పసిఫిక్ మజిలీ కథలు ప్రారంభం!

 

సాధారణంగా చదువుల కోసమో, ఉద్యోగాల కోసమో ఎంతో మంది ఇండియా నుండి అమెరికా కి వస్తూంటారు. అలాగే పెళ్లి చేసుకొన్న వాళ్ళు లేదా సరదాగా విజిట్ చేయడం కోసమో కూడా ఎంతో మంది భారతీయులు అమెరికా కి వస్తూంటారు. అలా వచ్చిన వాళ్ళలో రకరకాల మనుషులు, రకరకాల మనస్తత్వాలు. అలాంటి వాళ్ళ కథలే ఈ “పసిఫిక్ మజిలీ కథలు”. చాలా వరకు సంభాషణలు ఇంగ్లీష్ భాషలో ఉన్నా, వాటిని తెలుగులోకి అనువాదం చేయడం జరిగింది.

 

ఇంకో మనిషి!

నా పేరు సహస్ర. నేను సియాటల్ కి వచ్చి మూడు నెలలు అయింది. కొత్తగా పెళ్లి అయింది. వచ్చిన పది రోజులు అంతా బాగానే ఉంది. మా వారు నన్ను బాగా చూసుకుంటున్నారు. కానీ నాకు ఏదో అసంతృప్తి. మా ఇంటి దగ్గర అంతా నిశబ్దంగా ఉంటుంది. ఒక్కోసారి ప్రశాంతంగా ఉన్నా కూడా, ఒక్కోసారి భయం వేస్తుంది. ఆదే ఇండియాలో ఎంతో సందడిగా ఉండేది. నాకు రెండు వారాల తరువాత ఇంట్లో కూర్చొని కూర్చొని పిచ్చెక్కడం మొదలయ్యింది. అసలు ఇండియాలో ఉన్నప్పుడు అమ్మ నన్ను తిడుతూ ఉండేది, ‘ఎప్పుడు చూసినా స్నేహితులతో బయట ఉంటావేంటి? ఇంట్లో ఉంది మాతో కాసేపు కబుర్లు చెప్పు’ అని. అప్పుడు అర్ధంకాలేదు, ఇప్పుడు అర్ధమయినా ఏమీ చేయలేను.

పెళ్ళయిన కొత్త కాబట్టి మా వారితో ‘నాకు ఇంట్లో ఉంటోంటే విసుగ్గా ఉంది’ అని చెప్పలేకపోయాను. అసలే నాకు సిగ్గు, మొహమాటం. కాని తాను గ్రహించాడు అనుకుంటాను. ఒక రోజూ పొద్దున తను ఆఫీసు కి వెళ్తూ “రోజూ ఆ టి‌వి ఏం చూస్తావు గాని, అలా వాకింగ్ చెయ్యి మన కమ్యూనిటి లోపల” అనొక సలహా ఇచ్చాడు. కొత్త ప్రదేశం నాకు భయం అని చెప్పాలనుకున్నాను. తిడతాడేమో అని “సరే” అనేశాను. ఇంకేముంది వాకింగ్ షూస్ వేసుకొని ఆ రోజున సాయంత్రం సుమారు నాలుగింటికి వాకింగ్ కి వెళ్ళాను. ఒక పది అడుగులు వేశాను, ఒక అమెరికన్ అంకుల్ ఎదురయ్యాడు. నన్ను ఎవరు అనుకున్నాడో ఏమో మరి చూసి నవ్వాడు. నేను తిరిగి నవ్వలేదు.  మరి నాకు ఆయన తెలియదు కదా? ఇంకాస్త ముందుకి నడిచాక ఇంకొక అమెరికన్, ఈ సారి ఒక ఆంటీ. నన్ను చూసి నవ్వింది, నేను నవ్వాలా లేదా అనుకుంటూ నవ్వాను. “హవ్ ఆర్ యు” అని అడిగేసి నేను జవాబు ఇచ్చేలోపలే వెళ్లిపోయింది. ఓహో అమెరికా లో ఇలా పలకరించడం అనేది మామూలే కాబోలు అనుకున్నాను.

ఎంతో అందమయిన చెట్లు చుట్టూరా ఉన్నాయి. మంచి గాలి వీస్తోంది. వాకింగ్ బాగా ఎంజాయ్ చేస్తున్నాను. కాసేపయ్యాక ఇంక చాలు అని, తిరిగి ఇంటికి వాకింగ్ చేస్తుండగా ఒక చిన్న పిల్ల ఎదురయింది. చాలా ముద్దుగా ఉంది. చూసి నవ్వాను, పాప నవ్వలేదు. కానీ పాప పక్కనే ఉన్న తన అమ్మ నన్ను చూసి నవ్వింది. నేను హెలో అన్నాను. తిరిగి ‘హలో, హావ్ ఎ నైస్ డే’ అని అంది. “టు యు టూ” అనేసి నా వాకింగ్ కంటిన్యూ చేస్తుండగా ఒక ముసలావిడ తన కార్ దగ్గర ఏదో పని చేస్తోంది. కొంచం దగ్గరకెళ్లి చూస్తే, ఆవిడ వాకింగ్ స్టిక్ సహాయంతో కుంటుతూ నడవటం గమనించాను. నేను పలకరించగా, తిరిగి హాయ్ చెప్పింది. ఏదైనా సహాయం కావాలా అని అడిగాను. ముందర మొహమాటపడి ‘అక్కర్లేదు’ అని చెప్పింది. సరేలే నాకెందుకు అని నేను వెళ్లిపోదాము అనుకున్నాను.

