ఈ రాత్రి వొడవదు ఎన్నో రాత్రి ఇది చెంప మీద ఎన్నో కన్నీటి చుక్క జారి ఆరిపోతున్నది తెల్లని మంటయ్ కురుస్తున్న మంచు కిటికీ అద్దం మీద వీధి లాంతరు విసుగు ఒక్క వెచ్చని వూహ లేదని ఫిర్యాదు దృశ్యం మారితే బాగుండు, మార్చేది ఎవరు నేనెప్పుడూ చీకట్లో ఆడుకుంటున్న ఆడపిల్లనే నా చుట్టూరా నల్లని కందకం, ప్రతిబింబం లేని అద్దం వృత్తాకార కందకంలో నాచు పట్టిన కత్తులు కందక ఖడ్గానికి పొదిగిన పచ్చల వలె చుక్కలు నల్లని అద్దాన్ని దాటే … [ఇంకా చదవండి ...]
నువ్వంతే ఎప్పుడూ నిత్య వికసిత కుసుమానివై పరిమళం వెదజల్లుతుండు నిను కాంచే చూపుల పై... దేహాలపై... ~ నీ నవ్వుకు వేలాడుతుంది ఓ ముక్క ఆకాశం కాంతి సముద్రాన్నెత్తుకొని నీ నడుమ్మోసే చంటిపాపలా ఓ మాయని మాయలా ముడతలు కొన్ని నీ ముఖంమ్మీద అందం చెక్కిన ఆనందాలౌతుంటాయి అసలే నలుపు ఆపై చెవికి చెవులై వేలాడే లోలాకులు నక్షత్రమంత కాకపోయినా అలాంటిదే ఓ ముక్కు పుడక నీ ముక్కు అందం జుర్రేసుకుంటూ అంత వరకూ చూడని రంగురంగుల సీతాకోకచిలుక దేహపుహోళిలా నిను చుట్టేసిన బట్టల అద్దాల్లోంచి తొంగి … [ఇంకా చదవండి ...]
నా లోపలి సతత హరితారణ్యానికి ఎవడో చిచ్చు పెట్టాడు మట్టిదిబ్బలూ ముళ్లపొదలూ తప్ప తుమ్మముళ్లూ బ్రహ్మజెముళ్లూ తప్ప పూల పలకరింపుల్ని ఆఘ్రాణించలేని పక్షుల రెక్కల ఆకాశాల్ని అందుకోలేని సెలయేళ్ల లేళ్లను తనలోకి మళ్లించుకోలేని జంతుజాతుల జన్మరహస్యాల్ని పసిగట్టలేని మనిషిరూపు మానవుడొకడు ఒళ్లంతా అగ్గి రాజేసుకుని అంటించేశాడు వాడు విధ్వంసపు మత్తులో తూలుతూ మంటల ముందు వెర్రిగా తాండవమాడుతూ ++++++ కాలమాపకయంత్రం మలాము పూసింది కాలిన గాయాలు కనుమరుగవుతున్నాయి పచ్చదనం మళ్లీ … [ఇంకా చదవండి ...]
Copyright © 2024 Saaranga Publishers
ఇంచుమించు ఇలాంటి కథలే మా వూరివీను. ఫరవాలేదు చాలా దూరమే వచ్చామనిపిస్తుంది.
“అమ్మా నీల్లు పోయండి ఇంట్లో బిడ్దేడుస్తా ఉంది. అయ్యా నీళ్లు పొయ్యండి కూలికి పొయ్యేకి యాలవుతుంది.” అని అందర్నీ బంగ పోతావుండ్రి.” ఇంచుమించు ఇలాగే వుండేది మా వూర్లో పరిస్థితి. అయితే ఈ మధ్య మా అమ్మ చెప్పింది వింటే నాకు నవ్వాగలేదు.
గత ముడేళ్ళనుండి వర్షాలు లేక మా వూరి చేదబావి, బోరు బావులు చివరికి ఎప్పుడూ ఎండని వ్యవసాయ బావులు కూడా ఎండిపోయాయి. చిత్రంగా మాదిగపల్లెలో వేసిన బోరులో మాత్రం నీళ్ళు వస్తున్నాయట. మా వూరి శూద్రులు మంచి నీళ్ళకు అక్కడికి వెళుతుంటే వాళ్ళు వీళ్ళని తిడుతున్నారట!
అందుకే నాకు అప్పటి రామరాజ్యం కంటె ఇప్పటి ప్రజారాజ్యమే ముద్దు.
అప్పటి ఈ కథలు ఇంకా ఇంకా రాయన్నా.
ప్రసాద్ చరసాల గారు భయంకరమైన గతాన్ని ఇప్పటి తరానికి చెబుదామని క్రమ పరిణామాన్ని వివరిద్దామని!! మీ స్పందనకు ధన్యవాదాలు.
ధన్యవాదాలండి ప్రసాద చరసాలగారు
బ్రతుకు విషాదాలని ఇంత అందంగా చెప్పడం మీకే సాధ్యం .
నిశీధి గారూ రాసేటప్పుడు ఏమి అనిపించదు కానీ రాసి చదివేటప్పుడు నాకే తెలియకుండా కళ్ళలో నీరు కారుతాయి.మీ అవగాహనకు ధన్యవదు.
ధన్యవాదాలండి నిశీధి గారు ,విశ్వనాథ రెడ్డిగారు
నేను కపిలి తోల్తిన సా .. మా చుట్టుపక్కల ఎద్దులు పట్టే దాన్లో మేపే దాన్లో మా నాయనే పుడింగి .. మోట .. మా నాయన ..తోల్తా వుంటే .. అది చూస్తా మైమర్సి పోయేవాడ్ని.. ఎప్పుడు మా యమ్మ బాయికాడికి సద్ది ఎత్త కోస్తాదా .. మోట దిగి సద్దికి నాయన గుంత కుసోపోతడా .. పిర్ర మోకు పైన .. పెట్టి మోట తోల్దామా .అని ఎదురు చూసివాడ్ని.. ఇప్పుడైతే .. కాన్వెంట్ నా మనవరాలికి .. మనవడికి … మోట కపిలి బాయి మోకు జాతి
ములుకర్ర … బాన.. బారి .. వడ్లు .. తొలిక .. కోడివిలి… రోకలి ఇసుర్రు రాయి …గురించి చెప్ప పొతే .. ఏంది గ్రాండ్ పా .. నీ సోది .. సెల్లులు చెవుల్లో పెట్టుకొని ఆడు ఒక మూల ఈ పాప ఒక మూల … వాళ్ళ ఒంటరి … స్వర్గంలోకి దూరి పోయిరి .. ఏమి సెద్దామ్ సా …
మన్నించాలి .. జాతి కాదు జాటి (ఎద్దులని అదిలించడానికి వాడే కర్ర )
విశ్వనాథ అన్నా నీతో మాండలికంలో మాట్లాడాలని అయినా ఇక్కడ సాధ్యపడ్డం లేదు. అయిన మనం గతాన్ని నెమరు వేసుకోవడంలో తప్పులేడుకడ!! మరల కలుద్దాం.