అనిల్ ప్రసాద్ లింగం
“మాధవీ! ” కారు దిగి ముందుకు నడవ బోయినామే వెను తిరిగి ఏమిటన్నట్లు భర్తను చూసింది. బాగా కోపం వస్తే తప్పా అజయ్ ఆమెను అలా పూర్తీ పేరుతొ ఎప్పుడూ పిలవడు. కానీ ఇప్పుడు అతనికి కోపం వచ్చే పని ఏదీ ఆమె చేయలేదు. అందుకే ఆశ్చర్యపోతు చూస్తుంది.
“అదీ…. చాల రోజుల తరువాత… అయిన వాళ్ళు కనబడే సరికి కొంచెం ఏమోషనల్ అయినట్టున్నారు. ఆయన్ను అలా చూసి నాకూ కళ్ళ నీరు తిరిగింది అంతే.” అనుభవంతో అతని తరువాత ప్రశ్నకు కూడా సమాదానం చెప్పెసి ముందుకు నడిచింది మాధవి. కారును నిర్దేశిత ప్రదేశంలో పెట్టడానికి వెళ్ళిపోయాడు అజయ్. మామూలుగానైతే అతను వచ్చే వరకు ఆమె లిఫ్ట్ బయట వేచి వుండేది కానీ ఈ రోజు తానొక్కతే లిఫ్ట్ లో ఎక్కి తాము ఉండే అంతస్థు బటన్ నొక్కింది. లిఫ్ట్ పైకి పోతుంది ఆమె ఆలోచనలోకి జారిపోయింది.
* * * * * * * *
ఆరు నెలల క్రితం నాటి మాట. తనను చూసిపోదామని వచ్చిన తల్లి తండ్రులని తిరిగి వెళ్ళేటప్పుడు బస్సు ఎక్కించడానికి భర్త, కొడుకులతో భయలుదేరింది మాధవి. వేగంగా వచ్చిన లారీ డీ కొట్టడంతో వాళ్ల కారు వెనుక భాగం నుజ్జు నుజ్జైయింది. వెనుక కూర్చున్న తల్లీ, తన కొడుకు తేలికగా మృత్యు వొడిలోకి జారిపోగా తండ్రి నడుము విరిగి మంచానికే పరిమితం అయ్యాడు. కారు ముందు సీట్లలో వున్న భార్య భర్తలు చిన్నచిన్న దెబ్బలతో భయట పడ్డారు. స్వయానా డాక్టర్లు అవడం చేత శరీర దేబ్బలకు వైద్యం చేసుకొని త్వరగానే కోలుకున్నారు కానీ విధి వాళ్ళ జీవితాల్లో పెట్టిన చిచ్చు వలన మనసుకు ఏర్పడిన గాయాలను పుడ్చుకోలేకపోయారు. ఒకరికి ఒకరు తోడుగా నిలవాల్సిన ఆ విషమ పరిస్థితిలో వారు క్రమంగా దూరం కాసాగారు.
“సాగర్, నేను పూజని. నాన్నకు ఆక్సిడెంట్ అయ్యింది. నడుం విరిగి మంచం లోనే వుంటున్నారు. నిన్నూ అత్తను ఒక్కసారి చూడాలని అంటున్నాడు.” ప్రముఖ రచయిత విజయ్ బ్లాగ్ లో మెసేజ్ పెట్టింది మాధవి.
“సారీ పూజగారు మీరు ఎవరికో పంపాల్సిన మెసేజ్ నాకు పెట్టినట్టు వున్నారు. ఒక సారి సరి చూసుకోండి. ఏదయినా కానీ మీ నాన్న గారి విషయంలో జరిగిన దానికి సారీ.” త్వరగానే రెస్పాన్స్ వచ్చింది.
“నేను సాగర్ పూజని, నన్ను మర్చిపోయవంటే నేను నమ్మను. ప్రమాదంలో అమ్మ చనిపోయింది, నాన్న ఒంటరి వాడైపోయాడు. ఒక్క సారి అత్తను చుడాలంటు న్నాడు. ఏడిపించకు ప్లీజ్ !” బతిమలాడింది మాధవి.
