కందుకూరి రమేష్ బాబు
ఎవరిది వాళ్లకు మామూలుగానే ఉంటుంది.
కానీ, ఒక చిత్రం వల్ల ఎవరెంతగా కనెక్ట్ అవుతారో తెలుస్తున్న కొద్దీ అది మామూలు అనుభవం కాదు!
అపురూపం.
ఈ చిత్రం అటువంటిదే.
ఇందులో ఉన్నది మా పొరుగింటి అక్కా, అతడి కొడుకూ.
వీళ్లను రోజూ చూస్తూనే ఉంటాం. కానీ, నేను చూసి వదిలేయకుండా ఉండటం వల్ల వీళ్లు మీ దాకా చేరుకున్నారు.
నిజం. ‘మామూలే’ అని అనుకోకపోవడమూ ఒక రహస్యమే.
చిత్రమేమిటంటే, ఏ కొంచెం సమయం దొరికినా చాలు, తల్లో పేలు చూడటం వాడకట్టు మనుషుల్లో పరిపాటే.
అలాంటి మామూలు దృశ్యమే ఇది. కానీ ఒక మధ్యాహ్నం రుస్తం అన్న చిత్రకారుడు కలిసినప్పుడు ఈ చిత్రం మామూలు స్థాయిని దాటిపోయింది…నా వరకు నాకు!
ఆయన అడిగారు, “ఏం చేస్తున్నారని!”
యధాలాపంగానే అడిగాడు.
‘మామూలే. ఉద్యోగం, ఇలాం చిన్నగా ఫొటోగ్రఫి’ అన్నాను నేను.
చూపమంటే కొన్నిచిత్రాలు చూపాను.
ఈ చిత్రం దగ్గరకు వచ్చేసరికి ఆయన ఒక్కపరి ఉద్వేగానికి గురయ్యిండు.
తదేకంగా చూస్తూ ఉండిపోయాడు. కంట నీరు ధార కట్టింది.
అర్థం కాలేదు.
కొన్ని క్షణాల మీదట కుర్చీలోంచి లేచి హృదయపూర్వకంగా కావలించుకున్నాడాయన.
“మా అమ్మను గుర్తు తెచ్చినావు భయ్యా” అన్నాడు.
అప్పుడర్థమైంది.
అతడు ఎంత దూరం వెళ్లాడో లేదా ఎంత దగ్గరగా వెళ్లాడో అని!
ప్రేమతో, జ్ఞాపకాల తడితో భారంగా మారి, కాసేపట్లో తేరుకుని, చిన్ననాడే తాను తల్లిని కోల్పోయిన విషయాన్ని ఆయన పంచుకున్నారు. తర్వాత అన్నారు, “ఇంతకన్నా…బాబుకన్నా అదృష్టవంతుడెవరుంటారు” అని కూడా అన్నారు. అని, మళ్లీ ఆ పిక్చర్ ను ఆనందంగా చూసి ముచ్చటపడ్డారాయన.
నిజానికి ఇది మామూలు చిత్రమే. కానీ అతడన్నాక నాకు మరింత ప్రియంగా మారిందీ చిత్రం.
దృశ్యాదృశ్యం అంటే ఇదే కాబోలనిపించింది!
మనదాకా రావడం, హత్తుకోవడం అంటే ఏమిటో బోధపడింది.
ఇంకా ఆలోచిస్తే అనిపించింది, అతడు స్వయంగా కళాకారుడు. చిత్రకారుడు. కానీ, ఒక వర్ణ చిత్రం కన్నా మరొక చాయా చిత్రం విలువైందేమో అనిపించింది, ఒక రకంగా!
అవును మరి. ఛాయా చిత్రలేఖనంలో కల్పనకు తావులేదు. జీవన ఖండిక అది.
అందుకే మనిషి తన జ్ఞాపకాల ఒడిలోకి వెళ్లి జీవితాన్ని రిఫ్లెక్ట్ చేసుకోవడంలో కళ కన్నా జీవకళ అయిన ఛాయాచిత్రలేఖనం మరింత దగ్గరేమో!
పెయింటర్ రుస్తుం భాయ్ కలిసినప్పటినుంచీ ఒక ఫొటోగ్రాఫర్ గా ఇదే అనుకుంటూ ఉన్నాను.
~
ఏ చిత్రం ఎక్కడ కనెక్ట్ అఉతుందో ఎవరికీ తెలుసు?
అవును బ్రదర్. థాంక్ యు.