పిల్లంగ్రోవి పిల్లడు

 

కామిని: ఒక వేశ్యకృష్ణుడు: పిల్లంగ్రోవి వాద్యకారుడు

 

కామి: ఏం కృష్ణా, ఎక్కణ్ణుంచొస్తున్నావు? నీపిల్లంగ్రోవులన్నీ పగిలిపోయినయ్యేమిటి?

కృష్ణ:   నేను కురంగి ఇంట్లో పిల్లంగ్రోవి వాయిస్తుంటే, సిపాయి చిన్నయ్య లేడూ, బలంగా దున్నపోతులా ఉంటాడూ… వాడు నన్ను పట్టుకొని బాదేశాడు. నేనక్కడ వాయించేందుకు కన్నబాబు నాకు డబ్బులిచ్చాడు. సిపాయి చిన్నయ్యకీ కన్నబాబుకీ పడదు. అందుకని నా పిల్లంగ్రోవులన్నీ విరిచేసి నన్ను పట్టుకు కొట్టి రకరకాలుగా అవమానించాడు. డాన్సు హాల్లో ఉన్న బల్లలన్నీ విరక్కొట్టి అక్కడున్న సారాయంతా పారబోశాడు. కన్నబాబుని జుట్టు పట్టుకొని హాల్లోంచి లాగిపారేశాడు. వాడితో పాటు వచ్చిన సైనికులంతా కలిసి కన్నబాబుని తుక్కు తుక్కుగా కొట్టారు. కన్నబాబు ఇప్పుడప్పుడే కోలుకోలేడు కామినీ! అతని ముక్కుల్లోంచి నెత్తురు ధార కట్టింది. ముఖమంతా ఉబ్బిపోయి నీలిరంగులోకి మారింది.

కామి: వాడికేమన్నా పిచ్చా లేకపోతే తాగున్నాడా? నువ్వు చెప్పేది వింటుంటే తాగుబోతు పనిలాగే ఉంది.

కృష్ణ:   అవి రెండూ కాదు. అసూయ! మితిమీరిన ప్రేమవల్ల ఏర్పడిన అసూయ. సిపాయి చిన్నయ్య కురంగిని తానొక్కడే ఉంచుకోవాలనుకున్నాడు. అలాక్కావాలంటే పన్నెండొందల వరహాలు కట్నంగా ఇమ్మని కురంగి అడిగింది. చిన్నయ్య అంత డబ్బివ్వడానికి ఒప్పుకోలేదు. కురంగి అతని మొహమ్మీదే తలుపేసేసింది. తన విటుడిగా కన్నబాబును ఎంచుకొంది. వాళ్ళిద్దరూ కలిసి తాగడానికి నృత్యశాల కొచ్చారు. వేణువూదడానికి నన్ను కుదుర్చుకున్నారు.

కార్యక్రమం బాగా సాగుతోంది. నేనప్పుడే ఒక జావళీ పూర్తిచేశాను. కన్నబాబు లేచి నృత్యం చేస్తోంటే కురంగి చేత్తో తాళం వేస్తోంది. అంతా ఉత్సాహభరితంగా ఉన్న సమయంలో ఒక్క సారిగా పెద్ద శబ్దం, అరుపులు వినబడ్డాయి. వీథి తలుపులు బద్దలు కొట్టుకుంటూ ఎనిమిది మంది కుర్రాళ్ళు హాల్లోకి వచ్చారు. వాళ్ళలో చిన్నయ్య కూడా ఉన్నాడు. రావటం రావటమే అక్కడున్న బల్లను తిరగ్గొట్టి కన్నబాబును కింద పడేసి కాళ్ళతో తంతూ తలమీద కొట్టారు. కురంగి అక్కడి నుంచి పారిపోయి పక్కనున్న రంగసాని ఇంట్లో దాక్కొని ప్రాణం కాపాడుకుంది.

చిన్నయ్య నన్ను బాగా కొట్టి బూతులు తిట్టి నా వేణువులు విరిచి నాముఖాన కొట్టాడు. వాడి స్నేహితులిద్దరూ నాబట్టలు చింపేసి నాతో ఆడుకున్నారు. నాతొడలమీదా పిర్రల మీదా ఎర్రగా కందిపోయేట్టు బాదిబాది వదిలారు. తర్వాత వాళ్ళ అంగీలు పైకెత్తి నాతలని వాళ్ళ కాళ్ళ సందున ఇరికించారు. వాళ్ళు తొడలతో నాతలని అదిమిపెట్టి ఇప్పుడు వాయించరా కొత్త రకం పిల్లంగ్రోవి అన్నారు. నేను సిగ్గుతో చచ్చిపోయాను. మాయజమాని ఇంటికి పోతున్నా! జరిగిందంతా ఆయనకీ చెప్పాలి. కన్నబాబు కూడా సహాయం కోసం తన స్నేహితుల దగ్గరికి వెళ్ళాడు. అతనేమీ వదిలిపెట్టడులే, పోలీసుల దగ్గరికి పోతాడు.

కామి: ఈ మిలటరీ వాళ్ళ ప్రేమలతో వచ్చే చిక్కే యిది. తన్నులాటలూ, పోలీసుకేసులూ! మాటలేమో కోటలు దాటిస్తారు. పొందినదానికి సొమ్మివ్వాల్సి వచ్చేసరికి మాత్రం, ‘ఆగు, జీతాలింకా రాలేదు. రాగానే నీకివ్వాల్సిన దానికంటే ఎక్కువే ఇస్తాం’ అంటారు.

గప్పాలు కొట్టుకుంటూ తిరిగే ఈ సైనికులంతా యుద్ధంలో ఛస్తే నాకళ్ళు చల్లబడతాయి. నేనందుకే సైనికుడనే వాణ్ని నాగడప తొక్కనివ్వను. మిగతా ఎవరైనా పర్వాలేదు. జాలర్లు, నావికులు, రైతులు… వాళ్ళెవరికైనా నాతలుపు తెరిచే ఉంటుంది. వాళ్లకు డబ్బులివ్వడం తప్ప ఉబ్బేయడం తెలియదు. సందు దొరికితే చాలు, వాళ్ళ వీరత్వాన్ని గురించీ, యుద్ధంలో వాళ్ళ నైపుణ్యాన్ని గురించీ గొప్పలు చెప్పడం తప్ప, సైనికులికి అనురాగమనే మాటే ఉండదు. ప్రేమంటే వాళ్ళకేం తెలుసు?

*

మీ మాటలు

*