“నా పేరు విజయ్ అండీ ! మీరు సాగర్ గురించి నా బ్లాగ్లో వెదికితే ఎట్లా ?” తిరుగు సమాదానం.
“ఈ రిప్లై ఇస్తుంది విజయ్ కాదు. ఒక్క సారి విజయ్ కు ఈ మెసేజ్ గురించి చెప్పండి ప్లీజ్.” నిబ్బరంగా చెప్పింది మాధవి.
రెండో రోజు విజయ్ బ్లాగ్లో సమాదానం వచ్చింది. ” అయ్యో పూజ నువ్వా ? ఎక్కడ వున్నారు మీరు అడ్రస్ చెప్పు. ముందు నీ ఫోన్ నెంబర్ ఇవ్వు”
“నువ్వు విజయ్ కాదు. ఒక్క సారి ఆయనకు ఈ విషయం చెప్పండి మీకు దండం పెడతాను.” దీనంగా రాసింది.
“పూజ నేనే సాగర్ ను. త్వరగా నీ అడ్రస్ చెప్పవే.” వెంటనే బదులు వచ్చింది. అది చూసి ఆమె పేదలఫై చాల రోజుల తరువాత నవ్వు విరిసింది. “ఏమే అంటావేంటి?నేనేమైన నీ ……” పూరించ కుండ పంపేసింది. “నేను అలా పిలుస్తాననే భయంతోనే నన్ను చేసుకొలేదా ? మరి ఇప్పుడు మీ ఆయన ఏమని పిలుస్తున్నాడే ?” “నా పూర్తి పేరుతో, పూజ అని” “గుర్తు పట్టానన్నాను కాదే మధూ … సరే ‘ఏమే’ అననులే. నీ నెంబర్ చెప్పు” “వద్దు బావ నువ్వు ఏమే అనే పిలువు. నాకూ అదే ఇష్టం. బ్లాగ్లో నీ అడ్రస్ కింద వున్న ల్యాండ్ లైనుకు ఫోన్ చేస్తాను.” అని వ్రాసి కళ్ళు తుడుచుకుంటూ ఫోన్ తీసింది మాధవి.
“నిన్ను చాలా మిస్ అయ్యాను బావా….” కోరుకున్న మనిషి నుంచి కాస్తంత ఓదార్పు దొరికే సరికి మరీ బేలగా మారిపోయింది మాధవి.
భర్త యొక్క మానసిక పరిస్థితిని అంచనా వెయ్యకుండా తన పట్ల, తన తండ్రి పట్లా అతని ప్రవర్తనను విపరీతంగా అర్ధం చేసుకున్న ఆ ఇల్లాలు తనకు తోచిన రీతిలో స్వాంతన వెదుక్కుంది.
వివరాలన్నీ చెప్పేసి,” బావా నాకు పూజ పేరుతొ ఈమెయిలు ఎకౌంటు వున్నట్టు నీకు తప్పా ఇంకెవరికి తెలీదు. నేను బ్లాగ్ ద్వారా నిన్ను సంప్రదించినట్టు ఎవ్వరికీ తెలీకూడదు.త్వరగా అత్తా నువ్వు వచ్చి నాన్నను చూడండి”
“మరి ఇక్కడ అమ్మకూ అక్కడ మీ వాళ్ళకూ ఎలా తెలిసింది అని చెప్పను ?”
* * * * * * *
“మా డ్రైవర్ అండీ! పూల కుండీ జారి కాలి మీద పడింది కొంచం త్వరగా చూడండి.” హాస్పిటల్లోకి ఓ వ్యక్తిని నడిపించు కుంటూ వచ్చాడు పేరెన్నిక గన్న సినీ రచయిత విజయ్.
