పరేశ్ ఎన్ దోశి
కవిత్వమింకా ఐపోలేదు
జీవితమింకా మిగిలేవుందిగా!
నువ్వు కవిత్వం పరచుకొంటూ
వాగులు, వంకలు,
వూళ్ళు, వాడలు,
కొండలు, కోనలు,
సందులు, గొందులు,
అరణ్యాలు, సాగరాలు,
యెండలు, వానలు,
పువ్వులు, ముళ్ళు,
యిన్ని దాటుకొచ్చి యిప్పుడు
యీ పొగమంచులో నిల్చున్నావు.
యిక్కడి నుండి ప్రయాణం
నాది!
(మషాల్చి: Torch-bearer)
స్వగతం
నువ్వు అల్లుతున్న పొడుపు కథను
నేను విప్పటం కాదేమో
నువ్వు నీ బాల్యం నాటి వర్షపురాత్రిని వర్ణిస్తే
నేను నా బాల్యం లో కురిసిన వానలో తడిసి తెచ్చుకున్న జలుబు గుర్తుకొచ్చి
విక్స్ కోసం తడుముకోవడం
తల దువువుకోడానికి నువ్వు అద్దం ముందు నుంచుంటే
అందులో నా ముఖం కనబడటం
నువ్వు వొక బొమ్మ గీస్తావు
సరిగ్గా రాలేదని
అందులో ప్రతి గీతమీదా
మరిన్ని గీతలు దిద్దుతావు
దూరంగా జరిగి చూసుకొని
ఇప్పుడు బాగుందని
మురుస్తావు.
గాఢమైన పదచిత్రాలూ ప్రహేళికలూ రెఫరెంసులూ
ఇన్ని గందరగోళాల ముందు
నువ్వు మొడట వేసిన బొమ్మే
గదిని పరిమళంతో నింపేస్తుంది.
మల్లెలెక్కడ వున్నాయా అని వెతకడం నా వంతు.
ఇంకోసారి —
యెడుస్తున్నా
పాపాయికి నీళ్ళు పోసి
సాంబ్రాణి పొగ పెట్టి
పౌడరు రాసి
దిష్టి కాటుక పెట్టి
బట్టలు వేసి
మురిపెంగా ముద్దు పెట్టుకుంటావు.
ఆ పసిపాపను నా చెతులలో తీసుకుంటే
యేడుపు మరచిపోయి మరి బోసినవ్వులే
కవిత్వమంటే.
బాగుంది ఒక మనసు కవిత !
Thank you, Niseedhigaru.
కవితని మరో సరికొత్త కోణంలో చూపిస్తూ మీరు రాసిన కవిత అద్భుతంగా వుంది పరేష్ దోషి గారూ
థాంక్ యూ శారదగారు