పేరున్న సీనియర్ రచయిత్రి పి. సత్యవతిగారు 90లలో పెళ్ళి ప్రయాణం అని ఒక గొప్ప కథ రాశారు. రకరకాల మధ్య తరగతి మనస్తత్వాలని అద్భుతంగా ఆవిష్కరించారు ఆ కథలో. నాకు బాగా గుర్తున్న ఒక దృశ్యం – ఇద్దరు విద్యావతులైన అమ్మాయిలు, వరసకి అక్క చెల్లెళ్ళు, మాట్లాడుకుంటూ ఉంటారు. ఇద్దరికీ ఇంకా పెళ్లి కాలేదు. ఒకామె పోస్టు గ్రాడ్యుయేటు. లెక్చరరుగా ఉద్యోగం చేస్తోంది. మంచి జీతం తెచ్చుకుంటోంది. అయినా పెళ్లి చూపులు అనేటప్పటికి అమ్మ చెప్పినట్టల్లా అలంకరించుకుని ఆ చూడ్డానికి వచ్చిన వాళ్ళ ముందు తలదించుకుని కూర్చోవడానికి సిద్ధపడుతూనే ఉంది. వయసు మీరిపోకపోయినా, మీరి పోతోందేమో అనే భయం తల్లి దండ్రుల్లోనూ, కొద్దికొద్దిగా ఆమెలోనూ ప్రవేశిస్తూన్న తరుణం. కథ చెబుతున్న చిన్న చెల్లెలు అకస్మాత్తుగా అడుగుతుంది ఆమెను – నీకన్న కాస్త చిన్నవాణ్ణో, పోనీ నీకన్న తక్కువ జీతం తెచ్చుకునే వాణ్ణో – నీ మనసుకి నచ్చిన వాడైతే – చేసుకోవచ్చుగా? అని. ఒక్క నిమిషం కూడా ఆలోచించకుండా ఆ పెద్దక్కయ్య, “అలా ఏం బావుంటుందోయ్?” అనేస్తుంది, తేలిగ్గా తీసి పారేస్తూ.
ఇప్పుడు అమెరికాలో పెళ్ళి విషయంలో సరిగ్గా అదే పరిస్థితి. ఈ పరిణామం కొన్నేళ్ళుగా జరుగుతూ ఉన్నా, 2008 ఆర్ధిక సంక్షోభంలో, తద్వారా ఉద్యోగాలు హుష్ కాకీ అయిపోయి, నిరుద్యోగ నిష్పత్తి మింటి కెగరడంతోనూ అమ్మాయిలకి ఈ పెళ్ళి సమస్య స్పష్టమైన భీకర రూపంతో ప్రత్యక్షమై భయపెడుతున్నది.
కనీసం గత వంద, నూటయాభయ్యేళ్ళుగా స్త్రీలు సామాజిక జీవితంలో ఎటువంటి ప్రతిపత్తి సాధించాలన్నా సరైన మగవానితో – అంటె అన్ని విధాలా తనకంటే హెచ్చు స్థాయిలో ఉన్న పురుషునితో – పెళ్ళి ఒక్కటే మార్గంగా ఉంటూ ఉన్నది. అరవైలలో పెరిగిన హిప్పీతరంవారు కూడా, కొందరు ఆ సమయంలో ఏదో కొంత స్వేచ్ఛాగీతాలు ఆలపించినా, మొత్తమ్మీద పెళ్ళిళ్ళు చేసుకుని, పిల్లల్ని కని, ఉద్యోగాలు చేసి, అమెరికను సామాజిక జీవనస్రవంతిలో పాయగానే ఉన్నారు తప్ప వేరు పడినది లేదు. స్త్రీ విమోచనము, స్వేచ్ఛ, సమానత్వమూ అని ఎంత మొత్తుకున్నా, ఆ తరంవరకూ దంపతులైనవారిని పరికిస్తే, విద్యలో, ఉద్యోగంలో, ఆదాయంలో భర్తదే పైచెయ్యిగా ఉంటూ వచ్చింది. స్త్రీలు ఎక్కువగా “నర్చరింగ్” ఉద్యోగాలైన నర్స్, టీచర్ వంటి ఉద్యోగాలకు గానీ, లేక సెక్రటరీ, ఆఫీస్ మేనేజర్ వంటి సహాయక ఉద్యోగాలకు గానీ పరిమితమయ్యారు. లేదా, కాలేజి చదువులు చదివి కూడా ఇల్లు చూసుకుంటూ గృహిణిగా ఉండిపోయారు. ఆ కాలంలో టీవీలో బాగా ప్రసిద్ధికెక్కిన సీరియళ్ళలో ఈ పరిస్థితి స్పష్టంగా కనిపిస్తుంది. Leave it to Beaver, All in the family వంటి సీరియళ్లలో ఈ స్థితిగతులని చిత్రించారు. అక్కడక్కడా కొన్ని ఉదాహరణలు దీనికి భిన్నంగా ఉండొచ్చును గానీ సగటున అర్బన్ మధ్యతరగతి అమెరికాలో ఉంటూ ఉన్న పరిస్థితి ఇది.