వార్డ్ బాయ్ నుంచి డాక్టర్ల వరకూ అందరూ అతన్ని గుర్తు పట్టి చుట్టూ మూగారు. డ్రైవర్ కు వైద్యం జరుగుతుంది విజయ్ అభిమానుల ప్రశ్నలకుసమాధానాలు ఇస్తున్నాడు. అప్పుడే డాక్టర్ మాధవి హాస్పిటల్లోకి అడుగు పెట్టింది.
“మధూ… నువేంటి ఇక్కడ ?” ఆశ్చర్యం నటించాడు విజయ్.
“పని ఉండి పొద్దునే ఇక్కడకు వచ్చాను, మా డ్రైవర్ కు దెబ్బ తగిలింది హాస్పిటల్ కు తీసుకొచ్చాను. నువ్విక్కడ పని చేస్తున్నావా ? ”
“అవును. నాన్న కూడా ఇక్కడే ఉన్నారు. ఈయన మా ఆయన, డాక్టర్ అజయ్. ఇతను గొప్ప సినీ కధా రచయిత విజయ్, మా మేనత్త కొడుకు.” విజయ్ స్క్రీన్ ప్లే నైపుణ్యానికి ముగ్ధురాలైన మాధవి పట్టరాని సంతోషంతో పరిచయం చేసింది.
* * * * * * * *
“నాన్న! చూడు ఎవరోచ్చారో” ఉత్సాహంగా అరిచింది మాధవి. నిస్తేజంగా తల తిప్పి గుమ్మం వైపు చూసాడు రామారావు. కళ్ళజోడు సరి చేసుకొని మనిషిని పోల్చుకొని ఎగ శ్వాసతో ఏడుస్తున్నాడు. గోడకు ఆనుకొని కళ్ళు తుడుచుకుంటుంది మాధవి, మేన మామను అలా చూసి తట్టుకోలేక గుమ్మానికి తల తాకించి బాధ పడుతున్నాడు విజయ్, అప్పుడు వచ్చాడు అజయ్ ఆ గదిలోకి. ముగ్గురూ ఒక్క సారిగా అతన్ని చూసి సర్దుకున్నారు. “విజ్జీ.. అమ్మను పిలవరా ఒక్కసారి” తేరుకున్న రామారావు అడిగాడు. “ఇంత జరిగితే మేము గుర్తు రాలేదా మామయ్యా నీకు ?” అభిమానంగా దెప్పిపొడిచాడు విజయ్, ఆయన్ను సమీపిస్తు. “నాకు స్పృహ వుంటే కదరా ! వారానికి కానీ మనిషిని కాలేదు. అప్పటికే అత్తయ్యా, చిట్టి బాబు…. చిన్న పిల్లలు వీళ్ళకు తోచిన విధంగా కానిచ్చేసారు. అత్తయ్యను కూడా ఇక్కడే మట్టి చేసేసారు. ఈ ఆరు నెలల ఒంటరి తనంతో నా అనే వాళ్ళ విలువ తెలిసోచ్చిందిరా. మా అక్కను చూపించరా ఒక్కసారి.” విజయ్ చెయ్యి పట్టుకొని బేలగా బ్రతిమలాడాడు రామారావు.
“ఈయన మీ చుట్టమని నాకు ఎప్పుడూ చెప్పలేదు ?” అడిగేసాడు అజయ్. “ఆస్థి తగాదాలతో విడిపోయారు. అప్పటినుంచి రాకపోకలు లేవు. నానమ్మ చనిపోయినప్పుడు కుడా అత్తా వాళ్ళు రాలేదు. ఆ తరువాత నాన్న మా చదువుల గురించి సిటీకి మకాం మార్చేశాడు. ఇదిగో ఇన్నేళ్ళకు మళ్లీ కలుసుకోవడం.” క్లుప్తంగా చెప్పింది మాధవి.
