అనిపిస్తుంది.
ఒక కన్ను మూసి ఇంకో కన్ను తెరిచినప్పుడు జీవితం నిశితం అవుతుందని!
అట్లని అన్నీ కానరావు. ముఖ్యంగా మృత్యువు.
+++
అనిపిస్తుంది.
అన్నీ చివరికంటా తెలుసుకోవడమే మృత్యువు అని!
కానీ, కాదు.
లేదా తెలుసుకోక పోవడమా అనిపిస్తుంది.
అది కూడా కాదు.
ఏదీ వదలకపోవడమే మృత్యువు.
అందుకే జీవిని పట్టుకుంటుంది.
జీవితం కడదాకా వెన్నాడుతుంది.
పట్టు. అదే మృత్యువు.
అది లేని జీవితం కల్ల.
రోడ్డు మీద పాద ముద్రలను, పాదాలను.
ఆకులు అలములను, అన్నీనూ.
ఒక పక్క పోగు చేసిన చెత్తను, అట్లే ఆ పక్కనే ఉన్న ఒక రాలిన ఆకును, ఇక ఆ నల్ల పిల్లి పార్థివదేహాన్ని.
అవును. చీకటిని, ఆ పిల్లి వాల్చిన కన్నుల మరణించిన వెలుగును. దేన్నీ వదలను.
నేను మృత్యువును మరి.
+++
నేను యమపాశాన్ని.
జీవితం పట్ల అపరిమితమైన ప్రేమను.
అంతే దయచేసే మృత్యువును నేను.
జీవితాన్ని అనుక్షణం గ్రహించే దీర్ఘదర్శిని, సూక్ష్మదర్శిని నేనే.
నేను ఛాయా చిత్రాన్ని. బతుకులోని విశ్వదర్శనాన్ని.
కనురెప్పలు కాదు, ఒక కన్ను మూసి ‘చేసే’ జీవితాన్ని.
ఖండఖండాల చిత్రణలతో కలిపే విశ్వంభరాన్ని.
నేనొక దున్నపోతును. భుజానా కెమెరా పాశాన్ని.
ఇక నేను నిశ్చయంగా విధిని. నా ధర్మం నన్ను నిర్వహించనీయండి.
+++
చిత్రమేమిటంటే జీవన లాస్యనర్తనాన్ని, మృత్యువు పరిహాసాన్ని నేను దారి పొడవునా గమనిస్తూనే ఉంటాను.
వింటూనే ఉంటాను. అవును. చూస్తున్నారుగా. నేను ఇలాగే చూస్తాను. చిత్రిస్తాను.
ఎవరైనా అది మృత్యువనే అనుకుంటారు. కానీ, చూస్తే అది శవం.
నవ్వొస్తుంది.నేను జీవితం వెంట పడతాను.
అంత్యక్రియ అంటే ఆఖరి దృశ్యం. అటువంటిదే ఇది.
అయితే అది ఆదిఅంతాల మధ్య ఎడతెగని దృశ్యం. దృశ్యాదృశ్యం.
అది మృత్యువు కాదు.
+++
చివరగా మళ్లీ మొదలు.
జీవం వొదిలిన దశ అయితే కాదు, మృత్యువు అంటే.
పోనీ, చీమలు పట్టినప్పుడు కనిపించేది మృత్యువు కానే కాదు,
అది కేవలం మృత కళేబరం.
+++
కానీ, అవి చనిపోయినప్పుడు లేదా మరణించినప్పుడు కనిపిస్తే అది మృత్యువనే భ్రమ.
వాస్తవానికి వాటిని చిత్రించడం ఎట్లాగో తెలియాలంటే చనిపోయిన చోట కాదు, జీవించిన చోటే వెతుకులాడాలి.
జీవన సమరంలో అనుక్షణం పిల్లినే కాదు, ఎలుకనూ చూడాలి.
let me live.
~ కందుకూరి రమేష్ బాబు
