కూరలబ్బాయి

sanjay_kumar
మూల రచయిత శ్రీ సంజయ్ కుమార్  9 ఆగస్టు 1987 నాడు మధ్యప్రదేశ్‌లోని భోపాల్‍లో జన్మించారు. కంప్యూటర్ అప్లికేషన్స్‌లో మాస్టర్స్ డిగ్రీ పొందారు.  వృత్తి ప్రైవేటు సంస్థలో ఐటి మానేజర్ మరియు సిస్టమ్స్ అడ్మినిస్ట్రేటివ్ ఆఫీసర్‌. ప్రవృత్తి రచనలు.  ప్రింట్ పత్రికలలోనూ, వెబ్ పత్రికలలోనూ అనేక రచనలు ప్రచురించారు.
# #
సాయంకాలం. పిల్లలు వీధిలో ఆడుకుంటున్నారు. కొందరు టైర్లు దొర్లిస్తుంటే, మరికొందరు సైకిల్ళు తొక్కుతున్నారు. ఇంకొందరు గిల్లీదండా ఆడుతున్నారు. కొందరేమో గాలిపటాలు ఎగరేస్తున్నారు. నేను ఇంట్లో కూర్చుని, ఈమధ్యే కొన్న కథా సంకలనం చదువుతున్నాను. “కూరలమ్మా…. కూరలు…” అనే పిలువు నా చెవుల్లో ప్రతిధ్వనించింది.
కూరలమ్మేవాళ్ళ మాములు కేకల్లా లేదది, ఆ గొంతులో ఏదో తేడా ఉంది. నేను పుస్తకాన్ని పక్కనబెట్టి కిందకి దిగివచ్చాను. ఆ గొంతు ఎవరిదా అని చూస్తున్నాను. నా దృష్టి ముందుకు సాగింది. ఓ చిన్న పిల్లాడు కూరల బండిని తోస్తూ నా వైపు వస్తున్నాడు. “కూరలమ్మా…. కూరలు…” అని మధ్యమధ్యలో అరుస్తున్నాడు. అతడి వయసు పన్నెండు లేదా పదమూడు సంవత్సరాలకు మించి ఉండదు. చూడడానికి ఎంతో అందంగా ఉన్నాడు, ముఖంలో అమాయకత్వం గోచరిస్తోంది. అతన్ని చూస్తుంటే నా మనసులో లెక్కలేనన్ని పశ్నలు… పడగ విప్పిన పాములా తలెత్తున్నాయి. ఇంకా చిన్నపిల్లాడే కాబట్టి, బండిని పూర్తిగా లాగలేకపోతున్నాడు. బండిని లాగడానికి వాడి శక్తి సరిపోవడం లేదు. తోపుడుబండిని ఓ వైపు తిప్పాలంటే, దాన్ని ఎత్తడానికి పూర్తిగా వంగిపోయి, అతి కష్టం మీద ఎత్తి తిప్పుతున్నాడు.
ఆ కుర్రాడు నా సమీపంలోకి వచ్చి, కూరలు తీసుకోమంటూ గట్టిగా అరుస్తున్నాడు. అతడి వంటి మీద అతి పల్చటి చొక్కా ఉంది, దానికెన్నో చిల్లులు! గుండీల స్థానంలో మచ్చలు. అతని ప్యాంటు బాగా మాసిపోయిన, మురికిగా ఉంది. వెనుకవైపు చిరిగి ఉంది. బండిని తోస్తున్నప్పుడు, ప్యాంటు వెనుక చిరుగులోంచి పిరుదు బయటకి కనబడుతోంది. నేను అతని కాళ్ళవైపు చూసాను. అతను ధరించిన చెప్పులు బాగా చిన్నవి. పాదాలు బయటకి వచ్చేస్తున్నాయి. చెప్పులు కూడా అరిగిపోయి, చిల్లులు పడి ఉన్నాయి. ఆ చిల్లుల్లోంచి దుమ్ము, మట్టి, నీళ్ళు బయటకు పోతాయేమో. బండి తోసుకుంటూ ఆ కుర్రాడు నా ముందు నుంచే వెళ్ళిపోయాడు. నిజానికి ఆ కుర్రాడిని చూస్తే నాకు నా బాల్యం గుర్తొచ్చింది. నేను కూడా ఆ వయసులో బండి తోసాను. ఆ పిల్లాడి మానసిక పరిస్థితి ఎలా ఉంటుందో నేను ఊహించగలను. మర్నాడు నేను ఆ కుర్రాడి కోసం ఎదురుచూసాను. కొద్ది సేపయ్యాక, వస్తూ కనపడ్డాడు. వచ్చి నా ముందు ఆగాడు.
