కీమాయ  

 

తెల్లవారుఝామున నాలుగింటికే లేచి, శుభ్రంగా తలంటుకుని, ఊదా రంగు షర్టు, తెల్ల ప్యాంటు ధరించి, దేవుడికి దణ్ణం పెట్టుకొని బైక్ స్టార్ట్ చేసి హైవే మీదుగా బయల్దేరాడు శంకర్. సూర్యోదయం అయ్యాక తనకి ఇష్టమయిన టీ స్టాల్ దగ్గర ఆగి, ఆమ్లెట్ తిని, టీ తాగి మళ్లీ బైక్ మీద కదిలాడు. పెట్రోల్ బంక్ లో ఫుల్ టాంక్ చేయించి, మధ్యానం దాకా అలా నడుపుతూ విజయవాడ చేరుకున్నాడు. విజయవాడ కనక దుర్గ దర్శనం చేసుకుని, అక్కడ దగ్గరలోనే ఒక హోటల్ లో భోజనం చేసి, తిరుగు ప్రయాణమయ్యాడు. హైదరాబాద్ చేరుకునేసరికి సూర్యాస్తమం కావొచ్చింది. ‘టైం అయింది’ అనుకొని, అక్కడే ఉన్న ఒక కొండ వైపుకు బైక్ తిప్పాడు. బైక్ పార్క్ చేసి, కొండ అంచుకు వచ్చి, ఒక సారి లోయలోకి చూసి, భయంతో కళ్ళు మూసుకున్నాడు. ఎలాగో అలా ధైర్యాన్ని పోగుచేసుకొని దేవుడికి గట్టిగా మొక్కుతూ ముందుకి వంగాడు.

 “మాస్టారు” అని ఒక ఆడ గొంతు వినిపించింది. 

‘నిజంగానే ఎవరయినా పిలిచారా’ అని ఒక క్షణం అనుకొని ఒక్క అడుగు వెనక్కి వేసి, ‘అంతా నా భ్రమ’ అని మరుక్షణమే అనుకొని మళ్లీ ముందుకి వంగి దూకబోయాడు.

“మాస్టారు మిమ్మల్నే” అని మళ్లీ అదే గొంతు వినిపించింది. ఎంత మధురంగా ఉంది  వినడానికి. వెనక్కి తిరిగి చూసాడు. లక్నౌ చికెన్ వర్క్ ఉన్న తెల్లటి చుడీదార్ ధరించి ఉన్న ఒక అందమైన యువతి నిలిచుంది.

ఆమె వైపు తిరిగి “నన్నేనా” అని తన చూపుడు వేలుని తన వైపు చూపించుకుంటూ, శంకర్ అడిగాడు.

“యస్ మిమ్మల్నే, ఏంటి మీరు కూడా చచ్చిపోవడానికే వచ్చినట్లున్నారు?” ఎంతో శ్రావ్యంగా ఉంది ఆమె గొంతు.

“అంటే మీరు కూడానా? ఇంత అందంగా ఉన్నారు, మీకేంటి కష్టాలు?” శంకర్ ప్రశ్నించాడు.

“కష్టాలు ఉంటేనే చచ్చిపోవలా? అందంగా ఉంటే చావకూడదా? అందంగా ఉంటే కష్టాలు ఉండవా? మీ లాజిక్ ఏంటి? మీరూ బానే ఉన్నారుగా చుడటానికి?” అని ఎదురు ప్రశ్నలు వేసింది.

తను ఎక్కిన బండరాయి దిగి, ఆమె వైపు నడుచుకుంటూ వచ్చి “అంటే మీకు కష్టాలు లేకుండానే ఆత్మహత్య చేసుకుంటున్నారా?” శంకర్ ఆశ్చర్యంగా అడిగాడు.

“అబ్బే నాకు పెద్దగా కష్టాలు ఏమీ లేవండి, లైఫ్ బోర్ గా ఉంది. నచ్చలేదు ఇలా బ్రతకటం.  అందుకే నిష్క్రమించాలి అని అనుకుంటున్నాను” తాపీగా చెప్పింది ఆ యువతి.

