మాథ్యూ కుత్ బర్ట్, అతని ఎర్ర గుర్రమూ పెద్దగా శ్రమ పడకుండానే ఎనిమిది మైళ్ళూ దాటి బ్రైట్ రివర్ కి వెళ్ళారు. ఆ దారి చాలా బావుంటుంది , కుదురుగా పొలాల మధ్యన ఇమిడిన ఇళ్ళతో. అక్కడక్కడా బాల్సం వుడ్ చెట్లు…ప్లం చెట్లకి విరగకాసిన పళ్ళు. ఆపిల్ తోటల మీంచి వచ్చే గాలి సువాసన వేస్తోంది. మైదాన పు వాలు, వంగిన ఆకాశం లోకి కలిసే చోట మంచుముత్యాలు ఊదారంగు లో మెరుస్తున్నాయి. ప్రతి రోజూ వసంతమే ఐనట్లు కొమ్మల్లో పిట్టలు పాడుతున్నాయి.
మాథ్యూ కి హాయిగానే ఉంది, తెలియని ఆడవాళ్ళెవరైనా ఎదురుపడ్డప్పుడు తప్ప… ఖచ్చితంగా వాళ్ళని తలఊపి పలకరించాలి మరి.
మాథ్యూ కి మెరిల్లా, మిసెస్ లిండ్ లు తప్పించి ఇంకే ఆడవాళ్ళన్నా వెర్రి బెదురు. వాళ్ళేదో తనని చూసి నవ్వుకుంటున్నట్లే ఉంటుంది అతనికి. అందులో నిజమూ ఉందేమో…అతను వింతగానే కనిపిస్తాడు చూసేవాళ్ళకి.వంగిపోయి ఉండే బుజాల దాకా పెరిగిన జుట్టు, పొడుగ్గా ఒత్తుగా గడ్డం. ఆ గడ్డం అతనికి ఇరవై ఏళ్ళ వయసు నుంచీ అలాగే ఉంది…నిజానికి తల నెరిసిపోవటం తప్ప ఇరవై లోనూ అరవై లోనూ అతను ఒకలాగే ఉన్నాడు.
అతను స్టేషన్ చేరేసరికి అక్కడ రైలు ఉన్న ఛాయలేవీ లేవు…బాగా ముందే వచ్చేశానా అనుకున్నాడు. పొడుగాటి ప్లాట్ ఫాం మీద ఎవ్వరూ లేరు…ఆ చివార్న , చెక్కపెట్టెల మీద కూర్చుని ఒక చిన్న పిల్ల తప్ప. ఆ వైపు తలతిప్పి కూడా చూడకుండా మాథ్యూ వెతుకుతూ ఉన్నాడు పిల్లాడి కోసం . చూసి ఉంటే – ఆమె బిక్కు బిక్కుమంటూ ఎవరికోసమో ఎదురు చూస్తుండటం అర్థమైపోయేదే.
గదికి తాళం పెట్టేసి భోజనానికి పోబోతున్న స్టేషన్ మాస్టర్ ని నిలబెట్టి అడిగాడు- అయిదున్నర బండి రావటానికి ఇంకా ఆలస్యం ఉందా అని. ” వచ్చి వెళ్ళిపోయి అర్థ గంట దాటింది ” – చెప్పాడాయన. ” ఒక్క చిన్నపిల్ల మాత్రం దిగింది అందులోంచి..ఎవరో రావాలట ఆమె కోసం . లేడీస్ వెయిటింగ్ రూం లో కూర్చోమన్నాను , అక్కడే ప్లాట్ ఫాం మీదే ఉంటానంది . కొంచెం తమాషా పిల్లలా ఉందేమిటో ”
మాథ్యూ – ” అమ్మాయి కోసం కాదండీ నేనొచ్చిందీ, అబ్బాయి ఒకడు దిగాలి ఈ రైల్లోంచి. మిసెస్ అలెక్జాండర్ స్పెన్సర్ అబ్బాయిని కాదూ పంపుతానందీ ? ”
స్టేషన్ మాస్టర్ అర్థమైనట్లు ఈల వేసి అన్నాడు – ” ఏదో పొరబాటు జరిగినట్లుంది. మిసెస్ స్పెన్సర్ అయితే రైల్లోంచి దిగింది, ఈ పిల్లని నాకు అప్పజెప్పింది కూడా. నువూ మీ చెల్లెలూ నోవా స్కోటియా అనాథాశ్రమం నుంచి ఈ పిల్లనే తెచ్చుకుని పెంచుకోబోతున్నారని చెప్పింది నాకు. అబ్బాయెవరూ లేడు ఇక్కడ, నేనేమైనా దాచిపెట్టాననుకుంటున్నావా ? ”
మాథ్యూ కి మెరిల్లా ఉండి ఉంటే బాగుండేదనిపించింది…అయోమయంగా అన్నాడు – ” నాకేమీ అర్థం కావట్లేదే ”
” అదేదో ఆ పిల్లనే అడిగి చూడు.అన్ని కబుర్లూ చెప్పేదాని లాగే ఉంది. మీరు అడిగిన రకం అబ్బాయిలు అనాథాశ్రమం లో అయిపోయారో ఏమో ” – నిర్లక్ష్యంగా అనేసి వెళ్ళిపోయాడు, అప్పటికే బాగా ఆకలేస్తోంది ఆయనకి.
మాథ్యూ ఒక్కడే పిల్లతో మిగిలిపోయాడు. అతనికి అసలే ఆడపిల్లలంటే మొహమాటమూ పిచ్చి భయమూ. ..నువ్వు అబ్బాయివి ఎందుకు అయావు కావూ అని ఆ పిల్లని పట్టుకుని ఏమని అడగటం ?
