సిద్ధార్థ గౌతమ్
రెండవ రోజు రాత్రి బట్టలు మార్చుకొని పడుకుందామని అనుకుంటుం
“రేపు సర్వ పాండవ సైన్యం అర్ధ చంద్రాకారం లో నిలబడి పోరాడబోతోంది. మన సమూహం ఎడమ వైపు నుంచి దాడి చేయాలి…”
అని ఎవరెవరు ఏ స్థా
నన్ను ఎడమవైపు చివర్లో నిలబెట్టాడు
ఎవరి పక్కన ఎవరు నిలబడాలో గు
కాస్త దూరం లో పాండవ సైన్యం లోని మిగతా సేనానులు తమ తమ సమూహాలకు సూచనలిస్తున్నారు.
మా సేనాని ఆవలించాడు.
పాపం ఎంత అలసిపోయా
నాకు అలస
మేఘాలు కప్పేసాయి. అర్థ చంద్రాకరం కన్నా ఈ మేఘాల ఆకా
ఈ కొత్త ఆలోచన రేపు రాత్రి
చిన్నప్పుడు ఆరుబయట పడుకుని చం
మూడవ రోజు –
రాత్రి మాకు ఇచ్చిన సూచనల ప్రకా
అర్జునుడి రథం నా పక్కన వచ్చి ఆ
యుధ్ధ భేరి మోగించే వాడు నా పక్కనే నిలబడి మోగించాడు. నా చె
అర్జునుడి మీదకు వస్తున్న బాణాలు, ఈటెలు ఆపటానికి నా చేతనై
కానీ.. ఆయనకు సహాయపడటానికి, ఆయన్ని కాపాడటానికి ఆయన రథసారధి ఉన్నాడు. శత్రువులు ఎంత మంది దాడి చేసినా, ఎ
ఇంతలో “ఘటోత్కచుడు…ఘటోత్కచుడు
ఇవేవీ పట్టనట్టు ఆయన, భీ
దూరంగా వెళ్లి ఆగాక..దుర్యోధనుడు తన అక్కసు
ఒక సింహం లా పాండవ సైన్యం పైకి దూకా
ఈ పూట చనిపోయిన సైనికుల శరీరా
నేను మొ
“బ్రతికే ఉన్నావా?” అనడిగాడు. న
“కృష్ణుడు మీ వైపు ఉన్నాడని తెలిసిన రోజే నేను హతమవ్వటం ఖాయం అని నాకు అర్థమైపోయింది. మా మహారాజులు తప్పులు చేసారు, మీ మహారాజులు శపథాలు చేసారు. ఎవరిది తప్పు, ఎవరిది ఒప్పు అని ఆలోచించకుండా మనలాంటి వాళ్ళు విశ్వాసంగా యుధ్ధం చేయాలి. నేనిక వెళ్తాను. నిన్ను చూసిపోదామని వచ్చాను.” అని వెళ్ళిపోయాడు.
రాత్రి ఏమీ తినకుండా గుడారానికి వచ్చే
నాతో పాటు గుడారం లో ఉన్న సైనికుడు ఇంకా పడుకోలేదు. తన పాదానికి గుచ్చుకున్న ముల్లు తీసుకుంటూ ఉన్నాడు.
“నేను తీస్తాను లే..” అని కింద కూర్చుని తన పాదం నా మోకాలి మీద పెట్టుకుని ముల్లు తీసాను.
“యుధ్ధం ఎంత దారుణమైనది సోదరా..” అన్నాడు. నేను ఏమీ సమాధానమివ్వలేదు.
“ఈరోజు భీష్ముడిని చూసి చాలా బా
భీష్ముడు, ధర్మరాజు లాంటి మంచివాళ్ళు, గొప్పవాళ్ళు..ఒ
నా మనసేమీ బాగోలేదు. ఇల్లు గుర్తొస్తోంది. కృష్ణ పరమాత్మా…రేపు
నాలుగవ రోజు –
ఉదయం లేచినప్పటినుంచి ఎవ్వరితో
ఈ రోజు అభిమన్యుడి మీదకొచ్చారు
అభిమన్యుడు..తనని దాడి చేసినవారిని, చేయనివారిని..వందల మందిని చంపే
దుర్యోధనుడు తన మిగతా సైన్యాన్నంతా అభిమన్యుడిని చంపమని పంపా
భీముడు, అర్జునుడు వచ్చి అభిమన్యుడికి సహాయంగా నిలబడి యుధ్ధం చేసారు. ఈసారి భీముడిని అంతమొంది
భీముడు ఉగ్ర రూపం దాల్చి నోరు ల
ఈ ఆలోచనలతో నాకు పిచ్చెక్కేలా వుంది.
ఎటు పరిగెడుతున్నానో..ఎందు
అసలు ఈ బాణం ఎవరు వేసారా అని అటూ, ఇటూ చ
కళ్ళు తెరిచేసరికి నా గుడారంలో
గా
నే
ఎప్పుడు మళ్ళీ నిద్రలోకి జారుకున్నానో గుర్తు లేదు.
*
చాలా ఆశక్తికరంగా ఉంది. కొనసాగించండి. forgotten empire lo nunez యుద్ద వర్ణణలు వీలైతే చదవండి.
chaalaa baagundi, saadhaarana sainikudi konam, atani anubhavaalu chaduvutoo unte kottagaa aasaktiga undi
కదనరంగం లాంటి కథని మొదలెట్టి, కొనసాగింపక మధ్యలోనే ఆపివేసే రచయితలను కఠినంగా శిక్షించాలి!
This is such a beautiful concept. I don’t understand why it had to be published in such a hurry, in such a half-baked manner. If the writer was in a rush to see this published, at least the editors should have taken time to see this work get bettered.
Having known the writer’s incredible sense of humour, I expected this to be a sort of dark comedy, on the lines of works like Catch-22. This one too is interesting, to see someone being naive and sentimental enough to dedicate himself to an army!
The good news is that there were many more fighters in kurukshetra. I hope the writer’s digs deep to get out more interesting diaries.
చాల బాగుంది