ఇదిలా ఉండగా, అంధ్రాలో మధ్యతరగతి అబ్బాయిలకి పెళ్ళి చేద్దామంటే పిల్లే దొరకడం లేదట! ఆ ముచ్చటేవిటో మరోమాటు చూద్దాం.
–ఎస్.నారాయణస్వామి
ఆసక్తికరమైన అంశాన్ని ఎంచుకున్నారు!
మీ రిసెర్చ్ లో “పెళ్ళా? చేసుకుందాం, ఎప్పుడో .. ఏం తొందర?” అని కెరీర్ బిల్డ్ చేసుకొనే అమ్మాయిలు కూడా పెళ్లి సమయం వచ్చేసరికి భర్తగా తనకంటే ఉద్యోగరీత్యా, సంపాదనాపరంగా పయ్యెత్తున ఉన్న అబ్బాయిలనే కోరుకుంటున్నారా?
Absolutely.
ఈ శీర్షిక కొద్దిగా అయినా మార్చకుండా ఇండియాలో పరిస్థితి కి వర్తింప జేస్తూ వ్యాసం రాయొచ్చండీ.
ఇండియా విషయానికొస్తే అమ్మాయిలు చాలా సెలక్టివ్ గా ఉంటున్నారు. బ్రహ్మాండంగా చదివేసి, మంచి ఉద్యోగాలు చేస్తూ ఉండటం వల్ల వచ్చిన ఆత్మ విశ్వాసం అనుకుంటా అది. ఇది వరలో లోగా ఫామిలీ మంచిది, అబ్బాయి బుద్ధి మంతుడు వంటి మధ్య వర్తుల కబుర్లకు ఇప్పుడు ఇంపార్టెన్స్ లేనే లేదు.
మందిలోనే ఉంది శక్తి అన్నట్టు, సింగిల్ గా ఉన్న స్త్రీల సంఖ్య పెరుగుతున్న నేపథ్యంలో ఏ స్త్రీకయినా తోటి సింగిల్ స్నేహితురాళ్ళు తగినంత మంది ఉండే అవకాశం ఎక్కువగా ఉంటోంది. _____________-యెస్… అందుకే “ఇప్పుడేం కొంప మునగలేదులే” అని మంచి ఛాయిస్ కోసం చూస్తున్నారు అమ్మాయిలు .అంతే కాదు, చక్కగా స్నేహాన్ని, అభిరుచుల్ని,సంపాదనలో ఉన్న సుఖాన్ని, స్వేచ్ఛను హాయిగా అనుభవిస్తూన్నారు కూడా. ఒక వైపు సొంత ఇల్లు, షేర్లు వంటి పెట్టుబడులు పెడుతునే మరో వైపు సంతోషంగా ఖర్చు పెట్టుకుంటున్నారు. ఒక్క మాటలో చెప్పాలంటే చదువుకుని ఉద్యోగంతో పాటు ఆత్మ విశ్వాసం కూడా సంపాదించుకున్న అమ్మాయిలు చాలా సంతోషంగా జీవిస్తున్నారు
ఇక…
అబ్బాయిలు ఎంత గొప్ప క్వాలిఫికేషన్ తో ఎంతెంత సంపాదిస్తున్నా….అమ్మాయిలు దొరని మాట నిజమే! దీనికి కారణాలు బోల్డన్ని.
