ఒక పరి ఆనందమూ, ఇంకొక పరి విషాదమూ…

అవును, దృశ్యాదృశ్యం.

+++

దేశ రాజధాని ఢిల్లీలో, కుతుబ్ మినార్ గార్డెన్లో ఒక చోట కనిపించిన ఈ రిక్షా, అక్కడే చిగురిస్తున్నట్లు కొన్ని మొలకలు…ఒక గొప్ప రిఫ్రెషింగ్ ఫీలింగ్.
అప్పటిదాకా ఎంతోమంది మానవమాత్రులను మోసి, వారి వస్తువులను ఒక చోట చే్ర్చిన ఆ వాహనం ఇప్పుడు విగతరూపంలో ఉంది. మనిషిని వదిలిన ఆత్మలా పడి ఉన్నది. నిశ్వాసం వలే ఉన్నది.
అలా అని దిగులేమీ అవసరం లేదన్నట్టు అది ఎక్కడైతే శిథిలం అవుతున్నదో అక్కడే ఆకుపచ్చ జీవితం పుష్పం వలే చిగిరించి శోభిస్తున్నది. ఒక కల వంటి మొక్కల పుష్ఫలతలు…

చూస్తుంటే తెలియలేదుగానీ ఒక  కాల ఖండికగా తెచ్చుకున్న తర్వాత ఈ ఛాయా చిత్రాన్ని తిరిగి చూసుకుంటే ఇదొక దృశ్యాదృశ్యం.
ఒక ఆశయం. సహజాతి సహజంగా జీవితంపై నమ్మికను కలిగించే ఒక సామాన్యమైన స్థితీ గతీ.

నిజమే. ఇలా కనిపించే దృశ్యాలు తక్కువే.
కదా! జీవితమూ మరణమూ వేర్వేరు కాదనిపించే సందర్భాలు బహు తక్కువ.

అసలుకి, వెలుగూ నీడా ఒక వస్తువు తాలూకువే అయినా వెలుగు కావలిస్తే వెలుగును, నీడ కావలిస్తే నీడను ఆశ్రయించి బతకడం అలవాటు మనిషికి.
కానీ, రెండూ ఉన్నయని, రెండూ ఒకటే అని నమ్మడు. ఇష్టపడడు.. అట్లే జీవితమూ మరణమూ ఒకే ఇతివత్తం తాలూకు వస్తుగతాలు అని చెబితే ఇష్టపడడు. నమ్మడంటే నమ్మడు.
కళ్లారా చూసినప్పుడు ఒక్కొక్కసారి ఒక ఆశ కలుగుతుంది. ఆశయం అంటే సుదీర్గం కనుక అనడం. ఒక ఆశ… నాగరీకత అంత విస్తారమై ఆశయంగా చిగురిస్తుంది.
ఏమీ బాధ లేదు. ఉన్నది ఉండదుగానీ ఉండనే ఉంటది, వేరే రీతిగా.

+++

కృంగి కృషించి క్షీణిస్తున్న ఒక వస్తువునూ, మొలకలేస్తున్న ఒక చిగురునూ ఒకే చోట చూసినప్పుడు ఒక ఆశ…గొప్ప ఉపశమనం.
ఆకు పచ్చ రిక్షా ఆశ.

భీతి.
అందునా ఒక దట్టమైన నీడ వంటి ఆలంభన.

రెండూ ఉన్నయి.
కానీ, అదంతా ఒకటే జీవితం.
క్రమానుగతంగా నూతన రూపాల్ని సంతరించుకుని జీవితమై ప్రవహిస్తూనే ఉండే కాలం.
లేదా గత వర్తమాన భవిష్యత్ కాలమై విభిన్నంగా ప్రవహించే జీవితం.

అందుకే వస్తువు, ప్రదేశమూ, కాలమూ , ఈ మూడింటి సమన్వయం
లేదా కవితాభివ్యక్తి ఏదైనా ఉందీ అంటే అది దశ్యమే.

దృశ్యంలోనే అదృశ్యం నిభిడీకృతమై ఉన్నది.
చూడగా చూడగా కానవస్తుంది ఒకసారి.
టక్కున ఆగుపించి ఆశ్చర్య చకితులను చేస్తుంది మరోసారి.

ఇక్కడైతే సుస్పష్టం.
అదృశ్యమవుతున్న దృశ్యం. దృశ్యమానమవుతున్న అదృశ్యం.
వాహనమూ, మొలక.
వినిర్మాణమూ, నిర్మాణము.
మొత్తంగా పునరుజ్జీవనము.

ధన్యవాదం.

~ కందుకూరి రమేష్ బాబు