నాకేసి చూస్తూ, అమాయకత్వం నిండిన స్వరంతో, “కూరలేమయినా కావాలా సార్…” అని అడిగాడు.
నాకు కూరలు అక్కర్లేదు, కానీ ఆ కుర్రాడితో మాటలు కలపడానికి అదో అవకాశంగా భావించాను.
“ఇంత చిన్న వయసులో ఈ పనెందుకు చేస్తున్నావు?” అడిగాను.
“మా నాన్న చనిపోయాడు…” డొంకతిరుగుడు లేకుండా సూటిగా జవాబిచ్చాడా కుర్రాడు.
“అయ్యో… మరి మీ అమ్మ ఎక్కడుంది”
“అమ్మకి ఒంట్లో బాలేదు. ఏ పని చేయలేదు. అందుకే నేను పని చేస్తున్నా…”
“సరే, సార్, నేను వెళ్ళొస్తా. లేకపోతే ఆలస్యం అయిపోతుంది…”
బేరం ఏమీ చేయకుండానే, కూరలు తీసుకున్నాను. ఆ కుర్రాడు వెళ్ళిపోయాడు.
ఆడేపాడే వయసులోని ఈ కుర్రాడు ఎదిగిన మగాడిలా మారాడు, మంచీ చెడూ తెలుసుకున్నాడు. ఈ వయసులో మాములు పిల్లలు అయిదు కిలోల బరువు కూడా ఎత్తలేరు, ఈ అబ్బాయి మాత్రం యాభై కిలోల బండి లాగుతాడు. అవసరం ఆ కుర్రాణ్ణి ఎంత దృఢంగానూ, తెలివిగానూ తయారు చేసిందో… నా మనసులో ఆ పిల్లాడి పట్ల సానుభూతి కలిగింది. ఆ పిల్లాడిని నా స్నేహితుడిగా భావించసాగాను. ప్రతీరోజూ, బేరం చేయకుండానే కూరలు కొంటున్నాను. నేను ఏదో పనిబడి బజారుకి వెళ్ళడంవల్ల  ఓ రోజు సాయంత్రం ఆ కుర్రాడిని కలవలేకపోయాను. రాత్రి ఇంటికి తిరిగొస్తుంటే, నా దృష్టి ఆ కుర్రాడిపై పడింది. రోడ్డు వారగా, ఓ మూల కూర్చుని ఒళ్ళో తలపెట్టుకుని ఏడుస్తున్నాడు.
Akkadi-MeghamFeatured-300x146
“ఏమైంది?”
“అయ్యగారు, ఇవాళ కూరగాయలు అమ్ముడుపోలేదు…”
“దానికి ఏడవడం ఎందుకు, రేపు అమ్ముడుపోతాయిగా….”
“ఈరోజు నాకు డబ్బు దొరక్కపోతే, అమ్మ మందులు కొనలేను…”
ఈ మాట వినగానే, జేబులోంచి వందరూపాయల నోట్లు రెండు తీసి ఇచ్చాను.
“నేను బిచ్చం అడుక్కోడం లేదు బాబుగారు…” అన్నాడు స్వాభిమానంతో.
వెంటనే నా తప్పు నాకు తెలిసింది. నేను ఇంటికి వెళ్ళిపోయాను. సంచి పట్టుకుని మళ్ళీ ఆ కుర్రాడి దగ్గరికి వచ్చాను. నన్ను చూస్తూనే ఆ కుర్రాడు లేచి నిలుచున్నాడు.
“ఇంట్లో కూరలు లేవు.. ఏమైనా ఇవ్వు…” అన్నాను. నా మాటలు వినగానే అతని ముఖంపై నవ్వు కదలాడింది.  నేను నా పెద్ద సంచీ తీసుకుని కూరలు అందులో వేసుకోసాగాను. సంచీ పూర్తిగా నిండిపోయింది.
“ఎంతయ్యింది?” అని అడిగాను.
ఆ కుర్రాడేమీ జవాబు చెప్పలేదు. అతని కళ్ళు చెమర్చాయి. నా ఎత్తుగడ అతనికి అర్థమైంది. అతన్నిఊరడించి, కూరలకి ఎంతైందో చెప్పమన్నాను.
“మూడు వందల నలభై రూపాయలు సార్…” అన్నాడు.
అతనికి డబ్బులిచ్చేసాను. “కూరలు కొన్నే ఉన్నాయిగా, ఇక నువ్వు ఇంటికి వెళ్ళిపో…” అన్నాను. ఆ పిల్లాడు నాకు ధన్యవాదాలు చెప్పి, ఇంటికి వెళ్ళిపోయాడు. నేను కూడా సంతోషంతో ఇంటిముఖం పట్టాను.
