కూతురు, వేశ్య
ఆమెతల్లి, తెలివైనది.
తల్లి: నిన్న నీకు పిచ్చేమైనా ఎక్కిందేమిటే, రాత్రి విందులో దెయ్యం పట్టినట్టు ప్రవర్తించావట? పొద్దున్నే ఆ కుర్రాడు కృష్ణమూర్తి ఏడుపొక్కటే తరువాయిగా ఇక్కడికొచ్చాడు. నువ్వతన్ని చాలా బాధపెట్టావని చెప్పాడు. బాగా తాగావట. తన ప్రక్కనే కూర్చోమని చెబుతున్నా వినకుండా విందు మధ్యలో లేచి నృత్యం చేశావట. అంతటితో ఆగకుండా అతని స్నేహితుడు గోపాలాన్ని ముద్డాడావట. అదేమని కోప్పడినందుకు అతన్ని వదిలేసి ఏకంగా గోపాలం కౌగిట్లోనే చేరిపోయావట. పోనీలే అనుకున్నా, అసలు కృష్ణమూర్తితో పడుకోనని చెప్పి అతని ఖర్మ కతన్ని వదిలేసి వేరే మంచం మీద నిగడదన్ని పడుకున్నావట. ఏమిటిదంతా!?
కూతురు: (చిరాగ్గా) నేను చేసిందంతా బాగానే గుర్తుపెట్టుకొని మరీ చెప్పాడు కానీ, అతను నాకు చేసిన అవమానం మర్చిపోయినట్టున్నాడు. అక్కడేం జరిగిందో తెలిస్తే నువ్విలా అతన్ని వెనకేసుకొచ్చి మాట్లాడవు. మదనిక లేదూ, అదేనే ఆ గోపాలం ప్రియురాలు, దాంతో మాట్లాడటం కోసం ఇతను నన్నొదిలేసి దాని దగ్గర చేరాడు. అప్పటికి గోపాలం ఇంకా అక్కడికి రాలేదు. నాకు అయిష్టంగా ఉందని తెలిసి కూడా అతనా పనికి పూనుకున్నాడు. దాన్నొదిలేసి నాదగ్గరికి రమ్మని సైగ చేశాను. వెనక్కి రాకపోగా అతనేం చేశాడో తెలుసా, ఏం చేశాడో తెలుసా…
తల్లి: ఏం చేశాడమ్మా?
కూతురు: మదనిక కూర్చున్న కుర్చీ వెనక నిలబడి, దాని చెవులు పట్టుకొని వెనక్కు వంచి గాఢంగా ముద్దు పెట్టుకున్నాడు. మదనికకి దాని పెదాలను విడిపించుకోడానికి చాలాసేపు పట్టింది. నాకు ఏడుపొచ్చి ఏడ్చేశాను. కానీ అతను నాఏడుపును కూడా నిర్లక్ష్యం చేసి దాని చెవిలో ఏవేవో ముచ్చట్లు చెప్పడం మొదలెట్టాడు. నాకుతెలుసు, అతను నాగురించే దానికేదో చెప్తున్నాడు.
తల్లి: అట్లా ఎందుకనుకోవాల్లేమ్మా…
కూతురు: నువ్వింకా…. సరే, అతను చెప్తున్నంతసేపూ అది నావైపే చూస్తూ ఒకటే చిరునవ్వులు.. నాకు ఒళ్ళు మండిపోయింది. ఈ బాగోతం ఎంతసేపు సాగేదో కానీ, గోపాలం రావడం చూసి వీళ్ళిద్దరూ ముద్దులాపేసి విడిపోయారు. అప్పుడొచ్చాడు దొర నాదగ్గరికి.
తల్లి: పోన్లేమ్మా, నీప్రియుడు నీదగ్గరికి చేరాడు కదా…
కూతురు: అక్కడితో కాలేదు. ఇంకా విను. విందులో మదనిక ముందుగా నృత్యం చేసింది. అక్కడున్న ఆడవాళ్ళకెవరికీ తనకున్నంత అందమైన కాళ్ళు లేవని చెప్పడానికి కాబోలు, తొడల దాకా కనబడేట్టు బట్ట ఎగ్గట్టింది. కాసేపటికి దాని నృత్యం పూర్తయ్యింది. దాని ప్రియుడు మౌనంగానే ఉన్నాడు. నాప్రియుడికి మాత్రం ఎక్కడలేని ఉత్సాహం పుట్టు కొచ్చింది. ఇకదాని నృత్యాన్ని ఒకటే పొగడ్డం. దాని హావభావాల్ని గురించీ, దాని లయ విన్యాసం గురించీ… వింటున్నావా? దాని పాదాలకు సితారతో పరిణయం జరిగిందట, కవిత్వం ఒలకబోశాడమ్మా, కవిత్వం. దాని కాళ్ళ అందాల గురించి ఒకటే పలవరింత… అదంతా దాన్ని మెచ్చుకున్నట్టు లేదు. నన్ను తక్కువ చేసినట్టుంది.
