వాలకం

చాలా మామూలు దృశ్యం.
ధాన్యం బస్తాలపై పక్షులు.

బజార్లలో…
ముఖ్యంగా రోడ్లపై ధాన్యం బస్తాలు తీసుకెళుతున్నలారీలు, ట్రాలీలు…
వీటిని చూసే ఉంటారు.
వాటిపై వాలిన పక్షులను, ఆ గుంపులను చిర్నవ్వుతో చూసే ఉంటరు.
ఎవరికైనా వాటిని చూస్తే నవ్వొస్తుంది.

అవి ముక్కుతో పొడుస్తూ ఆ ధాన్యం గింజలను ఏరుకుని తింటూ ఉంటై.
చప్పున లేస్తూ, ఒక బస్తా నుంచి ఇంకో బస్తా వద్దకు దుముకుతూ ఉంటై.
చిన్నపిల్లల మాదిరి నానా సందడి చేస్తూ ఆ గింజలను ఆరగిస్తుంటై.
దూరం నుంచి చూస్తున్నవాళ్లకు నవ్వాగదు.

ఒక్కోసారి ట్రాఫిక్ సిగ్నల్ వద్ద నిలుచున్నప్పుడు ఇటువంటి వాహనం, పైన పక్షుల గుంపు కానవస్తుంది.
చూస్తూ ఉంట.

కెమెరా కన్ను తెరిచి, ఫొటో తీసేంత టైం ఇవ్వవు.
‘ప్చ్’ అనుకుంట.

నిజానికి ఆ పక్షులు, ఆ వాహనపు డ్రైవరూ …ఎవరూ నన్ను పట్టించుకోరు గానీ అప్పుడు నన్ను చూడాలి.
ఒక అపరిచిత దృశ్యం బంధించి సంతోషించే నేనూ… వేగంగా పరిగెత్తుతున్న ఆ లారీపై వాలిన పక్షీ వేరు కాదని తెలుస్తుంది.
గింజల ఆశ – ఛాయాచిత్రణం వంటిదే అంటే నమ్మాలి.
అందుకోసం దేనిమీద వాలతామో తెలియదు, నిజం!

కానీ, గమనించే ఉంటారు.
ఆ పక్షులు…వాటి కేరింతలు.
వాటి పని వాటిదే.

ఏమో!
దొరికిన అవకాశాన్ని సద్వినియోగం చేసుకుంటున్నట్టు వాటికి తెలుసో లేదో.
కానీ, అవి మహా బిజీగా ఉంటై.
ఒకట్రెండు కాదు, ఆ వాహనాన్ని ఏకంగా ఒక పక్షుల గుంపే ఆక్రమించుకుంటుంది.
ఇది కూడా ఒక రకంగా నా దృష్టిలో – సీరిస్ ఆఫ్ ఫొటోగ్రఫి.

క్లిక్ క్లిక్ క్లిక్.
పక్షుల రొద వంటి ఛాయాచిత్రణం.
వస్తువుపై పడి నానా హింస చేయడం.
తర్వాత తుర్రున ఎగిరిపోవడం.

ఎవరికీ తెలియదుగానీ పక్షి వేరు, విహంగ వీక్షణం తెలిసిన ఛాయా చిత్రకారుడూ వేరు కాదు.
ఆక్రమించుకుని, కాస్త సమయంలోనే అబగా అలా గింజల కోసం ఆరాట పడటమే.
అదే సహజం. అట్లే ఇతడూనూ.

సంతృప్తి ఉంటుందని అనుకోను.
కానీ ఒక పక్షి ప్రయత్నం.

ముక్కుతో కరుచుకుని, మంచి గింజ వెతుక్కుని అట్లా కాసేపు పొట్ట పోసుకున్నట్టు
ఈ ఛాయా చిత్రకారుడూనూ అంతే.
ఏదో ఒడిసి పట్టుకున్నట్టు శాంతిస్తడు.

పక్షి అని కాదు, ప్రేమ పక్షే.
ఫొటోగ్రఫీ అన్నది ముందూ వెనకాల ఊహించకుండా వాలిపోవడమే.
అందుకే, పక్షులు వాలినప్పుడల్లా నాకు ఫొటోగ్రఫీ జరుగుతున్న దృశ్యం ఒకటి మనసును ఆనంద పారవశ్యం చేస్తుంది.

ఒక విస్తరణ.
an experiment

తర్వాత?

తిరిగి రావలసిందే?

నిజమే. అప్పటికే కొన్ని మైళ్లు ప్రయాణిస్తయి.
ఆ పక్షులు భారంగా తిరిగి రావలసిందే.
వస్తయి కూడా.

నేనూ అంతే.

ఒక ఛాయా చిత్రకారుడెవరైనా అంతే.
ఆ ఛాయ గడిచినంతసేపూ ఏదీ గుర్తు రాదు.
తర్వాత మళ్లీ మామూలే.
వెనుదిరగాలి, దైనందిన జీవనచ్ఛాయల్లోకి.

వాటికీ తెలుసేమో!
అది వాహనమే అనీ,!
ఆ ధాన్యపు వాహనం ప్రయాణంలో ఒక ఆటవిడుపే అని.
కానీ, తెలిసినా తెలియకపోయినా ఒక వాలకం. అంతే.
అలవడిన వైనం. అంతేనేమో!

కానీ, మనందరి గురించి ఒకమాట.
పక్షి అనో, ఛాయా చిత్రకారుడనో కాదు, మనందరమూ అంతే కదా!
తెలియకుండా మనం వెంపర్లాడే విషయాలు ఎన్నని ఉంటై?

అప్పుడు గుర్తురావు గానీ…
మన పనీ అంతే కదా అంటే ఇప్పుడొకసారి అంగీకరించవచ్చు కదా!

నిజమే కదా!
ఆ వాహనం యజమాని దయగలిగిన వాడైనా, కాకపోయినా
వాటిని అదిలించినా, అదిలించకపోయినా …అవి కొద్దిదూరం తప్పక ప్రయాణిస్తయి.
తర్వాత మళ్లీ ఇంకో పక్షుల గంపు.
మళ్లీ అదే దృశ్యం.

కానీ, ఈ దృశ్యం ఇంకా ఏదో చెబుతుందని తీయాలనిపించింది.
చాలాసార్లు ప్రయత్నించాను. పక్షులు వాలిన చెట్టువలే ఉన్న లారీలను తీయ ప్రయత్నించాను.
కానీ, వేగం వల్ల…అంత ఒడుపుగా ఆ దృశ్యాన్ని పట్టుకోకపోవడం వల్ల ఈ ఒక్క చిత్రమే తీయగలిగాను.

ఇందులో ఏ గొప్పా లేదు.
కానీ తప్పదు. అలా వాలిపోయింది మనసు.
అదే దృశ్యాదృశ్యం.

+++

ఎవరో పిలిచినట్టు వినిపిస్తే తలుపు తీసి చూసినట్టు
అవీ అట్లా రోడ్డు వారగా ఒక కన్నేసే ఉంచుతై…
ఏదైనా ఇలా కనిపించిందా..
కేకేసి అమాంతం ఆ వాహనం వెంటపడ్తయి.

నాకైతే చెట్టపై వాలిన పక్షులకన్నా
బస్తాల లారీపై వాలిన పక్షులే ఆసక్తి.

మానవాసక్తి.

– కందుకూరి రమేష్ బాబు