***
రోజులు గడిచేకొద్దీ మా ఇద్దరి మధ్య పరిచయం బాగా పెరిగింది. నేనా కుర్రాడి దగ్గర కూరలు తీసుకుంటూనే ఉన్నాను. “ఏంటి, కూరల కొట్టు ఏమైనా పెడుతున్నావా? రోజూ సంచి నిండా కూరలు తెస్తున్నావు…..”అని మా అమ్మ నామీద అరుస్తోంది.
ఓ రోజు సాయంత్రం నేనా కుర్రాడి కోసం ఎదురు చూస్తున్నాను. రాత్రి అయిపోతోంది, కానీ ఆ అబ్బాయి రాలేదు. రెండో రోజు కూడా ఆ కుర్రాడు రాలేదు. మరో నాలుగు రోజులు గడిచిపోయాయి. నా మనసులో లెక్కలేనన్ని అపశకునాలు. ఆ కుర్రాడిని వెదకాలని నిర్ణయించుకున్నాను. కానీ ఎలా? ఈ రోజు వరకూ ఆ కుర్రాడి పేరే అడగలేదు. ఎక్కడుంటాడో అడగలేదు. ఇవన్నీ అడగడం పెద్ద కష్టం కాదు కానీ, ఎందుకో…. వీటి ప్రస్తావనే రాలేదు మా మధ్య. వెదకడానికి బయల్దేరాను. మొదటగా రాత్రిళ్ళు ఆ అబ్బాయి నిల్చునే వీధి చివరకి వెళ్ళాను. కనపడలేదు. అక్కడున్న మిగతా కూరలమ్మే వాళ్ళని భోగట్టా చేసాను. మూడు నాలుగు రోజులుగా అసలా కుర్రాడు బజారులోకే రావడం లేదట! ఆ కుర్రాడు ఎక్కడుంటాడో, ఇల్లెక్కడో తెలుసా అని ఒకతన్ని అడిగాను. బదులుగా తెలీదన్నట్లు తల అడ్డంగా ఊపాడతను. నిరాశగా ఇల్లు చేరాను. ఇంటికొచ్చి ఆలోచనల్లో లోనమైపోయాను.
“ఏమైంది?” అడిగింది అమ్మ.
“ఏం లేదు…”
రెండు క్షణాల నిశ్శబ్దం తర్వాత, “ఆ కుర్రాడు ఎక్కడ ఉంటాడో నాకు తెలుసు…” అంది అమ్మ.
ఈ మాటలు వినగానే నేను లేచి నిలుచున్నాను. కానీ నేనా కుర్రాడి గురించి బెంగ పడుతున్నట్లు అమ్మకి ఎలా తెలుసు? అమ్మ దైవంతో సమానమని మహాత్ములు నిజమే చెప్పారు. దైవానికి తెలియని విషయం ఉంటుందా?  వెంటనే అమ్మ దగ్గర ఆ కుర్రాడి ఇంటి జాడ తెలుసుకుని, అక్కడికి బయల్దేరాను. కాస్త వెతుకులాట అయ్యాక, ఆ కుర్రాడి ఇల్లు పట్టుకోగలిగాను. పేరుకే ఇల్లుగానీ, నిజానికది పూరిగుడిసె. పైన వేసిన గడ్డిని చూస్తుంటే, ఏదో పల్లెటూరి ఇల్లు ఉన్నట్లే ఉంది. ఆ కుర్రాడు ఇంటి బయటే కనపడ్డాడు, నన్ను చూసి ఉలిక్కిపడ్డాడు.
“మీరేంటి సార్ ఇక్కడ…”అన్నాడు ఆశ్చర్యంగా.
“నిన్ను కలవాలనే వచ్చాను…”
“కొన్ని రోజులు నుంచి ఎందుకు రావడం లేదు?”
“అమ్మకి అస్సలు బాగాలేదు….”
“ఇప్పుడు మీ అమ్మ ఎక్కడుంది?”
ఆ కుర్రాడు నన్ను లోపలికి తీసుకువెళ్ళాడు. లోపల మురికి చీరలో నేల మీద పడుకుని ఉంది. ఆ చీర కూడా అక్కడక్కడా చిరుగులు పట్టి ఉంది. బట్టల పేరుతో, ఆవిడ చిరుగులని కట్టుకున్నట్లుంది. ఏదో తీవ్రమైన జబ్బుతో ఉన్నట్లుంది. ఏమీ మాట్లాడలేకపోతోంది. బయటకి వచ్చేసాను. కుర్రాడు కూడా నాతో పాటు బయటకు వచ్చాడు.
“నీ దగ్గర డబ్బులేమయినా ఉన్నాయా..?”