ఆ పిల్ల మాథ్యూ స్టేషన్ లోకి వచ్చినప్పటినుంచీ అతన్నే కళ్ళప్పగించి చూస్తోంది. పది పదకొండేళ్ళుంటాయేమో, బాగా పొట్టిగా బిగుతుగా ఐపోయిన బూడిద రంగు గౌను వేసుకుని ఉంది, అది బాగా వెలిసిపోయింది కూడా. మట్టి రంగు టోపీ కిందినుంచి రెండు లావుపాటి ఎర్రటి జడలు వేలాడుతున్నాయి . పీక్కుపోయిన తెల్లటి మొహమూ, అక్కడక్కడా చిన్న ముదురు జేగురు రంగు మచ్చలు [freckles ] 1….ఒకసారి ఆకుపచ్చగా, ఇంకొకసారి బూడిదరంగులో కనిపించే పెద్ద పెద్ద కళ్ళూ వెడల్పాటి నోరూ. మామూలుగా చూస్తే ఇంతే.
లోతుగా చూడగలిగేవాళ్ళకి ఆ గడ్డం కొనదేలి కొట్టొచ్చినట్లు కనిపిస్తుంది. కళ్ళ నిండా చెప్పలేనంత ఉత్సాహం, జీవ శక్తి చిందులు తొక్కుతాయి. పెదవులు భావోద్వేగాన్నీ మధురమైన స్వభావాన్నీ సూచిస్తాయి. మొత్తం మీద ఆ ఆకారం లోపల ఉన్నది అసాధారణమైన ఆత్మ.
మాథ్యూ భయపడినట్లు అతనే ముందు పలకరించే అవసరం రాలేదు. తన కోసమే అతను వస్తున్నాడనిపిస్తూనే ఆ పిల్ల దిగ్గున లేచి నిలబడి, ఒక చేత్తో తన సంచీ పట్టుకునే ఉంది కనుక రెండో చేతిని అతని వైపుకు చాచింది – హాండ్ షేక్ ఇచ్చేందుకు.
వింతైన తియ్యటి గొంతుతో మాట్లాడేసింది – ” మీరే కదూ, మాథ్యూ కుత్ బర్ట్ ? అమ్మయ్య. మీరింకా ఎందుకు రాలేదా అనుకుంటున్నా. ఎందుకు వచ్చి ఉండరా అని ఆలోచిస్తున్నా. ఈ రైలు కట్ట దిగి ఆ మలుపు దాటితే అక్కడ పెద్ద చెర్రీ చెట్టు ఉంది చూశారా ? ఒకవేళ మీరిప్పుడు రాకపోతే ఆ చెట్టెక్కేసి రాత్రంతా ఉండిపోదామనుకున్నా. నాకేం భయం వెయ్యదండీ…వెన్నెట్లో తెల్లటి చెర్రీ పూల మధ్యన కొమ్మల్లో నిద్ర పోతే చల్లటి పాలరాయి కొండల్లో పడుకున్నట్లుండదూ ? మీరెలాగూ పొద్దునే వచ్చేస్తారుగా ! ”
మాథ్యూ ఆ చిన్న చెయ్యి అందుకుని ఊపాడు. అప్పటికప్పుడే అతనొక నిర్ణయానికి వచ్చాడు – ఇదంతా పొరబాటనీ మాకు అమ్మాయి అక్కర్లేదనీ ఆ మెరిసిపోయే కళ్ళ వైపు చూస్తూ తను చెప్పలేడుగాక చెప్పలేడు. ఇక్కడ స్టేషన్ లో వదల్లేడు గా ఏమైనా, ఇంటికి తీసుకుపోతాడు, ఆ చెప్పే దేదో మెరిల్లా నే చెప్పుకోనీ. ఇప్పుడే ప్రశ్నలూ సంజాయిషీలూ తన వల్ల కావు.
ఆమెతో అన్నాడు – ” ఆలస్యమైంది. ఏమనుకోకు. ఆ సంచీ ఇలా ఇవ్వు. బయట గుర్రపు బండి ఉంది ”
” వద్దండీ, ఏం బరువు లేదుగా, నేను మొయ్యగలను ” – పిల్ల బోలెడు సంతోషం గా ఏమిటేమిటో చెప్పుకుపోయింది ” నా సామానంతా ఇందులోనే ఉందనుకోండి, ఐనా బరువుండదు. పైగా , దీన్నొకలాగా మటుకే పట్టుకోవాలి, లేకపోతే హాండిల్ ఊడిపోతుంది..పాత సంచీ కదండీ . చెర్రీ చెట్టులో నిద్రపోవటం బాగానే ఉండేదిగానీ మీరు వచ్చేయటం ఇంకా బావుంది. మనం చాలా దూరం వెళ్ళాలి కదా, మిసెస్ స్పెన్సర్ చెప్పారు, ఎనిమిది మైళ్ళని. నాకు అలా ప్రయాణం చేయటం గొప్పసరదా. మీ ఇంట్లో మీతోబాటు ఉండిపోవచ్చంటే ఎంత సంతోషంగా ఉందో ! నాకెప్పుడూ ఎవరూ లేనే లేరు. అనాథాశ్రమం లో ఐతే మరీ ఘోరం. నేను అక్కడున్నది నాలుగు నెలలే అనుకోండి…ఐనా సరే. మీరెప్పుడూ అలాంటి చోట ఉండి ఉండరేమో..అసలు ఊహించుకోలేరు అక్కడ ఎలా ఉంటుందో . మిసెస్ స్పెన్సర్ నేను అలా అనకూడదని అన్నారు…చెడ్డ పిల్లలకి మాత్రమే అలా అనిపిస్తుందట. ఆవిడ అక్కడ ఉండి చూశారా చెప్పండి, ఉంటేనే గదా తెలిసేది ? పాపం అనాథాశ్రమం వాళ్ళు మంచి వాళ్ళే…కాని అస్సలు ఊహ లేదు వాళ్ళకి. పిల్లలకి మటుకు బోలెడు ఊహలు. నా పక్కన ఉండే పిల్ల తను ఒక జమీందారుల పిల్లననీ, చిన్నప్పుడే ఆయా కోపం వచ్చి మార్చేసిందనీ, ఎవరికైనా తెలిసేలోపు ఆవిడ చచ్చిపోయిందనీ అనుకుంటుండేది. నాకూ అలా అనుకోవాలని ఉండేది..రాత్రంతా ఊహించుకునేదాన్ని…పగలు ఖాళీ ఉండదుగా మరి ! అలా నిద్రపోకనో ఏమో , ఇలా చిక్కిపోయాను. బాగా సన్నగా ఉన్నాను కదండి ? బొద్దుగా చక్కగా ఉంటే ఎంత బావుంటుందో ….”