“పోయిన మీ అత్తయ్య ఊరిలో పొలాలన్నీ అమ్మిచ్చేసి అటు వెళ్ళకుండా చేసి నా వాళ్ళందరికీ దూరం చేసింది.” తన తప్పు ఏమీ లేదనట్టు భార్యను నిందించాడు రామారావు. “అమ్మను ఎందుకు అంటావు ? నువ్వు మీ అక్కను దూరం చేసుకొన్నావు.” ఉక్రోషంగా అంది మాధవి. “సరే ఇప్పుడు జరిగిపోయిన వాటి గురించి ఎందుకు లే మామయ్యా. నువ్వే మా ఇంటికి రారాదు ఓ వారం ఉండి వద్దువు గాని. గాలి మార్పు నీకూ మంచిది కదా!” విజయ్ ఆ సంభాషణ్ని దారి మళ్ళించాడు.
“ఆయన కదిలే పరిస్థితిలో లేడండి. అన్నింటికి మనిషి సాయం అవసరం. ఇంకా పూర్తిగా కోలుకోను కూడా లేదు హాస్పిటల్ లో ఉంచడమే మంచిది.” సూటిగా చెప్పాడు అజయ్.
“మా అమ్మ స్టాఫ్ నర్సు చేసి రిటైర్ అయ్యింది. తమ్ముడిని చూసుకోగలదు. ఇలా దిక్కులేనట్టు ఇక్కడ పడి ఉండాల్సిన ఖర్మ మా మామయ్యాకు లేదండీ.” ఆవేశంగా అన్నాడు విజయ్.
డాక్టార్ పరిభాషలో ఎందుకు కదల్చకూడదో వివరంగా చెప్పాడు అజయ్. మాధవికి ఇవేమీ తలకు ఎక్కడం లేదు. తనకోసం రెక్కలు కట్టుకు వాలిన బావా ప్రేమావేశం, మేన మావను ఇంటికి తీసుకెళతాను అనడంలో అతని బంధు ప్రీతి చూసి ఆమె ఏదో తెలీని భావావేశంలో కొట్టుకు పోతుంది. తన P.A. కు ఫోన్ చేసి వెంటనే వాళ్ళమ్మ విమానంలో విశాఖ వచ్చే ఏర్పాటు చేసాడు విజయ్.
* * * * * * * * * *
“ముందు సాగర్ ఎవరు? పూజ ఎవరు ? అన్నావు…… మర్చిపోయావా ?” కోపం ప్రదర్శించింది మరదలు.
“నీకు ఓ నిజం చెప్పనా ! గత రెండేళ్ళగా నా పేరుతొ నా అసిస్టెంట్ ఆ బ్లాగ్ నడుపుతున్నాడు. ప్రేక్షకులూ, నా స్నేహితులు, సిని ఫీల్డ్ లోని వారు ఎవ్వరికి అనుమానం రాలేదు. నువ్వే కనిపెట్టావే రిప్లై ఇస్తుంది విజయ్ కాదని. అతనూ షాక్ అయ్యాడు వెంటనే నాకు ఫోన్ చేసి చెప్పాడు. నిజం చెప్పొద్దూ నాకూ తొందరగా తట్టలేదు. కానీ రెండు నిమిషాలు ఆలోచించాక గుండె వేగం హెచ్చింది. అప్పట్లో హిందీ సినిమా ‘సాజన్’ చూసి నేను కుడా రచయితను కాబట్టి అందులోని హీరోకి జరిగినట్టు ఎవరో అభిమాని నాకు దెగ్గర అవుతుందేమోనని – జీవితంలోను, కాల్పనిక జగత్తులోనూ నువ్వే నా తోడుగా ఉండాలనీ కలలు కంటూ ఆ పాత్రల పేరులే మనమూ పెట్టుకున్నాము. అది సుఖాంతం చేయబడిన త్రికోణ ప్రేమ కధ అని, నిజ జీవితంలో భగ్న ప్రేమికులకు శ్వాస ఆడినంత వరకూ మనః శాంతి ఉండదని అప్పుడు తెలీదు మధూ. తెలిస్తే ఆ పేరులే వద్దనే వాడినే.” గుండె లోతుల్లోనుంచి వస్తున్నా విజయ్ మాటలు నాటకీయంగానే ఉన్నాయి.