శంకర్ తన బుర్ర గోక్కుంటూ, “నాకేమీ అర్ధం కావట్లేదు. ఇలా కూడా చచ్చిపోతారా అసలు? మీ పేరేంటి?” అయోమయంగా అడిగాడు.

“కూర్చోండి చెప్తాను” అని ఇద్దరూ కూర్చున్నాక, “నా పేరు కీమాయ” అని చెప్పింది.

“కీమాయ నా, భలేగా ఉందే పేరు!” అని అన్నాడు.

“కీమాయ అంటే అద్భుతం, మాయ అని. అదే ఇంగ్లీష్ లో మేజిక్ లేదా మిరాకుల్ అని అర్ధం” అని నవ్వుతూ చెప్పింది.

“బానే ఉంది కానీ,  చావబోయే నన్ను ఎందుకు పిలిచినట్టు?” శంకర్ సూటిగా పాయింట్ కే వచ్చాడు.

“ఎందుకంటే నాకు దూకటం భయం. మనం ఇద్దరం కలిపి దూకేద్దాం. ఏమంటారు?” ఆమె కూడా సూటిగా జవాబు ఇచ్చింది.

“దానిదేముంది. అలాగే. పదండి” అని లేవబోయాడు. ఆమె “ఆగండి. అప్పుడే కాదు. ఒక గంటన్నర అయ్యాక పోదాము, అప్పుడు డైరెక్ట్ గా స్వర్గానికే వెళ్ళొచ్చు” అని సన్నగా నవ్వుతూ చెప్పింది.

“ఓహో ముహూర్తం చూసుకొని వచ్చారా? బాగుంది. నాకు అలాంటి పట్టింపులు ఏమి లేవు. అయినా చావబోయే ముందు ఇవన్నీ అవసరమా?” అని అడిగాడు.

“ఎలాగో చచ్చిపోతున్నాం. కాసేపు ఓపిక పట్టండి నాకోసం. ఈ లోగా కబుర్లు చెప్పుకుని చచ్చిపోదాము. సరేనా?” మళ్లీ నవ్వుతూ అడిగింది.

ఆ నవ్వులో ఏదో మాయ ఉన్నట్లుంది. వెంటనే సరే అన్నాడు.

“అలాగే, కాని కబుర్లు కాదు. మీరు చావాలనుకోవటానికి కారణం చెప్పండి” శంకర్ అడిగాడు.

“ముందు మీరు”

chinnakatha

 

“మా ఇంట్లో అందరికీ నన్ను కలెక్టర్ గా చూడాలని ఉంది, అందుకే సివిల్ సర్వీసస్ లో జాయిన్ అవ్వమన్నారు. గత ఐదు ఏళ్ల నుండి ప్రయత్నిస్తున్నాను. నాలుగు సార్లు ఫెయిల్ అయ్యాను. ఎంతో కష్టపడి చదివి ఐదవ సారి రాసాను, నిన్ననే రిజల్ట్స్ వచ్చాయి. ఈ సారి కూడా పాస్ అవలేదు.  ఎంత కష్టపడినా మా ఇంట్లో వాళ్ళ కల నేను తీర్చలేకపోతున్నాను. నా వల్ల కావడంలేదు. అందుకే చచ్చిపోదామని నిశ్చయించుకున్నాను. ఇంట్లో లెటర్ రాసి పెట్టేసి వచ్చాను” అంటూ శంకర్ బాధగా చెప్పాడు.

“ఓహ్ సారి! చాలా పెద్ద సమస్యే మీది” అని ఆమె సానుభూతి చూపింది.

“ఇప్పుడు మీరు చెప్పండి. మీకు లైఫ్ ఎందుకు నచ్చలేదు? ఎందుకు ఆత్మహత్యకు సిద్ధమయ్యారు?” అని శంకర్ అడిగాడు.