అప్పటికింక చెప్పటం ఆపింది, గుక్క తిప్పుకుందుకు. ఈ లోపు గుర్రం బండి వరకూ వచ్చారు. ఎక్కి కూర్చుని కొంచెం దూరం వెళ్ళే దాకా ఏమీ మాట్లాడలే. కొండవాలు లోంచి బాగా లోతుగా వెళ్తోంది బాట. బండి లో వాళ్ళ తలల పైగా ఎంతో ఎత్తున …విరగబూసిన తెల్లటి పూలతో , సన్నని చెర్రీ చెట్ల కొమ్మలు . పిల్ల ఒక చిన్న పూల కొమ్మ తుంచుకుని ఇష్టంగా బుగ్గ మీద రాసుకుంది.
” ఎంత బావుందో …ఆ పూలు తెల్లటి లేస్ లా లేవూ ? ఆ చెట్టు చూస్తే మీకేమనిపిస్తోంది ? ” అడిగింది మాథ్యూ ని.
” మ్మ్. ఏమో మరి ” – మాథ్యూ.
” పెళ్ళి కూతురిలా ఉంది కదండీ, తెల్లటి మేలి ముసుగు వేసుకున్నట్లు..పెళ్ళికూతుర్ని నేనెప్పుడూ చూడలేదు, విన్నా అంతే. నాకెప్పుడూ పెళ్ళి అవదనే అనుకుంటా, నేనంత బాగోను కదా ? ” మాథ్యూ ఉలిక్కిపడ్డాడు . అదేం పట్టించుకోకుండా పిల్ల కొనసాగించింది – ” కాని ఎప్పుడైనా అలాంటి తెల్ల గౌను, పొడుగాటిది వేసుకోవాలనిపిస్తుంటుంది. వేరే దేశాలకి వెళ్ళే మిషనరీ లు ఎవరైనా నన్ను పెళ్ళి చేసుకోవచ్చేమో…వాళ్ళకి అందం గురించి పట్టింపులు ఉండకూడదుగా. ఇవాళ పొద్దున్నే ఈ గౌను వేసుకుని బయల్దేరానా, …మరి ఇదేం బాగాలేదు కదా..రైల్లో అందరికీ నన్ను చూసి జాలేస్తోందేమో అనిపించింది, నీలి రంగు సిల్క్ గౌన్ లాగా దీన్ని ఊహించుకున్నా. అనాథాశ్రమం లో పిల్లలందరూ ఇలాంటి బూడిదరంగు గౌన్లే వేసుకోవాలి..ఎందుకంటే ఎవరో గొప్పాయన మూడొందల గజాల బట్ట దానం చేశారట..దాంతో కుట్టించారు. ఆయన అది అమ్ముకోలేక ఇచ్చేశాడని కొందరు అనుకున్నారుగాని నేనైతే పాపం ఆయన మంచాయన అనే అనుకున్నా. బోట్ లో వస్తుంటే కొంచెం కూడా కడుపులో తిప్పలేదు నాకు , సిల్క్ గౌన్ తో బాటు మంచి బూట్లూ, గ్లవ్స్ వేసుకున్నట్లూ పూలు వేలాడే టోపీ పెట్టుకున్నట్లూ నాకొక బంగారు వాచ్ కూడా ఉన్నట్లూ ఊహించుకున్నా..హాయిగా ఉండింది. మిసెస్ స్పెన్సర్ కి కూడా కడుపులో తిప్పదుట, చెప్పారు. నేనేమో అటూ ఇటూ తెగ తిరుగుతున్నాననీ నన్ను నీళ్ళలో పడిపోకుండా కనిపెట్టుకుంటూ ఉంటే వికారం పెట్టేందుకు తీరిక ఎక్కడుందనీ కూడా అన్నారావిడ. అదీ ఒకందుకు మంచిదే కదండీ ? బోట్ లో చూడాల్సినవన్నీ ఒకేసారి చూసెయ్యాలి గదా నేను, మళ్ళీ ఎప్పుడైనా ఎక్కుతానో లేదో ?