“బాబు పోయాక జీవితం ఒక్కసారిగా అంధకారమయం అయిపోయింది బావా. నా బాధలో నేనుంటే నాన్న భాద్యత మీద పడింది. నన్ను పెంచి ఇంత చేసిన తండ్రిని ఈ పరిస్థితులలో వదిలేయ లేక నా దగ్గర ఇంట్లో పెట్టుకుందాం అంటే అజయ్ కాదన్నాడు. అది నేను తట్టుకోలేక పోయాను. అతని తండ్రి ఈ పరిస్థితిలో ఉంటే వదిలేసే వాడా ? అప్పుడు గుర్తుకోచ్చావు బావా నువ్వు….నువ్వైతే ఎన్నటికి అలా అనవని నాకనిపించింది. అలాగే నాన్నను చూసిన వెంటనే మీ ఇంటికి తీసుకెళ్ళతానన్నావు చూడు అప్పుడు అనిపించింది నా నమ్మకం వమ్ము కాలేదని.” నీళ్ళు నిండిన కళ్ళతో బావా చేతి పై చేయి వేసింది మరదలు. తన చేతి మీద వున్న ఆమె చెయ్యి ఫై చెయ్యి వేసి కళ్ళతోనే అనునయించాడు బావా.
“సారీ విజయ్ గారు మా డాక్టర్లకు ఈ అర్జెంటు కేసుల బాధలు తప్పవు. అరే మీరేమీ ఆర్డర్ చెయ్యలేదా ? ఏంటి మధు ఇంటికి తీసుకేళ్ళమంటే వంట చెయ్యలేను అన్నావు, రెస్టారెంటుకు తీసుకొచ్చి ఖాలిగా కుర్చోబెట్టావా ?” వస్తూనే అడిగాడు అజయ్. “నేనే మీరు వచ్చే దాక ఆగుదామన్నాను” మాట పడ నివ్వలేదు విజయ్. మనసులోనే నవ్వుకుంది మాధవి. భోజనం ముగించాక తీపి తీసుకు రమ్మన్నాడు డాక్టర్ అజయ్, తనకు టీ కావాలన్నాడు విజయ్. చిన్నప్పటి ఏ అలవాటూ మార్చు కొని బావను చూసి మళ్ళి మురిసింది మరదలు.
“నాన్నా …….!” రోజు వారి చెకప్ చేసాక సంకోచెంగా పిలిచింది మాధవి. “ఏంటమ్మా..?” అప్యాయంగా అడిగాడు తండ్రి. ” నిన్న బావను చూసి ఎందుకు ఎడ్చావు ? మనం సరిగా చూసుకోవడం లేదా అని మీ అల్లుడు బాధ పడ్డారు.” కాసేపు మౌనం తరువాత నోరు విప్పాడు రామారావు.”బానే చూసుకుంటున్నారమ్మ! బాగానే చూసుకుంటున్నారు ! ఆసుపత్రికి వచ్చిన ఓ రోగిలా, దిక్కులేని, తన కాళ్ళ మీద తాను నిలబడలేని వాడిని చాలా దయతో….. బానే చూసుకుంటున్నారు.” ఒక్కో మాట కూడ బలుక్కుని మాటాడుతున్నాడు తండ్రి. “అదేంటి నాన్న….. ! ” ఇంకేమి అనాలో అర్ధం కాలేదు కూతురికి. “నా ఇంటికి నేను వెళ్ళలేను. కొడుకులు వాళ్ళ ఇంటికి తీసుకెళ్లరు, నీ ఇంట్లో మీ ఆయన ఉండనివ్వడు….