ఉన్నాయంటూ తలూపాడు. నేను ఇంటికి వచ్చేసాను. అతని దుర్భర పరిస్థితులను తలచుకుంటూ, అతడి గురించి ఆలోచించకుండా ఉండలేకపోయాను. అర్థరాత్రి వరకూ అతని ఆలోచనల్లోనే లీనమయ్యాయి. ఆ కుర్రాడు చదువు, ఆటలు మానేసి కూరల బండి ఎందుకు తోస్తున్నాడో నాకిప్పుడు అర్థం అయ్యింది.
***
ఆ పిల్లాడు మరికొన్ని రోజులు రాలేదు.  ఆదివారం మధ్యాహ్న సమయం. బయట ఎంత ఎండగా ఉందంటే… గోధుమ పిండిని ఎండలో ఉంచితే, క్షణాల్లో అది రొట్టెలా మారిపోయేంత! ఇంతలో ఆ కుర్రాడి గొంతు వినిపించింది.  బయటకి వచ్చాను. ఎండ మండిపోతోంది. వాళ్లమ్మకి ఇప్పుడు ఎలా ఉందని అడిగాను. అంతా సర్దుకుందని చెప్పాడు. నాకు సంతోషం కలిగింది.
ఏవో మాట్లాడుతూ, ఆ కుర్రాడి పాదాల కేసి చూసాను. అతనికి చెప్పులు లేవు.
“నీ చెప్పులేమయ్యాయి…?” కాస్త కోపంగా అడిగాను.
“విరిగిపోయాయి బాబుగారు….” అన్నాడు కాస్త భయంగా.
“అయితే ఇలాగే వీధుల్లోకి వచ్చేస్తావా…?”
“మరి ఏం చేయను సార్, ఇంట్లో డబ్బులు లేవు…”
నేనేమీ మాట్లాడలేకపోయాను.
కుర్రాడు కదిలాడు. ఒట్టి కాళ్ళతోనే కూరలు అమ్ముకుంటున్నాడు. కొన్ని రోజులు గడిచాయి. కానీ నేను ఆ ఒట్టి కాళ్ళను మర్చిపోలేకపోతున్నాను. మండుటెండలో, ఒట్టికాళ్ళతో కూరలమ్ముతున్న ఆ కుర్రాడిపై నాకు జాలి కలిగింది. ఓ జత చెప్పులు కొనిద్దామని అనుకున్నను. కానీ, గతంలో ఒకసారి డబ్బులిస్తే ఆ అబ్బాయి తిరస్కరించిన సంగతి గుర్తొచ్చింది. మరి చెప్పులు కూడా తీసుకోనంటే?
బాగా ఆలోచించిన మీదట ఆ అబ్బాయికి చెప్పులు కొనివ్వాలనే నిర్ణయించుకున్నాను. గబగబా తయారై బజారుకి వెళ్ళాను. రెండు లేక మూడు వందల రూపాయలలో ఆ కుర్రాడికి చెప్పులు కొనాలనున్నాను. అయితే ఆ అబ్బాయి తిరుగుడికి ఆ చెప్పులు రెండు మూడు నెలలకన్నా ఎక్కువ రోజులు రావని గ్రహించాను.  దగ్గర్లోనే ఉన్న ఓ పెద్ద చెప్పుల కొట్టుకి వెళ్ళాను. కొండలెక్కేందుకు ఉపయోగపడే చెప్పులు ఉంటే చూపించమని సేల్స్‌మాన్‌ని అడిగాను. చెప్పులు నాకేనా అని అడిగాడు. కాదు, ఓ పన్నెండేళ్ళ కుర్రాడికి అన్నాను. అతను వెంటనే, మెరుస్తున్న ఓ చెప్పుల జతని బయటకు తీసాడు. అవి చాలా దృఢంగా ఉన్నాయి. ఆ కుర్రాడి సరిగ్గా సరిపోతాయి, బాగా మన్నుతాయి కూడా. డబ్బులిచ్చి, ఆ చెప్పులు తీసుకుని ఇంటికి వచ్చాను.