అబ్బ ! ఎన్ని పూలచెట్లో !!!! ప్రిన్స్ ఎడ్వర్డ్ దీవి ప్రపంచం లోకెల్లా అందమైందని విన్నా..ఇక్కడ ఉండిపోయినట్లు ఊహించుకునేదాన్ని..నిజంగా ఉంటానని అనుకోనేలేదు ! ఈ రోడ్ లు భలే ఎర్రగా ఉన్నాయి కదా ? మేం రైల్లో వస్తూంటే కూడా కనిపించాయి, మాతోబాటు పరిగెత్తుతూ. అవి ఎందుకు ఎర్రగా ఉన్నాయని మిసెస్ స్పెన్సర్ ని అడిగాను. ఆవిడ అప్పటికే నేనొక వెయ్యి ప్రశ్నలు వేసి ఉంటాననీ, ఇంక అడగద్దనీ అన్నారు. ప్రశ్నలు అడక్కపోతే సంగతులెలా తెలుస్తాయి చెప్పండి ? ఇంతకీ ఈ రోడ్ లు ఎర్రగా ఎందుకున్నాయీ ? ”
మాథ్యూ ” ఏమో మరి …”
పిల్ల- ” సర్లెండి. ఎప్పుడో ఒకప్పుడు తెలుసుకోవాలి. తెలుసుకుందుకు అన్ని సంగతులున్నాయి కదా అనుకుంటే భలే సరదాగా ఉంటుంది కదా ? అన్నీ తెలిసిపోతే ఏం బావుంటుందీ…ఊహించుకుందుకు ఏమీ ఉండదాయె.
నే నే మన్నా ఎక్కువగా మాట్లాడుతున్నానాండీ ? అందరూ అదే అంటుంటారు …మీరూ అదే అంటే మాట్లాడటం ఆపేస్తా…నేనైనా అనుకుంటే చెయ్యగలను, కొంచెం ఇబ్బందే కానీ…”
మాథ్యూ తనకే ఆశ్చర్యం వేసేలా ఆనందిస్తున్నాడు. ఎక్కువ మాట్లాడని చాలా మందికి లాగే అతనికీ ఎవరైనా మాట్లాడుతుంటే ఇష్టమే…తననేమీ పెద్దగా అడక్కుండా ఉంటే. కాని ఒక చిన్న ఆడపిల్ల నుంచి తనకి ఆహ్లాదం వస్తుందని అతనెప్పుడూ అనుకోలేదు. ఆడవాళ్ళే చిరాకు పుట్టిస్తారనుకుంటే ఆడపిల్లలు మరీ దరిద్రం. ఏమిటో బెరుకు బెరుగ్గా ఓర చూపులు చూసుకుంటూ పక్కనుంచే వెళ్ళి పోతుంటారు , వాళ్ళని అమాంతం మింగెయ్యాలనిపించేంత కోపం వచ్చేది. అవోన్లియా లో అందరు ఆడపిల్లలూ అంతే. మాథ్యూ స్వతహాగా మేధకుడు. పాదరసం లా ఉన్న ఈ పిల్ల బుర్ర ని తను అందుకోలేకపోయినా, ఈ పిల్ల ఏదో చాలా వేరుగా ఉందనీ ఈ బుల్లి మంత్రగత్తె వాగుడు తనకి బాగానే ఉందనీ అతనికి అనిపించింది.
కొంచెం బిడియంగా చెప్పాడు
” ఏం పర్వాలేదు..నీ ఇష్టమొచ్చినంత మాట్లాడచ్చు. ”
పిల్ల – ” అమ్మయ్య. బతికించారు. మనిద్దరికీ సరిపడేలాగే ఉంది. మాట్లాడాలనిపించినప్పుడల్లా మాట్లాడటం ఎంతో బావుంటుంది. అదేమిటో..పిల్లలు కనబడాలి గానీ వినబడకూడదని నాకిప్పటికి లక్షసార్లు చెప్పి ఉంటారు అందరూ. ఇంకానేమో..నేను పెద్ద పెద్ద మాటలు వాడితే అంతా నవ్వుతారు కూడానూ…మరి పెద్ద పెద్ద విషయాలు చెప్పాలంటే పెద్ద మాటలే వాడాలి కదండి ? ”
” అవునవును, నిజమే ” మాథ్యూ ఒప్పుకున్నాడు.
పిల్ల- ” నా నాలుక్కి నరం లేదని మిసెస్ స్పెన్సర్ అన్నారు..అంటే ఏమిటో ? నాకు తెలిసి నాదీ మామూలు నాలుకే …అవునూ మీ ఇంటి పేరు గ్రీన్ గేబుల్స్ అట కదా ? అక్కడ బోలెడు చెట్లున్నాయని మిసెస్ స్పెన్సర్ చెప్పారు..నాకు చెట్లంటే ఎంతిష్టమో ! అనాథాశ్రమం లో ఎక్కువ ఉండేవే కావు..ఉన్న కాసినీ పాపం దిగులు మొహాలేసుకుని ఉండేవి, చుట్టూ కటకటాలు..అవీ అనాథల్లాగే ఉంటాయి. వాటిని చూస్తేనే ఏడుపొచ్చేది. నేను వాటితో అనేదాన్నీ…” మీరే కనుక ఏ పెద్ద అడవిలోనో ఉండి ఉంటే ఎంత ఎత్తుగా ఎదిగేవారో ! మీ చుట్టూ ఇంకా చాలా చెట్లుండేవి తోడుగా. మీ కొమ్మల్లో పిట్టలు పాడేవి, మీ వేళ్ళ మీద నాచు మొక్కలూ జూన్ బెల్సూ పెరిగేవి…పక్కనే ఒక సెలయేరు కూడా ఉండేది..కదా ! పాపం..