ఏ జన్మలో చేసిన పాపమో ఇలా ఒంటరిగా, వెలివేయ బడిన వాడిలా….. ఎందుకమ్మా నేను ఇంకా బ్రతకడం… ఏదో ఇంజెక్షన్ ఇచ్చి చంపేయ్యవచ్చుగా తల్లీ.” “ఏం మాటలు నాన్నా అవీ? ఎప్పుడేమయ్యిందని? ఆయన నిన్ను ఎమ్మన్నా అన్నాడా ?” “అంటే బాగుండునమ్మా నాకు బాద పడటానికి ఒక కారణముండేది కానీ ఎవరూ ఏమీ అనరు, అసలు మాటాడరు, నన్నూ ఓ మనిషిగా గుర్తించరు. ఇలాటి వాడిని పలకరించడానికి ఏ దేవుడో పంపినట్టు ఆత్మీయుడు ఒకడు వచ్చాడంటే సంతోషం పొంగుకొచ్చిందమ్మా, నేను ఎత్తుకొని పెంచిన వాడు నన్ను ఈ స్థితిలో కుడా తన ఇంటికి తీసుకెళ్ళతానన్నాడంటే బంధుత్వమంటే ఏంటో తెలిసొచ్చి గుండె పగిలిందమ్మా.” మళ్లీ కన్నీరు పెట్టుకున్నాడు రామారావు. కళ్ళు తుడుచుకుంటూ బైటకు నడిచింది మాధవి.తను చేసిన పని తండ్రికి సంతోషం కలిగించిందని మాత్రం ఆమెకు అర్ధం అయింది. ఎంతో జీవితానుభవం ఉన్న తండ్రి తనకు ఎదురైన కష్టానికి ఇంతగా చలించిపొతే వయసు, అనుభవంలో చిన్న వాడయిన తన భర్త తనకు తగిలిన దెబ్బకు ఎంతగా కుమిలి పోతున్నాడో అనే ఆలోచనా, ఆ దుఖం నుంచి బయట పడటానికి తమ దంపతులు ఇరువురు ఒకరికి ఒకరు తోడూగా నిలవాలనే అనే తర్కానికి తావీయ్యక, తండ్రి సంతోషం కోసం కృషి చేస్తున్నాననే భ్రమలోకి జారి పోయింది ఆ బేల.
* * * * * * * *
“థంక్యు బావా!” తరువాత రోజు రాత్రి పది గంటలప్పుడు sms పెట్టింది మాధవి.
“దేనికే….?” వెంటనే జవాబు వచ్చింది.
“చాలా రోజుల తరువాత నాన్న ముఖంలో నవ్వు చూసాను. అత్తా తమ్ముడి కోసం ఖైమా కూర తెచ్చింది కదా, ఇంట్లో వండుతూ జీడి పప్పు వేస్తుంటే, నీ కొడుకు చూసి ‘ నీకు పళ్ళు ఊడిపోయాయి కదా, నీ తమ్ముడికి మాత్రం ఉంటాయా?’ అన్నాడట. ఆ విషయం చెప్పితే నేను నాన్న కాసేపు నవ్వుకున్నాము.”
“ఐ యాం సారీ మధూ!”
“ఎంటే! బిజీనా?” చనువుగా అడిగాడు. ఆమె సమాదానం చెప్పలేదు.
“ఇప్పుడు మాటాడటానికి ఇబ్బందా? మీ ఆయన ఉన్నాడా?”
“నా కొడుకు గుర్తుకు వచ్చాడు బావా. ఇన్ని రోజులు నాన్న గొడవలో పడి నేను నా బాధను మర్చి పోయాను…” ఆమె ఏడుస్తుంది “మధూ.. నిన్న రెస్టారెంట్లో కూడా నేను నీ కంట నీరు చూసాను కానీ చొరవ చెయ్యలేక పోయాను. అదీ కాక అజయ్ వచ్చేసాడు అందుకనే నిన్ను ఓదార్చలేక పోయాను. బాధ పడకే, ఏమంత వయసు అయిపొయింది మీకు? అజయ్ ఇంకా హాస్పిటల్ నుంచి రాలేదా?”