కానీ ఒక్క క్షణం మళ్ళీఆలోచించాను. ఇదే పరిస్థితి లో నా అమ్మమ్మో, నాయనమ్మో ఉండి ఉంటే నేను ఏం చేసుండేదానిని? ఇలా అనుకోని ఆవిడని మళ్ళీ హెల్ప్ కావాలంటే చెప్పండి అని అన్నాను.  ఆవిడ కాస్త మొహమాట పడుతూనే ‘ఈ కార్ బ్యాటరీ చార్జ్ చేయాలి’ అని అంది. ఓసంతెనా అనుకోని నేను చేస్తాను, నాకు ఇవ్వండి అని పవర్ సోక్కెట్ చూపించమన్నాను. ఆవిడ చూపించి, బ్యాటరీ లో ఏది పాజిటివ్. ఏది నెగెటివ్ అని చెప్పబోతుంటే నేను ఆవిడని ఆపి, నేను ఎంజినియర్ ని , నాకు తెలుసు అన్నాను. అలా నేను బ్యాటరీ కనెక్ట్ చేస్తుంటే నేను ఇంజనీరింగ్ ఎక్కడ చేశానో అడిగితే, ఇండియా అని చెప్పాను. ఓహో ఇండియా నా, నేను రోజూ యోగా చేస్తాను అని చెప్పింది. ఆవిడకి సుమారు అరవై అయిదేళ్లు ఉంటాయి. ఆవిడ యోగా అనగానే ముచ్చట వేసింది.

పని అయిపోయింది, చాలా థాంక్స్ అని ఆవిడ చెప్పగానే నాకొక సందేహం కలిగింది. కార్ నుండి ఇంటి దాకా ఆ వైర్ పాకుతోంది, ఎవరైనా తట్టుకొని పడే అవకాశం ఉంది. అందుకే ఒక టేప్ ఇమ్మన్నాను. ఆవిడ టేప్ తెచ్చి ఇవ్వగా, ఆ పని కూడా ముగించేశాను. ఆవిడకి సహాయం చేసినందుకు, వేరే వాళ్ళ జాగ్రత్త గురించి ఆలోచించినందుకు చాలా ఆనందపడింది.  నేను కూడా చాలా సంతోషంగా నా వాకింగ్ పూర్తిచేసుకొని ఇంటికి తిరిగొచ్చేశాను. ఒక మంచి పని చేశాను, ఒక తోటి మనిషికి సహాయాపడ్డాను అన్న భావం నాకు ఎంతో తృప్తి ని ఇచ్చింది.

మరుసటి రోజున మళ్ళీ వాకింగ్ కి వెళ్ళాను. ఈ సారి ఆ ముసలావిడ మళ్ళీ కనిపించింది. నేను ఆగి ఎలా ఉన్నారు అని అడిగాను. నేను ఆప్యాయంగా అడిగిన ఆ ఒక్క మాటకే ఆవిడ సంతోషించి, సూప్ ఇస్తాను ఇంట్లోకి రమ్మంది. నా వాకింగ్ అయ్యాక వస్తాను అని చెప్పాను. అన్నట్టుగానే వాకింగ్ అయ్యాక వాళ్ళింటికి వెళ్ళాను. ఇల్లు పెద్దగా ఉంది. కానీ ఇంక ఎవరూ ఉన్నట్టులేరు ఇంట్లో.

ఆవిడ నాకు సూప్ తెచ్చి ఇచ్చింది. నేను సూప్ తాగుతుండగా, తాను ఒకత్తే ఈ ఇంట్లో ఉంటోంది అని, ఒక కొడుకు ఉన్నాడు కానీ ఎప్పుడూ తనని చూడటానికి ఒక్కసారైనా రాడనీ వాపోతోంది. నాలో ఏం కనిపించిందో మరి మనసువిప్పి మాట్లాడింది. మానవ బాంధవ్యాలు అంటే ఇదేనేమో! నేను మాత్రం పెద్దగా ఏమి మాట్లాడలేదు. ఆవిడ మాటలు వింటూ సూప్ లాగించేశాను. ఆ రోజుకి సెలవు తీస్కున్నాను ఇంక.

ఇప్పటికీ నేను వాకింగ్ కి వెళ్లినప్పుడు ఒక వేళ ఆవిడ కనిపిస్తే పలకరిస్తుంటాను. మళ్ళీ సూప్ కి పిలుస్తుందేమో అని!

*

Prajna-1

మీ మాటలు

  1. Nandoori Sundari Nagamani says:

    ఎంత బాగా వ్రాశావు ప్రజ్ఞా… చాలా బాగుంది… మనుషుల మధ్య సంబంధాలు (ఇండియాలో కూడా) తగ్గిపోతున్న ఈ తరుణంలో ఇలాంటి కథలు మనసు మూలల్ని, పొరల్ని తడిమి, లోపలి మమతల్ని వెలికి తీస్తాయి అనటంలో ఎంత మాత్రం సందేహం లేదు… బై ది వే, ‘సహస్ర’ పేరు చాలా బాగుంది. కంగ్రాట్స్ ఫర్ అ గుడ్ స్టొరీ…

  2. So looking forward to the upcoming stories in this series. A lovely read :)

  3. A good story.kottaga us vellevallaki Manchi inspiration

  4. Dr. Vani Devulapally says:

    కథ బావుంది ప్రజ్ఞ గారూ!

Leave a Reply to Dr. Vani Devulapally Cancel reply

*