మా ఇంట్లో
నేను , మా అమ్మ , ఒక మొగాడు
సెలయేటి అంచులా
మాత్రమే అమ్మ
నిశ్శబ్ద చప్పుడు చేస్తూ
నా గదిలో –
సమాధి లాంటి ఒక నోరు ,
గోడల మేకులకు వేలాడే
మాటల ఆత్మలు ,
ఒక ఖాళీ పడక –
చేయి మెలిపడ్డ బార్బీ దానిపై
నా గదిలో ఎడారి
మా ఇంట్లో ఒక ఉప్పెన
కలిసే ఉంటాయి
పొంచి ఉన్న పులుల్లా
పెట్టీ కోట్
పడకపై దుప్పటి
శిశిర కపోతం తెగిపడ్డ మెడతో
రుద్దేసుకున్నట్టు
అన్నీ ఎప్పుడూ విశాదిస్తూనే ఉంటాయి
ఏదో విశదీకరిస్తుంటాయ్
మా ఇంట్లో ఒక
మొగాడు !
సాంభ్రాణి ధూపం లో
తలారబోసుకుని
నేరము నిద్రిస్తుంది
మాతోనే ఉంటుంది నేరమొకటి
నేను మానాన్ని
గుప్పిట్లో పట్టి
లుంగలు చుట్టుకుని
వెక్కిళ్ళు పెడుతున్నప్పుడల్లా
ఉలిక్కి పడుతుంది అది
మొగాడు
ఇళ్ళంతా కలియ తిరుగుతున్నాడు
అర్ధాకలి పడ్డ మత్తేభం లా ……………….
( Dedicated to all those delicate flower buds living in terrifying conditions day in and day out…..)
-ఆంధ్రుడు
Painful truth . kudos for penning down such pain .
అవునండి. ఈ సమస్య పట్ల consciousness పెంచడమ్ మన బాధ్యత.
ఈ అవసరాన్ని గుర్తించి appreciate చేసినందుకు కృతఙున్ని .
It is terrifying anďi. A child living under terror every minute…..imagine !!
A petty effort of saranga to raise consciousness of the problem……
thanq for appeeciating the issue