ కుక్కర్లో ఉంచి స్నానానికెళ్ళాను. నేను తయారయ్యేంతలో ఉప్మా కూడా తయారుగా ఉండింది. గబగబా ఉప్మా తినేసి, ట్యాక్సీలో మాఆఫీస్‌కెళ్ళేటప్పటికి తొమ్మిది దాటింది. కొందరప్పుడే ఫోన్లో మాట్లాడ్డం వల్ల బాగా పరిచయమున్నవాళ్ళే. మిగతా వాళ్ళను మా మ్యానేజర్ ఒక్కొక్కరినీ పరిచయం చేశారు. చిరునవ్వుల స్వాగతాలతోఆ రోజు అక్కడ నా పని మొదలయ్యింది. అమ్మ ఫోన్ వల్ల శుభారంభమైన ఆ రోజు నాకు అతి ఉల్లాసంగా, ఆనందంగా గడిచింది. అమ్మతో నా అనుభవాలన్నీ ఇంటర్నెట్ ద్వారా పంచుకొంటున్నట్టుఊహించుకొంటూ ఆనందపడ్డాను. సంతోషంతో ఊగిపోయాను. స్వర్గానికి ఈ ట్యాబ్లెట్టే మెట్టనిపించింది. నా ఇన్నాళ్ళ కలలు నిజం చేస్తున్న చీతాకు మనసులోనే జోహార్లర్పించాను.

అమేరికాలో ఉన్నన్నాళ్ళూ అమ్మ రోజూ ఫోన్లో మాట్లాడింది. పూట పూటకూ సరిగ్గా భోజనాలు చేయాలని, ఎండలెక్కువ కాబట్టి పండ్లు, నీళ్ళు ఎక్కువగా తీసుకొని ఆరోగ్యం కాపాడుకోవాలనే వైపుకేసాగాయి మా కబుర్లు. తను ట్యాబ్లెట్ గురించి మళ్ళీ గుర్తు చేయక పోయినా, నా మనసులో దాని గురించి ఆలోచనలు పీట వేసుకొని కూర్చొన్నాయి. నేను మాల్స్‌లో కొద్దిగా విండో షాపింగ్ చేశానుట్యాబ్లెట్ కోసమని.

ఆన్ లైన్లో కూడా వెదికాను మంచి ట్యాబ్లెట్ కొనాలని. మూడు వారాల సమయం గడిచింది. నేనొచ్చిన ఆఫీస్ పని అద్భుతంగా ముగించి అందరి అభినందనలతో వీడ్కోలుతీసుకొన్నాను. ఇక ట్యాబ్లెట్ కొనే విషయంలో జాప్యం చేయకూడదనుకొని దాని గురించి అమ్మనడిగితే చిన్నాన్నింకా యాత్రల నుంచి రాలేదని తెల్సింది. చివరి వారమంతా ట్రావెలింగ్‌లో ఊర్లుతిరుగుతుంటాను కదాని అమ్మకు చెప్పకుండా నేనే ఒక మంచి ట్యాబ్లెట్ కొన్నాను అమ్మ కోసమని. ఇది ఖచ్చితంగా చీతా సూచించే దాని కన్నా మెండే అయివుంటుందన్న గట్టి నమ్మకంతోనే అదికొన్నాను. మూడు వారాల పాటు టెక్సస్ ఎండలననుభవించిన తర్వాత ఫ్లారిడా బీచుల్లో తిరగడం సర్గతుల్యంగా ఉండింది నాకు.  కెనడి స్పేస్ సెంటర్లోకెళ్ళడం చంద్రలోకానికే అడుగు పెట్టినంతసంతోషాన్నిచ్చింది. న్యూయార్క్‌లోని లిబర్టి స్టాచ్యూ చూస్తే మన లుంబిని స్టాచ్యూ గుర్తొచ్చి హోమ్ సిక్నెస్ ఎక్కువయ్యింది.