“నాకు మీ లాంటి పెద్ద కష్టాలేమి లేవండి. నా పుట్టుక ఎవరికీ తెలియదు. ఒక తాగుబోతుకి నేను చెత్తకుండీలో దొరికితే, నన్ను గుడిలో వదిలి వెళ్ళాడని అక్కడి పూజారి నాకు చెప్పారు. ఆయనే నాకు ‘కీమాయ’ అన్న పేరు పెట్టి, సొంత మనవరాలిగా పెంచారు. నాకు వేదం నేర్పించారు. నా బాల్యం అంతా గుడిలోనే. ఆయన పోయాక అక్కడే ఒక చిన్న గదిలో ఉంటూ ఉండేదానిని. అప్పుడు ప్రసాదమే నాకు భోజనం. భజనలు, పూజలు నాకు సినిమాలు, స్పోర్ట్స్ అన్నమాట. ఇలా బ్రతుకుతూ ఇంటర్ దాకా చదివాను. చెప్పడం మర్చిపోయాను కదా, గుడికి వచ్చే భక్తుల దగ్గర వేదం చదివి, వాళ్ళు ఇచ్చే చిల్లర డబ్బులను ఫీజుగావాడుకునే దానిని. ఇంత సుఖంగా నా జీవితం సాగిపోతుంటే నాకు ఇంటర్ లో స్టేట్ రాంక్ వచ్చింది. దానితో నాకు మెడిసిన్ చెయ్యడానికి గాంధీ మెడికల్ యూనివర్సిటీ లో సీట్ తో పాటు పది లక్షల ప్రభుత్వ స్కాలర్షిప్ లభించింది. కానీ అప్పుడు ఉన్న మినిస్టర్ దానిని గ్రాంట్ చేయలేదు. నేను కేసు వేసాను, నాలుగేళ్ళ నుండి హోల్డ్ లోనే ఉంది ఇంకా.

సో ఇంత ఈజీ గా సాగిపోతున్న నా జీవితంలో మా టీచర్ ప్రోత్సాహంతో బ్యాంకు లోన్ తీసుకుని, వాళ్ళ ఇంటి, వంట పనులు చేస్తూ మెడిసిన్ చదివాను. అదృష్టం కొద్దీ నాకు గోల్డ్ మెడల్ వచ్చింది. ఎం డి చేసేముందు ఒక ప్రైవేటు హాస్పిటల్ లో ఇంటర్న్ గా ప్రాజెక్ట్ చేస్తే బెటర్ అని మా టీచర్ గారు చెప్తే, అలాగే అని ఒక ప్రముఖ ప్రైవేటు హాస్పిటల్ లో ఒక ఒక పెద్ద డాక్టర్ దగ్గర అప్ప్రేన్టిస్ గా చేరాను. ఆ డాక్టర్ న్యూరోలజీ లో చాలా ప్రావీణ్యుడు. ఆయన దగ్గర చాలా నేర్చుకుంటున్నాను.  ఇవాళ ఆయన ఒక సర్జరీ చెయ్యాల్సుంది. కాని పది నిముషాలు డబ్బులు లేట్ గా కట్టడం వల్ల ఆ సర్జరీ ఆగిపోయింది. దాని వల్లన ఒక చిన్న పిల్లాడి ప్రాణం పోయింది. రెండు నిముషాలు. కేవలం రెండు నిముషాలు. ఆరేళ్ళ ఆ బాబు చావుకి కారణం అయ్యాయి. ఇదేంటి డాక్టర్ గారు, ఇలా చేసారు అని నేను నిలదీసి అడిగేసాను. “ఏడిసావులే, రేపొద్దున నువ్వు కూడా ఇంతే, ఎవడైనా ఇలా తయారు అవ్వాల్సిందే” అన్నాడు. ఒక్క క్షణం ఆలోచించాను, నేను కూడా ఇలాగే అయిపోతానా అని. అలా ఆలోచించిన వెంటనే నా మీద నాకే అసహ్యం వేసింది. నేను అవ్వకూడదు అనుకున్నా కూడా, నన్ను ఈ సమాజం, అదే నన్ను అస్సలు కష్టపెట్టని సమాజం, మార్చేస్తుంది. అంతే, ఆ క్షణమే నిశ్చయించుకున్నాను. నాకు ఈ జీవితం ఒద్దు అని. ఆ చిన్నపిల్లాడి దహనసంస్కారాలు చూసి, ఇలా వచ్చాను” అని వాచ్ చూసుకొని, “ఇంకొక అరగంట” అని నవ్వింది.