మీరు ఇంకో కోణం గమనించారా? అమ్మాయిల సంగతేమో కానీ అబ్బాయిలు చాలామంది అమ్మాయి తన కంటే ఎక్కువ చదివినా, మంచి ఉద్యోగం చేస్తున్నా సరే, పెళ్ళికి ఒప్పేసుకుంటున్నారు. ఒక్కోసారి డిపెండెంట్స్ గా ఇక్కడికి H4 మీద రావడానికి కూడా ఒప్పుకుంటున్నారు.
ఆ ముచ్చట కూడా పట్టించుకుని రాయండి మరి.
నిజానికి ఈ కాలం అమెరికాంతరంగం కదా .. ఇండియా సాంఘిక పరిణామాలు వేరెక్కడన్నా రాసుకోవాలి :)
ఇంటరెస్టింగ్.. ఇండియా లో కూడా (బహుశా మెట్రో నగరాల్లో ఈ ట్రెండ్ చాలా దశాబ్దాలు గా ఉన్నా,. ఇప్పుడు తెలుగమ్మాయిలలొ కూడా ఎక్కువవుతోంది..) ..”చక్కగా స్నేహాన్ని, అభిరుచుల్ని,సంపాదనలో ఉన్న సుఖాన్ని, స్వేచ్ఛను హాయిగా అనుభవిస్తూన్నారు కూడా. ఒక వైపు సొంత ఇల్లు, షేర్లు వంటి పెట్టుబడులు పెడుతునే మరో వైపు సంతోషంగా ఖర్చు పెట్టుకుంటున్నారు. ఒక్క మాటలో చెప్పాలంటే చదువుకుని ఉద్యోగంతో పాటు ఆత్మ విశ్వాసం కూడా సంపాదించుకున్న అమ్మాయిలు చాలా సంతోషంగా జీవిస్తున్నారు “..
సంధి జెనరేషన్ కావడం తో, తల్లిదండ్రులు, చుట్టాలు, కొద్దిగా బాధ పడుతున్నా, పెద్ద గా చేసేది లేక, ఊరుకుండిపోతున్నారు. ఐదారేళ్ళు కారీర్ లో స్థిరపడి కొద్ది పాటి పెట్టుబడులు, కావలసిన చోట్ల కి ప్రయాణాలు,. హాబీలు అవీ పర్స్యూ చేసుకుని మాత్రమె పెళ్లి వైపు ఆచి తూచి అడుగులేస్తున్నారు.
అంటే పెళ్లి less important అయిందంటారా?
లేదు. పోస్ట్ పోన్ అవుతోంది.. ఎలా అయితే మగపిల్లలు కొద్దిగా సరదా గా గడిపి, ఆర్థికం గా స్థిర పడితే కానీ చేసుకోము అని ఎనభైల్లో, తొంభైల్లో లేట్ చేయడం మొదలు పెట్టారో.. అదే ట్రెండ్ తెలుగమ్మాయిల్లో కూడా మొదలయి.. ఎక్కువవుతోందని ..
వ్యాసం బాగుంది . హోం మేకర్స్ గా ఉన్న మగవాళ్ళు కూడా ఆత్మ న్యూనత తో బాధ పడుతున్నారా , ఆలోచించాలి . ఇదే పరిస్థితి ఇండియా లో కూడా ఉంది .. ఇప్పుడే ఒకమ్మాయి , ఇరవై నాలుగేళ్ళు, కోటి రూపాయలు సంపాదిస్తే గానీ చేసుకోను , అప్పుడు చెప్పండి సంబంధాలు అని చెప్పింది . ..
అమెరి’కాంత’రంగాన్ని ఆవిష్కరించారు గురూగారు. :)
నారాయణస్వామి గారు,
వ్యాసం చాలా బాగుంది.
“అంధ్రాలో మధ్యతరగతి అబ్బాయిలకి పెళ్ళి చేద్దామంటే పిల్లే దొరకడం లేదట!”
ఇంటరెస్టింగ్!!! ఈ ఎపిసోడ్ కోసం ఎదురుచూడాల్సిందే!