సాయంకాలమైంది. నేను ఆ కుర్రాడి రాక కోసం ఎదురుచూస్తున్నాను. కానీ రాత్రయినా ఆ కుర్రాడు రాలేదు. ఒకవేళ ఈరోజు ముందే వచ్చి వెళ్ళిపోలేదు కదా?  వెంటనే వీధి చివరకు వెళ్ళి చూసాను. ఆ కుర్రాడు అక్కడే కూర్చుని ఉన్నాడు. నన్ను చూస్తూనే లేచి నిలబడ్డాడు. ఆ అబ్బాయి పాదాలకి ఇప్పుడు కూడా చెప్పుల్లేవు. చెప్పుల కవర్ నా చేతికి వేలాడుతోంది. ఆ కుర్రాడు సూటిగా దానినే చూస్తున్నాడు. ఆ అబ్బాయి ఈ కవర్ ఏంటని అడుగుతాడేమోనని అనిపించింది. కానీ ఆ అబ్బాయి కనీసం ఒక్కసారైనా దాని గురించి అడగలేదు. నేనే ఉండబట్టలేక, “నో కోసం ఏం తెచ్చానో చెప్పుకో చూద్దాం… ” అని అంటూనే, “చెప్పులు…” అని చెప్పేశాను. నాకేసి తిరస్కారంగా చూసాడు.
“మన్నించండి బాబుగారు. నాకు వద్దు…” అన్నాడు.
ఎంతగానో నచ్చజెబితే గానీ తీసుకోడానికి అంగీకరించలేదు. వెంటనే నేను కవర్ తెరిచి చెప్పులు బయటకు తీసాను. అతడి ముఖం సంతోషంతో వెలిగిపోయింది. కానీ అంతలోనే కళ్ళల్లో నీళ్ళు! చాలా సేపు ఓదారిస్తే గానీ అతడి ఏడుపు ఆగలేదు. నాకు ధన్యవాదాలు చెబుతునే ఉన్నాడు. కనీసం పదిసార్లకు పైగా చెప్పి ఉంటాడు. ఆ పిల్లాడు చెప్పులు తీసుకున్నాడు. నేను ఇంటికి వచ్చేసాను.  ఇక మీదట ఆ అబ్బాయి ఒట్టి కాళ్ళతో తిరగాల్సిన బాధ తప్పినందుకు నేను ఆనందించాను. ఈ సంఘటన జరిగాకా, ఏవో కారణాల వల్ల నేను మూడు రోజులపాటు ఆ అబ్బాయిని కలవలేకపోయాను. నాల్గవ రోజు మిట్టమధ్యాహ్నం పూట కూరలమ్మా… కూరలు అని అరుస్తూ వచ్చాడు. అతడిని చూడడానికి బయటకి రాగానే, నేను చేసిన మొదటిపని అతని పాదలకేసి దృష్టి సారించడం. అతని పాదాలకి చెప్పుల్లేవు.
“చెప్పులేవి?”
ఆ అబ్బాయి మౌనంగా ఉండిపోయాడు.  కోపంతో నేను నా ప్రశ్నని మళ్ళీ రెట్టించాను.
పిల్లాడు భయంతో వెనక్కి జరిగాడు, తల దించుకున్నాడు.
“అమ్మేసానయ్యా…” అన్నాడు.
ఇది వింటూనే నేను కోపం పట్టలేకపోయాను. నానామాటలూ అన్నాను.
“అసలు చెప్పులు అమ్మాల్సిన అవసరం ఏమొచ్చింది?” అడిగాను.
“అయ్యగారూ, మా అమ్మ చీర పూర్తిగా చిరిగిపోయింది. అందుకే, చెప్పులమ్మేసి అమ్మకి చీర కొన్నాను. నేను ఒట్టి కాళ్ళతో తిరగగలను, కానీ అమ్మని చిరిగిన చీరలో చూడాలంటే కష్టంగా ఉంది. పైగా అమ్మ చీరతో పోలిస్తే, నాకు చెప్పులు పెద్ద అవసరం కాదు…”
అతని జవాబు వినగానే, నా కోపం మీద చన్నీళ్ళు గుమ్మరించినట్లయింది. ఆ అబ్బాయి ముందు నేనెంతో చిన్నవాడిలా అనిపించింది. అంత చిన్న పిల్లాడి నోట్లోంచి అటువంటి పెద్ద పెద్ద మాటలు వింటూ నేను విస్మయానికి గురయ్యాను. ఆ అబ్బాయిని చూస్తుంటే గర్వంగా అనిపించింది. ఆ కుర్రాడు ఎంతో సంతోషంగా ఉన్నాడు. అతని ముఖంలో నేను మునుపెన్నడూ చూడని ఓ చిరునవ్వు ఉంది. ఒట్టి కాళ్ళతోనే అతను బండిని తోసుకుంటూ కదిలాడు. నేను ఇంటి వైపు తిరిగాను, రెండు అడుగులు వేసి మళ్ళీ వెనక్కి మళ్ళాను…
“ఇంతకీ నీ పేరేంటో చెప్పలేదు…”
ఆ అబ్బాయి నవ్వుతూ తన పేరు చెప్పాడు. నాదీ అదే పేరు.
హిందీ మూలం: సంజయ్ కుమార్