శంకర్ కి ఏం మాట్లాడాలో అర్ధంకాలేదు. కళ్ళలో నుండి ధారాపాతంగా నీళ్ళు కారాయి. ఆ అమ్మాయి పుట్టిన దగ్గర నుండి ఎన్నో చేదు అనుభవాలని, కష్టాలని చూసింది. .. అయినా వాటిని ధైర్యంగా, పాజిటివ్ గా ఎదురుకుంది.  ఆ అమ్మాయి కష్టాలతో పోలిస్తే తన సమస్య ఎంత చిన్నదో, అంత చిన్న సమస్యకి చావుని పరిష్కారంగా ఆలోచించడం ఎంత తప్పో తనకి అప్పుడే బోధపడింది.

“కీమాయా, నువ్వు చావకూడదు. నువ్వు గొప్ప డాక్టర్ వి అవుతావు. మా మావయ్య డాక్టర్. చాలా నిజాయితీగా ఉంటాడు. ఈ లోకంలో చాలా మంది మంచి డాక్టర్లు ఉన్నారు. అలా నువ్వు కూడా మంచి డాక్టర్ అవుతావు.  అతనితో నేను మాట్లాడి, నీకు సహాయం చేయమంటాను. అంతే కాదు, నేను కూడా చావకూడదు” అని కళ్ళు తుడుచుకుంటూ అన్నాడు.

“అదేమిటి సడన్ గా?” కీమాయ అడిగింది.

“చావు అనేది ఒక సిల్లీ రీజన్. మళ్లీ చదువుతాను. రాస్తాను. రాకపోతే ఇంకేదైనా ప్రయత్నిస్తాను.  నువ్వు కూడా ఆలోచించు ఒకసారి. సరేనా?” జ్ఞానోదయం అయిన వాడిలా మొహం వెలిగిపోతూ శంకర్ మాట్లాడాడు.

కన్విన్సు అయినట్టు తల ఊపి “సరే. మీ మామయ్య ఫోన్ నెంబర్ ఇవ్వండి. అండ్ చాలా థాంక్స్. మీరు త్వరగా ఇంటికి వెళ్ళండి, ఆ లెటర్ చూసి ఇంట్లో ఖంగారు పడుతూ ఉంటారేమో” అని అంది.

ఇంత తొందరగా తన మాట వింటుంది అని శంకర్ ఊహించలేదు. ఎందుకో కారణాలు ఆలోచించకుండా ఆ అమ్మాయిని దగ్గరలో ఉన్న బస్సు స్టాప్ లో దింపేసి, బాయ్ చెప్పేసి, బైక్ స్టార్ట్ చేసి ఇంటికి వెళ్ళిపోయాడు.

అరగంట తరువాత కీమాయ ఫోన్ మోగింది. “హలో, చెప్పవే, ఇంటికి చేరుకున్నాడా మీ అన్న?” అని అంది.

“ఆ ఆ. థాంక్ యు సో మచ్. మేము చాలా భయపడిపోయాము తెలుసా. అసలు ఏం చెప్పావే మా అన్నకి? చాలా హుషారుగా ఇంటికి వచ్చి, అందరిని ఖంగారు పెట్టినందుకు క్షమాపణ అడిగాడు. అంతే కాదు, ఏదో తేడాగా ఉన్నాడు, అంటే ఎంతో ఎగ్జైటేడ్ గా, ఆశావాదిలా… .”

“ఏముంది? రెండు మూడు తెలుగు సినిమాలు కలిపి ఒక కల్పిత స్టొరీ చెప్పాను. ఆ స్టొరీ లో హీరోయిన్ నేనే” అని చాలా శాంతంగా చెప్పింది.

“మా అన్న నమ్మేసాడా? నేను నమ్మలేకపోతున్నాను. ఎలా వేశావ్ ప్లాన్? ఏం చెప్పావ్ ?”