“ఏం చెప్పను బావా? ఆక్సిడెంట్ జరిగాక ఆయన చాలా డిస్టర్బ్ అయ్యారు. ఇంట్లో వుంటే బాబే గుర్తుకొస్తున్నాడని క్లబ్బు కెళ్ళడం మొదలుపెట్టారు. అక్కడే తాగి తిని ఎప్పుడో అర్ధ రాత్రి వస్తారు. నేను మాత్రం ఒంటరిగా… ఈ బాధలన్ని అనుభవిస్తున్నాను.” కాసేపు ఇరువురు ఏమి మాటలాడ లేదు. “ఇవన్నీ చెప్పుకొని ఏడవటానికి నాకు తల్లీ కూడా లేకుండా పోయింది, తండ్రి నిస్సహాయ పరిస్థితిలో ఉన్నాడు ఏమి చెయ్యను బావా ? నిన్న నిన్ను చూసాక నాకూ ఏడుపు ఆగలేదు కానీ పక్కన ఆయన వున్నారు నువ్వు ఏమనుకుంటావో.. అనీ !”
* * * * * * * *
“కొంచెం కాఫీ కలపనా అమ్మా?” పెద్దావిడ అడిగింది.
“మీకు రాజకీయాలంటే ఆశక్తి ఎక్కువనుకుంటా” అంది టీ కప్పును అందిచ్చిన పెద్దవిడతో. “లేదమ్మా! నీకు కావాలంటేఛానల్ మార్చుకో” రిమోటు ఇచ్చింది ఆవిడ. వార్తా ఛానల్ నుంచి విజయ్ సంభాషణలు వ్రాస్తున్న సీరియల్ వస్తున్న ఛానల్ కు మార్చింది మాధవి. పెద్దావిడ నిరాసక్తంగా సోఫా లో కుర్చుని పత్రికలు తిరగేయడం మొదలుపెట్టింది. మన కుటుంబ వ్యవస్థ, అందులోని ప్రతి బాంధవ్యానికి వున్న ఔన్నత్యం గురించి విపులంగా వివరిస్తూ రెండేళ్ళగా సాగుతుందా సీరియల్. తెలుగు నేలంతా విరగబడి చూస్తున్న ఆ ధారవహికను గురించి, ముఖ్యంగా మాటలు వ్రాస్తున్న తన బావా గురించి విరామ సమయంలో పెద్దావిడకు చెప్పాలనుకుంది మాధవి. రాత్రి , బావా మరదళ్ళు ఒకసారి ముఖతా కలుసుకొని కష్ట సుఖాలు మాటాడుకోవాలని నిర్ణయించుకున్నారు, ఈ విషయం వేరెవరికి తెలీకపోవడం అన్ని విధాల మంచిదనుకొన్నారు.
“ఒక్కో పాత్రకు ఒక్కో లక్షణాన్ని ఆపాదించి చూపిస్తారు ఈ సీరియల్స్ లో కానీ ముళ్ళపూడి వెంకట రమణ ఏదో సినిమాలో చెప్పినట్టు ప్రపంచంలో పూర్తిగా మంచి వాళ్ళూ, పూర్తిగా చెడ్డ వాళ్ళూ అంటూ ఎవరూ వుండరు ఆయా సందర్భాలను బట్టి ప్రతి మనిషిలోని డిఫరెంట్ షేడ్స్ బయట పడుతుంటాయి అంతే” కొంచెం అర్ధం కావడంతో ఆసక్తిగా వింటుంది మాధవి.”నువ్వు ఇప్పుడు చూస్తున్న సీరియల్ కు కధా, మాటలు సమకూరుస్తున్న విజయ్,..” ఆవిడే బావ ప్రస్తావన తేవడంతో మాధవి మోము వికసించింది
* * * * * *
కారు వేగంగా పోతుంది మాధవి మనసులో ఆలోచనలు అంతకంటే వేగంగా సుడులు తిరుగుతున్నాయి. భర్త ఎలాటి వాడో తనకు తెలుసు అయినా ఒక్క సంఘటనతో అతని ఫై ద్వేషం పెంచుకుంది – బావ చూపిన చొరవను ఆలంబనగా ఆత్మియ్య పాదును అల్లుకుంది కానీ అదీ చీడకు అతీతం కాదని తెలుసుకుంది. వెంటనే ఫోన్ తీసి అజయ్ కు చేసింది.