కొల్లూరి సోమశంకర్

అనువాదం: కొల్లూరి సోమ శంకర్

 

 

మీ మాటలు

  1. buchireddy gangula says:

    యిది కథ అంటే —-
    సిక్సర్ సర్
    ——————————–బుచ్చి రెడ్డి గంగుల

  2. ధన్యవాదాలు బుచ్చి రెడ్డి గారు,
    కొల్లూరి సోమశంకర్

  3. Thanks to Translate My Story…

  4. వెల్లంపల్లి అవినాష్ says:

    Wonderful story!

    అనువాదశైలి కొంచెం ఇబ్బందిపెట్టింది.

  5. అవినాష్ గారు,
    అనువాదశైలి నచ్చకపోయనా కథ బాగుందని అభిప్రాయం చెప్పినందుకు ధన్యవాదాలు.
    కొల్లూరి సోమశంకర్

  6. కథా, అనువాదం…రెండు చాలా చాలా బావున్నాయండి…

  7. kv ramana says:

    కథ, అనువాదం రెండూ బాగున్నాయి. అభినందనలు.

  8. @అపర్ణ గారూ, @రమణ గారూ,
    ధన్యవాదాలు.

  9. అద్భుతంగా ఉందండీ కథ. అతని బాల్యమే అతను చెప్తున్నాడా!? మరి ఆ చెప్పులు కొనిచ్చి కూరగాయలు కొనుక్కుపోయిన మహాత్ములు? – ఆ మహాత్ములం మనమందరం అవాలని చెప్తున్నాడా రచయిత!!?
    ఇంత మంచి కథను రాసిన సంజయ్ కుమార్ గారికి, అనువదించిన మీకు ధన్యవాదాలు. అభినందనలు కూడా.

  10. shariffvempalli says:

    కథ బావుంది. అనువాదం.. ఇంకా బావుంది. Dhanyawadalu.

  11. @రాధ గారూ, @షరీఫ్ గారూ,
    ధన్యవాదాలు.

  12. అనువాద౦ ,కథా రె౦డూ బాగున్నాయి. చాలా అనువాద కథలు కన్ఫ్యూజి౦గ్ గా ఉ౦టాయి. ఇది అలా కాకు౦డా తెలుగు లో రచన చదువుతున్నట్లే ఉ౦ది. చక్కని కథ అ౦ది౦చిన౦దుకు ధన్యవాదాలు.

    సుజల

  13. @ సుజల గారూ,
    ధన్యవాదాలు.

  14. సోమ శేఖర్ గారూ ,

    చాలా చక్కని కథని అనువాదం చేసారు.

    మీకూ మూల రచయితకీ హృదయపూర్వక అభినందనలు

మీ మాటలు

*