అదృశ్యంగా ఇంకెంతో!

కందుకూరి రమేష్ బాబు

మనుషుల చిత్రాలు చేస్తూ ఉండగా ఎన్నో సమస్యలు. మరెన్నో మెలకువలు.
ఎవరూ హర్ట్ కాకుండా వాళ్లను మరే విధంగా చూపాలీ అనుకున్నప్పుడు ఒక్కోసారి వారి ముఖాలు కనపడకుండా చెప్పడం ఒక అలవాటుగా అభ్యసించాలి.  మరికొన్నిసార్లు వాళ్లు యాక్టివిటీలో మునిగి ఉండగా వాళ్లను చిత్రిస్తూ ఉండాలి. మరికొన్ని సార్లు వాళ్ల వాళ్ల బాడీ లాంగ్వేజ్ ద్వారా మానవ జీవనచ్ఛాయలను వ్యక్తం చేయడమూ అలవాటుగా పెట్టుకోవాలి. ఇంకా కొన్నిసార్లు వాళ్లను అస్సలు చూపకుండానూ వాళ్లేమిటో చెప్పడమూ ఒక కుతూహలం. సరదా. ఒక చిత్రమైన ఎక్సర్ సైజ్!
ఇది అటువంటిదే!

సరే, ఈ చిత్రం.
సరసరా మెట్లెక్కి డాబాపైకి వెళితే ఈ దృశ్యం.
దండెం మీద ఒక చిన్నకుటుంబం.

భర్తా, భార్యా. కింద కూతురు.
జీన్స్ ప్యాంట్లు, నైటీ, బొంత.

చిన్నకుటుంబం ఒకటి అట్లా డాబాపై కనిపిస్తుంటే, ఆ ఐదంతస్తుల అపార్టమెంట్లో ఆ కుటుంబం ఏ ప్లోర్లో మరే ప్లాట్ లో నివాసం ఉందో చూడాలనిపించింది. కానీ, అక్కర్లేదు.

డాబాపైనో లేదా బాల్కనీలోనో ఆరవేసిన బట్టల్లో నగర జీవితం తన ఆధునికతను, అట్లే తన పాత సంప్రదాయాన్ని కలగలిపి బతకడం ఒకటి దృశ్యాదృశ్యంగా గోచరిస్తూనే ఉంటుంది.

బావుందనిపించింది.

బ్లూ, వైట్ -జీన్స్.
పూల డిజైన్ నైటీ.
ఒక రింగురింగుల వెలుతురు ఛార.

ఆమె మధ్యలో.
తనను ప్రేమగా దగ్గరకు తీసుకున్నట్లు- భుజంపై అభిమానంగా చేయేసినట్లు ప్యాంట్లు.
కింద నిద్రిస్తూ అన్నట్టు  పాప!

కాంక్రీట్ పిల్లర్ల మధ్య మధ్యతరగతి జీవితం.
వెనకాల ఎవరో ఒక మనిషి. భవనాలు.
అదృశ్యంగా ఇంకెంతో!

కానీ, ఏదో బాగుందనిపించింది.
అయితే ఒక మాట.
ఇట్లా చిత్రించడం అన్నది ఎట్లా మొదలైందో చెప్పాలని ఉంది.
అసలు ఇట్లా మనిషి లేకుండానే ఆ మనిషి లేదా ఆ కుటుంబం తాలూకు ఆనవాళ్లను చెప్పడం ఎందుకూ అంటే ఒక చిద్విలాసం. ఒక ప్రయోగాకర్షణ అని వివరించాలని ఉంది. అంతేనా? కాదేమో కూడా!

నిజానికి కొన్నిసార్లు బెదురుతాం. మరికొన్నిసార్లు భంగపడుతాం. ఇంకొన్నిసార్లు పని మానేస్తాం.
తీయ్యమని బతిమిలాడినా వాళ్ల ఫొటోలు తీయం. అంతగా ఆశాభంగానికి గురవుతాం. విచారపడుతాం.

మనం ఏ ఉద్దేశ్యంతో కెమెరా పట్టామో చెప్పినా అవతలి వారికి అర్థంకాని స్థితి ఉన్నప్పుడు, వాస్తవికత మింగుడు పడని స్థితి ఒకటి అవతల నిలుచున్నదీ అన్నప్పుడు లొంగిపోవాలని ఉండదు. అప్పుడు వాస్తవికత స్థానంలో అధివాస్తవికతను ఆశ్రయిస్తూ ఉంటాం. ఏ రచనలోనైనా అంతే. ఛాయా చిత్రణంలోనూ ఇది ఉందేమో అనిపిస్తోంది!

ఇట్లా ఒక కుటుంబం ఇంత అందంగా ప్రతీకగా ఒక చిత్రంలో బంధీ కావడం నిజంగానే దృశ్యాదృశ్యం.
ఉంది. లేదు. ఎంత బాగుంది!

ఇలా ఒక ఛాయాచిత్రంలో ‘అధివాస్తవికత’ ఒడుపుగా వచ్చి చేరడంలో సాంఘిక నియంత్రణ ఒకటి ఏదో రూపంలో పనిచేస్తూ ఉంటుందని మాత్రం చెప్పగలను. ఇది బలమా అంటే బలమే. బలహీనతా అంటే అవును.

ఫొటోగ్రఫీ అన్నది సబ్జెక్టివ్ కాదని, అది అబ్జెక్టివ్ ఫ్యాక్టర్స్ నుంచి డిఫైన్ అవుతూ ఉంటుందనీ ఎవరైనా బలంగా చెప్పాలి. ఆ క్రమంలో ఆ బలా – బలహీనతల్లోంచి నైపుణ్యంగా బయట పడటం అన్నది అద్భుతంగా ఉంటుంది. అదంతానూ ఒక చక్కటి ప్రయాస.

అవును. నిత్య జీవితంలో మనుషుల జీవన చ్ఛాయలను తీయడం ఒక వ్యాపకంగా పెట్టుకునే వారికి కొన్ని చిత్రమైన సమస్యలూ ఉంటై. చిత్రమైన పరిష్కారాలూ ఉంటై.  చాలాసార్లు జీవితమే లేదా చిత్రమే చిత్రమైన పరిష్కారాలను ప్రసాదిస్తుంది.

అదే ఈ ‘దృశ్యాదృశ్యం’ అనిపిస్తోంది!

*