రవి
పెళ్ళా? చేసుకుందాం, ఎప్పుడో .. ఏం తొందర?-ఈ పరిస్తితి కి భయపడే మనువు మను ధర్మశాస్త్రం రాసినదీ అది హిందువులమీద రుద్దినదీ (జస్ట్ కిడ్డింగ్ ) సహజీవనం సమభావనకు అర్ధం తెలియనంత వరకు ఈ పరిణామాలు తప్పవు . అహం తరాల వారసత్వం చేసుకున్నాక అది వదిలించుకోడం అంత సులువు కాదు. ఇప్పటికీ అమెరికా వచ్చినా ఉద్యోగాలు చేసినా కోడలు అణిగిమనిగి ఉండాలనే అత్తమామలు అబ్బాయిలు లేరా? ఇవన్నీ చూసాక పెళ్లి చూద్దాం అనక సరే అని ఎలా అంటారు? అదే సమయంలో భర్తను గుప్పిట్లో పెట్టుకుని ఆడించాలనుకునే మహా తల్లులూ లేరని కాదు. అందుకే పెళ్లి ఇప్పుడు NEED BASED కాదు. అందుకే వ్యక్తిత్వాలను గౌరవించుకునే మార్పు వహ్చ్చే వరకు ఈ క్రైసిస్ తప్పదు
కామెంటిన అందరికీ ధన్యవాదాలు
బాగుందండీ…దారిద్ర్యం విడిపోయే స్వేచ్ఛను కూడా ఎలా హరిస్తుందో చెప్పిన పద్ధతి నచ్చింది. అబ్జర్వేషన్స్ బాగున్నాయి. హాలీవుడ్ సినిమాల్లోంచి అమెరికాను అర్థం చేసుకునే వారికి వాస్తవచిత్రం తెలుస్తుంది. నేరుగా సంబంధం లేకపోయినా ఇది చదువుతుంటే బౌమన్ వ్యాసం గుర్తొచ్చింది. 44 లెటర్స్లో అనుకుంటాను. ఐరోపాలోని మూడు జనరేషన్స్మీద రాశారాయన.
Thank you, Rammohan garu.
ఎందులోనైన సమతుల్యం పాటించాలి. ఆడపిల్ల కట్టుబాట్లను దాటుకుని స్వేఛ్చ గా ఎదుగుతుంది ఇప్పుడిప్పుడే కొత్త గా ప్రపంచాన్ని గమనిస్తుంది .పెళ్లి విషయంలో ఎక్కువ తక్కువలు చూడకుండా ,మనసు కు నచ్చిన మనిషిని సరైన వయసులో పెళ్లి చేసుకునేట్లుగా స్వతంత్రంగా జీవితం గడిపేట్లు గా తల్లితండ్రులు ప్రోత్శాహిస్తేఈ సమస్య సమసిపోతుందని నా అభిప్రాయం
ప్రియమైన జి.ఎస్. రామ్మోహన్ గారు, ప్రఖ్యాత పోలండ్ సామాజిక తత్వవేత్త జిగ్మంట్ బౌమన్ సైద్ధాంతిక భావనతో కూడిన ‘లిక్విడ్ మోడర్నిటీ’ పుస్తకాన్ని డా॥ పాపినేని శివశంకర్ గారు అనువదించిన ‘ద్రవాధునికం’ గురించేనా మీరు ప్రస్తావిస్తున్నది.
సమాజమనే బంధం నుంచి కట్టుబాట్లను ఛేదించుకొని స్వార్థ సంకుచిత జీవితాన్నే పరమలక్ష్యంగా ఎగబాకుతున్న వారికి తాము పోతున్నది పైకి కాదు, కిందికి అని తెలిసినా, దానిని సరిదిద్దుకొనే పరిస్థితి ప్రస్తుతానికి కనిపించడం లేదు. కులవృత్తుల నుంచి కుటీర పరిశమ్రలకు, వాటి నుంచి పొగగొట్టాలకు, అక్కడ్నించి ఐటి పరిశ్రమలకు ఎగబాకిన మానవ ప్రగతిరథం చివరకు చేరుకున్నది ఎక్కడికో తెలిస్తే మనసు ఉసూరుమంటుంది. ఇంగ్లండు, అమెరికా సమాజాల పోకడలను అతిగుడ్డిగా అనుకరిస్తున్న భారత్ సహా అనేక ప్రపంచ దేశాల్లోని సమాజాల పరిస్థితి ఇవాళ మీద మిటమిట- లోన లొటలొట అన్నట్టుగానే ఉంది.
http://www.namasthetelangaana.com/Sunday/%E0%B0%A6%E0%B1%8D%E0%B0%B0%E0%B0%B5%E0%B0%BE%E0%B0%A7%E0%B1%81%E0%B0%A8%E0%B0%BF%E0%B0%95%E0%B0%A4-10-9-476358.aspx