క్యాలిఫోర్నియాలోని గోల్డెన్ గేట్ దగ్గరుండగా అమ్మనుంచి ఫోనొచ్చింది. “చిన్నాన్న యాత్రలు ముగించుకొని వచ్చారోయ్. నాక్కావల్సిన ట్యాబ్లెట్ పేరు మూవ్ ఫ్రీ అని. నీకు వీలైతే అది తీసుకొని రా.నా కాళ్ళ నొప్పులు దాని వల్ల బాగా తక్కువవుతాయంట.” అమ్మ మాటలు విని గొంతులో వెలక్కాయ పడ్డట్టయి, అవాక్కయ్యాను. అంటే అమ్మ ఇన్ని రోజులూ ట్యాబ్లెట్ అన్నది మాత్రల కోసమా!అమ్మ మాటని సరిగ్గా అర్థం చేసుకోకపోవడం నా తెలివి తక్కువ పని అనిపించింది. అయితే ఈ కంప్యూటర్ల యుగంలో అమ్మకు ట్యాబ్లెట్‌కున్న ఇంకో అర్థం తెలియజెప్పని నా ఇంజనీయర్ పదవికేసిగ్గనిపించింది. నా చదువుల గురించి, కంప్యూటర్ల గురించి అమ్మకు చెప్పేందుకు ఒకటి రెండు సార్లు ప్రయత్నించానంతే. అయితే అమ్మ మొహంలోని నిరాశ, నిస్పృహ, నిరాసక్తి నా ప్రయత్నాలనుమానుకోజేసేవి. అమ్మ స్నేహితుల్లో కూడా ఎవరూ కొత్త విషయాలను తెల్సుకొనే ఆసక్తి లేనివారనిపించేది. తప్పు నాలో కూడా ఉంది. అనుకొన్నది సాధించక ముందే నా ప్రయత్నాల నుంచివిరమించడం నా తప్పే కదా.

అమ్మ ఎక్కువగా మాట్లాడక పోయినా, తను కీళ్ళ నొప్పితో బాధపడటం నాకు తెల్సు. అయితే అమ్మ ట్యాబ్లెట్ అన్నప్పుడు ఒక్క సారైనా అది కీళ్ళ నొప్పికి మాత్ర అయివుండొచ్చనే అనుమానంనాకు ఆవ గింజంతైనా రాలేదు. అది నా మూర్ఖతనమంతే! దానికి ఎవర్ని దూషించి ఏం లాభం! నేను మళ్ళీ అంతగా కలలు కనడం నా తప్పేమో. అయితే మనసులోనే నా తక్షణ కర్తవ్యం గురించిఆలోచించి, తీర్మానించుకొన్నాను.

మరుసటి రోజే అమ్మ చెప్పిన ఆ మాత్రలు కొన్నాను. అమ్మకని కొన్న ట్యాబ్లెట్ వేరే ఎవరికీ ఇవ్వాలనిపించలేదు. నేను కన్న కలలు నిజం చేసుకోవాలంటే నాప్రయత్నాలు మానకూడదనుకొన్నాను. ఈ సారి ఊరెళ్ళినప్పుడు అమ్మకు ఇంటర్నెట్ వాడే విధానం నేర్పించి తీరాలనే పట్టుదలతో ఇంటికి చేరాను రెండూ ట్యాబ్లెట్స్ తీసుకొని. రెంటినీ అమ్మ చేతిలోఉంచుతూ అసలు విషయం చెప్పాను. ఆ నెల్రోజులూ నేను అమ్మ గురించి కన్న కలల్ని, తడబడుతూ, వివరిస్తుంటే నా కళ్ళలో విషాదం నిండుకొంది. అమ్మకు నా తపన అర్థమయ్యుండాలి. నన్నుదగ్గరికి తీసుకొని నొసటిపై ముద్దుపెట్టిందమ్మ. తన చేతిలో నేనుంచిన ట్యాబ్లెట్టుక్కూడా ముద్దు పెట్టింది.