ఇక్కడ మీకెలా ఉంటుందో నాకు తెలుసు ” అని. ఇవాళ వాటిని వదిలేసి రావాలంటే చాలా బాధేసింది నాకు. గ్రీన్ గేబుల్స్ ఇంటి దగ్గర సెలయేరు ఉందాండీ ? మిసెస్ స్పెన్సర్ ని అడగటం మర్చిపోయాను ”
మాథ్యూ – ” ఇంటి పక్కనే ఉందిగా ”
” అరే..భలే ఉందే. ఒక సెలయేరు పక్కనే ఉండాలన్నది నా కల్లో ఒకటి, ఉంటానని అనుకోలేదు ఎప్పుడూ. కలలు నిజం కావుగా , ఐతే బావుంటుంది గానీ…! ఇవాళ ఇంచుమించు పూర్తి సంతోషంగా ఉన్నా నేను, పూర్తి పూర్తి సంతోషంగా ఎందుకు లేనంటే… చెప్తా ఉండండి, ఇదేమిటీ, ఈ రంగుని ఏమంటారు ? ” పిల్ల తన జడనొకదాన్ని ఎత్తి పట్టుకుని మాథ్యూ కి చూపించింది.
మాథ్యూ – ” ఇది ఎరుపు కదా ? ” అన్నాడు.
ఏళ్ళ తరబడి గొప్ప దుఃఖాన్ని మోస్తున్నదానిలాగా పిల్ల అతి గాఢంగా నిట్టూర్చింది. జడని కిందికి వదిలేసింది.
” అవును, ఎరుపు. ఎర్రటి జుట్టున్న ఎవరైనా పూర్తి సంతోషంగా ఉండగలరా చెప్పండి ? నేను బక్కగా ఉంటాను, నా కళ్ళు ఆకు పచ్చగా ఉంటాయి, మొహం మీద ఈ మచ్చలున్నాయి…ఇవేవీ లేనట్లు – నేను పుష్టిగా , గులాబి రంగులో ఉన్నట్లూ నా కళ్ళు వయొలెట్ రంగులో మెరుస్తున్నట్లూ ఊహించుకోగలను. నా జుట్టు గురించి మాత్రం అలా అస్సలు వీలవదు…నల్లగా తుమ్మెద రెక్కల్లాగా ఉందనో బంగారు రంగులో మిలమిలలాడుతోందనో , ఊహించుకోనే లేను. ఇది నాకు ఆజన్మ శోకం. ఒక నవల్లో ఒక అమ్మాయికి ఇలాగే ఆజన్మ శోకం ఉంటుంది, ఆమె జుట్టు ఎర్రగా లేదు మరి, బంగారు రంగులో ఉందట ..ఆమె నుదురు చంద్రకాంత శిల లాగ ఉందట…చంద్రకాంత శిలంటే ఏమిటండీ ? ”
” నాకు తెలీదనుకుంటా ” బెదురుగా అన్నాడు మాథ్యూ. చిన్నప్పుడెప్పుడో తోటి కుర్రాడొకడు తనని రంగులరాట్నం ఎక్కిస్తే కళ్ళు తిరగటం గుర్తొచ్చింది.
” అదేదో చక్కటి వస్తువే అయి ఉంటుంది..ఆ అమ్మాయి అతిలోక సౌందర్యరాశి మరి. అతిలోక సౌందర్యం ఉంటేఎలా ఉంటుందో మీకేమైనా తెలుసాండీ ? ” పిల్ల అడిగింది.
” లేదు, తెలీదు ” మాథ్యూ చెప్పాడు.
పిల్ల అడిగింది- ” అవునండీ, మీరు ఏది కోరుకుంటారు …అతిలోక సౌందర్యం గా ఉండటమా ? అద్భుతమైన తెలివి తో ఉండటమా ? లేకపోతే దేవుడంత మంచిగా ఉండటమా ? ”
” సరిగ్గా తెలీదు ” మాథ్యూ చెప్పుకున్నాడు.
” నాకూ తెలీదు, ఎప్పటికీ తేల్చుకోలేను. ఎలా ఐనా మాత్రం ఉండబోయానా ఏమిటిలెండి నేను. దేవుడంత మంచిగా ఐతే ఎప్పటికీ అవనను. మిసెస్ స్పెన్సర్ అన్నారు కదా………మిస్టర్ కుత్ బర్ట్ ! మిస్టర్ కుత్ బర్ట్ ! మిస్టర్ కుత్ బర్ట్ ! ” మిసెస్ స్పెన్సర్ అలా ఏమీ అనలేదు , పిల్ల బండి లోంచి కిందికి దొర్లలేదు, మాథ్యూ విడ్డూరపు పనేమీ చేయలేదు …పిల్ల అరిచింది వీటిలో దేనికీ కాదు. దారి వంపు తిరిగి వాళ్ళు ‘ అవెన్యూ ‘ లోకి ప్రవేశించారు అంతే.
ఈ అవెన్యూ నాలుగైదు వంద ల గజాలు పొడవున, అటూ ఇటూ పెద్ద పెద్ద ఆపిల్ చెట్ల తో ఉంటుంది. వాటిని అక్కడ ఏనాడో ఎవరో పనిగట్టుకుని పెంచారు. విరబూసిఉన్న రెండు వైపుల చెట్లూ కలుసుకుని పైన పరిమళించే మంచు చాందినీ పరిచినట్లుంది. ఊదారంగు సంజవెలుగు గాలిలో నిండిపోయి ఉంది. కాస్త దూరంగా సంధ్యాకాశం వర్ణ చిత్రం లాగా కనిపిస్తోంది… గులాబిరంగు గాజుతో చేసిన బ్రహ్మాండమైన చర్చ్ కిటికీ లాగా. ఆ సౌందర్యానికి లోనై పిల్లకి మాటలు రాలేదు. చేతులతో తనని తాను చుట్టుకుని వెనక్కి వాలి ఆ వైభవానికి తలెత్తి చూస్తూ ఉండిపోయింది. కాసేపటికి బండి దూరం వెళ్ళాక కూడా ఆమె పలకలేదు, ఆ పడమటి దిక్కు కేసి, సూర్యాస్తమయం కేసి, ఆనందం నిండిన ముఖం తో చూస్తూనే ఉండిపోయింది. ఆ వెలుగుల నేపథ్యం మీద ఏ సుందర దృశ్యాల కవాతు కనిపిస్తోందో ! న్యూ బ్రిడ్జ్ ఊళ్ళోంచి – కుక్కలు అరుస్తూన్న వీధుల్లోంచి, కుతూహలంగా కేకలు పెడుతూ మూగే చిన్న కుర్రాళ్ళ మధ్యలోంచి , బండి వెళ్తున్నప్పుడు కూడా, ఆమె మౌనం గానే ఉంది . మూడు మైళ్ళు దాటేశారు. మాట్లాడినంత శక్తితోనూ ఆమె నిశ్శబ్దంగా ఉండగలదిలా ఉంది.