“అందుకే సినిమాలు ఎక్కువగా చూడాలి అనేది. మీ అన్న ఎక్కడో బయట రూం లో ఉండి చదువుకోవడం వల్ల నేను ఎవరో తెలిసే అవకాశం లేదు.  నువ్వు మీ ఇంట్లో నాకు సూసైడ్ లెటర్ చూపించిన వెంటనే ఈ కొండ మీదకి వచ్చేసాను. అప్పుడే నా మైండ్ లో కథని అల్లేసుకున్నాను. పోద్దునేప్పుడో వస్తే, మీ అన్న సావకాశంగా సాయంత్రం వచ్చాడు చావటానికి. ఒక నాలుగు మంచి ముక్కలు చెప్పేసరికి చక్కగా వెంటనే నమ్మేసాడు పిచ్చోడు. అయినా మీ అన్న కూడా ఇన్ డైరెక్ట్ గా హెల్ప్ చేసాడులే, ఎక్కడ దూకబోతున్నాడో ఎవడైనా సూసైడ్ లెటర్ లో రాస్తాడా? అంటే మీలో ఎవరో వచ్చి ‘లేదు బాబు, చావకు. రాంక్ రాకపోయినా పర్లేదు. నువ్వు ప్రాణంతో ఉండు చాలు’ అని అంటారు అని ఒక వెధవ ఆశ అన్నమాట. అతనికి చచ్చే ఉద్దేశమే లేదు. సమస్యని ఎదురించలేక పారిపోవడం అనేది ఈ కాలంలో ఫాషన్ అయిపోయిందిలే. ‘చెట్లను చూసి మనం నేర్చుకోవాల్సింది చాలా ఉంది. కాండాన్ని కత్తిరించినా పక్కనుండి చిగురేస్తుంది. కాని మనిషి – చిన్న కష్టానికే బెంబేలు పడిపోతాడు’ అని ఒక రచయిత అన్నాడు. మీ అన్న కూడా అంతే. ఏ దిక్కు తోచక  పిరికివాడిలాగా సూసైడ్ చేసుకుందాం అనుకున్నాడు. నేను చేసిన ఈ చిన్న డ్రామా వల్ల అతనిలో ధైర్యం వచ్చింది అని అనుకుంటున్నాను. అందుకే మీరు ఆశ్చర్యపోయేట్టు అతనిలో ఒక మంచి మార్పు వచ్చుంటుంది. నేను ఇచ్చిన ఎటాక్ తో మీ అన్న ఇంకెప్పుడూ ఇలాంటి పిరికి పనులు చేయడు. బుద్ధిగా చదువుకొని గొప్పవాడు అవుతాడు చూస్కో”

“అబ్బో నీ పేరు కి తగ్గట్టే ఎంత మాయ చేసావే కీమాయా!” అని ఇద్దరూ నవ్వేసుకున్నారు.

 -ప్రజ్ఞ వడ్లమాని 

Prajna_photo

 

 

 

మీ మాటలు

  1. బావుందండీ మీ చిన్ని కథ.

  2. Swapna Peri says:

    చాల బావుంది. చిట్టి చిట్టి కధలలోనే పెద్ద పెద్ద విషయాలు ఉంటాయి.

  3. బాగుంది కథ ప్రజ్ఞా. ఇలాగే రాస్తూ ఉండు.

  4. V Bala Murthy says:

    హాయ్ ప్రజ్ఞా,
    నీ చిన్ని కథ చదివాను. నీ కథ కథనం ఎంతో బాగున్నాయి. ఇలాగే రాస్తూ పై పైకి ఎదగాలని దీవిస్తూ …. అభినందనలు.

  5. vijayakumar ponnada says:

    చాలా బాగా రాసారు. కథలో అంశం కన్నా కథనం చాలా ముఖ్యం అని నిరూపించారు. keep it going. Kudos.

  6. చాలా బాగుంది మీ చిట్టి క‌ధ‌..మీరే చెప్పారు సినిమాలు బాగా చూస్తే కొత్త క‌ధ‌లు చెప్పోచ్చు అని..మీ క‌ధ కూడా ఏదో సినిమా లో చూసిన‌ట్లు ఉంది..

    • థాంక్స్ అండి .. వెల్, స్వరములు ఏడైనా, రాగాలెన్నో అన్నట్టు కథలు అవే అయినా, కథనాలు ఎన్నో :)

  7. నిజంగా తెనుగు కథేనండీ

Leave a Reply to V Bala Murthy Cancel reply

*