అమ్మ కోసం నేను ఆశతో కొని తెచ్చిన మొదటి కానుక అది. అమ్మ నన్ను నిరాశ పర్చలేదు.పిల్లల సంతోషం కోసం అమ్మలు ఏమైనా చేయగలరు. అమ్మ కోసమని నేను తెచ్చిన ట్యాబ్లెట్ అమ్మలోని కాలేజ్ స్టూడెంట్‌ను మేల్కొలిపిందేమో. అమ్మలోని చదువుల ఆసక్తిని తట్టి లేపింది. ట్యాబ్లెట్వాడటం చీతా వేగంతో నేర్చుకొనిందమ్మ. ఇంట్లోనే లైబ్రరి ఉన్నట్టుగా ఉందోయ్ అనిందమ్మ. మొత్తానికి ఈ ట్యాబ్లెట్ ఒక కొత్త ప్రపంచాన్నే అమ్మ కళ్ళ ముందుంచి, నాకు మూవ్ ఫ్రీస్వాతంత్ర్యాన్నిచ్చింది. అమ్మతో ఈమేల్ ద్వారా మరియు ఫేస్ బుక్, వాట్సాప్ల ద్వారా రోజూ అన్ని విషయాలు పంచుకోవడం వల్ల నేను ప్రపంచంలో ఎక్కడున్నా అమ్మతోనే ఉన్నట్టుగా ఉంది.

అమ్మఇంటర్నెట్ ద్వారా తన చిన్నన్నాటి స్నేహితులను, టీచర్లను ఎందర్నో కలిసింది. ఇంటర్నెట్ ద్వారా రోజూ కొత్త విషయాలు తెల్సుకొంటూ ఇది అర చేతిలో వైకుంఠం చూపిస్తుంది పాపడూ అంటూమురిసిపోయింది అమ్మ. ఇవన్నీ కనిపెట్టిన వారు ధన్యులంటూ ‘ఎందరో మహానుభావులు! అందరికీ వందనములు!’ అని పాడిందమ్మ. ముభావంగా మూడు ముక్కలు మాట్లాడే అమ్మ ఇప్పుడుగలగలా మాట్లాడుతుంది. అంతే కాదు, ఇంటర్నెట్ ద్వారా సంస్కృతం నేర్చుకొని సంస్కృతంలో ఓపన్ యూనివర్సీటీలో ఎం.ఎ. చేస్తూందమ్మ! మన పూర్వజుల భాషైన సంస్కృతం నేర్చుకొనివేదోపనిషత్తులను చదివి ఆనందించాలనే అమ్మ కల నిజమవుతూంది.

చీతా చెప్పిన కీళ్ళ నొప్పి ట్యాబ్లెట్లో నాన్వెజిటేరియన్ అంశాలున్నాయని వాటిని శుద్ధ శాకాహారియైన అమ్మ వాడనేలేదు. అవి వాడదగిన తన స్నేహితులకెవరికో ఇచ్చేసింది. ఆ మూవ్ ఫ్రీ ట్యాబ్లెట్వాళ్ళ కీళ్ళ నొప్పి పోగొట్టిందో లేదో తెలీదు. అయితే ఈ ట్యాబ్లెట్ తెచ్చిన సరికొత్త చదువుల సంతోషాలతో అమ్మ కీళ్ళ నొప్పి వచ్చినట్టే మాయమయ్యింది! వీటన్నిటి క్రెడిట్ నూటికి నూరు పాళ్ళుచీతాకే అంటే అమ్మా వాళ్ళ చిన్నాన్నకే చెందాలి. ఎందుకంటే వీటికంతటికీ మూల కారణం చీతా ఇచ్చిన ట్యాబ్లెట్ సలహాయే!

థ్యాంక్యూ చీతా!

*

మీ మాటలు

  1. vidyaa Tejas says:

    నా కోసం రాసినట్టుంది. థ్యాంక్సండి.

  2. Vanaja Tatineni says:

    మీ అమ్మ లో నేనున్నాను . మీలో నా కొడుకున్నాడు :) సుధా శ్రీనాథ్ ఇది కథేమో .. కానీ నాకు నిజం . థాంక్ యూ !

Leave a Reply to Vanaja Tatineni Cancel reply

*