” బాగా అలిసిపోయావు కదూ ? ఆకలేస్తోందా ? ” మాథ్యూ అడిగాడు, ఆమె మాట్లాడకపోవటానికి అవే కారణాలనుకుని. ” ఇంకెంతో దూరం లేదులే, వచ్చేశాం. ఒక మైలు ఉంటుంది ” ధైర్యం చెప్పాడు.
ఆమె ట్రాన్స్ లోంచి బయటికొచ్చి నిట్టూర్చింది. నక్షత్రాల వెంట ఎంతెంత దూరాలకో వెళ్ళి వచ్చినట్లుంది ముఖం, స్వప్నా ల్లో తేలుతున్నట్లు.
”ఆ. మిస్టర్ కుత్ బర్ట్ ! మనం దాటి వచ్చామే, ఆ తెల్లటి చోటు, అదేమిటి ? ”
” దాన్ని అవెన్యూ అంటాం ” మాథ్యూ కొద్ది క్షణాలు ఆలోచించి అన్నాడు – ” అందమైన చోటు అది ”
” అందమా…ఆ మాట ఎంత దూరం వెళ్తుంది గనుక, చాలదు అలా అంటే. అది అద్భుతం. ఉన్నదానికంటే ఇంకా ఎక్కువగా ఊహించుకోలేనిది ఇప్పటి వరకూ నాకు కనిపించలేదు, ఇదే మొదలు. ఇక్కడ తృప్తిగా ఉంది ” గుండె మీద చెయ్యి పెట్టుకుని చూపిస్తూ అంది పిల్ల, ” ఏదో నొప్పిగా ఉంది, ఆ నొప్పికూడా సుఖంగానే ఉంది. ఇలాంటి నొప్పి మీకెప్పుడైనా వచ్చిందా మిస్టర్ కుత్ బర్ట్ ? ”
” లేదు, నాకు గుర్తున్నంతవరకూ లేదు ” మాథ్యూ అన్నాడు.
” చాలా సార్లు వస్తుంది నాకు , చాలా గొప్పగా ఉన్నదాన్ని చూస్తే. ‘ అవెన్యూ ‘ అదేం పేరు…దానికి సరిపోదు అసలు. ‘ ఆహ్లాద శ్వేత మార్గం ‘ అంటేనో ? బావుందా ? ఉన్న పేరుతో దేన్నైనా పిలవటం పెద్ద నచ్చదు నాకు. అనాథాశ్రమం లో హెప్జిబా జెంకిన్స్ అని ఒక అమ్మాయి ఉండేది, తనని ఎప్పుడూ నేను రొసాలియా డెవేరే అని ఊహించుకునేదాన్ని. అందరూ ఆ చోటుని అవెన్యూ అన్నా నేను మాత్రం ఆహ్లాద శ్వేత మార్గం అనే అంటాను. అయితే దగ్గరికి వచ్చేశామా ? సంతోషంగా ఉంది, బాధ గానూ ఉంది. ప్రయాణం చాలా బావుండింది కదా, అయిపోతోందని బాధ. మంచి విషయాలు కూడా అయిపోతుంటాయి, బాధేస్తుంది. తర్వాత ఇంకా మంచివి జరగచ్చనుకోండి, కాని అలా అని నమ్మకం లేదు కదా. నా అనుభవం ఐతే జరగవు అనే. ఇంటికి వెళ్తున్నామంటే సంతోషంగా ఉంది, నాకెప్పుడూ ఇల్లే ఉన్నట్లు గుర్తు లేదు గా మరి ! ఇందాక చెప్పానే , అలాంటి హాయైన నొప్పి మళ్ళీ వస్తోంది, ఇల్లు తలుచుకుంటే. ”
ఒక చిన్న కొండ పైకి ఎక్కుతోంది బండి. కిందికి చూస్తే పెద్ద చెరువు. పొడుగ్గా, మెలికలు తిరుగుతూ, ఇంచుమించు నది లాగా ఉంది. మధ్యలోంచి ఒక వంతెన. జేగురు రంగులో ఉన్న ఇసుక గుట్టల వెనక నుంచి సముద్రం కనిపిస్తోంది. ఆ నీరు వింత వింతగా వెలుగుతోంది … నీలంగా , ఆకుపచ్చగా, గులాబి రంగుగా, ఇంకేవేవో పేరు తెలీని రంగులుగా. అవేవో ఈ లోకానికి చెందిన వెలుగుల్లాగా లేవు. వంతెన కి అవతల చెరువు ఒడ్డు న దట్టంగా ఫర్ చెట్లూ, మేపుల్ చెట్లూ…చిక్కగా పాకే వాటి నీడలు. అక్కడక్కడా ఒక ప్లం చెట్టు చెరువు మీదికి వంగి ఉంది, తెల్లటి దుస్తులు వేసుకుని అద్దం లో చూసుకోబోయే అమ్మాయికి మల్లే. చెరువు అంచున బురదలో గొంతు విప్పి పాడుకుంటున్న కప్పలు. ఆపిల్ తోట లోంచి చిన్న బూడిదరంగు ఇల్లు తొంగి చూస్తోంది, ఇంకా పూర్తిగా చీకటి పడకపోయినా ఇంటి కిటికీలో దీపం వెలుగుతోంది.
