ప్రసాదమూర్తి
ఒంటరిగా సమూహాన్ని శ్వాసించు
సమూహంలో ఒంటరితనాన్ని ధ్యానించు
కళ్ళలోంచి అడవుల్ని విదిలించు
వేళ్ళలోంచి జలపాతాలు ఉరికించు
నరాల్లోంచి సైన్యాలుగా కవిత్వాన్ని కదిలించు
నీలో నవ్వులుంటే
అవి చిన్నారులకు తీసిచ్చేయ్
నీలో రెక్కలున్నాయి
అవి పిట్టల ఆస్తి రాసిచ్చేయ్
నువ్వు బతికున్నావని చూడ్డానికి
నాడి పట్టుకుంటే కాదు
నిన్ను ప్రేమించే చేయి పట్టుకో
నీ చుట్టూ నువ్వే వుంటే
మధ్యలో నువ్వు లేనట్టే
అందరినీ అల్లుకుని నువ్వుంటే
అందరూ నీలో వున్నట్టే
చెయ్యి..యుద్ధమే చెయ్యి
కత్తి పట్టకుండా కూర్చుండే కాలం కాదు
నువ్వు కూర్చునే కుర్చీ కూడా
యుద్ధభూమిలో రథం కావచ్చు
సారథివీ రథివీ నువ్వే కావచ్చు
నీతో అంతమవ్వుడానికి
ఈ యుధ్ధం నీతో మొదలు కాలేదు
చిన్ని పురుగును చూడు
పురుగులో బతుకు పరుగును చూడు
నీ యుద్ధం నీ బతుకు నీ పరుగు
నీవి కావనుకో
ఇంకెవరి యుద్ధమో ఎవరి బతుకో
ఎవరి పరుగో నీదవుతుంది
నీ స్వార్థాల హెల్మెట్ తీసి పక్కన పెట్టు
వందలుగా కిరీటాలు నీ నెత్తిన వాలతాయి
నువ్వు కప్పుకున్న భయాల రెయిన్ కోటు తీసెయ్
జల్లులు జల్లులుగా మనుషులు
నిన్ను తడిపేసినప్పుడు
ఆ మానవస్పర్శ మహానుభూతిలో
ముద్ద ముద్దయిపోతావు
ఒంటరిగా సమూహాన్ని శ్వాసించు
సమూహంలో ఒంటరితనాన్ని ధ్యానించు
*
జల్లు జల్లులుగా మనుషులు …ఎంత బావుందో …..
థాంక్యూ రజని గారు
మనుష్యులని చదివిన కవిత
థాంక్యూ నిశీధిగారు
మనందరి తక్షణ కర్తవ్యాన్ని చరిచి చెప్పిన కవిత. నమస్సులతో
థంక్యూ వర్మాజీ