“ఓ అర్జెంటు కేసు వచ్చింది అది చూసుకొని క్లబ్బు కు వెళతాను” అన్నాడు అతను.
“అక్కడే ఉండండి నేను వస్తున్నా. ఇద్దరం బీచ్ కు వెళ్లి కాసేపు గడిపి, ఏదయినా రెస్టారెంట్లో భోంచేసి ఇంటికి వెళ్దాం.” చాలా రోజుల తరువాత శ్రీవారితో అంత ఉత్సాహంగా మాట్లాడింది డాక్టర్ శ్రీమతి మాధవి.*
nice story,
ధన్యవాదములు
In the story, Madhavi is shown as a woman who does not want to understand her husband’s pain, but it is the husband who caused the distance. He didn’t accept that she has double pain – loosing parents and son. It is all one-sided. Biased. Why to write stereo typed stories?
ముందుగా మీ అభిప్రాయం తెలియ చేసినందుకు ధన్యవాదములు. మాధవి, భర్త బాధను అర్ధం చేసుకోలేదు అని నింద వెయ్యలేదు. మనిషి సహజంగా బాధలో వున్నప్పుడు అందుకు కారణంగా తమకు తోచిన సహచరులను దూరం పెట్టి కొంచెం ఆత్మీయత చూపిన వారి పట్ల ఎక్కువ అభిమానం పెంచుకుంటారు. కానీ అటువంటి చిమ్మ చీకటిలో ‘తన వారనుకున్న’ మనిషి అసలు స్వరూపం దెగ్గరకు వెళ్ళితే గాని తెలియదు అని హెచ్చరిక చేసాను. ఈ అమవాస నల్లటి మేఘం తొలగి ఆమె సంసారంలో వెలుగు నిండింది అని ముగించాను. ఇది మనుషుల మనస్తత్వ రీత్యా చెప్పానే గానీ ఆడ, మగా అనే వ్యత్యాసంతో చూడలేదు. నిజానికి భర్తా, బావల అసలు నయిజాలని పసిగట్టే ఉన్నత వ్యక్తిత్వంగా మాధవి పాత్రను తీర్చిదిద్దాను. ఇక రొటీను, స్టీరియో, ఫార్ములా కధలు చదవడానికి నేనే ఇష్ట పడను, కనుక రాయడం అనేది దూరపు మాట. కధాంశం తెలిసిందే అని అనిపించ వచ్చు గానీ కధనంలో కొత్తదనం, ప్రస్తుత పరీస్తితుల చిత్రీకరణ లేకుండా నేను రాయను.
కష్టాలలో ఆత్మీయతను వెతుక్కోవడం చాలా సహజం…అది దొరకగానే..ఆ ఆసరాని తీగను అల్లుకున్న లత లా కాకుండా
ధైర్యం గా నిలబడటానికి ..తిరిగి జీవితాని చక్క బెట్టుకోవడానికి సిద్దం అయితే ఆడవాళ్ళు సులభంగా మోసపోరు. దురపుకొండలు నునుపు.
అవునండి! దూరపు కొండల ఎత్తుపల్లాలు దెగ్గరకు వెళ్ళితేగానీ తెలియవు. ధన్యవాదములు.
కథ లో ఎక్కడా కూడా అజయ్ మాధవి గురించి ఆలోచించినట్టు లేదు. మరి భార్యని దూరం పెట్టిన అజయ్ సంగతి???