” అది బారీ చెరువు ” మాథ్యూ చెప్పాడు.
” ఊహూ, ఈ పేరూ బాగోలేదు. దీన్నేమని పిలవనూ … ‘ ప్రకాశమాన సరోవరం ‘ . సరైన పేరు. పేరు సరైందైతే తెలిసిపోతుంది నాకు, నా గుండె ఒకలాగ గుబుక్కుమంటుంది అప్పుడు. మీకెప్పుడైనా అలా అంటుందా ? ”
యథాప్రకారం మాథ్యూ ఆలోచించాడు ..” దోసపాదుకి చీడ పడితే దాన్ని చూసినప్పుడు నా గుండె గుబుక్కుమంటుంది ” సూచించాడు.
” అదీ ఇలాంటిదేనంటారా ? ఏమో మరి. కాదేమో, చీడకీ వెలిగే నీళ్ళకీ సంబంధం ఉందంటారా ? అవునూ, దాన్ని బారీ చెరువని ఎందుకంటారు ? ”
” ఆ ఇల్లు మిస్టర్ బారీ ది కదా, అందుకేనేమో. ఆ ఇంటి పేరు ‘ తోట వాలు ‘ . అదిగో, ఆ చెట్ల గుబురు అడ్డం లేకపోతే ఇక్కడ్నుంచి గ్రీన్ గేబుల్స్ కనిపిస్తుంది. మనం ఇలా చుట్టు తిరిగి ఇంకో అరమైలు వెళ్ళాలి ”
” మిస్టర్ బారీ కి చిన్న అమ్మాయిలెవరైనా ఉన్నారా ? చిన్నంటే మరీ చిన్న కాదు, నా అంత వాళ్ళు ”
” ఒకమ్మాయి ఉంది. ఆమె పేరు డయానా ”
” ఓ.. ” పిల్ల గట్టిగా ఊపిరి పీల్చి వదిలింది – ” ఎంత చక్కటి పేరు ! ”
మాథ్యూ- ” ఏమో. నాకైతే అంత పద్ధతైన పేరులా ఉండదు. 2 జేన్ అనో, మేరీ అనో, అలాంటి శుభ్రమైన పేరేదైనా పెట్టాల్సింది. డయానా పుట్టినప్పుడు ఇక్కడొక స్కూల్ మాస్టర్ ఉండేవాడు, ఆయన్ని పేరు పెట్టమంటే ఈ పేరు పెట్టాడు. ” నిరసనగా అన్నాడు.
పిల్ల- ” నేను పుట్టినప్పుడూ అలాంటి మాస్టరెవరైనా ఉండి ఉంటే బావుండేది. ఇదిగో, వంతెన. కళ్ళు గట్టిగా మూసుకుంటానేం, నాకెప్పుడూ వంతెనల మీంచి వెళ్ళటమంటే చాలా భయం. గబుక్కున మధ్యలో అది కూలిపోతేనో ? మధ్యలోకొచ్చాక కళ్ళు తెరుస్తా. ఒక వేళ వంతెన కూలిపోతుంటే అదంతా చూడాలిగా మరి ? పెద్ద చప్పుడవుతుంది కదూ అప్పుడు , నాకిష్టం. ఇష్టపడేందుకు ఎన్నెన్ని విష యాలో ప్రపంచం లో ! ఆ..ఆ..దాటేశాం…ఇప్పుడు వెనక్కి చూస్తా. గుడ్ నైట్ ప్రకాశమాన సరోవరమా ! నాకు ఇష్టమైన వాటన్నిటికీ గుడ్ నైట్ చెప్తుంటాను, వాటికీ అలా చెప్పటం నచ్చుతుంది. ఆ నీళ్ళు నన్ను చూసి నవ్వుతున్నాయేమో ”
కొండ దాటి మలుపు తిరుగుతుంటే మాథ్యూ అన్నాడు….” ఆ.ఇదిగో. వచ్చేసినట్లే .అదే గ్రీన్ గేబుల్స్ ”
” ఆగండి.చెప్పెయ్యకండి..నన్ను ఊహించుకోనియ్యండి , సరిగ్గా ఊహిస్తానో లేదో ” అతను చూపించబోయే చెయ్యి పట్టుకుని ఆపి, తన చేత్తో కళ్ళు గట్టిగా మూసుకుంది. కాసేపటికి కళ్ళు విప్పి చుట్టూ చూసింది. సూర్యుడు అస్తమించి కాసేపవుతోంది… కానీ ,పండిన వెలుగు అంతా పరచుకునే ఉంది. బంతిపువ్వు రంగు ఆ కాశం మీద దూరం నుంచి చర్చ్ గోపురం కనిపిస్తోంది. కిందన పొడుగ్గా లోయ, నాజూగ్గా కనిపించే ఎత్తు పల్లాల మధ్య లోంచి పొలాలూ వాటిలో రైతుల ఇళ్ళూ. పిల్ల కళ్ళు ఒకవైపునుంచి ఇంకోవైపుకి ఆత్రంగా , ఆర్తిగా వెతికాయి. దారికి బాగా ఎడంగా , ఎడమ వైపుకి తిరిగి ఆమె చూపు ఆఖర్న ఆగింది. మీగడ రంగు కట్టడం , చుట్టూ పూసిన చెట్ల తో, ఆ మునిమాపు వెలుతురు లో చిట్టడవి మధ్యలోంచి. ఆ పైన, నైఋతి దిక్కున , మచ్చ లేని ఆకాశం లో స్ఫటికం లాగా మెరుస్తున్న పెద్ద నక్షత్రం …దారిదివ్వె లాగా , అభయమిస్తున్నట్లుగా.