తల్లి: అట్లా ఎందుకు చేస్తాడు లేవే!
కూతురు: ఇంకా అతన్నే వెనకేసుకొస్తున్నావా? సరే, తర్వాత జరిగింది కూడా విని అప్పుడు చెప్పు. ఈయన పొగడ్తలకి ఆ మదనికకి ఒళ్ళు తెలియలేదు. అది నావంక హేళనగా చూస్తూ, ‘ఇక్కడ ఉన్న వాళ్లెవరైనా వాళ్ళ కాళ్ళ అందాన్ని గురించి సిగ్గుపడకుండా ఉండేట్టయితే లేచి నృత్యం చేయొచ్చు’ అంది. అప్పుడు నేనేం చెయ్యనమ్మా? లేచి నృత్యం చేశాను. లేకపోతే దాని మాటలే నిజమని అక్కడి వాళ్ళందరూ అనుకుంటారు కదా!?
తల్లి: నువ్వనవసరంగా ఉద్వేగానికి గురయ్యావు. ఆ విషయాన్ని అంతగా మనసుకు పట్టించుకోవాల్సింది కాదు.
కూతురు: అందరూ నానృత్యాన్ని బాగా మెచ్చుకున్నారు తెలుసా? నాప్రియుడు మాత్రం బెల్లం కొట్టిన రాయిలా చూస్తూండిపోయాడు గానీ, మెచ్చుకోడానికి నోరు పెగల్చుకోలేకపోయాడు. పోనీ నానృత్యాన్నయినా చూశాడా అంటే అదీ లేదు. అంతసేపూ కప్పు వంక చూస్తూ కూర్చున్నాడు.
తల్లి: ఐతే తర్వాత నువ్వు గోపాలాన్ని ముద్దాడటం, కృష్ణమూర్తి పక్కనుంచి లేచివెళ్ళి అతగాడిని కౌగిట్లోకి తీసుకోవడం నిజమా కాదా?
కూతురు: (మౌనం)
తల్లి: మాట్లాడవేమే, నిజంగా నువ్వు చేసిన పని క్షమార్హం కాదు. తెలుసా?
కూతురు: నామనసు నొప్పించాడు కాబట్టి అతని మనసు కూడా నొప్పించాలనుకున్నాను.
తల్లి: పోనీ అంతటితో ఆగావా? కృష్ణమూర్తిని రాత్రి పక్కలోకి కూడా రానివ్వలేదు. అతను చిన్నబుచ్చుకొని కన్నీళ్ళతో ఉంటే నువ్వు పుండు మీద కారం చల్లినట్టు వేరే మంచం మీద చేరి కూనిరాగాలు తీశావు.
కూతురు: (మౌనం)
తల్లి: అతను నిన్ను చేరదీయకముందు మనం పేదరికంలో మగ్గుతున్నాం. అలాంటి స్థితిలో అతను మననెంత ఆదుకున్నాడో నువ్వు మర్చిపోయావు. మన్మధుడు దయతలిచి అతన్ని నీకు చేరువ చేయకపోతే పోయినేడు మనం కూటికి మాడి చచ్చేవాళ్ళం.
కూతురు: అందుకని అతనెంత అవమానించినా నేను భరిస్తూ ఉండాలా?
తల్లి: అలా అని నేనన్నానా? నీకోపాన్నంతా నీప్రియుడి మీద చూపించు, తప్పులేదు. కానీ అతన్ని అవమానించకు. ఒక్కసారి నీ హేళనకు గురైనవాడు మళ్ళీ నిన్ను ప్రేమించగలడా, చేరదీయగలడా? నువ్వు నీప్రియుడితో చాలా దురుసుగా తప్పుగా ప్రవర్తించావు. సామెత చెప్పినట్టు తెగేదాకా లాగకూడదమ్మా! ఇలాంటి విషయాల్లో చాలా జాగ్రత్తగా ఉండాలి.
*