చూపిస్తూ అంది ఆమె – ” అదిగో, అదే- కదూ ? ”
మాథ్యూ ఉల్లాసంగా గుర్రం వీపుని కళ్ళెం తో తట్టాడు ..” కనిపెట్టేశావే ! మిసెస్ స్పెన్సర్ చెప్పిందా ? ”
” లేదు. నిజంగా ! అసలు చెప్పలేదు. చూడగానే అదే ఇల్లని అర్థమైపోయింది. నేను కలలు కన్నట్లే ఉంది. తెలుసాండీ, నా చెయ్యి మొత్తం కమిలిపోయింది ఇవాళ. ఇది నిజమే అని తెలిసేందుకు ఎన్నిసార్లు గిల్లుకున్నానో నన్ను. అస్తమానం ఇదంతా కలేమో, అయిపోతుందేమో- అనిపిస్తూనే ఉండింది. చివరికి ఇంత మంచి కల , కలే అయితేలెమ్మని గిల్లుకోవటం ఆపేశాను. కాని నిజం ఇది, ఇంటికి వచ్చాం ”
ఆనందంగా నిట్టూర్చి నిశ్శబ్దం లోకి జారింది.
మాథ్యూ ఇబ్బందిగా కదిలాడు. తను అనుకునేటట్లు అది తన ఇల్లు కాబోవటం లేదని పిల్లకి చెప్పాల్సింది అతను కాకుండా మెరిల్లా అయినందుకు అతనికి కాస్త ఊరటగా అనిపించింది. మిసెస్ లిండ్ ఇల్లు దాటారు. చీకటి పడింది, కాని రాచెల్ లిండ్ కిటికీ పక్కన కూర్చుని వాళ్ళని గమనించలేనంత చీకటి ఐతే కాదు. ఈ పిల్ల పెట్టుకున్న ఆశలన్నీ ఆవిరైపోబోవటం తలుచుకుని మాథ్యూకి పెద్ద దిగులు వచ్చింది. ఆ కళ్ళలో వెలుతురు గుప్పున ఆరిపోతుందా ? అతనికి ఏదో హత్య చేయబోతున్నట్లుంది.
పెరడంతా బాగా చీకటిగా ఉంది. పొప్లార్ చెట్ల ఆకులు గలగలమంటున్నాయి.
పిల్లని బండిలోంచి కిందికి దించుతుంటే , అంది..” చూడండి..చెట్లు నిద్రలో మాట్లాడుతు న్నా యి…ఎంత మంచి కలలొస్తున్నాయో వాటికి ! ”
‘ తనకున్న సామానంతా ‘ దాచిన సంచీని గట్టిగా పట్టుకుని అతని వెంట ఆమె ఇంట్లో అడుగు పెట్టింది.
[ఇంకా ఉంది ]
- చలి దేశాలలో చర్మం మీద ఏర్పడే ముదురు జేగురు రంగు మచ్చలు. చాలా సార్లు యుక్తవయసు వచ్చేసరికి అవి తగ్గిపోతాయి.
- డయానా ఒక గ్రీక్ దేవత. ఆ పేరు క్రైస్తవానికి విరుద్ధంగా ఉందని మాథ్యూ అభిప్రాయం.
ఈ చిట్టి బంగారుతో ప్రయాణం భలే ఉంది. స్టేషన్ నుంచి ‘గ్రీన్ గేబుల్స్ ‘ ప్రయాణం ఇంక ఎప్పటికీ మర్చిపోలేనంత మధురమైన వాక్యాలు . ఏమి గలగలా పారుతోంది ఈ చిన్న ‘ఆన్ ‘ సెలయేరు !! I loved it Mam . ప్రపంచం ఇంత ఇంత అందంగా ఉంది ‘ఆన్ ‘కళ్ళతో చూస్తే ! మాథ్యూ కరుణ కూడా తీసెయలేము కదా , చాలు ఆ కాస్త ! TQ
ధన్యవాదాలు రేఖా…మీ లాంటి ఒకరి కోసం రాస్తూ ఉండచ్చు కదా…
కనుమరుగయిపోయిoదనుకున్న బాల్యం వెనుతిరిగి నను చూచి నవ్వినట్లు, గుండెల్లో ఏదో హాయి ! మైథిలి garu మీ శైలి అద్భుతం !
చాలా సంతోషం సీతా మైత్రేయి గారూ.ధన్యవాదాలు
ఈ వారం ఇంకా బాగుంది మైథిలి గారూ! అనువాదాలూ అనుసృజనలూ తెలుగులో నేటివిటీకి దూరంగా ఉంటాయంటారు కనీ ఇక్కడ చూస్తున్న మీ కథలో అలాంటి భావం కలగలేదు. ‘నాలుక్కి నరంలేకపోవడం’ వంటి జాతీయాలుకుడా గుప్పించారు :), బావుంది చాలా!
చాలా బావుంది మైథిలి గారూ! నాలుక్కి నరం వంటి జాతీయాలు గుప్పించి కథకి నేటివిటీ కూడా తీసుకొచ్చారు!
ధన్యవాదాలండి . ప్రయత్నిస్తున్నాను….._/\_
నాకెందుకో మొదటి నుంచి అనువాదాలు చదవటం అంత ఇష్టం ఉండదు …కాని మీ రచనలు చదువుతుంటే ….. అసలు ఆ భావమే ఉండదు. “ఇష్టపడేందుకు ఎన్నెన్ని విష యాలో ప్రపంచం లో ! “